3 Μαΐ 2008

Δε χαζεύω μονάχα ταξιδεύω…



Τελείωσαν και αυτές οι εόρτιες μέρες. Χάθηκαν σαν γρήγορες σκιές στο χθες.

Τι στομάχι, άραγε να έχει το παρελθόν.

Ο χρόνος. Το χθες. Αυτό που γδέρνει, σκίζει και ματώνει το σήμερα, το τώρα, την μια στιγμή που ζήσαμε μαζί.

"Το τέλος κάθε ταξιδιού, είναι προδοσία" έλεγε ο μεγάλος Καζαντζάκης.

Και εγώ τώρα που αυτές οι μέρες τελειώσανε τον νοηματικό προορισμός τους, νιώθω προδομένος.

Μια πικρή γεύση φιλά το στόμα μου.

Στην καρδιά μου φωλιάζει κενό. Κενό παγερό. Θανάτου άγγιγμα.

Μα καλά θα μου πείτε, Ανάσταση είχαμε και εσύ μιλάς για θανάτους;

Ε, τι να κάνουμε. Βλέπεις τα νοήματα των πραγμάτων έχουν υποκειμενική ερμηνεία. Και βεβαίως αυστηρά προσωπική ιδιαίτερη πρόσληψη. Προσλαμβάνουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε αυτό που μας επιτρέπει η ατομικότητα μας. Και μονάχα εκείνα που μας επιτρέπουν τα βιώματα μας να μεταφράζουμε.


Μου έλεγε κάποτε ένας Αγιορείτης παππούς,

- Μην ενθουσιάζεσαι. Μην γοητεύεσαι εύκολα, γιατί θα απογοήτευσε επίσης εύκολα στην ζωή σου.

Θα μένεις προδομένος στο ανεκπλήρωτο όνειρο. Στο αύριο που δεν ήρθε ποτέ. Στην αγάπη που άργησε μια μέρα. Αλλά τι μέρα; Η μέρα είναι αιωνιότητα στην γλώσσα της αγάπης και της καρδιάς. Η προσμονή πληγώνει .

Πόσο δίκιο είχε ο παππούς της Αγιώνυμης πολιτείας.

Έλα όμως που εγώ δεν τα καταφέρνω. Ποτέ δεν υπήρξα πειθαρχημένη προσωπικότητα. Μετρημένος και αυτοκυριαρχούμενος.

Γι΄αυτό ο καλός Θεός μου έδωσε ενοχική συνείδηση να φρενάρει που και που την κατολίσθηση των ονείρων μου. Όπως άλλωστε και πολλά πράγματα στην ζωή μου.


Τι τυραννία Θεέ μου να ζεις με το συναίσθημα. Να σε κυβερνά η καρδιά.

Τι μαρτύριο όλα, μα όλα να τα ζεις με πάθος.

Τότε η χαρά γίνεται πανηγύρι, ναι!!!

Αλλά αλίμονο, η παρουσία της θλίψης, θάνατος.

Μοιρολόι γι αυτά που χάσαμε. Για εκείνα που έφυγαν και άδειασαν τα χέρια μας. Για τα φιλιά που δεν σαρκώθηκαν στα χείλη μας. Για τα βλεματα που δεν ξεκουράστηκαν στα πρόσωπα μας. Για την αγκαλιά μας, που πρόωρα ορφάνεψε.


Ο συναισθηματικός άνθρωπος τα ζει όλα με ένταση. Με πάθος. Με ηδονή και οδύνη.

Στο κόσμο αυτό υπάρχει μια ζυγαριά. Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει.

Στον Θεό, στην φύση και στους δυο. Δεν ξέρω.

Ένα μονάχα μπορώ να μαρτυρήσω και να πω.

Σαν έρθει το πρωί, και η χαρά προβάλει, το βράδυ γοργά γοργά θα τρέξει η θλίψη, η στενοχώρια, να πάρει την θέση της.


Έτσι είναι. Το ζύγι είναι ακριβές. Ο ζυγιστής δεν κάνει χατίρια. Μήτε ξεχνά τους λογαριασμού τους.

Οι άγιοι λένε ότι "όταν λάβεις Χάρι να περιμένεις μεγάλο πειρασμό". Γλυκόπικρο λοιπόν το νερό της ζωής.


Ποιος δεν ένιωσε αμέσως μετά από τις γιορτές της ομαδικής χαράς, να έρχεται σαν φυσική νομοτέλεια η θλίψη. Οι ψυχολόγοι την ονομάζουν μεθεόρτια μελαγχολία.


Καλά πόσων ειδών μελαγχολίες υπάρχουν άραγε;

Μάλλον όσες και τα ανθρώπινα γιατί ή τα κοιτάγματα στο πουθενά.

Ξέρετε όταν σου λένε,

- Καλά που χαζεύεις;

-Δεν χαζεύω. Ταξιδεύω.

Ρώτησαν κάποτε ένα ερημίτη, που ενώ ήταν μόνος είχε παρέα.

-Γέροντα τι κάνεις τόσα χρόνια στην μοναξιά της ερήμου;

-Τίποτα παιδί μου. Απλώς Ταξιδεύω. Όλο Ταξιδεύω.


Δεν ξέρω εγώ αν δικαιούμαι να πω ότι ταξιδεύω, αλλά ένα είναι βέβαιο, ότι τα χρόνια βαραίνουν. Χαζεύω.

Μόνο που πρόσφατα οι επιστήμονες μας είπαν, να αφήνουμε τα παιδιά ανενόχλητα σε στιγμές "χαζομάρας."

Δεν χαζεύουν λέει. Μονάχα ταξιδεύουν. Για που;

Ρωτήστε ένα παιδί καλύτερα…..



19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντάς σε νιώθω σαν να μιλάς για λογαριασμό μου . Τόσο "ευανάγνωστα λοιπόν έχουνε γίνει τα σωθικά μου " ή όπως θα έλεγε κι ο ποιητής "γίναμε πια σαν ιδιωτικό ημερολόγιο σε ξένα χέρια "; Κι εξακολουθώ να λιμοκτονώ - τι να σου κάνουν τα ψίχουλα της αγάπης , αν περισσεύουν κι αυτά !!!
Δεν πιστεύω αλλά κράτησέ με λίγο στη σκέψη σου και στην προσευχή σου ...

π. ΛίΒυος είπε...

@ Ανώνυμος

Κρίμα που δε μου λες το όνομα σου. Με συγκίνησες βαθύτατα. Σε ευχαριστώ...
Αν κάτι κύλησε από τα μάτια μου σου το χαρίζω για φυλακτό......

Ανώνυμος είπε...

... κι αν μας έρθει μια μεγάλη χαρά ή μια θλίψη να λέμε "κι αυτό θα περάσει!"...
Καλησπέρα π. Λίβυε!

Ανώνυμος είπε...

Έχω νοιώσει πολλές φορές ακριβώς έτσι, αλλά ακριβώς έτσι και ξέρω την αίσθηση αυτή επειδή είμαι απο αυτό το βαθιά συναισθηματικό υλικό. Φαίνεται οτι είμαστε πολλοί που βιώνουμε έτσι τα πράγματα, και που οι λεπτομέρειες έχουν σημασία. Δεν μ ενδιαφέρεινα εξηγήσω γιατί μου/μας συμβαίνει, γιατί πολλές φορές το ανέλυσα και βρήκα γενικές και ειδικές απαντήσεις. Δεν είδα να με βοήθησε αυτό ιδιαίτερα. Είναι οτι ζούμε βαθιά και ουσιαστικά και γευόμαστε την ψίχα απο το αμύγδαλο, και μετά δεν βολευόμαστε όταν ξαναπέφτουμε στα ρηχά λιμνάζοντα νερά, που και θολά και ασήμαντα είναι. Θέλουμε φτερά να πετάμε, γιατί είμαστε φτιαγμένοι για την Αιωνιότητα, και όχι για τον πηλό και για τα όρια. Σε καταλαβαίνω π. Λύβιε, και σου μιλώ στον ενικό, όχι απο έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπό σου, αλλά απο "συγγενική" εγγύτητα. Το καλό νέο είναι οτι αυτή η "ακηδία" δεν θα κρατήσει για πολύ γιατί πάλι εμείς θα ενθουσιαστούμε έτσι όπως βιώνουμε την υπερβολή στο συναίσθημα. Και κάτι μου λέει μέσα μου βαθιά οτι αξίζει τον κόπο.!

Δημήτρης είπε...

Γι' άλλη μια φορά μίλησες στην ψυχή μας.
Μόνο που μετά από αυτήν τη γιορτή, η καρδιά μου είναι πιο ζεστή και νιώθει πιο πλούσια. Βοήθησες καθοριστικά σ' αυτό και σ'ευχαριστώ.
Ξέρεις εσύ...

ολα θα πανε καλα... είπε...

"Αντιλαμβανόμαστε αυτό που μας επιτρέπει η ατομικότητα μας. Και μονάχα εκείνα που μας επιτρέπουν τα βιώματα μας να μεταφράζουμε."

Πόσο αληθινά είναι τα λόγια αυτά!Μου επιτρέπετε να τα συγκρατήσω για να τα θυμάμαι σε στιγμές αμηχανίας και θλιψης με τη συμπεριφορά του Άλλου;
Θα σας παρακαλούσα,αν είχατε το χρόνο, να μου δίνατε μια απάντηση σε κάτι που με απασχόλησε σοβαρά και το ανήρτησα σήμερα στο blog μου- είναι πάνω στο θέμα της φιλίας και του δώρου",της προσφοράς.
Θα ήθελα την απάντησή σας και ως ανθρώπου απλού αλλά και ως πατέρα Λίβυου.Μπορεί να με φωτίσετε σε κάτι που αγνοώ.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Το post σας ήταν πολυ ανθρώπινο και με άγγιξε.
Χαίρετε!

Ανώνυμος είπε...

Χριστός Ανέστη!
"η χαρά και η λύπη αναβλύζουν από το ίδιο πηγάδι" όπως είπε και ο Χαλίλ Γκιμπράν ο αγαπημένος των εφηβικών μου χρόνων και όχι μόνο!

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Πόσες ζωές , και θάνατοι ,πόσες χαρές, πόσες γιορτές, πόσοι πόνοι πόσο δάκρυ κι αίμα ,πόση αγάπη οδύνη κι ηδονή ανήκουν οριστικά στο παρελθόν ? Σε ποιο βάθος χρόνου άραγε ταξιδεύουν στο ατέλειωτο ταξίδι της αιωνιότητας; .
Ούτε μια στιγμή έστω και την τελευταία στιγμούλα μας δεν στάθηκα ικανή του χρόνου να τη κλέψω όταν σπαρτάραγε από φόβο κι αγάπη στην χούφτα μου .
Μια ακόμη Ανάσταση περιμένω αυτήν που θα σημάνει το τέλος του ταξιδιού
Κι όλοι αποσκευές και επιβάτες θα αποβιβαστούμε σε μια ξέφωτη πλατεία. Θα βρεθούμε ? θα αναγνωριστούμε ή…θα βλεπόμαστε σαν ξένοι ???
Το συναίσθημα δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος. Χωρίς αυτό όμως η ζωή μας θα ήταν στείρα, η γλώσσα μας ξύλινη, η ματιά μας άχρωμη, η αγκαλιά μας παγωμένη ,η καρδιά μας άφωνη και τ’ονειρο άγνωστο κι άπιαστο σημάδι. Δεν θα είχε γεννηθεί η ποίηση, η τέχνη, η μουσική, η πίστη η ελπίδα.
Το συναίσθημα και η ζωή πάνε μαζί χέρι-χέρι και μείς είμαστε ακόμη ζωντανοί ….. Παιδιά που δεν μεγαλώνομε ποτέ κι ας γερνάμε.
Ακόμη κι όταν είμαστε παρόντες , μάθαμε του χρόνου να ξεφεύγουμε, και να ζωγραφίζουμε με σύνεργα τα όνειρά μας έναν κόσμο δικό του ο καθένας.
Εκεί βρίσκει την ελευθερία ή την σκλαβιά του, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι λυτρώνεται….
Ευχαριστώ , για το στασίδι που μου παραχώρησες για μια
de profudis
εξομολόγηση….

http://ligery.pblogs.gr

π. ΛίΒυος είπε...

@ Σοφία Κου

Eτσι....την εκτίμηση μου!


@ Κάντφελ

Να μου μιλάς στον ενικό, μονάχα να μου μιλάς μια και μου αρέσει ιδιαίτερη η σκέψη σου.
Να είσαι καλά!


@Δημήτρης

Χαίρομαι που η καρδιά σου είναι ζεστή, όσο χαίρομαι που σε έχω φίλο. Την αγάπη μου.....

@όλα θα πάνε καλά...

Να είσαι καλά για τα όμορφα σχόλια σου σε ευχαριστώ και θα περάσω απο την γειτονιά σου να τα πούμε!!!


@ Ηλιογράφος

Αληθώς Ανέστη Αδελφέ, αγαπημένος ο ποιητής και για μένα!!!!



@ λυγερη

Ομορφα σχόλια και όσο χώρο θέλεις δικό σου. Την αγάπη μου.

ypomoni είπε...

"Μην ενθουσιάζεσαι. Μην γοητεύεσαι εύκολα, γιατί θα απογοήτευσε επίσης εύκολα στην ζωή σου.
... Η προσμονή πληγώνει"


Τα λόγια σας όμορφα, μ' αγγίξανε...
βοηθάνε στο ψάξιμο...
Σας ευχαριστώ...

εύχεσθε...

Αληθώς, Χριστός Ανέστη!

Roadartist είπε...

Χριστος Ανεστη..
Να εισαι καλα..και καλο μηνα :)

π. ΛίΒυος είπε...

@ ypomoni

Σε ευχαριστώ πολύ.
Καλή δύναμη στον αγώνα σου.
Χριστός Ανέστη!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@ Roadartist

Να είσαι καλά και εσύ. Αληθώς Ανέστη!!!

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Αδερφέ ...Εγω από καιρό δεν ταξιδεύω
απλά.....χαζεύω.....
καταπληκτικός όπως πάντα αγγίζεις
τα μύχια της ψυχής μας. την αγάπη μου

π. ΛίΒυος είπε...

Και την δική μου αγάπη έχετε όλοι!!!
Η Χαζομάρα είναι πολύ πιο υγιής απο την αλαζονική εξυπνάδα....

Ανώνυμος είπε...

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Να νομίζουμε. Να νομίζουμε πάση θυσία. Αλλιώς

δεν μας αγάπησε κανείς.

Η Εφηβεία της Λήθης
Κρατάω πολύτιμο φυλαχτό το δάκρυ που κύλησε απ' τα μάτια σου για μένα - τι έχω κάνει για να το αξίζω ; - και αναζητώ λίγη δροσιά από το ποτιστήρι της σκέψης σου στην άνυδρή μου πραγματικότητα ...
Κι ανώνυμη μη με ξεχνάς ...

π. ΛίΒυος είπε...

@ Ανώνυμος- η

Γράφεις όμορφα και αγγίζεις δικό μου ουρανό, χρώματα και ήχους.
Αυτο το ανώνυμη μου τα χαλάει.
Τελος παντων.
Ας βαλεις τουλάχιστον κατι προσδιοριστικό στο Ανώνυμη, π.χ 1, 2
γιατί μπαίνουν κάποιοι με το ίδιο όνομα και δε θέλω να χάσω ίχνη....

Τα λέμε...

Ανώνυμος είπε...

...Ωστόσο ρίχνω βοτσαλάκια στο διάβα μου για να με βρίσκεις .
Θα΄ρθει κι η ώρα για τα "αποκαλυπτήρια" - μην ανησυχείς .
Ως τότε ας βάλω ένα προσδιοριστικό , όπως μου ζητάς - ας πούμε "Μαρία Νεφέλη ".
Κι ένα στίχο της Σαπφούς που με άγγιξε και θέλω να τον μοιραστώ μαζί σου :
"καθαρός κι αθώος ο νους μου πάντοτε - όμως άνθρωπος δυο σπιθαμές εγώ τον ουρανό δεν κάνω απόπειρα να αγγίξω..."

π. ΛίΒυος είπε...

@ "Μαρία Νεφέλη "

Σε ευχαριστώ για το προσδιοριστικό, καθώς και για τα όμορφα βοτσαλάκια, τα όποια κάτι αρχίζουν να μου θυμίζουν...καθώς όπως και σε άλλο σχόλιο σου είπα και η γραφή σου.
Οι στίχοι που διαλέγεις είναι πάντα πολύ όμορφη και σε ευχαριστώ.....

Τα λεμε.....