Αισθάνομαι οτι όλη η άσκηση του ανθρώπου μέσα στην εκκλησία στοχεύει στην δόμηση μιας ευχαριστιακής και δοξολογικής ύπαρξης, που θα μπορεί να χαίρεται τα δώρο της ζωής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η δομική πράξη της εκκλησίας, είναι η Θεία Ευχαριστία. Από εκεί απορρέουν τα πάντα στην ζωή της. Άλλωστε γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τον εθισμό μας στην γκρίνια. Το πόσο πολύ αρνούμαστε να αναδείξουμε στην καθημερινότητα μας, το όμορφο και χαρούμενο, το θετικό και ευλογημένο και να μην ζουμάρουμε μεροληπτικά στα δύσκολα και θλιβερά, γιατί σαφέστατα υπάρχουν αλλά δεν είναι μονάχα αυτά η ζωή μας.
Αξίζει να διαβάσουμε τι είχε αναφέρει ένα Αμερικανός ορθόδοξος χριστιανός, όταν έχασε την αγαπημένη του γυναίκα από καρκίνο και έμεινε με τα δυο μικρά παιδιά τους, «Είναι στιγμές που πονάω πάρα πολύ και μου λείπει πάρα πολύ. Αλλά τα καλά που προσέφερε στην ζωή μου το πέρασμά της μου είναι μέσα μου πολύ περισσότερα από τον πόνο της απουσίας της. Κι ευγνωμονώ τον Θεό που πέρασε από την ζωή μου». Ο ίδιος, έγραφε πριν πεθάνει η γυναίκα του, καθώς την έβλεπε πια να σβήνει: «Είναι κοντά μου και όμως την νοιώθω να φεύγει μακριά μου. Φεύγει και χάνεται από τα χέρια μου. Αυτό με κάνει και πονάω, αλλά με παρηγορεί ότι πάει σε χέρια που την αγαπούν περισσότερο».
Ίσως τα λόγια του μας φανούν μακρινά από την δική μας πνευματική κατάσταση και εμπειρία, όμως είναι η στάση που πρέπει να έχει ένας χριστιανός. Εάν με ρωτήσετε «μπορεί να συμβεί αυτό δίχως την χάρι του Θεού;» η απάντηση μου θα είναι όχι. Γιατί μια τέτοια στάση σαφέστατα και φανερώνει υπέρβαση και μεταμόρφωση των ορίων μας. Αλλά στην εκκλησία αυτή είναι η βάση της ζωής μας, εμείς να αναγνωρίζουμε το «λίγο» μας και ο Θεός να το κάνει πολύ.
Αξίζει να διαβάσουμε τι είχε αναφέρει ένα Αμερικανός ορθόδοξος χριστιανός, όταν έχασε την αγαπημένη του γυναίκα από καρκίνο και έμεινε με τα δυο μικρά παιδιά τους, «Είναι στιγμές που πονάω πάρα πολύ και μου λείπει πάρα πολύ. Αλλά τα καλά που προσέφερε στην ζωή μου το πέρασμά της μου είναι μέσα μου πολύ περισσότερα από τον πόνο της απουσίας της. Κι ευγνωμονώ τον Θεό που πέρασε από την ζωή μου». Ο ίδιος, έγραφε πριν πεθάνει η γυναίκα του, καθώς την έβλεπε πια να σβήνει: «Είναι κοντά μου και όμως την νοιώθω να φεύγει μακριά μου. Φεύγει και χάνεται από τα χέρια μου. Αυτό με κάνει και πονάω, αλλά με παρηγορεί ότι πάει σε χέρια που την αγαπούν περισσότερο».
Ίσως τα λόγια του μας φανούν μακρινά από την δική μας πνευματική κατάσταση και εμπειρία, όμως είναι η στάση που πρέπει να έχει ένας χριστιανός. Εάν με ρωτήσετε «μπορεί να συμβεί αυτό δίχως την χάρι του Θεού;» η απάντηση μου θα είναι όχι. Γιατί μια τέτοια στάση σαφέστατα και φανερώνει υπέρβαση και μεταμόρφωση των ορίων μας. Αλλά στην εκκλησία αυτή είναι η βάση της ζωής μας, εμείς να αναγνωρίζουμε το «λίγο» μας και ο Θεός να το κάνει πολύ.
5 σχόλια:
Πολύ όμορφο καλέ μου πάτερ, έτσι να μου θυμίζει πως διώχνω τη Χάρη του Θεού μακριά μου και μετά να γκρινιάζω και για αυτό.
Πατέρα Χαράλαμπε,
Με μεγαλη χαρά και συγκίνηση ολοκλήρωσα την ανάγνωση του νέου βιβλιου σας. Συμπίπτει η ολοκλήρωση αυτή με το κείμενο σας Περί ευχαριστηριας στάσης στη ζωή μας. αδραττω την ευκαιρία για να σας πω ένα θερμό "Ευχαριστώ" για όσα διάβασα! Είσαστε ένας άνθρωπος, επιτρέψτε μου, που ξεδιπλώνει την ψυχή του, που τολμά, που έχει κάνει το "κλικ" της απλότητας και της χαράς στη ζωή του, που τολμά να βγάζει γλώσσα στον πόνο, να γυρνά την πλάτη στον θάνατο και που ξέρει να κοροϊδεύει τις απειλες της κόλασης. Ένας άνθρωπος που μοσχοβολάει Θεό και αγάπη!!
Με σεβασμό και εκτίμηση
Σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας σε αυτό το διαδικτυακό χώρο, και τα αγαπητικά σας λόγια που ενισχύουν την μια προσπάθεια και διακονία. Ο Θεος να ευλογεί την ζωή σας.
Και μέσα απ' αυτό το κείμενο
και στον ορίζοντα των ομιλιών σας,
αναγνωρίζω ότι το πολύ που μας δίνετε,
"λίγο "σας το βάζει ένας Θεος στο στόμα!
Νιώθω έναν σύμμαχο δίπλα μου
και συνταξιδιώτη στον δρόμο μου,
που ξεκινάει με πόνο
και καταλήγει με κόπο!
Ευχαριστούμε
για την δική σας πρόοδο
που είναι η αμοιβή
στις αναζητήσεις μας!
Απλά τέλειο..
Δημοσίευση σχολίου