Η καλύτερη προσευχή είναι το χαμόγελο μας. Θα μου πείτε δύσκολο. Δεν είναι πάντα κατορθωτό. Όμως ας το δούμε πιο ρεαλιστικά. Υπάρχει ζωή που να είναι όλα «τέλεια», «ιδανικά» ή όπως ακριβώς θα θέλαμε; Δεν νομίζω. Κανείς μας δεν έχει ένα τέλειο βίο, δίχως προβλήματα και δοκιμασίες. Εάν περιμένουμε πότε θα έρθουν τα πράγματα έτσι όπως τα θέλουμε για να γελάσουμε, να χαρούμε και να ευχαριστηθούμε, το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα πεθάνουμε στην θλίψη, βυθισμένοι με τα μικρά και μεγάλα όνειρα μας στην κόλαση της απόγνωσης.
Είναι γεύση παραδείσου και εμπειρία Θεού, να χαμογελάς ενώ όλα δεν είναι τέλεια στην ζωή σου. Μπορεί να είναι και χάλια. Κι όμως εσυ να επιμένεις, να λες «έχει ο Θεός, θα τα καταφέρουμε, θα το παλέψουμε, γέλα ρε τι σου ζητάνε….».
Προσωπικά εδώ και χρόνια δέχομαι να μου μιλήσουν για τον Θεό μονάχα εκείνοι οι άνθρωποι, που ενώ κοιμήθηκαν στην κόλαση ξύπνησαν στον παράδεισο. Δηλαδή απόλυτα πονεμένους, τσαλακωμένους και σταυρωμένους, και όμως αναστημένους. Κανέναν άλλον, ότι ένδυμα ή προσωπείο κι αν φορά.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε και μια άλλη μεγάλη αλήθεια, ότι η χαρά δεν έρχεται μέσα από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα, αλλά από καθημερινές απλές πράξεις ζωής. Οπότε ας δώσουμε στο πρόσωπο και στην ψυχή μας αυτό που της αξίζει, μικρές χαρές, μέχρι να έρθει η αιώνια μεγάλη. Γιατί γι’ αυτό πλαστήκαμε, για την χαρά, για το χαμόγελο που ατελεύτητα θα απλωθεί στην ύπαρξη μας.
9 σχόλια:
Όταν είχα διαβάσει:συγχαρητήρια στον υιό μου που απέτυχε,νόμιζα ήταν άσχετο για μένα. Τώρα όμως αυτό μου δίνει δύναμη να ζήσω! Ευχαριστώ! Είμαι κοντά στα 50.όχι έφηβη. Ναι η ζωή δεν είναι μόνο επιτυχίες! Ούτε όλα ρόδινα.
''Προσωπικά εδώ και χρόνια δέχομαι να μου μιλήσουν για τον Θεό μονάχα εκείνοι οι άνθρωποι, που ενώ κοιμήθηκαν στην κόλαση ξύπνησαν στον παράδεισο. Δηλαδή απόλυτα πονεμένους, τσαλακωμένους και σταυρωμένους, και όμως αναστημένους. Κανέναν άλλον, ό,τι ένδυμα ή προσωπείο κι αν φορά.''
Πάτερ, με όλο το σεβασμό στην τοποθέτησή σας, αν την κατάλαβα καλά, μου φάνηκε λίγο απόλυτη, διότι κάθε άνθρωπος που ψάχνει το Θεό είτε είναι αναγκεμένος και πονεμένος, είτε δεν είναι, μπορεί να θέλει να μιλήσει για Εκείνον. Κάποιες φορές ίσως θεολογεί περισσότερο, κάποιος που δεν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα και δεν ψάχνει το Θεό για να του λύσει το πρόβλημά του, αλλά αναζητά το Θεό ως νόημα ζωής και θέλει να μιλήσει για Εκείνον για να Τον βρει μέσα του και γύρω του. Νομίζω ότι αυτό που εννοείτε ουσιαστικά είναι ότι δεν δέχεστε προσωπεία και ψευδείς εαυτούς' χωρίς αυτογνωσία, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα.
Μου άρεσε και η τοποθέτηση του ποιητή Κ. Χαραλαμπίδη σε μια δημόσια ομιλία του και σας την παραθέτω, ίσως τη βρείτε ενδιαφέρουσα, κι ας μιλάει για την τέχνη' όπως είχατε πει κι εσείς σε μια ομιλία σας, η ίδια η ζωή είναι τέχνη.
Tην ευχή σας και την ευλογία σας.
''(...) Εγώ αισθάνομαι ότι ναι, θεολογώ ως ένα βαθμό ως ποιητής, χωρίς να είμαι θεολόγος και χωρίς να είμαι, δυστυχώς, και καλός χριστιανός. Δεν τηρώ τους τύπους, δεν είμαι καθόλου τυπολατρικό άτομο, ευσεβιστής ας το πούμε έτσι, ίσως αυτό να με απελευθερώνει πάρα πολύ στο να κάνω αποδράσεις από το αυστηρό πλαίσιο, το θρησκευτικό, το θεολογικό και να ερμηνεύω με το δικό μου τρόπο αυτό που θεωρώ θεολογία ή που θα έλεγα εσχατολογία με τη σωτηριολογική αντίληψη των πραγμάτων' δηλαδή νομίζω, ο ποιητής εκ φύσεως δηλαδή, εξ ορισμού. είναι και θεολόγος. Θεολόγος, νομίζω ο Απόστολος Παύλος το 'λεγε, δεν ξέρω αν το είχε διατυπώσει έτσι ακριβώς ''Θεολόγος είναι αυτός ο αναζητών τον Λόγο του Θεού.΄΄ Κάθε ένας που αναζητεί τον Θεό, είναι και θεολόγος. Ο ποιητής, λοιπόν, αναζητεί τον Θεό. Με την έννοια τού ότι υπηρετεί μέσω του Λόγου βαθύτερες μεταφυσικές αιτίες, δεν λέω ανησυχίες, που έχουν κάποια σχέση με τη δραματική διάσταση των πραγμάτων, αλλά με την οντολογική πραγματικά συμπεριφορά.(...)
Τι είναι η αυστηρή θεώρηση των πραγμάτων...; Εγώ θυμάμαι όταν ο Βενέδικτος Εγγλεζάκης, ένας σπουδαίος θεολόγος -τώρα πέθανε δυστυχώς από καρκίνο- είχε χρηστεί και μοναχός, ξέρετε, σε κάποια φάση, ήξερε 7 γλώσσες αυτός, και μετείχε στο Συνέδριο των Εκκλησιών όταν πήγαινε ο Αρχιεπίσκοπος, πάντα πήγαινε ως μεταφραστής του και σε μια τέτοια συνάντηση βρέθηκε στη Μόσχα, σε μια εποχή μάλιστα που ακόμα δεν είχε πέσει το σοβιετικό καθεστώς. Και όταν πήγε ο Αρχιεπίσκοπος για να συνομιλήσει με τον εκεί Αρχιεπίσκοπο Πασών των Ρωσιών, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα ο Εγγλεζάκης, όπως μου έλεγε, από κάποιον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Μόσχας και ήθελε να τον συναντήσει. Τον συνάντησε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και του είπε ''Τι καθηγητής είστε;'' ''Είμαι καθηγητής της αθεΐας στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας'' και του λέει ''Καλά, τι κοινό έχουμε εμείς οι δύο...'' και του απαντάει ''Α, έχουμε πολλά κοινά. Είμαστε στο ίδιο νόμισμα, εσείς απ' τη μια μεριά κι εγώ απ' την άλλη. ΄Οποιος είναι άθεος, είναι πολύ θεολόγος.'' ΄Ηθελα αυτό να το τονίσω για να μείνει στη μνήμη μας ότι η ρετσέτα ''θεολογών'' και ''μη θεολογών'' και θεϊστής και θεούσα και μη θεολόγος δεν μετράνε στην τέχνη.
Μπορεί ένας να δηλώνει αθεϊστής και να σπαράζουν τα σπλάχνα του από αναζήτηση, της ουσίας των πραγμάτων που εκεί βρίσκεται ο Θεός' στην ουσία των πραγμάτων, δεν βρίσκεται στους ορισμούς, αλλά στην αγωνία, στην εναγώνια αναζήτηση. Αυτό ήθελα να πω.''
Εγω αυτό που ήθελα να πω και πιστεύω, είναι, οτι για να μιλήσει κανείς για τον Θεό, πρέπει να τον εχουν τυραννήσει αφάνταστα οι νύχτες. Να του έχει στοιχίσει. Να έχει χάσει για να βρει. Κανείς δεν πήγε στον Θεό δίχως, να μπει σε μάχη. Η σχέση με τον Θεό δεν ειναι αναψυχή με την χρηστική έννοια του όρου, αλλα πάλη, που ελπίζουμε θα καταλήξει σε "νίκη" του Θεου.
Πάτερ Χαράλαμπε, ευχαριστώ για τη διευκρινιστική απάντησή σας. Για να καταλάβω καλύτερα το σκεπτικό σας, προφανώς αναφέρεστε σε ανθρώπους που τους ενδιαφέρει να έχουν μια σχέση με το Θεό, διότι αν δεν τους ενδιαφέρει, όσο κι αν πονέσουν, δεν θέλουν τον Θεό στη ζωή τους, οπότε... ξέρω τέτοιους ανθρώπους στο φιλικό μου περιβάλλον που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, έχουν μια ορθολογιστική κοσμοθεωρία, οπότε η ποσότητα του πόνου τους ή το τι έχουν χάσει, δεν έχει σημασία, δε σχετίζεται με το Θεό για εκείνους.
Πατέρα απέκτησα το βιβλίο σας "Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό" και κατάλαβα απόλυτα αυτά που γράφετε και εννοείτε! Αντιπροσωπεύουν πλήρως τα πιστεύω μου για την πίστη, τη θρησκεία, το Θεό. Τα λόγια σάς είναι απλά και κατανοητά για κάθε άνθρωπο κάθε ηλικίας!!!
Πατέρα απέκτησα το βιβλίο σας "Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό" και κατάλαβα απόλυτα αυτά που γράφετε και εννοείτε! Αντιπροσωπεύουν πλήρως τα πιστεύω μου για την πίστη, τη θρησκεία, το Θεό. Τα λόγια σάς είναι απλά και κατανοητά για κάθε άνθρωπο κάθε ηλικίας!!!
Αν η μετάβαση από την Κόλαση στην Ανάσταση ήταν τόσο εύκολη, τότε ίσως τα χαμόγελα να ήταν πιο εύκολα και συχνά. Όμως την Κόλαση, το τέλος που βιώνεις, αν όχι αύριο, τουλάχιστο μεθαύριο, τη διαχειρίζεσαι μόνος σου. Δε μιλάω για θάνατο ο οποίος θα ήταν "μια κάποια λύση", μιλάω για την καθημερινότητα και την αδυναμία να τη φέρεις σε πέρας.
Αφού το 90% της ζωής σου το ζεις μέσα στο μυαλό σου, είναι απόλυτα λογικό να μη βρίσκεις "ώμο να κλάψεις" (λες και θ' άλλαζε κάτι μ' αυτό).
Τελοσπάντων, αφού η ανθρώπινη ζωή ισοδυναμεί με μεγάλο ή μικρό αριθμό από έγχρωμα χαρτάκια (λεφτά), άσε να κλειστώ μέσα μου. Εκεί μπορώ να ουρλιάζω χωρίς να με ρωτάνε γιατί.
Από το θάνατο στην Ανάσταση...
https://www.youtube.com/watch?v=A6datuFSxCo
«Προσωπικά εδώ και χρόνια δέχομαι να μου μιλήσουν για τον Θεό μονάχα εκείνοι οι άνθρωποι, που ενώ κοιμήθηκαν στην κόλαση ξύπνησαν στον παράδεισο. Δηλαδή απόλυτα πονεμένους, τσαλακωμένους και σταυρωμένους, και όμως αναστημένους. Κανέναν άλλον, ότι ένδυμα ή προσωπείο κι αν φορά».
Νομίζω πως η τοποθέτησή σας μοιάζει απόλυτη και αγγίζει την γενίκευση ή ίσως δεν το εκφράσατε όπως θα θέλατε γιατί ο γραπτός λόγος είναι λίγο απρόσωπος. Με την λογική σας πρέπει να βάλουμε πονομέτρο και αυτογνωσιομέτρο στους ανθρώπους για να δούμε ποιος έχει υποφέρει περισσότερο και ταυτόχρονα ποιος έλαβε τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Η κόλαση και ο παράδεισος είναι εδώ στην καθημερινότητά μας και ο πόνος είναι συνυφασμένος με την ύπαρξή μας. Οι επιλογές είναι αυτές που μας καθορίζουν, άσχετα αν γύρω μας υπάρχει χάος ή αρμονία. Αν παρεξήγησα όμως ζητώ συγγνώμη.
Δημοσίευση σχολίου