Η "ευλογημένη απογοήτευση"...

Ένα σημάδι ότι ξεκινάει η εν πνεύματι αληθινή ζωή είναι η "απογοήτευση". Ναι, καλά το ακούσατε, η "απογοήτευση". Θα έρθει μια στιγμή στη ζωή μας, θα τα φέρει έτσι ο Θεός, που θα αισθανθούμε απόλυτη ματαίωση από όλους και όλα. Θα είναι μια φοβερή ψυχική και σωματική περίοδος που στον καθένα ποικίλει σε ένταση και χρόνο, ωστόσο όμως συνήθως απαραίτητη. 

Η ματαίωση θα κινηθεί σε δύο επίπεδα, ένα εσωτερικό, προς τον εαυτό μας δηλαδή, κι ένα εξωτερικό, από τους άλλους. Εκεί θα βιώσουμε γεγονότα που θα μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, παρά μονάχα και ολοκληρωτικά στον Θεό. Η ειδωλοποίηση που κάναμε στον εαυτό μας και τα κατορθώματά του θα καταρρεύσουν. Θα δούμε γυμνή την αλήθεια, ότι ριζικά είμαστε ελλειμματικοί, ελλιπείς. Παρόλο που ο Θεός μάς έχει χαρίσει ποικίλες δυνατότητες, ωστόσο αυτές παραμένουν άγνωστες ή ανενεργές έξω από την σχέση μαζί Του, ή ακόμη και καταστροφικές, εάν αυτονομηθούν.
Θα ανακαλύψουμε κατόπιν φρικτών εμπειριών ότι οι όρκοι που μας έδωσαν για παντοτινή αγάπη σάπισαν και θρόισαν στην δύναμη του χρόνου, που αλλάζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ιδιαιτέρως δε αυτοί που μας μίλησαν για μεγάλες αγάπες και έδωσαν αιώνιες υποσχέσεις υπήρξαν οι πιο στεγνοί και αδίστακτοι γδάρτες των ονείρων μας. Ο άλλος δεν είναι ο "Θεός" και "λυτρωτής" μας, γιατί απλά είναι άνθρωπος αδύναμος και πληγωμένος. 

Τότε θα αντιληφθούμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας δώσει το απόλυτο, εκείνο που ζητά η δομή, ο πυρήνας της ύπαρξής μας. Αυτός ο μεγάλος άλλος, που πάντα μας λείπει είναι ο Θεός και ή θα πάρουμε την απόφαση, δηλαδή θα μετανοήσουμε, να τον γνωρίσουμε προσωπικά και βιωματικά, ή θα μείνουμε στον φαύλο κύκλο των θνητών αδύναμων υποσχέσεων και μάταια θα κωπηλατούμε σε τρύπια βάρκα. 

Εκεί μέσα σε αυτό το μεγάλο κενό, στην θέα του Άδη που είναι έτοιμος να μας καταπιεί, έχουμε την ευκαιρία να κραυγάσουμε προς τον Χριστό. Να Τον ζητήσουμε με όλη την δίψα και την πείνα της ύπαρξής μας. Να αναγνωρίσουμε ότι μονάχα αυτός είναι το νόημα της ζωής, ο λυτρωτής και σωτήρας μας. Αν συμβεί αυτό, τότε η πίστη στο πρόσωπό Του θα κατέλθει από το νου στην καρδιά και η Χάρις θα λούσει την ύπαρξή μας με ελπίδα και χαρά, σκορπώντας την ράθυμη θλιμμένη ματιά προς τα πρόσωπα και πράγματα του κόσμου. Η απελπισία και απογοήτευση θα δώσει τη θέση της σε μια εσωτερική πληρότητα και χαρά, που δεν προέρχεται ούτε εξαντλείται στα ανθρώπινα και ενδοκοσμικά, γι' αυτό και δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει, εκτός κι αν την σκορπίσουμε εμείς. 

Ο κόσμος και η ζωή θα αποκτήσουν ξανά νόημα μέσα από την νέα ματιά που θα δωρίσει το Πνεύμα μέσα μας. Όλα θα αλλάξουν, ενώ φοράνε τα ίδια ρούχα, όλα θα είναι αλλιώς, ενώ είναι εκεί, τα πάντα θα μιλάνε, ενώ θα παραμένουν σιωπηλά. Ο Χριστός θα έχει πλέον κατέλθει από τον "ουρανό" μέσα στην καρδιά μας, θα έχει γεννηθεί και σαρκωθεί στην δική μας προσωπική ιστορία που κι εμείς θα την χωρίσουμε σε πριν και μετά Χριστόν πορεία, γιατί σαν έλθει ο Χριστός τίποτε πια δεν μπορεί να είναι όπως παλιά, μήτε η αμαρτία μας, μητε τα δάκρυά μας.

π. Λίβυος

Στο βρέφος της Βηβλεέμ βρίσκουμε την αθωότητα μας...

Ας είμαστε ειλικρινείς, η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι για τους δυνατούς, ισχυρούς και καταναλωτές του εφήμερου. Ο Χριστός γεννιέται σε μια βρώμικη, λασπωμένη και σκοτεινή φάντη, στάβλο δηλαδή, γιατί ακριβώς έχει έρθει γι’ όλους τους «κολασμένους» και τα ρημαδιά της γης, που τα έχουν κάνει χάλια στην ζωή τους. Για εκείνους που δεν αισθάνονται άψογοι και τέλειοι, ούτε άτρωτοι, πολλώ δε μάλλον παντοδύναμοι. Ο Χριστός κενώνει τον εαυτό του από την θεϊκή Του δόξα, χάνει την ουράνια λάμψη του, για να γεννηθεί σε κάθε ψυχή και ανθρώπινη καρδιά που αισθάνεται Φάντη, δηλαδή που νιώθει την σκοτεινιά και την βρωμιά της.
Όχι, δεν τον φοβίζει το σκοτάδι μας, μήτε η παγωνιά της αμαρτία μας, οι λάσπες του βίου μας και τα βρώμικα χνώτα μας, δεν μπορούν να αποτρέψουν την θυσιαστική του αγάπη. Ο Χριστός δεν αγαπάει μονάχα τα φωτεινά μας σημεία, αλλά κυρίως τα σκοτάδια μας, γιατί ξέρει ότι εκεί στα ανείπωτα, τις περισσότερες φορές κρύβονται τα πληγωμένα, μα ωστόσο ωραιότερα και πιο δυναμικά στοιχεία της προσωπικότητα μας. Ο Θεός δεν συνεργάζεται μονάχα με εκείνο που υπήρξαμε ή υπάρχουμε, αλλά κυρίως με αυτό που μπορούμε να γίνουμε, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε. Μιλάει πρωτίστως με τον βαθύτερο εαυτό μας. Γι' αυτό πολλές φορές αισθανόμαστε ότι σιωπά απέναντι στις δοκιμασίες μας, διότι δεν λαμβάνουμε απαντήσεις στα ερωτήματα του νου μας. Ο Χριστός όμως μιλάει και με την ψυχή μας, σε ένα άλλο χρόνο και αδιόρατο δια των αισθήσεων τόπο, και τα αποτελέσματα αυτού του διαλόγου έρχονται ως θαύμα πολλές φορές στην ζωή μας.
Ο Θεός, μονάχα εκείνος, γνωρίζει την ιστορία της ψυχής μας. Ξέρει ότι πίσω από τα λάθη μας κρύβονται πληγές, πίσω από τις αμαρτίες μας φόβοι και χαώδη ψυχικά κενά, πίσω από την άρνηση μας, τραυματικές επώδυνες εμπειρίες.
Γνωρίζει ο Χριστός ότι μέσα μας, όσο σκοτεινή κι αν είναι η φάντη της καρδιάς μας, όσο λασπωμένη και βρώμικη, μπορεί να γεννηθεί το «παιδί», το θεϊκό «βρέφος», μπορεί να ξεφύγει από τον Ηρώδη που το καταδιώκει, είναι δυνατόν ακόμη και με τα λάθη και τα πάθη μας, με τις πληγές και τα τραύματα μας, να δούμε στα μάτια του εν Βηθλεέμ βρέφους την δική μας ξεχασμένη «θεική» αθωότητα. Να θυμηθούμε ξανά εκείνο που λησμονήσαμε οτι ο Χριστός γεννιέται στην καρδιά μας κάθε φορά που επιλέγουμε να κοιτάξουμε μέσα μας ένα κρυμμένο ξεχασμένο Θεό, που έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς "θεοί".....

Το ραντεβού μας με τον Θεό...

Ο γέροντας με κοίταξε με βλέμμα βαθύ, με μάτια που είχαν ζήσει χειμώνες και γεύτηκαν πασχαλιές και αναστάσεις. Με ακούμπησε ελαφρά, γεμάτος στοργή στο ώμο και πατρικά μου παρήγγειλε, «δεν ξέρω εάν θα ζω όταν θα έρθεις ξανά στο μοναστήρι, μα να θυμάσαι κάτι σημαντικό για την σχέση σου με τον Θεό. Ποτέ να μην ακυρώνεις το ραντεβού μαζί του». Τι εννοείς γέροντα του είπα με προφανή αφέλεια. «Να, μέσα στην πολύβουη και κουραστική ημέρα, που απογυμνώνει και συντρίβει την ύπαρξη μας, να βρίσκεις χρόνο να μιλάς με τον Θεό. Πέντε λεπτά; Μισή ώρα; Μία ώρα; Όσο μπορείς και βούλεσαι, αλλά να μην το ξεχνάς, να μην το αναβάλεις. Να διαβάζεις ένα ευαγγελικό χωρίο, ένα πατερικό κείμενο, και έπειτα να λες την ευχή κάνοντας εάν μπορείς μετάνοιες». Γιατί γέροντα επιμένετε τόσο πολύ στο να μην λησμονάμε αυτή την πρακτική, αυτό το ραντεβού; «Γιατί με τον τρόπο αυτό, δηλώνεις στο Θεό ότι τον θες στην ζωή σου, ότι τον ζητάς και ποθείς να τον συναντήσεις. Είναι σαν να του λες, Κύριε εγώ είμαι ένα αδύναμο πλασματάκι, ήρθα εδώ στο ραντεβού μας, και θέλω να σε γνωρίσω, να σε συναντήσω, έλα κι Εσύ να συναντηθούμε. Και θα δεις ότι θα έρθει, αρκεί να μην ξεχνάς την καθημερινή σας συνάντηση». Και εδώ που τα λέμε, όταν βλέπεις αυτά τα μάτια του γέροντα να σου δίνουν αυτές τις παρακαταθήκες πνευματικής ζωής, δεν έχεις και πολλά περιθώρια να αμφιβάλεις οτι ο Θεός είχε έρθει στα δικά τους ραντεβού. Οπότε ας ορίσουμε ώρα και τόπο, τα άλλα είναι δικά Του…… 
(συνεχίζεται…)

Όταν δεν γνωρίζεις που να πας, πήγαινε εκει που φοβάσαι....

Όταν σκοράρεις στις καθυστερήσεις...

Στην ζωή δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ, ακόμη κι όταν βλέπουμε ή νιώθουμε ότι όλα "τελείωσαν" ή ότι ποτέ δεν θα είναι καλά και όμορφα όπως πριν. Αυτό ποτέ δεν το ξέρεις. Και τούτο διότι τόσο η ζωή, όσο κι ο εαυτός μας, μα πίσω κι' από τα δύο ο Θεός αγαπάει τις εκπλήξεις. Ιδιαιτέρως στο Θεό αρέσει να σκοράρει στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Μη διερωτάσθε το γιατί. Είναι η δική του τακτική. Οπότε εμείς πρέπει να ελπίζουμε και να παίζουμε στον αγώνα της ζωής και τα 90’ λεπτά, γιατί το γκολ μπορεί να έρθει και στις καθυστερήσεις.

Αλλαγή ημερομηνίας Βιβλιοπαρουσίασης....

Αλλαγή ημερομηνίας της εκδήλωσης στην Θεσσαλονίκη!!!

Το Σάββατο 15 Δεκ, 18:00 στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, θα πραγματοποιηθεί τελικά η προγραμματισμένη μας εκδήλωση για το νέο βιβλίο "Ζωή δίχως συνταγές...σκέψεις δίχως δίχτυ ασφαλείας", απο τις εκδόσεις Αρμός. Η παρουσία σας θα μας δώσει χαρά. Σας περιμένουμε.

Όσιος Πορφύριος, ένα ευαίσθητο παιδί του παραδείσου-

 Ο άγιος Πορφύριος δεν είναι γενικά και αόριστα ένας πνευματικός άνθρωπος, αλλά ένας χριστιανός. Αγαπάει και αφιερώνει όλη του την ζωή στον Χριστό. Ο άγιος Πορφύριος δεν είναι γενικά ένας άνθρωπος αγάπης, αλλά διάκονος και φορέας της αγάπης που έφερε ο Χριστός στον κόσμο και την ιστορία για πρώτη φορά, εκείνης που συγχωρεί ακόμη και τον εχθρό μας. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, φανερώνεται μια αγάπη που αγκαλιάζει τον μη αξιαγάπητο, εκείνον που δεν «αξίζει» συμπόνοια. Για πρώτη φορά ο Χριστός χαρίζει στην ανθρωπότητα την πράξη του ελέους. Δηλαδή να δίνεις μέσα σου χώρο να υπάρξει εκείνος που όχι απλά δεν τα κατάφερε καλά στην ζωή του κάνοντας λάθη πολλές φορές φρικτά, αλλά προσπάθησε να σου κάνει και κακό. Εάν οι δυτικές κοινωνίες έχουν αυτό τον υψηλό νομικό πολιτισμό, την έννοια της αλληλεγγύης και κοινωνικής συμπερίληψης, οφείλεται στην Χριστιανική τους καταβολή, την οποία σήμερα αρνούνται και τα καταστροφικά αποτελέσματα σύντομα θα κληθούν να διαχειριστούν. 

Ο άγιος Πορφύριος από νεαρός μοναχός δέχεται πλούσια την έλευση της Χάριτος του Θεού. Ο Χριστός σαρκώνεται σε όλη του την ύπαρξη. Σε κάθε κύτταρο του είναι του. Γι αυτό και κάθε του πράξη, σκέψη και λόγος είναι Χριστός. Αγαπά τους πονεμένους, τους αμαρτωλούς και αποτυχημένους. Ότι πετάνε οι άλλοι το μαζεύει αυτός, το αγαπά και το θεραπεύει. Μπορεί να δει εκείνο που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται. Την ομορφιά και την αγωνία των ανθρώπων. Δεν αποδοκιμάζει κανένα, δεν καταδικάζει κανέναν πληγωμένο άνθρωπο, «οι ψυχές οι πονεμένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε[1]». «Παρηγορεῖ καὶ ἁγιάζει τοὺς πάντες. Φτάνει μέχρι καὶ τὸν «οἶκο ἀνοχῆς» -ὅταν ἁγίαζε κατὰ τὰΦῶτα. Δὲν παραξενεύεται. Χαίρεται. Ψάλλει μ ᾿ὅλη του τὴν καρδιὰ τὸ«Ἓν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε…». Καλεῖ καὶ αὐτὰ τὰ πονεμένα πλάσματα νὰ φιλήσουν τὸν Σταυρὸ καὶ νὰ παρηγορηθῇ «ἡ ψυχούλα τους ἡ ταλαιπωρημένη[2]».

Η αγάπη του προς τον Χριστό είναι ξεκάθαρη και ολοκληρωτική. Λέει, «Δεν με ενδιαφέρει κανένας παράδεισός, με ενδιαφέρει μόνο ο Χριστός». Έχει διώξει κάθε ίχνος ιδιοτέλειας. Δεν ζητάει ανταλλάγματα για την αγάπη και τις θυσίες του. Δεν θέλει την περιουσία αλλά τον ίδιο τον Νυμφίο. 

Γι αυτόν ο Χριστός δεν απειλεί, δεν τιμωρεί και δεν φοβίζει τον κόσμο. Είναι φίλος του ανθρώπου και ιδιαιτέρως του πάσχοντος και ταλαιπωρημένου από τους καημούς της ζωής, « Ἔτσι πρέπει νάβλέπουμε τόν Χριστό. Εἶναι φίλος μας, εἶναι ἀδελφός μας, εἶναι ὅ,τι καλό καί ὡραῖο. Εἶναι τό πᾶν. Εἶναι φίλος καί τό φωνάζει· «Σᾶς ἔχω φίλους, βρέ, δέν τόκαταλαβαίνετε; Εἴμαστε ἀδέλφια. Ἐγώ, βρέ, δέν βαστάω τήν κόλαση στό χέρι, δέν σᾶς φοβερίζω, σᾶς ἀγαπάω. Σᾶς θέλω νά χαίρεσθε μαζί μου τή ζωή». Ἔτσι εἶναι ὁ Χριστός. Δέν εἶναι κατήφεια, οὔτε μελαγχολία, οὔτε ἐνδοστρέφεια. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή... εἶναι τό πᾶν. Εἶναι ἡχαρά, εἶναι τό φῶς τό ἀληθινό πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά χαίρεται, νά πετάει, νά βλέπει ὅλα νά βλέπει ὅλους, νά πονάει γιά ὅλους, νά θέλει ὅλους μαζί του, ὅλους κοντά του..»

Θα φύγει από τον κόσμο για να πεθάνει στο Αγιον Όρος, στα Καυσοκαλύβια. Εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Μα και τότε θα φανερώσει τις υψηλές ψυχικές ποιότητες του. Θα ζητήσει να μην μάθει κανείς για την εκδημία του. Δεν θέλει να μαζευτεί κόσμος. Φεύγει από την εικόνα και το θέαμα στην σιωπή και την προσευχή.  «Ζήτησε νὰ ταφῇ στὸν τάφο ὅπου εἶχαν βάλει νωρίτερα ἕνα χοντρὸ καὶγελαστὸ μοναχό, γιὰ νὰ πάρῃ κάτι ἀπὸ τὴν ἁγιότητά του. Μετὰ τὴν ἐκταφὴ τοῦ πατρὸς Πορφυρίου, ἐτάφη στὸν ἴδιο χῶρο ὁ Γέροντας πάπα-Νικάνωρ. Ἔγινε ἤδη καὶ ἐκείνου ἡ ἐκταφή. Τώρα δὲν θὰ βρῇς πουθενὰ προσωπικὸ τάφο τοῦ Γέροντα Πορφυρίου. Καὶ τὰ ὀστᾶ του χάθηκαν, κατὰ τὴν παραγγελία του, στὸ δάσος τῆς Κερασιᾶς [3]».

Ο όσιος Πορφύριος ήταν και παραμένει να είναι ένα παιδί του παραδείσου, μια ευαίσθητη ποιητική ύπαρξη, στην οποία ο Χριστός έδωσε πλούσια τα σημεία της παρουσίας Του. Ξέρει ο Θεός, έλεγε ο ίδιος ο όσιος Πορφύριος, κατα χρονικά διαστήματα, θα φανερώνει ένα ή πολλούς αγίους, να λαμβάνουν δύναμη οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι απο τα βάσανα της ζωής και να γεμίζουν ελπίδα για την Βασιλεία του Θεού, που φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού και λίγο λίγο την γευόμαστε μέχρι να γίνει η μόνιμη πατρίδα της ύπαρξης μας. 

---

[1]Ένας ησυχαστής του Αγίου Όρους, στην καρδιά της πόλης. Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Σελ.35 

[2]Το Κάλλος Θα Σώση Τον Κόσμο, Έκδ. Ι. Μ. Ιβήρων, Άγ. Όρος, Αρχι. Βασιίλειος Γοντικάκης 

[3]Ένας ησυχαστής του Αγίου Όρους, στην καρδιά της πόλης. Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Σελ.42