30 Μαρ 2019

"Πρέζες" υπάρχουν πολλές.....


Αυτές τις μέρες είχα μια πολύ όμορφη εμπειρία, από εκείνες που σημαδεύουν για πάντα την ζωή μας. Αυτές που είναι ικανές να φέρουν αλλαγές στα εσώτερα τοπία. Να σε μάθουν να βλέπεις αλλιώς την ζωή και ιδιαιτέρως να σε κάνουν αντί να γκρινιάζεις να ευχαριστείς. 
Η εμπειρία ήταν μια τρίωρη συνάντηση με την ομάδα απεξάρτησης του «ΚΕΘΕΑ» Ηρακλείου. Άνθρωποι με διάφορες εξαρτήσεις, ουσίες, αλκοόλ, τζόγος κ.α. Τώρα βέβαια θα μου πείτε και ποιος δεν έχει εξαρτήσεις, και ποιος δεν έχει πάθη που τον κρατούν δέσμιο; Αλλά βλέπετε υπάρχουν πάθη που φοράνε γραβάτα και άλλα που ξεπαγιάζουν μόνα και γυμνά. Άλλωστε όπως είχε πει ο Π. Σιδηρόπουλος, «πρέζες υπάρχουν πολλές, η ηρωίνη όμως σκοτώνει…..». 
Καθίσαμε σε κύκλο, ώστε να μπορεί ο ένας να κοιτάει τα μάτια του άλλου, κυρίως να αισθάνεται τον άλλο δίπλα του. Τα παιδιά πήραν τον λόγο και αυτοπαρουσιάστηκαν, είπαν το όνομα τους και ο καθένας την μικρή του ιστορία. Μετα άρχισε η κουβέντα. Δεν θα γράψω πολλά γι αυτήν την συνάντηση διότι τα περσότερα και σημαντικότερα νομίζω ότι δεν αναλύονται αλλά βιώνονται ως εμπειρία ζωής, οπότε κάθε προσπάθεια περιγραφής στέκει ανίκανη να πλησιάσει την ουσία. Παρα ταύτα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, τα εξής: 
1.   Καμία στιγμή δεν αισθάνθηκα άσχημα ή σε δύσκολη θέση. Κι τούτο διότι εκεί δεν λειτουργούν οι μάσκες και τα προσωπεία. Εκεί ο καθένας ξεγυμνώνεται σχεδόν ανυπεράσπιστος στο βλέμμα του άλλου, χωρίς φόβο μην τυχόν και φανούν οι πληγές της μοναξιάς του. 
2.   Αισθάνεσαι άνετα και υπαρξιακά ευρύχωρα, γιατί δεν έχεις την ανάγκη να αποδείξεις τίποτε και σε κανέναν. Πολλώ δεν μάλλον δεν καλείσαι να πείσεις για τις αρετές σου ή να δικαιολογηθείς για αποτυχίες σου, αφού η ήττα δεν ενοχοποιείτε ούτε η αμαρτία σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο. 
3.   Μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό που σε βασανίζει όσο φρικτό και αν είναι, δίχως να επέρχεται λογοκρισία ή απειλή. Γενικά σου δίδεται η δυνατότητα να είσαι ο εαυτός σου.
4.   Μαθαίνεις να δίδεις αξία στα μικρά καθημερινά βήματα προς τον στόχο, χωρίς το άγχος του τερματισμού. 
5.   Το κυριότερο αισθάνεσαι ότι κάπου ανήκεις και δεν είσαι απλά ένα όνομα σ’ ένα κουδούνι μιας πολυκατοικίας που κανείς ποτέ δεν χτυπάει.
Η αλήθεια είναι, ότι ενώ με κάλεσαν να κάνω εγώ την ψυχοθεραπευτική ομάδα, τελικά ένιωσα να επιδρούν εκείνοι θεραπευτικά πάνω μου. Ήταν πραγματικά μια εμπειρία ζωής, που σαφέστατα θα ήθελα να επαναλάβω, και για τούτο ευχαριστώ την ψυχοθεραπεύτρια της συγκεκριμένης ομάδας του «ΚΕΘΕΑ» Ηρακλείου, κ. Μαρία Σμυρνάκη που μου έδωσε αυτή την βιωματική εμπειρία και ευκαιρία ζωής και συγχρόνως να την συγχαρώ τόσο εκείνη προσωπικά όσο και το πρόγραμμα για το φως που σκορπάνε στο σκοτάδι. 

-->

29 Μαρ 2019

Η χαρά κρυμένη στα απλά και καθημερινά...


Μια από τις βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για ν΄αισθανθούμε οτι υπάρχει αιτία χαράς στην ζωή μας.Όμως δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι η χαρά βρίσκεται και αναγνωρίζεται σε πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. 
Αναφέρει ο Σ. Ζουμπουλάκης, οτι ένα απο τα πολλά σημαντικά που μας προσφέρει ο πόνος είναι το "ξύπνημα", σε ολα αυτά τα απλά καθημερινά μα σπουδαία, που εμείς τα προσπερνάμε ως αυτονόητα. Κι όμως, όταν τα χάσουμε τότε τα εκτιμούμε. 
Διότι η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου. Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους. Στον περίπατο με έναν φίλο ή με τον αγαπημένο σου ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά. Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά. 
Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.

28 Μαρ 2019

Ο Θεός δεν στέκει απέναντι μας....


Σε κάθε λάθος και πάθος, σε κάθε αστοχία και αμαρτία μας, στο πόνο και την δοκιμασία μας, ο Χριστός δεν είναι απέναντι μας, αλλά μαζί μας. Δεν μας απειλεί αλλά μας κατανοεί, δεν μας δικάζει αλλά μας αγκαλιάζει. Στην πτώση και το λάθος ας μην θυμόμαστε την κόλαση και την τιμωρία, αλλά την Αγάπη και την Θυσία Του. 
" Ουράνιε Βασιλεύ,
δώσε μας να συνειδητοποιήσουμε
ότι δεν είσαι, λόγω των αμαρτιών μας,
εναντίον μας, αλλά μαζί μας,
ώστε η ενθύμησή σου,
όταν ξυπνάει μέσα μας και κάθε φορά που ξυπνάει,
να μη μας θυμίζει τις αθετήσεις μας,
αλλά την συγχώρεσή Σου..."
(Ποίημα του Σαίρεν Κίρκεγκωρ)

22 Μαρ 2019

Μια ρωγμή ζητάει ο Θεός...


Βλέπεις ανθρώπους με πάθη και αμαρτίες, λάθη και σφάλματα και μόλις λίγο στραφούν στο Χριστό γεύονται μεγάλες χαρές πνευματικές. Κι άλλοι, χρόνια από παιδιά ίσως στο χώρο της εκκλησίας, και η ζωή τους άγευστη και άχρωμη από την εμπειρία του Θεού και την γλυκύτητα της Χάριτος. Τότε μοιραία μέσα σου γεννιούνται ερωτήματα, «μα γιατί; τι φταίει άραγε;». Την απάντηση την πήρα μια όμορφη νύχτα σε ένα κελί του Αγίου Όρους. «Γέροντα…», ρώτησα, «μα γιατί ο Θεός χαριτώνει ανθρώπους που δεν είναι και τόσο ασκητικοί και απαθείς και άλλους με πολύ αγώνα και κόπο πνευματικό τους αφήνει χρόνια στην πάλη; Μα γιατί ευλογημένε, αυτοί αισθάνονται αυτάρκεις. Αισθάνονται ότι τα κάνουν όλα σωστά και τέλεια. Η μεγαλύτερη αμαρτία τους είναι η «αρετή» τους … Κανόνες, νόμοι, φόβοι, ενοχές, πρέπει, εμμονές, διατήρηση πάση θυσία της εικόνας και του προφίλ μας, αυτοδικαιωτισμός και αισθήματα πνευματικών κατορθωμάτων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στο Θεό να έρθει. Έχουν φτιάξει ένα συμπαγές οχυρό του "εγώ". Ο Θεός θέλει χώρο για να έρθει, ζητάει μια ρωγμή το Φως για να διώξει το σκοτάδι…». Οι άνθρωποι της Χάριτος είναι ραγισμένοι...

20 Μαρ 2019

Επισκέψεις Θεού...



Είναι πολύ σημαντικό στην ζωή μας να τα βλέπουμε όλα κατά Θεό. Όχι μόνο τα ευχάριστα, τα καλά, τα δοξασμένα και κολακευτικά. Αλλά κι όλα εκείνα που ενδεχομένως μας πικραίνουν ή μας πληγώνουν γεμίζοντας ερωτηματικά την ψυχή μας. Εκεί στα δύσκολα είναι που φανερώνεται η ουσιαστική σχέση με τον Χριστό. Στα δύσκκολα κρίνονται οι μεγάλες αγάπες. Οι δοκιμασίες είναι το χνώτο του Θεού στην ζωή μας, που προσπαθεί να ζεστάνει την καρδιά μας, ώστε να υπάρξει ικανή στην υποδοχή της χάριτος. Γιατί όταν εσύ σιωπάς και υπομένεις μιλάει ο Θεός. 
Η ασθένεια, η θλίψη, ο πόνος, τα δάκρυα, ίσως μια προσβολή, μια κατηγορία ή συκοφαντία, όλα είναι επισκέψεις της Χάριτος. Δηλαδή είναι ο Θεός που ενεργεί και επιτρέπει περιστατικά μέσα στην ζωή μας με σκοπό να μας μεγαλώσει και ωριμάσει πνευματικά. Θέλει να μας μάθει τους τρόπους και τους δρόμους που συναντιόμαστε μαζί Του, και για να γίνει αυτό, πρέπει να σπάσει ο εγωισμός μας. 
Δεν είναι τόσο εύκολο, σαφέστατα και είναι δύσκολο να διακρίνουμε πίσω απο την πληγή την αγάπη του Θεού, όμως είναι αλήθεια. Ο Θεός δεν προκαλεί τον πόνο, όμως τον μεταμορφώνει σε ευκαιρία. Όπως πήρε το θάνατο του Χριστού και τον έκανε Πάσχα.
Γι αυτό μετά το πρώτο σοκ που επιφέρει μια σκληρή δοκιμασία ή ακόμη και τον εφνιδιασμό που αισθανόμαστε, ας προχωράμε στην αποδοχή του γεγονότος ως επίσκεψη του Θεού. Έλεγε ο Γέροντας Αιμιλιανός, Θὰ ἔρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».
Ἐπειδὴ αὐτὰ κοστίζουν στὴν σαρκικότητά μας, γι' αὐτὸ ἐμεῖς τὰ βλέπομε ὡς ἀπρόοπτα.
Γιὰ νὰ μὴν ταράσσεσαι λοιπὸν κάθε φορᾶ καὶ στεναχωριέσαι, γιὰ νὰ μὴν ἀγωνιᾶς καὶ προβληματίζεσαι, νὰ τὰ περιμένης ὅλα, νὰ μπορῆς νὰ ὑπομένης ὅτι ἔρχεται.
Πάντα νὰ λές, καλῶς ἦλθες ἀρρώστια, καλῶς ἦλθες ἀποτυχία, καλῶς ἦλθες μαρτύριο.
Αὐτὸ φέρνει τὴν πραότητα, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη καμία πνευματικὴ ζωή.””

16 Μαρ 2019

Η πληγή σου, η πιο μεγάλη προίκα της ζωής σου....



Το κερί που θα φωτίσει αυτή την νύχτα, το ανάβω για σένα, που είσαι μόνος, που είσαι μόνη και κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος. Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή μια αγκαλιά να σε κρατήσει. Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε από μικρή η ζωή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι. Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου». Ξέρω επίσης ότι θα προτιμούσες να είμαι και εγω χάλια όπως εσένα, μερικές φορές σε παρηγορεί πιο πολύ αυτό, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στο μαρτύριο αυτό, όμως, ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!! Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν και οι καλύτερες μέρες. Απλά τώρα περνάς μια φάση, μα δεν θα είναι πάντα έτσι. Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο. Αν και δυσκολεύεσαι προσπάθησε να δεις με τα μάτια του Θεού, που δεν σε βλέπει μονάχα στο τώρα που είσαι χάλια αλλά και στο αύριο που γελάς, χαίρεσαι την ζωή, δημιουργείς και ανασαίνεις ελπίδα. 
Κράτα βαθιά μέσα σου εκείνη την εικόνα του Γολγοθά. Όταν ο Χριστός έγερνε κουρασμένος το κεφάλι φωνάζοντας, «Θεέ μου γιατί με εγκατάλειψες…;» Είμαι σίγουρος ότι κάτι σου θυμίζει αυτή η κραυγή έτσι δεν είναι; Ναι εκείνες τις πολύ δικές σου στιγμές που ράγιζαν οι αντοχές σου. Όμως μην μείνεις εκεί, γιατί δεν τελείωσε έτσι η ιστορία του Γολγοθά. Προχώρα και θα δεις ότι ο Χριστός κραυγάζει ξανά στο Πατέρα Του, λέγοντας του Θεέ μου σε εμπιστεύομαι, εσύ ξέρεις ας γίνει το θέλημα σου… Και ποιο ήταν αυτό; Η ανάσταση. Ποιος αλήθεια περίμενε ότι πίσω από την σταύρωση ξημέρωνε η ανάσταση; Γι αυτό σου λέω οι πληγές σου μια μέρα θα γίνουν η πιο μεγάλη προίκα της ζωής.

11 Μαρ 2019

Συγχώρεση σημαίνει, να είναι ο άλλος ευτυχισμένος...


Όσο κι αν ένας άνθρωπος έχει πέσει σε ολέθρια λάθη, ακόμη κι αν κινείτε μέσα σε φρικτά πάθη και αμαρτίες, αδύναμες στιγμές και αστοχίες, δεν παύει να είναι εικόνα Θεού. Να ζει δηλαδή μέσα του το θεϊκό στοιχείο. Γι αυτό και η συγνώμη δεν είναι απλά μια συναισθηματική ανοχή προς τον άλλο, αλλά η θέαση του Θεού στο βάθος της ύπαρξης του άλλου ανθρώπου. Η συγχώρεση δεν είναι συναίσθημα αλλά πράξη ζωής, κίνηση και άνοιγμα. Κάνω χώρο στην ζωή μου να χωρέσει ο άλλος ακόμη και με τα λάθη του. Δεν ζητώ να τον αλλάξω, ούτε να τον κρίνω ή ερμηνεύσω αλλά να τον αγαπήσω, έτσι όπως είναι και όχι όπως θα ήθελα να είναι. Συγχώρεση σημαίνει κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι ο άλλος καλά. 

Η εκκλησία δεν είναι μια κοινωνία τελείων, αλλά ένας χώρος που με την χάρη του Θεού, διαχειριζόμαστε τα τραύματα και τα σκοτάδια μας. Αναφέρει ο Jim Forest, « ας το παραδεχθούμε λοιπόν: για τους περισσότερους ανάμεσα μας, ακόμη είναι νύχτα. Διότι, αντί να βλέπουμε τα αδέλφια μας, εμείς βλέπουμε ταμπέλες: μαύροι-άσπροι, άντρες-γυναίκες, ετεροφυλόφιλοι-ομοφυλόφιλοι, φιλελεύθεροι-συντηρητικοί. Με βάση αυτά τα δίπολα, μαθαίνουνε ποιον να καλοδεχτούμε και ποιον να κρατήσουμε σε απόσταση, ποιον να νοιαστούμε και ποιον αν αγνοήσουμε, γινόμαστε εν ολίγοι στρατευμένοι πολίτες της νύχτας…». 
Η αλήθεια όμως είναι, ότι για να συμβούν τα παραπάνω δεν φτάνει, ούτε αρκεί μονάχα η δική μας βούληση, χρειάζεται η ενίσχυση της χάριτος του Θεού. Ωστόσο εμείς θα κάνουμε αυτό που μπορούμε και αντέχουμε σε κάθε φάση της ζωής, δηλαδή θα αγαπάμε τους άλλους δίχως να σκεφτόμαστε εάν το αξίζουν ή όχι. Αυτή η πράξη μας ακόμη και αν δεν είναι σε τέλεια μορφή θα φέρει το επόμενο στάδιο, όταν εντός μας, θα ξημερώσει η βασιλεία του Θεού, δηλαδή όταν ο άλλος πάψει να είναι ο εχθρός μας και θα γίνει ο αδελφός μας. Είναι ακριβώς το σημείο εκείνη που η ύπαρξη μας, δια της Χάριτος του Θεού, αντιλαμβάνεται ότι η αίσθηση της ξεχωριστότητας ήταν η μεγαλύτερη πλάνη μας, μια και στην πραγματικότητα είμαστε ενωμένοι, δηλαδή όλοι είμαστε ένα…

10 Μαρ 2019

Η νηστεία ως πράξη χαράς...



Ο Χριστός ζητάει η νηστεία και η προσευχή μας, να είναι αιτίες και ενέργειες χαράς. Νεύρα, θυμός, θλίψη και επιθετικότητα, δεν έχουν θέση σε πράξεις που είναι γεμάτες αγάπη και τρυφερότητα. Γιατί αυτό είναι η νηστεία, πράξη χαράς. Νιώθω ευφροσύνη, διότι προσφέρω κάτι στο Χριστό, διότι υποβάλλομαι σε μια θυσία από αγάπη και πόθο προς Εκείνον. Όταν η νηστεία γίνεται με χαρά, τότε συμβαίνει κάτι θαυμαστό, όλη η ύπαρξη κατακλύζεται από μια γλυκιά παρηγοριά, μια ζέση στην καρδιά, μια βαθιά συγκίνηση. Έπειτα σε αυτό μέσα το χαριτωμένο εσωτερικό κλίμα, αναβλύζει εύκολα η προσευχή, η σχέση με τον Θεό. Τότε διψάς πότε θα έρθει η ώρα να μείνεις μόνος στο δωμάτιο σου με τον Χριστό. Ανοίγεις διάλογο μαζί Του. Αναφέρεις τα πάντα από την ζωή σου, γίνεται πατέρας, φίλος και αδελφός. Αισθάνεσαι ότι σ ακούει και έχει λόγο στην ζωή σου, γιατί εσύ του το επέτρεψες με την διάθεση και πρόθεση σου. 
Η νηστεία και η προσευχή είναι μια κατάθεση προθέσεως. Είναι σαν να λες στο Χριστό «σε ζητώ, σε θέλω στην ζωή μου..». Ακόμη και τις μέρες εκείνες που δεν θα νιώθουμε όρεξη για προσευχή, που θα αισθανόμαστε ανίκανοι να συλλαβίσουν έστω και μια λέξη, ας πάρουμε την καρέκλα μας, ας κάτσουμε κάτω κατά γης ή στο κρεβάτι μας, και κουρελιασμένοι από την εξάντληση την σωματική ή ψυχική ας πούμε στο Θεό, «να.. είμαι και πάλι εδώ. Νιώθω αδύναμος, κομμάτια, σέρνομαι πάνω στα ερείπια της ψυχής μου, με κυνηγά η θλίψη απειλώντας να με σύρει στα ψυχρά μονοπάτια της, αλλά να είμαι εδώ, ήρθα στο ραντεβού μας. Έλα. Μην αργείς, γιατί με χάνεις…..».

4 Μαρ 2019

Η νηστεία ως προσμονή του Θεού, κατά τον Γέροντα Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη




του Πρωτ. Χαράλαμπου (Λίβυου) Παπαδόπουλου



Ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, αυτός ο μεγάλος σύγχρονος θεολόγος και νηπτικός, προσέθετε στην νηστεία και μια άλλη βαθύτερη ερμηνεία πέραν των γνωστών και καθιερωμένων. Η νηστεία γι αυτόν, ήταν μια βαθιά υπαρξιακή προσμονή. Προσμονή του όλου ανθρώπου, ψυχής και σώματος, προς τον Θεό. 
Η νηστεία κατα τον Γέροντα Αιμιλιανό, είναι μια κραυγή του πληγωμένου ανθρώπου, που μέσα στο σπίτι ή στο κελί του μοναστηριού, πεσμένος ενίοτε στα ψυχικά του πατώματα, γεμάτος δάκρυα ή πολλάκις στεγνωμένος ακόμη κι απ΄ αυτά, κραυγάζει προς τον Θεό «είμαι εδώ Κύριε και σε προσμένω…». Παρόλα τα κενά, τα λάθη, τα πάθη, τις αμαρτίες και αστοχίες μου, είμαι εδώ, ένα αδύναμο πλάσμα και σε προσμένω, σε ζητώ, ελθέ. Με τη νηστεία, την αίσθηση αυτή κενότητας στο σώμα από την ελάχιστη λήψη τροφής, φωνάζουμε προς τον Θεό, σε πεινώ, σε θέλω σε ζητώ, έλα προς συνάντηση μαζί μου. Έχω μείνει νηστικός και περιμένω να με χορτάσεις. Η νηστεία γίνεται μια θυσιαστική ερωτική αναφορά του πιστού προς τον Χριστό, αφού μειώνει την τροφή στα απλά και απέριττα, ώστε ο χορτασμός να γίνει δια της κοινωνίας μετα του Θεού. 
Αναφέρει ο Γέροντας Αιμιλιανός, «Η προσμονή του θεού εκφράζεται με την νηστεία, με την κενή γαστέρα… Η νηστεία έχει μία και μοναδική σημασία την έκφρασή της προσμονής του Θεού…. Το ίδιο ισχύει και για την προσευχή. Αν αυτή καθ’ εαυτή η προσευχή είχε σημασία, η ζωή μου θα ήταν η προσευχή, θα ήταν μια ανθρώπινη ενέργεια, μια τάσις και ανάβασις, δεν θα ήταν ο Θεός. Η προσευχή μου έχει σημασία γιατί ακριβώς εκφράζει αυτή την προσμονή μου, « το ελθέ και σκήνωσον…» το πού είσαι Θεέ μου…[1]».

Σε αυτή την δίψα και πείνα, προσπαθεί να απαντήσει η νηστεία και γενικά ή όλη πνευματική και ασκητική προσπάθεια αυτών των ημερών που ανοίγεται μπροστά μας δια της Μ. Τεσσαρακοστής. Η περίοδος αυτή θα κινηθεί πάνω σε τρείς εσωτερικές ψυχικές κατευθύνσεις, της νηστείας, της προσευχής και της μετάνοιας. Και οι τρείς θα λέγαμε δηλώνουν ακριβώς αυτό στο οποίο αναφερόμαστε, την προσμονή του Θεού. Εάν ο άνθρωπος στην κάθε μικρή του πράξη, στην πιο επιπόλαια κίνηση του, αναζητά την χαρά και ευτυχία, είναι γιατί η όλη του ύπαρξη σε οντολογικό επίπεδο διψά τον Θεό. Δηλαδή το απόλυτο νόημα, την πληρότητα και αιτία της ζωής, την θεοκοινωνία. 
Κάθε μορφή αναζήτησης του τελείου, του κάλλους, της ομορφιάς, της ειρήνης και χαράς, είναι πόθος Θεού, ακόμη κι όταν για διαφόρους λόγους δεν ομολογείται. Δεν μπορείς να αναζητάς το κάλλος δίχως να διψάς τον Θεό που είναι η πηγή και αιτία αυτού. Σε αυτή την συνάντηση, στην κοινωνία μετα του Θεού, δεν μας μεταφέρουν, ούτε μας οδηγούν, οι ασκητικές επιδώσεις μας, τα πνευματικά κατορθώματα μας, μήτε οι αρετές μας, αλλά η ταπείνωση και η αγάπη προς Εκείνον. Η όλη άσκηση στην οποία υποβαλλόμαστε είναι κατάθεση διάθεσης και ευχαριστίας προς Εκείνον, είναι μέσα όχι ο σκοπός. 
 Με την νηστεία και την προσευχή, καταθέτω μια πρόθεση, ανοίγομαι ως ύπαρξη, ομολογώ την οντολογική μου ανεπάρκεια, ότι δεν μπορώ να υπάρχω απόλυτος τηρητής του νόμου και των εντολών, ότι μονάχα με τις δικές μου δυνάμεις δεν δύναμαι να κοινωνήσω του προσώπου Του, γι αυτό συνθλίβομαι, αποδέχομαι την ανεπάρκεια μου, και ζητώ την έλευση Του. 
Αναφέρει πάλι ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμονοπετρίτης, «Με την νηστεία, την αγρυπνία, την προσευχή, την χαμαικοιτία, την κακουχία δείχνομε τα κουρέλια μας στον Θεόν, όπως ο πτωχός δείχνει τα κουρέλια του στον συνάνθρωπο του για να τον λυπηθή και να τον βοηθήση, ή όπως ο τυφλός έκραζε τον Χριστόν να του χαρίση το φώς. Έτσι κι εμείς του δείχνομε την φτώχεια μας και του ζητάμε να μας ανοίξη τα μάτια, για να καταλάβωμε οτι είμαστε αμαρτωλοί, ώστε να μετανοήσωμε και να μας συγχωρήση…..»[2]

Ο Γέροντας Αιμιλιανός, ομιλεί όχι για μια ψυχολογικού τύπου ταπείνωση που αγγίζει πολλές φορές τα όρια της παθολογίας, ως έλλειψη αυτοεκτίμησης του ανθρώπου. Αλλά για μια εν χάριτι αποδοχή των υπαρκτικών μας ορίων. Ταπείνωση είναι η αποδοχή εκείνου που είμαι, η γνώση των κτιστών μου ορίων, η ανάληψης των κληρονομικών του ελλειμάτων, παθών και αδυναμιών, η κατάθεση ενώπιον του Θεού της γύμνιας μου, η απέκδυση του είναι μου από μάσκες και προσωπεία ή ρόλους δυνάμεως και ισχύος. Στην αυθεντική σχέση με τον Θεό, οδηγεί μια ουσιώδης πράξη, η απογύμνωσης και προσμονή. Στέκομαι γυμνός μπροστά στο Θεό και Τον προσμένω. Αυτός ξέρει πότε και πως θα με ντύσει, έτσι ώστε η ύπαρξης μου να μην πεθάνει από το δριμύ χειμώνα της ζωής. 
Με αυτόν τον τρόπο μας λέει ο Γέροντας Αιμιλιανός, ο Θεός προσλαμβάνει την ελεύθερη βούλησή μας, δηλαδή την διάθεση μας, την προσμονή μας προς το πρόσωπό Του και την μεταμορφώνει σε μυστική βίωση της αοράτου ζωής. Βγαίνει δηλαδή ο Θεός από το κάδρο του μυαλού και εισέρχεται ως θείος εραστής στο βάθος της καρδιάς μας. Όλη η ύπαρξη μας βιώνει πλέον την παρουσία Του. Ο Θεός παύει να είναι μια ιδέα ή ιερή αντίληψη και γίνεται βίωμα, εμπειρία, ζωή, πόσις και βρώσις της ύπαρξης μας. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γέροντας Αιμιλιανός, « τόσο κοντά έρχεται ο Χριστός, ώστε γίνεται μια παρουσία αισθητή. Δεν τον βλέπω, ακούω όμως τα βήματα του, νιώθω το χνώτο του, καταλαβαίνω ότι να, φαίνεται...».[3]
«Το έγγισμα λοιπόν είναι άκτιστη ενέργεια, αληθινή προβολή του είναι του. Γι αυτό και η δική μου ζωή είναι αληθινή μετάληψις του αληθινού Θεού. Ενώ ο Θεός ενεργεί, εγώ τον μεταλαμβάνω. Ενώ ο Θεός είναι απρόσιτος, εγώ τον προσλαμβάνω….»[4]
Ο Θεός σκύβει πάνω στο άνθρωπο, στην χοϊκή ύπαρξη μας, και μας γεμίζει με την παρουσία Του. Γίνεται ένα μαζί μας, ξέρουμε ότι είναι πλέον εδώ, ένα μ΄ εμάς και τις περιπέτειες του βίου μας, έτοιμος να μας αναστήσει από την πιο βαθιά και σκληροί κόλαση μας. 
«Τα πάντα αρχίζουν από τον Θεό, είναι εν τω Θεώ, και εγώ είμαι στην αγκάλη του Θεού. Ο Θεός με αγκάλιασε και με σφίγγει τόσο πολύ, ώστε τώρα κινδυνεύω να πνιγώ από την αγαπητική μας σχέση.. Ο Θεός είναι τόσο εντός μου, που εγώ πλέον είμαι θεός…»[5].
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι η νηστεία είναι μια ψυχοσωματική έκφραση αυτής της βούλησής μας, μια κατάθεση προσμονής του Θεού στην ερημιά της καρδιάς μας. Μιας βούλησης που εάν είναι αυθεντική και ειλικρινής αναζήτηση του Θεού, αρκεί ώστε να κάνει ορατό στην καθημερινότητα της ζωής μας τον Χριστό, « Μόνο το, άχ που είσαι Θεέ μου, μπορεί  να μας κάνει ορατή της αόρατη παρουσία του Θεού…Εμείς δίνουμε την βούληση μας, το είναι μας, Εκείνος διευθετεί τα πάντα, μας ζυμώνει..»[6]. Κι αυτό το ζύμωμά στα χέρια του Θεού, είναι πραγματικά το πιο όμορφο και σωτήριο άγγιγμα στην ζωή μας. 






[1]Αρχιμ, Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι εόρτοι και Μυσταγωγικοί, σελ. 43, Ίνδικτος

[2] Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, «Χαρισματική Οδός», Ίνδικτος

[3]Αρχιμ, Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι εόρτοι και Μυσταγωγικοί, σελ. 44, Ίνδικτος

[4]Αρχιμ, Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι εόρτοι και Μυσταγωγικοί, σελ. 45, Ίνδικτος

[5]Αρχιμ, Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι εόρτοι και Μυσταγωγικοί, σελ. 45, Ίνδικτος

[6]Αρχιμ, Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι εόρτοι και Μυσταγωγικοί, σελ. 49, Ίνδικτος

1 Μαρ 2019

Πέρα απο τα λόγια...


Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια, την φλυαρία των λογισμών και ας πάρουμε τον άλλο μια αγκαλιά. Το σώμα ξέρει καλύτερα να ηρεμεί την ταραχή του νου, απο τις ακροβασίες των θεωριών. Και για εκείνους που δεν έχουν κάποιον στην ζωή τους, ας αγκαλιάσουν τον εαυτό τους. Τότε θα συμβεί κάτι θαυμαστό. Όσο θα αγαπάς τα μέσα σου, όσο θα αποδέχεσαι τα σκοτάδια σου, όσο ο Χριστός θα διαλύει τις βαθύτερες σκιές του είναι σου, τόσο κι οι άλλοι θα ερωτεύονται αυτό που είσαι και εσύ είχες ξεχάσει στην σταυρική ψυχική σου νύχτα.