30 Οκτ 2009

Από την 28 Οκτωβρίου στην αιωνιότητα

Επειδή ακριβώς εγω είμαι σε μια φάση που δε μπορώ να γράψω-γι αυτό και η μεγάλη για τα δεδομένα μου καθυστέρηση νέας ανάρτησης-δημοσιεύω ένα κείμενο του καλού φίλου Νικήτα Καυκιού -Ψυχολόγου, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα και όταν το διάβασα με άγγιξε μη έχοντας καπου να διαφωνήσω. Το δημοσιεύω διότι είναι αλληλέγυο στην σκέψη μου αλλα και στην φιλοσοφία του μπλόκ. Καλή ανάγνωση και προβληματισμό.

Το μεγάλο "Όχι" Από την 28 Οκτωβρίου στην αιωνιότητα.

του Νικήτα Καυκιού http://www.psyche.gr


Ο άνθρωπος του Θεού δεν έχει πατρίδα και λέει "Όχι" μόνο στον εαυτό του. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανήκει σε κοινωνικές ομάδες, δεν υποτάσσεται σε θεσμούς και δεν έχει εχθρούς. Αγαπά άνεϋ όρων το Θεό και τον κάθε άνθρωπο. Βλέπει με την ίδια συμπάθεια τον καλό και τον κακό, τον δίκαιο και τον άδικο, το θύμα και τον θύτη, τον βιαστή και τον βιαζόμενο. Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως έβλεπε με τον ίδιο πόνο, τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων και του Ναζί που τους εκτελούσαν. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανταγωνίζεται, δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, δεν συμμετέχει σε πολέμους και δεν νιώθει εχθρότητα για κανένα. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι ήρωας. Είναι άκρα ταπείνωση. Δεν αποζητά τη δόξα αλλά δοξάζει μόνο το Θεό. Δεν συμμετέχει σε μάχες αλλά προσεύχεται για αυτούς που τον μάχονται. Ο άνθρωπος του Θεού είναι με το μέρος των εχθρών του. Δεν υπερασπίζεται τα σύνορα αλλά την Αγάπη. Δεν έχει περιουσία, ιδεολογία και κατεστημένη θρησκεία. Ο άνθρωπος του Θεού ανεβαίνει εκούσια στον σταυρό, παίρνει επάνω του την οδύνη του σύμπαντος κόσμου και προσφέρει τη ζωή του ως ευώδες θυμίαμα ενώπιον του Θεού.


20 Οκτ 2009

1854... Επιστολή Ινδιάνου αρχηγού προς τα γεράκια της Ουάσινγκτον


Επιστολή-απάντηση του Ινδιάνου αρχηγού Σητλ προς τα γεράκια της Ουάσιγκτον, όταν τους ζητήθηκε να πουλήσουν τη γη τους στους λευκούς… (έτος 1854).

"Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν, ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας.

Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας. Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Άρχοντας Σήτλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών.

Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.

Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.

Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας.

Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.

Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Mεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες. Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου.

Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα. Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;

Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων. Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.

Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Όπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια.

Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ίσως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια. Ξέρουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του.

Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Έλεος του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της. Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές. Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.

Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρευτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!

Έτσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει η επιβίωση......"


7 Οκτ 2009

Δεν είσαι αυτό που σου έμαθαν ....


Κάποτε υπήρχε ένα πανέμορφο ελεφαντάκι το οποίο είχε εγκαταλείψει η μητέρα του για άγνωστους λόγους. Άγνωστους σε εμάς που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε ένα γεγονός που δε ζήσαμε και δεν γνωρίζουμε το βάθος της υπόθεσης. Πάντως όπως και να έχει το ελεφαντάκι βρέθηκε μόνο του να περιπλανιέται μέσα στην ζούγκλα.

Κάποιοι ακτιβιστές επιστήμονες που μελετούσαν την περιοχή της ζούγκλας όπου είχε εγκαταλειφτεί το μικρό ζώο, το είδαν και πήραν την απόφαση να το πάρουν μαζί τους, έτσι ώστε να το περιθάλψουν στην πρόχειρη επιστημονική βάση που είχαν κατασκευάσει προσωρινά ως εφαλτήριο των ερευνών τους. Έτσι και έγινε.

Για λόγους ασφαλείας αλλά και για πρακτικούς καθαρά λόγους αφού ο χώρος τους ήταν πάρα πολύ μικρός, έδεσαν στο ελεφαντάκι με ένα μικρό μαλακό σχοινάκι από το ποδαράκι του έτσι ώστε να μην μπορεί να φύγει και να χαθεί αλλά και για να έχουν το γενικότερο έλεγχο του.

Το μικρό ελεφαντάκι έκανε αρκετές προσπάθειες να τραβήξει τον πάσαλο, προσπάθησε πολλές φορές να σπάσει το σχοινί με το οποίο το είχαν δεμένο αλλά είδε ότι δεν ήταν δυνατόν να τα καταφέρει. Καθότι μικρό ακόμη και αδύναμο δεν είχε αυτή την δυνατότητα.

Πέρασαν οι μέρες και οι μήνες και συμπληρώθηκε ένας χρόνος.

Το ελεφαντάκι ήταν πλέον ένας ολοκληρωμένος μεγάλος και δυνατός ελέφαντας. Μεγάλος και δυνατός, έτοιμος μονάχα με την φωνή του, με μια κίνηση του να σκορπίσει τον τρόμο και τον πανικό και να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμα του.

Όμως παρόλη αυτή την σωματική και μυϊκή εξέλιξη του εκείνος ήταν ακόμη δεμένος και σκλαβωμένος από το μικρό αδύναμο σχοινάκι, την μικρή κορδελίτσα και το μικρό ξύλινο πάσαλο που του είχαν βάλει την πρώτη μέρα που ακόμη μωρό τον είχαν βρει οι επιστήμονες στην ζούγκλα.

Ποτέ μα ποτέ εκτός από τις πρώτες εκείνες στιγμές- μωρό ακόμη- δεν προσπάθησε να κόψει το σχοινί και να ελευθερωθεί. Να φύγει, να τρέξει προς την ζωή, την ζωή της ζούγκλας, της πραγματικότητας μέσα στην οποία ανήκε. Και τούτο γιατί είχε πιστέψει απόλυτα ότι δεν μπορεί. Ότι δεν γίνεται. Ότι θα είναι πάντα δέσμιος και φυλακισμένος. Δούλος στις επιθυμίες των άλλων και κυρίως σε αυτό που οι άλλοι όρισαν γι αυτόν να είναι. Είχε αναπτύξει από μικρός την σκεπτομορφή, ότι η ελευθερία δεν είναι δυνατή. Είχε μέσα του αυτοματοποιηθεί η σκέψη ότι αυτόν τον πάσαλο δεν μπορεί να τον κουνήσει. Δεν μπορεί να κερδίσει την λευτεριά του. Είμαι δέσμιος έλεγε και έτσι θα πεθάνω.

Και όμως όλα ήταν τόσο απλά, αλλά και τόσο δύσκολα χωρίς την επιθυμία να σπάσει την σχέση του με το παρελθόν και τους κανόνες που άλλοι έβαλαν στην ζωή του για να τον κάνουν σκλάβο τους. Η λευτεριά, η γεύση μιας άλλη ζωής, είναι η κατανόηση των δυνατοτήτων μας.

Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Η γνωριμία την αληθινή μας φύση, με αυτό που πλαστήκαμε να είμαστε και όχι με εκείνο που η οικογένεια μας, η φυλή μας, τα σχολεία μας, και η κοινωνία μας είπε πως πρέπει να είμαστε μοιράζοντας μας ρόλους που εξυπηρετούν την " κοινωνική ηρεμία" και συμβατικότητα, είναι μια δυνατότητα πραγματική και όχι ουτοπική. Άλλωστε το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά…. Αρκεί να το πιστέψουμε, να το ποθήσουμε, να το θελήσουμε, να αγωνιστούμε να φύγουμε μακριά από την κόλαση της συνήθειας.


π. Λίβυος