Ο Γιώργος είναι μόλις 26 ετών. Δεν είναι όμορφος πολύ στην όψη. Έχει όμως μια λάμψη στα μάτια του. Μια λάμψη, σαν κι΄ αυτή που αναζητά η θάλασσα για ν΄ καθρεπτίσει στα σπλάχνα της, το γαλάζιο τ 'ουρανού. H εκείνη που σου χαρίζει η μυστική χάρη του πόνου.
Εδώ και χρόνια είναι χαμένος στις σκέψεις του. Μιλάει με σκιές. Ακούει φωνές. Φαντάζεται σκηνές που προβάλλονται κάθε αργά στον βουβό «σινεμά» του πόνου του.
Μα παρόλα αυτά είναι ειρηνικός και άκακος. Ήσυχος και αθόρυβος. Μαρτυρικός και σταυρωμένος.
Αυτός, δεν τους κοιτά πολύ. Σχεδόν καθόλου. Έχει σκυμμένο το κεφάλι και μετρά τα βήματα του, στα σοκάκια των μονολόγων του. Λες και περιμένει ν΄ αλλάξει ο δρόμος της ζωής του.
Πριν απο λίγο μου είπε, ότι αύριο έχει επέτειο.
- Τι επέτειο τον ρώτησα με απορία. Μήπως θες να πεις γενέθλια.
-Όχι! Απάντησε μ΄ ορμή σαν να θελε να κάνει δήλωση μεγάλη ή να αποκαλύψει κρυμμένο μυστικό.
-Σαν αύριο της Σταυροπροσκύνησης γεννήθηκα. Σε άλλη ημερομηνία. Μα ήταν ετούτη η εορτή, καλά θυμάμαι! Ήταν η μέρα που ήρθα στην ζωή. Κανείς δεν χάρηκε. Κανείς δεν γέλασε. Ήταν όλοι τους βουβοί και τρομαγμένοι. Γιατί στα χέρια μου, είχα τα σημάδια του Σταυρού, ανήμερα Σταυροπροσκύνησης, σαρακοστής θλιμμένης.
*ο Γιώργος είναι υπαρκτό πρόσωπο