18 Φεβ 2011

" Χαμογελαστές " ευχές.



Γιατί γελάς γέροντα, οι άνθρωποι σου είπαν συγχαρητήρια και εσύ γελάς μαζί τους; Μα ναι, γιατί ξέρω ότι αύριο οι ίδιοι άνθρωποι θα με κατηγορούν.


Στις 10 του Φλεβάρη ήταν η γιορτή μου. Ευχές πολλές. Μέρες που οι φίλοι πιστοποιούν την αγάπη τους, και πολλοί που νόμιζες ότι ήταν απέναντι σου, φανερώνουν την εκτίμηση τους και ας μην το περίμενες.

Ωστόσο η προσωπική μου εμπειρία, με δίδαξε ότι οι έπαινοι, τα πολλά καλά λόγια, η συναισθηματική υπερβολή πολλές φορές λειτουργεί ως μια περίφημη παγίδα. Μέσα στην οποία χάνουμε την ελευθερία να είμαστε ο εαυτό μας.

Το μπράβο, ο έπαινος, η επικρότηση και συγκατάθεση, η παρότρυνση και ενθάρρυνση νομίζω για όλους είναι μια σημαντική ανάγκη. Ιδιαίτερα στην πρώιμη παιδική ηλικία. Γι αυτό και όσοι δεν τα ακούσαμε όταν έπρεπε και όσο έπρεπε, μια ζωή συνειδητά ή ασυνείδητα διψάμε ακόρεστα γι αυτά.

Ωστόσο παρόλο που κρίνονται απαραίτητα, μπορούν να λειτουργήσουν ως αυτοδέσμευση στην ανάγκη αναγνώρισης, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που στο τέλος να παθαίνουμε εξάρτηση. Εξάρτηση από την γνώμη του άλλου, από την άποψη του, το βλέμμα του, το ναι και όχι του. Και όσο πιο πολύ εξαρτόμαστε τόσο πιο πολύ υποφέρουμε. Δυστυχούμε και γινόμαστε σκιές μιας σκοτεινής ζωής του άλλου, όχι δική μας. Βυθιζόμαστε στην δίνη της κρίσης του απέναντι. Ζούμε όχι για να χαιρόμαστε αλλά για να απολογούμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα.

Στο Άγιον Όρος χαρισματικά γεροντάκια λένε, ότι «για να σώσεις την ψυχή σου, πρέπει να γράψεις όλο τον ντουνιά στα παλιά σου τα παπούτσια». Θα λέγαμε και εμείς συμφωνώντας μαζί τους, ότι για να είσαι ο εαυτός σου πρέπει να αγνοήσεις το τι ζητούν οι άλλοι από εσένα, και να πεις τίμια την αλήθεια στον εαυτό σου, για το τι θα ήθελες ώστε να νιώσεις ολοκληρωμένος.

Άλλωστε το να εξαρτάς την ζωή σου από τα εξουσιαστικά βλέμματα του εκάστοτε κριτή, σε οδηγεί στο πιο παγερό κελί της εξάρτησης. Σε δεσμεύει με τις πιο βαριές αλυσίδες. Σε καθιστά ισοβίτη στην απομόνωση της εικόνας σου, του προφίλ σου.

Ίσως κάποια στιγμή το Παύλειο «αγάπα και κάνε ότι θες...» πρέπει να γίνει ζωή μας. Να ζήσουμε για αυτά που αγαπάμε και ποθούμε και όχι για όλα εκείνα που οι άλλοι προσδοκούν από εμάς. Εκτός και αν τα προσδοκώμενα είναι η δικιά μας ζωή.

π. Λίβυος