Καθώς σαρκώνονται πάνω μου τα χρόνια αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ότι τελικά, το δίπολο άσπρο μαύρο δεν υπάρχει ως αλήθεια, σε κανένα χώρο ζωής, σε καμία ανθρώπινη συνθήκη. Κάθε υποκείμενο είναι ταυτοχρόνως πολλά πράγματα μαζί που καλείται να τα εναρμονίσει. Δεν υπάρχουν μονάχα καλοί άνθρωποι όπως δεν υπάρχουν και μονάχα κακοί. Το σκοτάδι και το φως, τα χαρίσματα και τα μειονεκτήματα διαχέονται στις υπάρξεις μας αναλογικά. Αποτελεί πλάνη να πιστεύει κανείς ότι σε χώρους προοδευτικούς υπάρχουν μονάχα άνθρωποι ανοιχτότητας και ανεκτικότητας του διαφορετικού. Όπως επίσης αποτελεί ψέμα ότι σε χώρους συντηρητικούς ενσωματώνονται μονάχα άνθρωποι σκληροί και φανατικοί. Σε όλους τους χώρους όπως και στο χώρο της θρησκείας μπορείς να βρεις τα πάντα. Μπορεί να είσαι φανατικός, δογματικός και απόλυτος, εριστικός και επιθετικός, και εσύ να πιστεύεις ότι ανήκεις στα προοδευτικά μέλη της εκκλησίας που κομίζουν το "αλλιώς". Μάλιστα να κατηγορείς την πλευρά των φονταμενταλιστών ως εκείνους που παραμορφώνουν και παραχαράσσουν την εκκλησιαστή ζωή, και όμως να έχεις τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με εκείνους, τον ίδιο ψυχισμό, τις ίδιες κρυφές ανείπωτες και ασυνείδητες ανάγκες. Το θέμα λοιπόν δεν είναι απλά και μόνο που θα δηλώσεις ή αισθάνεσαι ότι ανήκεις, αλλά ποιες ποιότητες και αξίες υπηρετείς. Γιατί μπορεί στην νεοελληνική πραγματικότητα, ακόμη να είσαι ότι δηλώσεις, αλλά στην ζωή δεν είσαι ότι δηλώσεις αλλά αυτό που φανερώνει και μαρτυρεί ο τρόπος του βίου σου. Δυστυχώς ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και στην εκκλησία ότι λάμπει δεν είναι Χριστός.
3 σχόλια:
Καίρια παρέμβαση! Την αναδημοσίευσα στο ιστολόγιο μου. Χρόνια πολλά, με υγεία!
Ακόμη και ο ίδιος άνθρωπος, το ίδιο πρόσωπο, δεν είναι απόλυτα μαύρο ή απόλυτα άσπρο. Οι εκδηλώσεις μας μπορεί να είναι διαφορετικές υπό διαφορετικές περιστάσεις και προς άλλα πρόσωπα. "Πάντες εν τω αυτώ κρίματι" είμαστε. Αυτό και μόνο αν σκεφτόμασταν, δεν θα δαιμονοποιούσαμε (ή αντίστροφα θα αγιοποιούσαμε) και πολύ εύκολα συγκεκριμένα πρόσωπα (π.χ. ηγέτες κάθε είδους).
Καλησπέρα Π. Χαράλαμπε,
Γράφοντας το συγκεκριμένο κείμενο αναρωτιέμαι τι είχατε μέσα στην ψυχή σας, ποιος καλό πνεύμα σας καθοδήγησε στο να συντάξετε αυτό το διακριτικό όσο και πανέμορφο κείμενο. Άσπρα-μαύρα είναι και τα πλήκτρα του πιάνου και του ακορντεόν από όπου βγαινουν υπέροχες μελωδίες! Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις καλές και τις κακές μας στιγμές...! Είναι πολύ όμορφο το να κάνουμε το καλό, να αναζητούμε το καλύτερο, όμως πώς να ταυτιστουμε με το αριστο της ψυχής μας? Μηπως ενώ το γνωρίζουμε το φοβομαστε? Μήπως ενω το θέλουμε το απορρίπτουμε για να μην είμαστε "διαφορετικοί"; Μήπως αρκούμαστε στις ανθρώπινες μελωδίες του πιάνου και δεν ακουμε τις μελωδίες των αγγέλων;!!
Όπως και να'χει, το ταξίδι της ψυχής μας με ουράνιες μελωδίες σταματά, περνά από τους ενδιάμεσους σταθμούς των σκέψεων και των πράξεων της ζωής μας πάνω στη γη. Τα χέρια μας λασπωμένα η καθαρά,με ρόζους η μη, είναι αυτά που θα προσφέρουν τα δώρα μας στον Θεό...
Δημοσίευση σχολίου