8 Ιαν 2014

Περπάτα κι ας βρέχει...



 
Ξέρω ότι πολλές φορές αισθάνεσαι ότι δεν κατάφερες τίποτα. Ότι πάλι έπεσες στα ίδια πάθη, στα ίδια λάθη, σε εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις αδύναμος, ένοχος και αμετανόητος. Και όμως είχες δώσει μια υπόσχεση στο Θεό και τον εαυτό σου. Κι όμως είχες πει, «δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια». Είχες γονατίσει μάλιστα στην προσευχή γι αυτό το θέμα με την καρδιά γεμάτη πόνο αλλά και ελπίδα ότι δεν θα ξανασυμβεί.
Κι όμως, πάλι ήρθε, πάλι το συναντάς, το πάθος, την αδυναμία, το λάθος και αστοχία. Αισθάνεσαι ότι τίποτε δεν άλλαξε, ότι όλα είναι πάλι τα ίδια, ότι πάλι από την αρχή.
Κι όμως δεν είναι έτσι. Άδικα χτυπάς τον εαυτό σου και μάλιστα πιο σκληρά από όλους του δήμιους και βασανιστές. Ξερεις κατι;; η δική σου ματιά είναι η πιο σκληρή.

Όταν βρίσκεσαι σε ένα δρόμο, και κινείσαι δεν σημαίνει ότι έφτασες και στο προορισμό. Μπορεί να πέσεις, να χτυπήσεις, να λασπωθείς, να χαθείς μάλιστα, όμως δεν παύει να είσαι μέσα στο δρόμο. Ο ιερός Χρυσόστομος τι λέει: το φοβερό δεν είναι να πέσεις αλλά να μείνεις κάτω.
Ποσό εγωισμό θέλει, ώστε να επιθυμείς να φτάσεις αμέσως στο τέρμα πριν καν ακόμη ξεκινήσεις. Να μην βλέπεις τι μπορείς και τι αντέχεις κάθε φορά, αλλά τι και πως θα έπρεπε να είσαι. Όχι τι είσαι αλλά τι θα έπρεπε να είσαι. Αυτό είναι συμβόλαιο θανάτου. Είναι σίγουρη αποτυχία.

Όταν σε έχουν δέσει με σχοινιά και αυτό είναι τα πάθη, δεν είναι δυνατόν να λυθείς αμέσως. Όμως κάθε φορά που εσύ θα παλεύεις και θα αγωνίζεσαι, ακόμη κι αν δεν έχεις ελευθερωθεί, θα έχεις έστω και λιγάκι κάνει πιο ανώδυνο το σφίξιμο, έχεις λασκάρει τα σχοινιά, έχουν γίνει πιο άνετα. Έχεις λιγάκι κερδίσει την ελευθερία σου.

Δεν το βλέπεις όμως αυτό. Δεν το νιώθεις;;; Εσύ νιώθει ότι είσαι το ίδιο και χειρότερα. Γιατί;;
Μα γιατί δεν έχεις μάθει να εκτιμάς τα απλά μαθήματα, τα σιγαλά βήματα, τον αρμονικό ρυθμό. Θέλεις σπουδαία και θαυμαστά, θέλεις υψηλά και μέγιστα, θέλεις να μην πονάς και μην δακρύζεις, να γίνουν όλα ανώδυνα και πολύ γρήγορα, όπως το φαγητό σου, το ποτό σου, το κινητό σου, το αμάξι σου, το σεξ σου, η αγάπη σου.
Δεν κατανόησες ότι δεν έχει σημασία το ταξίδι αλλά η διαδρομή. Ότι αυτή σε διδάσκει. Ότι μια πτώση μπορεί να σε ωφελήσει πολύ περισσότερο από μια μεγάλη σου «αρετή».


π. Λίβυος 

11 σχόλια:

Διαβάτης είπε...

Πάτερ Λίβυε , " Τέλειο " !

Σας ευχαριστούμε !!!

Ανώνυμος είπε...

Σ΄ευχαριστώ.

π. ΛίΒυος είπε...

Καλημέρα σε ολους!!
Εγω σας ευχαριστώ που περπατάμε μαζί!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλήμέρα,

Πατέρα Λίβυε,παρότι για ακόμη μια φορά κινδυνεύω να γίνω κουραστική , μας προσφέρετε ένα πολύ όμορφο και δυνατό κείμενο. Πέρα όμως απο αυτο το κείμενο, αισθάνομαι διαβάζοντας το πιο δυνατή,γιατί νιώθω ότι τελικά δεν είμαστε μόνοι μας,όλοι μας όποιοι και εάν είμαστε, όποια πορεία και έαν έχουμε , άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο όλοι μας βρίσκουμε ένα δικό μας βίωμα σε αυτά που γράφετε καθε φόρα. Που σημαίνει ή τουλάχιστον για έμενα σημαίνει, ότι ο άνθρωπος, όποιος και εάν είναι, ότι και άν κάνει ναι θα περάσει από αυτες τις ατραπούς.

Μεγάλη Καλημέρα,
να είστε καλά, σας ευχαριστούμε πολύ!

Άμυ (Ψυχής σιωπές) είπε...

Πάτερ υπέροχο και γεμάτο αλήθειες...την ευχή σας.

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα μόλις το βιβλίο σας... μου άρεσε αν και ψυχοπλακώθηκα.
Το επόμενο εύχομαι να σκορπά ελπίδα.
Την ευχή σας
γιάννης

π. ΛίΒυος είπε...

Εβίτα και Aμυ
Να ζείτε και να περπαπάτε στο φως του Θεου μας, Ολα ειναι δρόμος...

π. ΛίΒυος είπε...

@Γιάννη
Σε ευχαριστώ που το διαβασες. Χαιρομαι που σου άρεσε. Τωρα εαν ψυχοπλακόθηκες, κατι αγγιξε μεσα σου, οποτε καλό και αυτο. Να φοβάσαι το αδιάφορο διάβασμα. Παντως να ξέρεις οτι το βιβλιο, ειναι βαθιά αισιόδοξο και γεμάτο ζωή, που φωτίζει τον θάνατο. Οι ήρωες του πεθαίνουν αναστημενοι, γεμάτοι πληρότητα. Δεν ειναι ο θάνατος φοβερός, αλλα εκείνα που αφήσαμε να πεθάνουν μεσα μας ενώ ζούσαμε. .....
Καλά να είσαι!!!!

Ιωάννης Κ. είπε...

"Δεν κατανόησες ότι δεν έχει σημασία το ταξίδι αλλά η διαδρομή. Ότι αυτή σε διδάσκει. Ότι μια πτώση μπορεί να σε ωφελήσει πολύ περισσότερο από μια μεγάλη σου «αρετή»."

Πλήρες αληθείας!

Συμφωνώ και επαυξάνω, ελεημένε και ευλογημένε πάτερ μου.

Στήν πτώση και αδυναμία σου, θα συναντήσεις την απόλυτη κατανόηση, άμεση συγχώρεση, ακατάκριτη αγάπη Του και παντοδυναμία Του.

Στη δε πραγματική αρετή θα βιώσεις εκείνο που λέει στην ευχαριστία της ακολουθίας της Θείας Μεταλήψεως ..."ἡ ἀ­πέ­ρα­ντος ἡ­δο­νή τῶν κα­θο­ρώ­ντων τοῦ σοῦ προ­σώ­που τό κάλ­λος τό ἄρ­ρη­τον".

Το πρώτο θα σε διδάξει Αληθινή Θεία Αγάπη και το δεύτερο Θεία Ταπείνωση.

Και τότε βλέπουμε πόσο αφελείς ήταν οι μέχρι τώρα θέσεις μας και αναφωνούμε πλήρες ευγνωμοσύνης: "Σ αγαπώ Κύριε, όχι μόνο γι αυτό που είσαι, αλλά και γι αυτό που είμαι εγώ όταν είσαι Εσύ ενωμένος μαζί μου".

harris_vak είπε...

Φοβερός!

Ανώνυμος είπε...

Αυτό δε μπορεί να γίνεται πάντα όμως. Υπάρχουν και όρια. Οπότε κάποια στιγμή τα λάθη ή οι "στραβές" της ζωής μπορεί να είναι τόσο καταστρεπτικές που οι δυνάμεις τελειώνουν. Μερικές φορές τελειώνει κι ο χρόνος. Τελειώνει και η "διορία" στα όνειρα γιατί κανείς δεν έχει τα ίδια όνειρα για πάντα. Τότε μένεις για πάντα κάτω. Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί καλά τα λόγια αλλά άλλο να σε βρει το κακό στα 25. Άλλο στα 45.