Η πίστη ως ρήξη "βεβαιοτήτων"...

Τι συμβολίζει άραγε το βουνό που μπορεί η πίστη να μετακινήσει στο αυριανό ευαγγελικό ανάγνωσμα( Ι΄Ματθαίου); Ο Χριστός επιπλήττει τους μαθητές του, γιατί δεν είχαν την πίστη εκείνη που θα θεράπευε τον επιληπτικό νέο. Στην συνέχεια τους αναφέρει ότι εάν είχαν πίστη ακόμη και ως ένα κόκκο σινάπεως(σιταριού), θα μπορούσαν να μετακινήσουν βουνά. Είναι προφανές ότι ο Χριστός μιλάει την αλληγορική γλώσσα του Πνεύματος. 

Τι είναι στην συμβολική γλώσσα το βουνό; Σκληρό, αμετάβλητο, τρομακτικό, δύσβατο κ.α. Έτσι είναι και οι καρδιές μας. Δύσκολες, άκαμπτες, σκληρές, απόκρυφες, που δύσκολα αφήνονται και εμπιστεύονται τον Θεό. Θέλουμε όλα να τα ελέγχουμε δίχως να καταλαβαίνουμε ότι με αυτόν τον τρόπο αυτοεκλωβιζόμαστε σε μια ζωή φόβου και άγχους. Περιοριζόμαστε απίστευτα όταν πιστεύουμε μονάχα εκείνα που καταλαβαίνουμε ή βλέπουμε, δηλαδή οτι οι αισθήσεις μας παρουσιάζουν ως πραγματικό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη. Διότι πλέον γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα που μας περιβάλει δεν είναι αντιληπτή στην πληρότητα της από το ανθρώπινο νου. Μονάχα ένα μικρό ποσοστό αντιλαμβανόμαστε και όμως αισθανόμαστε οτι ξέρουμε τα πάντα, διαμορφώνοντας ψυχολογικές βεβαιότητες. Η πίστη ανοίγει την ύπαρξη απο αυτόν τον γνωσιακό εγκλωβισμό. 

Η πίστη που μας προτείνει και προτρέπει να βιώσουμε ο Χριστός, προυποθέτει μια υπέρβαση, ένα άλμα ελευθερίας, έξω από την δέσμευση και την αναγκαιότητα των αισθήσεων. Μας καλεί σε ένα υπαρξιακό άλμα, σε μια άλλης μορφής γνώσεως. Η πίστη, είναι ένας διαφορετικός τρόπος για να γνωρίζεις τα πράγματα και τα νοήματα τους. 

Μονάχα μια τέτοια πίστη στο Θεό, που δεν εξαρτά την εμπειρία της από την δεσμευτική αναγκαιότητα των αισθήσεων, μπορεί να μετακινήσει μέσα μας το βουνό των σκληρών και άκαμπτων βεβαιοτήτων μας. Τότε ναι, μπορεί να έρθει το θαύμα στην ζωή μας, όχι ως θέαμα αλλα ως θέα ενός άλλου τρόπου να βλέπεις την ζωή και να προγεύεσαι την βασιλεία Του.  Γιατί το θαύμα αυτό είναι, μια μικρή πρόγευση εκείνου του μεγάλου που έρχεται. 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Ματθ. ιζ ́ 14-23)
Εκεῖνο τον καιρό, πλησίασε τόν Ἰησοῦ ἕνας ἄνθρωπος, γονάτισε μπροστά του καί εἶπε: «Κύριε, σπλαχνίσου τό γιό μου, γιατί εἶναι ἐπιληπτικός καί ὑποφέρει· πολλές φορές μάλιστα πέφτει στή φωτιά καί στό νερό. Τόν ἔφερα στούς μαθητές σου, ἀλλά δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν». Ὁ Ἰησοῦς ἀπάντησε: «Γενεά ἄπιστη καί διεφθαρμένη, ὡς πότε θά εἶμαι μαζί σας; Ὡς πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε μοῦ τόν ἐδῶ». Ὁ Ἰησοῦς ἐπιτίμησε τό δαιμόνιο, καί βγῆκε ἀπ ́ αὐτόν· ἀπό ́κείνη τήν ὥρα τό παιδί γιατρεύτηκε. Πῆγαν τότε ἰδιαιτέρως στόν Ἰησοῦ οἱ μαθητές καί τόν ρώτησαν: «Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά τό βγάλουμε;» «Ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας σας», τούς εἶπε ὁ Ἰησοῦς. «Σᾶς βεβαιώνω πώς, ἄν ἔχετε πίστη ἔστω καί σάν κόκκο σιναπιοῦ, θά λέτε σ ́ αὐτό τό βουνό «πήγαινε ἀπό ́δῶ ἐκεῖ», καί θά πηγαίνει· καί τίπο- τα δέ θά εἶναι ἀδύνατο γιά σᾶς. Αὐτό τό δαιμονικό γένος δέ βγαίνει παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία». Ἐνῶ οἱ μαθη- τές περιέρχονταν στή Γαλιλαία, τούς εἶπε ὁ Ἰησοῦς: «Ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου πρόκειται νά παραδοθεῖ σέ χέρια ἀνθρώπων· θά τόν θανατώσουν, καί τήν τρίτη μέρα θά ἀναστηθεῖ».