Ηταν τόσο χαριτωμένος αυτός ο γηραιός μοναχός. Όλος μια αφιέρωση. Τα μαλλιά αφημένα, τα γένια ξεχασμένα, ρούχα απλά ξεθωριασμένα και όλα κάπου δοσμένα, τα πάντα σε κάποιον αφιερωμένα. Εκείνο όμως που με συγκλόνισε και κέρδισε αρκετά λεπτά από την ματιά μου, στο χώρο και τον χρόνο της καρδιάς μου, ήταν αυτά τα απόλυτα κυρτωμένα παπούτσια του. Από τις συνεχείς μετάνοιες, είχαν πάρει το σχήμα βαρκούλας. Δεν ήταν και ψέμα εάν το καλοσκεφτείς. Αυτά τα παπούτσια τον ταξίδευαν προς την αγάπη του. Γιατί τι άλλο είναι η ζωή ενός χριστιανού από ένα συνεχές ταξίδι. Όπως εκείνη την μοναχή που την ρώτησαν τι έκανε τόσο χρόνια κλεισμένη μέσα στο ερημητήριο της, κι αυτή απάντησε με ένα φως έκπληξης και θαυμασμού στα μάτια, «τίποτε περισσότερο από το να ταξιδεύω…».
Και να δείτε πως την μέρα εκείνη που αυτός ο όμορφος μοναχός θα φύγει απο τον κόσμο τούτο θα μπει στο παράδεισο κρατώντας στα χέρια του αυτά τα κυρτωμένα και φθαρμένα παπούτσια. Έτσι, σαν σύμβολο ενός έρωτα που του έλιωσε ολάκερη την ζωή…
5 σχόλια:
Λόγια που αγγίζουν την ψυχή. ....ένα συνεχές ταξίδι με πολλές εκπλήξεις και ιδιαίτερες στιγμές, συναντήσεις...
Διάβασα σε έναν τοίχο της γειτονιάς μου: "Ξυπνήστε όσους κοιμούνται, αφήστε ήσυχους αυτούς που ονειρεύονται..."
Το ταξίδι της προσευχής, το ταξίδι της ψυχής προς τον Θεό, είναι ό,τι πιο όμορφο μας έμαθαν
ο Ιησούς, η Παναγία και όσοι πίστεψαν στον Θεό Πατέρα.
Πολλές φορές βλέπουμε τα πρόσωπα των πιστών σοβαρά, σκυθρωπά, αγέλαστα ... Όχι όμως μετά από προσευχή! Αν παρατηρήσουμε τους ανθρώπους μετά το πέρας της Θείας Λειτουργείας, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε εκείνους που προσευχήθηκαν από εκείνους που ήρθαν τυπολατρικά να κάνουν το καθώς πρέπει καθήκον τους.
Οι άνθρωποι που μόλις τέλειωσαν το ταξίδι της προσευχής είναι ευδιάθετοι, ξεκούραστοι, χαμογελαστοί, φιλόξενοι! Νιώθουμε την καλοσύνη, την ελπίδα, την χαρά τους στο καλωσόρισμα της ημέρας που μόλις ξεκίνησε! Νιώθουμε την "καλημέρα", ως ευχή, ως ευχαριστία να βγαίνει από την ψυχή τους προς τον Θεό που τους αξίωσε να δουν την ανατολή του ήλιου... γιατί και σήμερα θα έχουν το δικαίωμα να συνεχίσουν να ονειρεύονται, να συνεχίσουν το ταξίδι της προσευχής!
Και η κοσμική ταπεινότητα στον Παράδεισο αποβλέπει,
εκτός κι αν μεταστρέφεται σε φόβο, οπότε λιώνει ολάκερη τη ζωή.
Και τότε ο άνθρωπος τα κυρτωμένα του παπούτσια δε θέλει να τα χρεωθεί
αλλά τα παραδίδει στον άλλον δημιουργώντας μια κόλαση κοινή.
Είθε να μας φωτίζει ο Κύριος.
Ένα ταξίδι η ζωή αναζητώντας τον αιώνιο έρωτα του Χριστού...Και τα παράσημα μας σε αυτή τη συνάντηση είναι οι πληγές, , ο ιδρώτας και τα δάκρυα που χύσαμε.Σε ευχαριστούμε πάτερ Χαράλαμπε!
πραγματικά αξιόλογα ενθαρρυντικά και αναγκαία οι όσα δημοσιεύεται. Συνεχίστε τη προσπάθεια είναι πραγματικά οφελιμη. Συγχαρητήρια
Δημοσίευση σχολίου