Μια μάνα στην Κρήτη έχει μόλις χάσει το μεγαλύτερο της γιο από τα τέσσερα κοπέλια της. Κάθε αργά πηγαίνει στο κοιμητήριο του χωριού. Πέφτει κατά γης, σέρνεται δίπλα του και αγκαλιάζει το μνήμα του. Θέλει να κοιμηθούν αγκαλιά όπως τότε, τα χρόνια που ποτέ δεν έλειπε από τον ζεστό της κόρφο .
Μιλά ντου και ζεσταίνει με την ανάσα και τα χάδια της το παγωμένο μάρμαρο που σκεπάζει τον ανθό της καρδιάς της.
Σε κάποια στιγμή μέσα στα πολλά της μοιρολόγια ακούγεται να λέει:
«Ήσουν η κούκλα μου, παίζαμε και μεγαλώσαμε μαζί και τώρα δίχως σου πως θα βαστάξω το παιγνίδι της ζωής;».
Ήταν το πρώτο της παιδί, πρώτη φορά Μάνα στα δεκαπέντε της χρόνια.
π. Λίβυος
Συγκλονιστικά Αληθινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραμένεις ανάσα στη διαδικτυακή
έρημο και όχι μόνο.
Ευχές για ένα όμορφο βράδυ.
Χαίρομαι που σε βλέπω και πάλι. Καλή μέρα να έχουμε!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτερος πόνος στη ζωή, απο το να χάνει η μανα, άλλα κι ο γονιός, το παιδί του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα π. Λίβυε!
Απλά την ευχούλα σας πάτερ Λίβυε. Δέστε αυτή την ανάρτηση και κάντε μια ευχή για όλες αυτές τις μάνες .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ένας πόνος σιωπηλός που ματώνει...
http://odevontas.blogspot.com/2010/09/blog-post_19.html
@Χριστίνα (lbt)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Χριστίνα, καιρούς είχαμε να τα πούμε. Καλά να περνας!!!
@Διαβάτης
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι θα το δω. Ευχαριστώ.
απλά υπέροχο....
ΑπάντησηΔιαγραφή@π.Αντώνιος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδελφέ μου. Καλοσόρισες. Φιλιά πολλά!!!!