3 Αυγ 2009

Γιατί ήρθαμε στην Εκκλησία ? Λασπωμένοι βηματισμοί προς την εκκλησία...


Λασπωμένοι βηματισμοί προς την εκκλησία

Στην εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουμε εισέλθει με ξεκάθαρες κλίσεις. Δεν είναι και τόσο φωτεινός ο δρόμος που μας έφερε ως εδώ. Συνήθως στο ποσοστό που έχουμε με την Χάρι Του Θεού εισέλθει στο χώρο της αυτογνωσίας, διαπιστώνουμε ότι δεν εισήλθαμε στην εκκλησία για τον Χριστό και μόνο ή για αυτά που ο Λόγος του και η σχέση μαζί Του προσφέρει.

Τότε κατανοούμε ότι στο δρόμο για την εκκλησία, δεν ήρθαμε από την κυρία είσοδο, αλλά από την πίσω πόρτα, τον λασπωμένο δρόμο. Δεν είναι βέβαια αυτό κακό ή αδόκιμο, στο ποσοστό που το κανείς το κατανοεί και το συναισθάνεται λέγοντας εδώ είμαι Χριστέ μου, ένα φοβισμένο παιδί. Ένας άνθρωπος γεμάτος τραύματα και πληγές, που δε ξέρω εάν σε αγαπώ αλλά σίγουρα θα ήθελα να με θεραπεύσεις.

Έτσι πολλοί από όλους εμάς που αποτελούμε το «σώμα» της Εκκλησίας ήρθαμε εντός αυτής μέσα από το μονοπάτι της νεύρωσης. Της φοβίας ή της κοινωνικής δειλίας, της χαμηλής αυτοεκτίμησης, του ιδεοψυχαναγκασμού ή της μανίας. Κάποιου συγκλονιστικού γεγονότος που μας τραυμάτισε βαθύτατα ή μέσα από μια αδιέξοδη σχέση που ναυάγησε και κατέστρεψε την εικόνα που είχαμε για τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Άλλοι - αρκετοί θα λέγαμε κυρίως στους κύκλους των κληρικών- εισήλθαν μέσα από τον δρόμο της ματαιοδοξίας, της καριερίστικης νοοτροπίας. Πολλοί για να ξεδιψάσουν την ακόρεστη δίψα της εξουσίας, της κοινωνικής αυτόεπιβεβαίωσης και αυτοπραγμάτωσης, της αδυναμίας τους να αντικρύσουν και να αντιμετωπίσουν την ζωή μέσα από την πορεία ενός απλού κοινού θνητού. Για να πάρουν εκδίκηση από την κοινωνία φορώντας το ράσο που μέχρι προσφάτως κοινωνικά και πολιτικά τους έδινε εξουσία και ίσως ξανά μέσα από διάφορε ιστορικές συγκυρίες του ξαναδώσει. (βλέπε Ρωσία).

Οι περισσότεροι κληρικοί είναι άνθρωποι πληγωμένοι και ταλαιπωρημένοι στην ζωή τους, στα πρώιμα παιδικά τους χρόνια ή και αργότερα. Στο ράσο αναζήτησαν την χαμένη αξία και αυτοπεπιβεβαίωση που τους στερήσανε. Δεν διψούν την καλλιέργεια της σχέσης με τον Χριστό, την συνάντηση Του, αλλά μέσα από την εκκλησία αναζήτησαν δύναμη και εξουσία, αυτοπραγμάτωση και ψυχότροπο βίο ψευδούς αίσθησης ικανοποίησης και ολοκλήρωσης ψυχολογικής, απέναντι στα φαντάσματα του τραυματισμένου «εγώ» τους.

Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι οι δρόμοι, τα σκοτεινά μονοπάτια που βάδισε ή ακόμη για πολλούς βαδίζει η ψυχή μας, για να έρθει στην εκκλησία και να ντυθεί το μανδύα του θρησκευόμενου είναι αμέτρητοι και πολύ διαφορετικοί. Χαμένοι στα σκοτεινά υπόγεια του ψυχισμού μας.

Τώρα βέβαια δικαίως κάποιος θα διερωτηθεί, μα καλά η εκκλησία δεν είναι για τους αδύναμους και πληγωμένους. Για τους δυσκολεμένους και ταλαίπωρους ανθρώπους που η ζωή τους επιφορτίζει με ένα σωρό βάσανα και προβλήματα, πόνο και οδύνη; Ναι και βέβαια!!!

Σαφέστατα και η εκκλησία δεν είναι μια κοινότητα θρησκευτικής και κοινωνικής ελίτ. Ούτε μια ομάδα καθαρών και τελείων, με την διαφορά όμως που είναι και η ουσία του χριστιανικού ήθους και της εκκλησιαστικής ποιότητας ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνείδηση της καταστάσεως τους και γνώση της αποτυχίας τους. Της προσωπικής φτώχειας και αδυναμίας τους. Και δεν πάνε καβάλα στο άλογο για την εκκλησία. Ο Χριστός στο Ζακχαίου του είπε κατέβα απο εκεί που ανέβηκες για να με συναντήσεις, πήγενε στο σπίτι σου και εκεί θα έρθω. Στην αλήθεια σου. Στο χώρο της πραγματικότητας σου. Οχι στην ψευδή εικόνα σου.

Η αδιαφανής υπαρξιακά, ψυχολογικά και κοινωνικά είσοδος μας στο χώρο της εκκλησίας, δεν είναι και δεν δρα αναγκαστικά και ντετερμινιστικά αδιέξοδα και μηδενιστικά για εκείνους που αναγνωρίζουν και ομολογούν τις αδύναμες και αδιαφανείς κλίσεις τους. Για εκείνους που ξεγυμνώνονται ενώπιου του Θεού. Και λένε αυτός είμαι Χριστέ μου, παραιτούμε από κάθε ρόλο, αφαιρώ κάθε μάσκα, και σε αναζητώ γυμνός και αληθινός υπαρξιακά. Σταματώ να παίζω ρόλους πρωταγωνιστικούς στο θέατρο του ψυχισμού μου, ρόλους κομπάρσου στα συμβατικά κοινωνικά αιτήματα εξουσίας και δύναμης. Γνωρίζω, κατανοώ, αντιλαμβάνομαι ποιες αιτίες, ποιες ανάγκες με έκαναν να εισέλθω στο χώρο της εκκλησίας, φορώντας την μάσκα του κεκλιμένου, του παπά, του δεσπότη, του μάρτυρα, του ομολογητή, του ανακριτή και κριτή της οικουμένης, του ηθικού και νομιμόφρονα πολίτη, του ιεροεξεταστή, του δικηγόρου του θεού, του πολυπράγμονα παπά, του ενεργητικού και δραστήριου, που καθημερινά δεν δρα προς δόξα Θεού αλλά προς δόξα και αναγνώριση του δικού του προσώπου κ.α πολλά μασκαρέματα που κτίζουν το κοινωνικό προφίλ μας μέσα από το θρησκευτικό marketing που πουλάμε στους ανθρώπους. Το αναγνωρίζω και το ομολογώ και εργάζομαι πάνω σε αυτό. Τότε ναι. Σαφέστατα και είμαι μέλος του όντως σώματος του Χριστού. Διαφορετικά και στο Χριστό δεν θα φτάσω ποτέ και άλλους ανθρώπους δεν θα αφήσω να τον γνωρίσουν.


π.Λίβυος


20 σχόλια:

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

Ο Κάφκα είχε πει πως αν δεν έγραφε θα αισθανόταν ένα "σκουπίδι". Σκεφτείτε και την υπαρξιακή αγωνία του Πεσσόα που ήταν έρωτας προς την λογοτεχνία της φυγής μα και τρόπος μας τέτοια ζωής. Πέθανε "αλκοολικός". Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί η έξη εδώ αίρεται. Πέθανε ψελλίζοντας "φως". Ίσως να είχε ήδη βλαστήσει...αυτό είναι το ζητούμενο και η ευχή. Να πληθύνουν οι δρόμοι της καρδιάς και να λιγοστέψουν οι άλλοι της ματαιότητας. Όσοι χαράχτηκαν με υστεροβουλία οδηγούν στο αδιέξοδο των εγκλωβισμών. Το κείμενο σας μοναδικό. Σαν γροθιά που αφυπνίζει ή σαν άνεμος (ε Λίβυε) που σαρώνει. :)

Ανώνυμος είπε...

Κάθε φορά που έρχομαι εδώ ξαφνιάζομαι ευχάριστα...
Μάλλον δεν σας έχω διαβάσει αρκετά.
Ο καθένας έχει διαφορετικά κριτήρια για τις επιλογές του.Αν όμως από αυτές εξαρτάται και επηρεάζεται άμεσα η ζωή των άλλων, τότε δεν ξέρω αν η γνώση της αποτυχίας μου αρκεί, xωρίς μια προσπάθεια απεγκλωβισμού από αυτή.
Να πλήθαιναn θα θελα μερικά φωτεινά παραδείγματα.

Καλό σας απόγευμα και καλό μήνα

Σοφία Κου είπε...

Προσπερνάω τον τρόπο που μπαίνει ο καθείς...
όλοι κλητοί είμαστε, από παντού, γκρεμίζοντας στέγες κ.λ.π.
Κι ελεύθεροι να βγούμε όπως θέλουμε: αλώβητοι ή ερωτοχτυπημένοι...
Η μεγάλη πρόκληση για μένα είναι: προσεύχομαι να μου δοθεί η Χάρη για αυτοδιάθεση; Για αντοχή στον μεγάλο πόνο που ’χει η παραίτηση, το άφημα, το ξεγύμνωμα; Η άμεση όραση του εαυτού μου; Μπας και δω την ποθούμενη Θύρα...
καλησπέρα...

π. ΛίΒυος είπε...

@φώτης θαλασσινός
@thalassinimatia
@Σοφία Κου

Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας. Το μόνο που έχω να πω, είναι οτι η πραγματική ταπείνωση που έχει να κάνει με την αλήθεια μας, τα όρια μας, τη πραγματικότητα μας, την ανευρεση των πραγματικών δυνατοτήτων μας, αλλα και αδυναμιών μας, έχει πού πιο λυτρωτική για τον βίο μας, παρόλο που πονάει, πάρα την διατήρηση του μύθου και του ψέματος στην ζωή μας με προεκτάσεις και στην ζωή των άλλων ανθρώπων.

Μόνο τοτε ο Χριστός μπορεί να γίνει αποκαλυπτική αλήθεια, εμπειρία χαράς και ευλογίας στην ζωή μας. Διότι μας θέλει αληθινούς, γνησιους και οχι φτιασιδωμένους.

Καλα να περνάτε!!!!

Ιωάννης είπε...

Πολύ σοφό μου φαίνεται αυτό το κείμενο που γράψατε και ειδικά εκείνο το κομμάτι που υπογραμμίσατε για τον Ζακχαίο.

Misha είπε...

Ποιος δεν είναι νευρωτικός σήμερα, πάτερ μου;
Ποιος δεν παίζει ρόλους;
Ο παπάς «πρέπει» να λειτουργήσει την Κυριακή, άσχετα αν η ψυχή του έχει ξεραθεί από τους πειρασμούς, πρέπει να είναι ευγενής και καλωσυνάτος,πρέπει..πρέπει...πρέπει...
Τα ίδια κι ο οικογενειάρχης,κι ο εργαζόμενος κλπ κλπ.
«Άρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος» λέει το γεροντικό.
Αν δε νοιώσεις την αδυναμία και την αποτυχία στο πετσί σου, αν δεν πάρεις πάρεις υπαρκτικά μέρος στο θέατρο του παραλόγου της ανθρώπινης συνείδησης , γιατί να ζητήσεις τον «από μηχανής Θεό»;
Να λύσει ποια τραγωδία, όταν νομίζεις ότι όλα περνούν απ΄το χέρι σου, ότι εσύ ο κόκκος σκόνης του κοσμικού ρευστού, μπορεί να έχει γνώση και γνώμη για τα πάντα;
«Ου χρείαν έχουσι οι ισχύοντες ιατρού αλλ οι κακώς έχοντες».

Ε, κι όταν βλέπεις πως ένας ένας οι φίλοι σου,οι γνωστοί σου παίρνουν το δρόμο για την «τελευταία τους κατοικία»,και κατανοήσεις ότι σε λίγο θα πάς κι εσύ εκεί που πήγαν και όλοι οι πριν από σένα, ψάχνεις μιαν απάντηση στο «γιατί» του θανάτου, στο «τι» του νοήματος του πόνου της αγάπης.

Και μ΄όλο αυτό το άχθος, με όλες τις αντιρρήσεις και τα ερωτήματα, πάς στο Σταυρό και τον άδειο Τάφο γιατί εκεί υποψιάζεσαι ότι υπάρχει ικανοποιητική,ένσαρκη απάντηση.

Κι εύχεσαι να σαι καλότυχος και να μη ξεπέσεις σε ρόλο Φαρισαίου, Ιούδα ή σταυρωτή.

Ή μάλλον, όταν κι όσο ξεπέσεις να μπορείς να πείς το καρδιοστάλακτον «ευλόγησον».

daskalos είπε...

Πατέρα Λίβυε,καλησπέρα!
Έχω γνωρίσει εδώ και λίγο καιρό το blog σου και έχω ενθουσιαστεί. Να είσαι πάντα καλά. Μένω στο θέμα της επίγνωσης.'Οταν ο Θεός μας αποκαλύψει τους πραγματικούς λόγους που μας έφεραν στην εκκλησία δεν πρέπει να τρομάξουμε. Είναι ο προσωπικός μας δρόμος, ένας από τους τόσους αμέτρητους. Ταπείνωση και αποδοχή.
Ευχαριστώ

π. ΛίΒυος είπε...

@Ιωάννης
@Misha

Την αγάπη και την καλησπέρα μου!!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@daskalos
Έτσι φίλε μου, το έπιασες το κείμενο και το πνεύμα του γραψίματος αλλά και βιώματος μου. Να είσαι καλά σε ευχαριστώ για αυτή την επίσκεψη!!!

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχως ειναι ελαχιστοι αυτοι που εισερχονται στον χωρο της εκκλησιας επειδη εχουν συνηδειτοποιησει την σημασια της. Συμφωνω απολυτα με τα οσα εγραψες π. Λιβυε ειδικα οσον αφορα την θεληση για εξουσια και ασκηση επιρροης, πολλων απο αυτους που γινονται κληρικοι. Αυτο φαινεται ξεκαθαρα ακομα και απο τον τροπο που μιλανε ακομα και απο τον τροπο που περπατανε. Και ας ειναι αυτος ο τροπος "σκεπασμενος" με το πεπλο της ταπεινοτητας...

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πατέρα Λίβυε καλημέρα,
Το κείμενό σας αυτό με εξέπληξε και μένα ευχάριστα,όχι πως δεν το περίμενα να έχετε τέτοιες απόψεις,αλλά κάθε φορά που τις διαβάζω χαίρομαι να βλέπω έναν από τον χώρο αυτό να μη μιλάει ηθικοδιδακτικά να μη διαλαλεί κάτι να είναι ανθρώπινος.Πολλοί άνθρωποι,ιδιαίτερα παλαιότερων γενεών,έχουν "πάθει" από παπάδες δύστροπους,νευρωτικούς και ακαλλιέργητους εν τέλει,που μάλλον θα νόμιζαν πως η Εκκλησία ήταν κτήμα τους.Χαίρομαι που βλέπω σιγά-σιγά τα πράγματα να αλλάζουν,υπάρχουν σίγουρα,αρκεί να ψάξει κανείς αν θέλει να τους βρει και να επικοινωνήσει μαζί τους.
Να στε καλά,να έχετε μια καλή μέρα και σας ευχαριστώ που γράφετε.

π. ΛίΒυος είπε...

@Ανώνυμος
Να είσαι καλά φίλε μου. Καλή σου μέρα!!!!

π.Αντώνιος είπε...

το κείμενο σου αδελφέ με εκφράζει ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@ολα θα πανε καλα...
Σε καταλαβαίνω. Εχω πάθει και εγω πολλά απο παπάδες. Αλλα ωστόσο ομολογώ οτι υπάρχουν και καλοί και σημαντικοί κληρικοί.
Και εσύ να είσαι καλά να και περνάς όμορφα.

@π.Αντώνιος
να σε καλά αδελφέ μου.

Ανώνυμος είπε...

για όσο μπορούμε να ξεχωρίσουμε το χρυσάφι από τη λάσπη υπάρχει ελπίδα, όταν τα μπερδεύουμε οι θεωρίες είναι περιττές

Ανώνυμος είπε...

Πάτερ, χαίρετε και την ευχή σας. Είμαι νέος εδώ στην παρέα σας και μου αρέσετε πολύ όπως γράφετε. Μιλάτε μια νέα γλώσσα. Λέτε κάτι καινούργιο. Παράγετε λόγο αληθείας. Δυστηχώς μας έχουν συνιθήσει σε μια άλλη γλώσσα, ξύλινη, και βλέπουν το κόσμο κριτικά και από απόσταση. Αυτοί είναι η ελίτ, οι σωσμένοι και όλοι εμείς πρέπει να τους ακούσουμε για να σωθούμε και εμείς.
Και πάλι ευχαριστούμε.

p.

π. ΛίΒυος είπε...

@ηλιογράφος
Καλημέρα αδελφέ μου. Αυτό είναι το μυστικό, να πούμε ναι, εντάξει, αυτός είμαι, δε πειράζει, με αγαπάω και προχωράω σε αυτό που μπορεί να με ανεχτεί, να με βαστάξει, να με σώσει από τον ίδιο τον εαυτό μου.

π. ΛίΒυος είπε...

@Ανώνυμος p.
Φίλε-η
σε ευχαριστώ για την παρουσία σου. Να περνάς καλά. Ο Θεός είναι ομορφιά.
Τα λέμε.

Modern Father είπε...

καθε φορα αδελφε και συλλειτουργε που σεδιαβάζουμε ειναι μια νεα εμπειρια νεοπρεπεστατου και καινοφανους λογου, ζωηροτητος πληρη και πολλου κοπου επιφορτισμενος ο λογος σου!σε χαιρομαστε και σε αναμενουμε ως δροσος στο καυμα του θερους...

π. ΛίΒυος είπε...

@Modern Father
Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου.
Να είσαι καλα αδελφέ και καλό υπόλοιπο Δεκαπενταύγουστο!!!!!