Αυτή η ανάρτηση που διαβάζεται ήθελα να είναι η τελευταία αυτού του blog. Σκεπτόμενος ότι ολα τα πράγματα έχουν ένα τέλος, που δε σημαίνει και απόλυτα ότι είναι τερματισμός. Ίσως να είναι και μια νέα αρχή για όλα και για όλους. Άλλωστε όταν κλείνει μια πόρτα ο Θεός μας ανοίγει μια άλλη.
Το blogging ξεπήδησε μέσα από τις ανάγκες μου και συγκεκριμένα από την ανάγκη μου να εκφράζομαι και να διαλέγομαι δημόσια μέσα από τα κείμενα μου. Να προσπαθώ να βρω, να συναντήσω ανθρώπους που τους προβλημάτιζαν και τους ακουμπούσαν τα ίδια πράγματα, τα ίδια θέματα. Και συγχρόνως να πειραματιστώ γενικότερα πάνω στο γράψιμο και στις δυνατότητες μου.
Αυτό βέβαια για ενα κληρικό για πολλούς και διαφόρους λόγους, αλλά κυρίως γιατί η ανθρώπινη διάσταση του δεν ενδιαφέρει κανένα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει επώνυμα. Από την στιγμή που γράφεις επώνυμα, η κοινωνία αλλά και τα υποσυνείδητα αντανακλαστικά σου, τα αρχετυπικά φαντάσματα, σε καλούν να παίξεις ένα ρόλο, πολύ συγκεκριμένο, αλλά και πολύ περιορισμένο. Που τις περισσότερες φορές δεν είναι η αλήθεια σου, αλλα η προβολή όλων εκείνων που ο κόσμος, οι άνθρωποι, θέλουν και επιθυμούν να βλέπουν στο πρόσωπο ενός κληρικού.
Έτσι δημιούργησα πολλά και διαφορετικά blog με τελευταίο, το παπά- Λίβυος. Εδω στο τελευταίο πλέον blog πάρα πολλοί φίλοι και αναγνώστες έμαθαν και το πραγματικό μου όνομα και τα στοιχεία μου. Δε με πείραξε, άλλωστε εγώ το προκάλεσα. Είχα φτάσει στο σημείο που πλέον δε με ένοιαζε και δεν με νοιάζει.
Όλα τα blogς που δημιούργησα με την παρότρυνση, ψυχολογική και ηθική στήριξη του φίλου π. Χαράλαμπου Κ. -ο οποίος δε σταμάτησε λεπτό να με ενθαρρύνει και να με παροτρύνει προς το γράψιμο- πήγαν πάρα πολύ καλά. Σημείωσαν επιτυχίες απρόβλεπτες και απρόσμενες. Κείμενα μου τιμήθηκαν σε blogs, σε περιοδικά και συλλογικότητες επώνυμες και ανώνυμες. Δόξα τω Θεώ. Δε το περίμενα. Τους ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τον παπα-Χαράλαμπο που ίσως χωρίς την δική του παρότρυνση δεν θα είχα τολμήσει στην δημοσίευση κειμένων μου, λόγο χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Έκανα πολλούς και καλούς φίλους. Καθημερινά λάμβανα πλήθος email απο νέους και μεγαλύτερους στην ηλικία που αναζητούσαν μια επικοινωνία μαζί μου. Επιθυμούσαν να έρθουν στην εκκλησία που ήμουν, να μιλήσουμε ή να εξομολογηθούν. Βέβαια τούτο ήταν αδύνατον, πρώτον λόγο της περιοχή που ζω και δεύτερον γιατί ποτέ δεν πίστεψα και συνεχίζω να το πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά έναν άνθρωπο να βρει τον Θεό.
Αλλo πράγμα να είσαι κληρικός και άλλο Γέροντας, πνευματικός υπάρξεων. Ο Γέροντας, ο πνευματικός είναι εκείνος που με την χάρι Του Θεού μπορεί να βαστάξει πάνω του, μέσα του την κόλαση για να πάνε οι άλλοι στο παράδεισο. Να σηκώσει τον πόνο και την θλίψη, τους καημούς και τα βάσανα των ανθρώπων, χωρίς ο ίδιος να καταποντιστεί αλλά και συγχρόνως να ωφελήσει.
Εγώ τούτο δε μπορώ να το κάνω. Δε μπορώ να βαστάξω. Αντιθέτως έχω ακόμη την ανάγκη να με βαστάξουν. Εχω βεβαια όλη την αγάπη, την όρεξη και την επιθυμία να το κάνω. Αλλα όχι ακόμη. Δε μπορώ. Είμαι λίγος για αυτή την μεγάλη υπόθεση. Εχω πολύ δουλειά να κάνω ακόμη με τον εαυτό μου. Οι πληγές μου ακόμη αιμορραγούν και η θλίψη με την οδύνη φωλιάζουν ακόμη μέσα μου. Αυτό που μπορώ να κάνω αυτή την στιγμ, την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, είναι να είμαι φίλος και αδελφός σε όποιον με ζητήσει . Είμαι παρόν. Αλλα ως ομοιοπαθής. Ως αδύναμος αδελφός που πάσχει και υποφέρει γι αυτό ίσως και να μπορεί να καταλάβει και να κοινωνήσει τον πόνο των ανθρώπων.
Ας έλθω όμως και πάλι στα του μπλοκ. Την μεγαλύτερη επιτυχία σημείωσε αυτό το blog, παπα-Λίβυος Ελεύθερες Σκέψεις, που πραγματικά ήρθα σε επαφή με πολλούς και αξιόλογους ανθρώπους. Και τους ευχαριστώ όλους ένα προς ένα για την αγάπη και την στήριξη τους.
Κάποια στιγμή όμως πέρασε έντονα από το μυαλό μου η σκέψη ότι είχε έρθει η ώρα να χωριστούμε απο αυτή την μορφή επικοινωνίας. Στο ποσοστό που είναι επικοινωνία βέβαια. Γιατί δε παύει να είναι μια εικονική και ψευδής σχέση του pc. Αλλα αυτό είναι ενα άλλο θέμα που σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Δηλαδή να κλείσω αυτό το χώρο και να τερματίσω την λειτουργία του.
Οι λόγοι που με οδηγούσαν σε αυτή μου την απόφαση ήταν πραγματικά πάρα πολύ και τους παίδευσα ικανά μέσα μου πριν καταλήξω. Απλά και επιγραμματικά θα μπορούσα να διαλέξω από τους πολλούς τους εξής:
1. Όταν ξεκίνησα αυτή την προσπάθεια δεν περίμενα ποτέ οτι θα έβρισκα αυτή την ανταπόκριση. Οι επισκέψεις καθημερινά ξεπερνούσαν τις 350 και μέσα σε ενα χρόνο είχαν φτάσει τις65.οοο χιλιάδες. Γεγονός που με φόρτωσε ψυχολογικά και ηθικά. Είχα πλέον μεγάλη ευθύνη για πολλούς λόγους.
Για το τι θα γράφω και πόσο συχνά. Ενώ εγώ το είχα ξεκινήσει πολύ απλά και χαλαρά ως ένα ψηφιακό ημερολόγιο.
2. Διέκρινα ότι η όλη διαδικασία άρχισε να με κουράζει. Και τούτο γιατί δυστυχώς στα blogging υπάρχει μια αντανάκλαση του κοινωνικού μας βίου. Δηλαδή διέκρινα μια ιδιοτελής σχέση και επικοινωνία. Τι σημαίνει αυτό. Ότι θα πρέπει να απαντάς υποχρεωτικά στα σχόλια όλων. Υπήρξαν πολλές φορές διαμαρτυρίες από μερικούς ότι δεν απαντούσα ή δεν απαντούσα αμέσως. Επίσης θα πρέπει να κάνεις φιλοφρονήσεις και επισκέψεις και εσύ στα blogs που σε επισκέπτονται. Εκεί πέφτει το μέγα λιβάνισμα και γλείψιμο. Το οποίο ειναι κουραστικό και αναξιοπρεπές. Ο ένας λιβανίζει τον άλλο για να κερδίσει την επισκεψιμότητα του blog του. Βέβαια εγώ αυτό το πάλεψα, ωστόσο δεν ήταν και τόσο εύκολο.
3. Μου έτρωγε πάρα πολύ χρόνο από άλλα σημαντικά πράγματα που θα μπορούσα και πολλές φορές «επιβαλλόταν» να πράξω.
4. Δε είχα πολλά περιθώρια να είμαι ο εαυτός μου, γιατί πλέον είχα αποκτήσει όνομα. Αλίμονο σε αυτό που το όνομα του θα φτάσει στην Αθήνα, έλεγε ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης. Και πιστέψτε με κατάλαβα καλά μα πάρα πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Η σιωπή και η ανωνυμία είναι ευλογία. Ελευθερία της ύπαρξης να αληθεύει μακριά από κοινωνικές συμβάσεις και συμβατικότητες, από ρόλους και προσδοκώμενα.
5. Μαζί με όλα τα παραπάνω και ενώ μετά την επίσκεψη μου στο Αγιον Ορος σκεπτόμουν σημαντικά για το κλείσιμο του blog, ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα. Η τελική αφορμή. Δέχθηκα ένα μήνυμα το οποίο αναίτια, μόνο και μόνο επειδή είμαι κληρικός και έχω φίλους παιδιά από τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο -που πιστέψτε με πρόκειται για υπέροχες ψυχές-, μου έριξε το βρίσιμο της αρκούδας χαχαχαχα. Βρίσιμο, απειλές, συκοφαντίες, και άλλα ωραία. Θα μπορούσα να δημοσιεύσω το όνομα του ή τα ονόματα τους, και τα μηνύματα τους για να θαυμάσετε τον άνθρωπο, άλλα και την καλλιτεχνική δομή της προσωπικότητας του, καθ ότι είναι και καλλιτέχνης. Ζωγραφίζει και γράψει όμορφα βρισιές, απειλές και ότι άλλο φανταστείτε. Βέβαια ο Γέροντας Πορφύριος λέει ότι για να σωθούμε πρέπει να γίνουμε όλοι ποιητές. Αλλά σαφέστατα και δεν εννοούσε την εξ επαγγέλματος ποίηση, τις πένες που μονότονα τσαλαβουτάνε στο χαλασμένο τους εγκέφαλο και οχι μονο, αλλα στην ομορφιά και την ευαισθησία της καρδιάς μας.
Αλλά δε θα το κάνω. Ούτε εδώ ούτε πουθενά. Δε πειράζει, να είναι καλά και αυτός και εκείνοι που τον έβαλαν να το κάνει. Διότι ο δεν είναι μόνος στο παιχνίδι της συκοφαντίας. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος και δεν θα γίνω. Ρουφιάνος και καταδότης δεν θα γίνω.
Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπεδινός, την εποχή που δεχόταν την μεγάλη λάσπη και τις συκοφαντίες από αδελφούς του χριστιανούς και όχι μόνο ερωτήθηκε: «Γέροντα δεν στενοχωριέσαι; Όχι απάντησε, γιατί άμα με ρωτούσαν εγώ θα έλεγα χειρότερα για τον εαυτό μου» Μεγάλη ελευθερία να μην εξαρτάσαι από την άποψη των άλλων, αλλά κυρίως από του εαυτού σου. Από την αυτοεικόνα σου, που είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά που γνώρισα.
Βέβαια εγώ δεν είμαι Γέροντας Ιωσήφ και θα έλεγα ψέματα εάν ισχυριζόμουν ότι δεν με ένοιαξε ή δε με πλήγωσε αυτή η συμπεριφορά. Αλλά δε μπορώ να κάνω και κάτι. Ο καθένας λέει ότι θέλει και πιστεύει ότι θέλει. Είναι πάντως τρομερό και φρικτό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, άνθρωποι που δεν σε γνωρίζουν, δεν ξερουν κάν το πρόσωπο σου, δεν ξέρουν πως ζεις, που ζεις, κάτω από ποιες συνθήκες, ποια είναι η ζωή σου ή καθημερινότητα σου, το είναι σου εν τέλει, να σε κατηγορούν, να σε συκοφαντούν, να πετάνε λάσπη στο πρόσωπο σου. Γιατί? Για ποιο λόγο? Ποια αιτία και αφορμή? Έτσι όμως είναι οι άνθρωποι του ψεύδους όπως λέει και ο Σκοτ Πέκ, είναι οι άνθρωποι της καλής κοινωνίας. Οι υπεράνω πάσης υποψίας. Άλλωστε όλα τα γιατί δεν έχουν απαντήσεις σε αυτό το σύμπαν που ζούμε. Το μυστήριο κατακλύζει τις υπάρξεις και όχι μόνο. Άβυσσος που λένε οι ψυχή του ανθρώπου.
Έτσι σκέφτηκα ότι με όλους τους παραπάνω σοβαρούς για εμένα λόγους, και με τον τελευταίο ασήμαντο αλλά ωστόσο αδικαιολόγητο, δεν έπρεπε άλλο να κάθομαι στο χώρο.
Βέβαια δεν έφευγα εντελώς. Θα επισκέπτομαι εκείνους που πραγματικά θαυμάζω και αγαπώ. Που εκτιμώ το γράψιμο τους και όποτε θα τους κάνω ένα σχόλιο δεν θα πρέπει να μου το ανταποδώσουν. Θα είναι ειλικρινές και τίμιο. Γιατί το αξίζουν και γιατί μου αρέσει η σκέψη και η γραφή τους. Θα παρακολουθώ λοιπόν όλα τα blogς που μου αρέσουν.
Επίσης όταν θα ένιωθα μεγάλη την ανάγκη για γράψιμο έχω φίλους και πραγματικούς συνοδοιπόρους που θα με φιλοξενούσαν μετά χαράς στους χώρους τους.
Τελειώνοντας αυτό το πόστ, είχα σκεφτεί να ευχαριστήσω όλους τους επισκέπτες του, για την όμορφη παρέα που κάναμε. Για τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που μοιραστήκαμε. Επίσης δε, να σας ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη εάν άθελα μου και εξ απροσεξίας κάποιον στενοχώρησα και λύπησα.
Δε μπορώ όμως αφού πλέον το πόστ και η ανάρτηση αυτή πήρε ένα εξομολογητικό και απολογητικό χαρακτήρα να μην ευχαριστήσω και δημόσια κάποιους ανθρώπους που με τον ένα ή άλλο τρόπο μου έδειξαν αγάπη και συμπαράσταση.
Έτσι να ευχαριστήσω τα δεκάδες παιδιά αλλά και ενήλικες ή μεσήλικες, από τον Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό χ και γενικότερα αριστερό χώρο που επικοινώνησαν μαζί μου και ανταλλάξαμε απόψεις, σκέψεις αλλά και πολλές φορές προσευχές. Τους ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο με την τόση προκατάληψη και από την μια αλλά και από την άλλη πλευρά(εκκλησία-αναρχικός χώρος) να υπάρξει αυτή η συνάντηση. Όμως υπήρξε και ήταν ωφέλιμη και αρκετά παραγωγική.
Ευχαριστώ επίσης φίλους κληρικούς που δεν φοβήθηκαν την λογοκρισία της θεσμικής εκκλησίας και ήταν πάντα δίπλα μου.
Ευχαριστώ τους Αγιορείτες πατέρες που παρακολουθούσαν ανελλιπώς το blog και επικοινωνούσαν μαζί μου. Ήταν τεράστια η ωφέλεια μου απο την γνωριμία μαζί τους και την σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ μας. Η οποία εάν θέλει ο Θεός θα συνεχιστεί.
Τέλος δε μπορώ να μην ευχαριστήσω δημόσια τους bloggerς Αντιαιρετικό Εγκόλπιο, Μανιτάρι του Βουνού, το Περιοδικό και ιστολόγιο ΑΡΔΗΝ, τον Αρη Δαβαράκη, τα παιδία από το blog Ιχνηλασίες, Φώτης Θαλασσινός, Το Πορτατίφ, Το Παιδί της Πλατείας, Πρόβατος, Ολα θα πάνε καλά..., Οδεύοντας, Μια Καλύβα για τις Σκέψεις σας, Μέθεξη, Μαθαίνουμε,Συζητάμε, Επικοινωνούμε, Ηλιογράφος, Για την Απλή και Ήσυχη ζωή......, Περίπλους, Βασιλιάς της Μοναξιάς, Αστρια..., Αγιορείτικες Μνήμες, Virus for Media, roadartist, littlebeautifulthings, pandora' s box, GiaNt, exnegativo, cacofonix, afmarx, 46 Μέρες για 2 Παπούτσια Πράσινα, Επίκουρος, ζ έ λ ι γ κ, Λυγερή-Στο Πηγαιμό για την Ιθάκη ……. Αγαπώσα Καρδιά, ocean soul,Ολα θα πάνε καλά..., Φιλαλήθης κ.α που μου φέρθηκαν άψογα. Πολλοί δε από αυτούς αδελφικά και χριστιανικά. Εάν σας λύπησα εγώ άθελα μου ζητώ και πάλι συγνώμη. Είναι και πάρα πολύ άλλοι που ουσιαστικά με στήριξαν και συνεχίζουν να το πράττουν που όμως δεν θέλουν επώνυμα να τους ευχαριστήσω. Δεν θα το κάνω, μονάχα θα τους πω ένα τεράστιο ευχαριστώ και ειδικά στο φίλο τον καλό και γνήσιο Γ.Κ, εκείνος θα καταλάβει.
Το να είναι κανείς πιστός θρησκευόμενος δεν είναι τόσο δύσκολο αλλά το να είναι Χριστιανός είναι καθημερινό άθλημα και η αλήθεια είναι ότι τέτοιους συνάντησα λίγους. Ωστόσο σημαντικούς.
Συνεχίζεται………
Με αγάπη και εκτίμηση
παπα-Λίβυος