Ίσως το μεγαλύτερο θαύμα στην ζωή μας, να είναι οτι κάποτε "χάσαμε". Μπορεί και τα πάντα. Αλλά δεν κρεμαστήκαμε στην συκή των ενοχών μας. Πονέσαμε, κλάψαμε, πενθήσαμε, αλλά δεν λιποτακτήσαμε από την ζωή. Ο Σταυρός έγινε η ομορφιά της ζωής μας, γιατί μας αποκάλυψε τα σημαντικά εκείνα που είχαμε καταστροφικά ξεχάσει. Άλλωστε η γνωριμία με τον εαυτό μας και τον Θεό, ξεκινάει συνήθως όταν έχουμε ποιάσει πάτο, οταν μυρίσαμε την κόλαση και ζητήσαμε ανάσες απο τον παράδεισο.
6 σχόλια:
Ακριβώς η κατάστασή μου. Σ' ευχαριστώ. Βάλσαμο τα λόγια σου
Όποιος χάνει την σχέση του με τον Θεό,
αυτός χάνει!!!
Όταν χάνεις έτσι
κερδίζεις τύψεις,γεμίζεις τραύματα,
αποταμιεύεις για την κόλαση..
Όταν "χάνεις" αλλιώς,
όπως όλοι γνωρίζουμε -πολλοί ποντικοί μας ροκανίζουν-
τότε τρέχεις κάτω απ' τον σταυρό'
εκεί μαθητεύεις Θεό!
Με αγάπη
για κάθε χαμένο,
μια "κερδισμένη"
Ο Ιησους πριν την ωρα της Σταυρωσης Του γνωριζε οτι ακολουθει η Ανασταση Του... Εχοντας γνωρισει τον Θεο Πατερα εχει απολυτη εμπιστοσυνη στο θελημα- σχεδιο Του...και ομως λυγιζει στον κηπο της Γεσθημανη, κλαιει, διαμαρτυρεται, απορει για την εγκαταλειψη που νιωθει ως ανθρωπος! Ακομη κι Εκεινος δυσκολευεται να καταλαβει...
Να γιατι το μυστηριο της πιστης, της απολυτης εμπιστοσυνης μας στον Θεο ειναι "μυστηριο"! Δεν ειναι ευκολο,απλο,κατανοητο... Ο "πατος" της αποτυχιας μας εξουθενωνει, ξεριζωνει την καρδια, μας πικραινει τη γευση,μας θολωνει τη ματιά... Δεν ακουμε, δεν αντιλαμβανομαστε,βυθιζομαστε... Ολος ο κοσμος γυρω μας ειναι εναντιον μας, μας μισουν! Η απολυτη αδυναμια, ο φοβος γινεται φρικη, τρομος, μυριζει κολαση...
Η ωρα της επιλογης εφτασε: θα συνεχισω να πιστευω στις δυναμεις μου η θα εγκαταλειφθω στα χερια του Θεου; Ποσο δυσκολη ειναι αυτη η δευτερη επιλογη;! Σκεψεις, αποριες, διαφωνιες, αμφισβητηση, αγανακτηση! Ανυπομονησια, κουραση,απογοητευση! Θυμος και οργη αλλα και φοβος Θεου...και αν κανω εγω λαθος; Αν υπαρχει Θεος;...
Ειναι η ωρα της εγκαταλειψης στα χερια του Θεου, η αφεση των αμαρτιων μας, η δικαιωση της παρουσιας Του στη ζωη μας! Νιωθουμε την θερμη της αγαπης Του, τα δακρυα μας γαληνευουν την ψυχη, το μυαλο καθαριζει, η καρδια ζεσταθηκε και παλι...
Οχι, δεν πρεπει να ξεχασω αυτο που εζησα!! Ναι, να γινομαι καθημερινα μαρτυρας της αγαπης Του, με τον λογο μου, τις σκεψεις μου και τις πραξεις μου! Του το οφειλω...
Οσοι, εχουμε ζησει τετοιες στιγμες, Του το οφειλουμε...!!
Ο ΠαράΔεισος είναι εΔώ.
Κι έχει ΔροσοσταλίΔες ιΔρώτα.
Αρκεί να υπάρχει ΑνάσΑ.
Ηταν χαραματα 14/8/74 μαζεψαν τα 8 παιδια τους εκλεισαν την πορτα και εφυγαν μην τους βρουν οι κατακτητες.Αφησαν πισω τους το βιος τους την ζωη τους τις μυρωδιες της γης τους που την ποτιζαν με τον ιδρωτα τους και εφυγαν....για μια δυο μερες ειπαν...αλλα δεν γυρισαν εχασαν τα ΠΑΝΤΑ. Δεν εχασαν την πιστη τους αφεθηκαν στο θελημα του γιατι αυτος ηξερε!!Δεν τους ακουσαμε ποτε να πουν γιτι Θεε μου,οχι Αυτος ξερει το προγραμμα του μας ελεγαν.Πηραν δυναμη προσευχομενοι και ξανα δημιουργησαν 8 παιδια και 16 εγγονια επιστημονες σημερα εγιναν τα ΠΑΝΤΑ γιαυτους "αιωνια τους η μνημη"
Τα παντα ειναι η πιστη στον Θεο.
Έξοχη η τοποθέτησή σας!
Δημοσίευση σχολίου