18 Νοε 2013

Άλλο μεταμέλεια και αλλο μετάνοια.



Γέροντας Μακάριος του Μαρουδά  

 Άλλο η μεταμέλεια και άλλο η μετάνοια. Μεταμέλεια για τα σφάλματα μου είναι η προσπάθεια να αποκαταστήσω την εικόνα μου μέσα μου και γύρω μου. Εννοώ η μετάνοια είναι η επιστροφή του νου μου στον Θεό.
Θυμώνω παραδείγματος χάριν με κάποιον και μεταμελούμαι γιατί χάλασε η εικόνα του εαυτού μου στον αντίδικο μου και μέσα μου. Πως έφτασα σε τέτοιο σημείο να εκτεθώ; Τι θα λέει για μένα αυτός ο άνθρωπος; πως το φέρθηκα έτσι;  Ο εγωισμός μας δεν σηκώνει αυτή την έκθεση του εγώ μας, και προσπαθούμε μεταμελούμενοι ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο να αποκαταστήσουμε την εικόνα μας. Εννοώ μετάνοια είναι η επιστροφή της καρδιάς μου στο Θεό παρόλα τα σφάλματα μου. Δηλαδή ελπίδα. 


13 Νοε 2013

Το σύμπτωμα λέει μια αλήθεια.




Το σύμπτωμα που σε ταλαιπωρεί πρέπει να ξέρεις ότι τις περισσότερες φορες είναι, οτι πιο πραγματικό σου συμβαίνει. Είναι μια αλήθεια που πρέπει να ακούσεις και όχι για ακόμη μια φορά να φιμώσεις. Είναι μια πραγματικότητα που μιλάει και κάτι θέλει να σου πει. Μην βιαστείς να το ξορκίσεις από την ζωή σου. Περίμενε, υπέμενε, άκου.
Το σύμπτωμα είναι μια προσωπική σου αλήθεια που δεν της έδωσες ή δεν της έδωσαν το δικαίωμα να εκφραστεί, να πει αυτό που ήθελε, να νιώσει αυτό που ζητούσε.
Έτσι σε «εκδικήθηκε» παίρνοντας την μορφή ενός σωματικού ή ψυχικού συμπτώματος, για να σου πει όλα εκείνα που βίαια απώθησες, που δεν σε άφησαν να αρθρώσεις, που σου είπαν «παψε μην μιλάς, «παψε εσύ δεν ξέρεις..» ‘η που μόνος ένιωσες τέτοια ντροπή που γρήγορα σώπασες την επιθυμία σου.
Γι αυτό μην οργιζόμαστε, μην απελπιζόμαστε, μην ταραζόμαστε όταν μένει «κλειστός» ο Ουρανός, όταν νομίζουμε ότι δεν απαντά στα αιτήματα μας. Ας κατανοήσουμε, ότι τις περισσότερες φορές ο Θεός μιλάει μέσα από την σιωπή. Γλώσσα είναι κι αυτή και μάλιστα Θεική. Ξέρει Εκείνος γιατί δεν μας παίρνει τον πειρασμό, την δοκιμασία, την οδύνη και τον πόνο. Γιατί δεν θέλει να σταματήσει ίσως την πιο αληθινή ψυχική και σωματική διεργασία που συμβαίνει εντός μας.
Ο Κύριος γνωρίζει, ότι τα οφέλη ψυχικά και πνευματικά είναι πολύ μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα, από την εξάλειψη με έναν θαυματουργικό τρόπο των συμπτωμάτων.
Ναι μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι φιλάνθρωπη στάση. Ίσως γιατί δεν κατανοήσαμε ότι πολλές φορές είναι το ίδιο το σύμπτωμα ένα μέγιστο θαύμα. Και το θαύμα δεν είναι φαντασμαγορία, αλλά ευκαιρία και πρόταση να εισέλθουμε στο «Αλλιώς» της ύπαρξης και της ζωής. Να γευθούμε την δυνατότητα να υπάρχουμε μέσα από την ματιά του Θεού. Σε κάθε θαύμα, ο Θεός μας κλείνει το μάτι στο «Αλλιώς» της ζωής, λέει ο Στέλιος Ράμφος.
Η σιωπή του Θεού, απέναντι στην δοκιμασία μας δεν είναι αδιαφορία, αλλά κάλεσμα, σε μετάνοια, σε αλλαγή και αλλαγές, σε συνειδητοποίηση εκείνου που χάσαμε, που απωλέσαμε, που απωθήσαμε, που ψευδός αρνηθήκαμε, που φιμώσαμε και ξεχάσαμε πεταμένο στα υπόγεια της ψυχής και εκείνο αγρίεψε, θέριεψε, και έγινε σκιά να πνίξει τον ορίζοντα μας.
Εάν λοιπόν ακούσουμε αυτό που το σύμπτωμα κομίζει, και πάρουμε την απόφαση να εισέλθουμε σε αυτά τα σκοτεινά δωμάτια του εσώτερου βίου μας, να μην ξεχάσουμε το εξής: σε αυτό το απύθμενο σκοτεινό τούνελ της ψυχής, μην μπεις ποτέ μόνος σου, πάρε μαζί σου φυλακτό τον όνομα του Χριστού μας και άκου την φωνή του συμπτώματος τι έχει να σου πει, μιλάει, μιλάει και μάλιστα εκωφαντικά.

π. λίβυος


6 Νοε 2013

Φαντασιακή δόμηση «εκκλησιαστικού βίου»…. α’ μέρος



Ο εκκλησιαστικός χώρος, είναι ο κατεξοχήν χώρος της πίστεως. Όμως πίστη δεν σημαίνει κάτι αόριστο και νεφελώδες. Πολλώ δε μάλλον έξω από την πραγματικότητα και την αμεσότητα της ζωής.
Η πίστη δεν είναι ιδεολογία και σε καμία περίπτωση ιδεαλισμός, αλλά εμπειρία, γεύση, αίσθηση, γνώση του «αλλιώς» της ζωής.
Το γράφω αυτό, γιατί παρατηρώ συχνά ότι οι άνθρωποι του «εκκλησιαστικού χώρου», διαμορφώνουν μια εικόνα και αντίληψη περί Θεού έξω από την ορθόδοξη εμπειρία και ως εκ τούτου εξω απο την ζωή.
Πιστεύουν σε έναν Θεό που μπορεί και πρέπει να τους κάνει όλα τα θελήματα επειδή θα εφαρμόζουν κάποιες εξωτερικές εντολές. Νηστεύουν, κάνουν «κανόνα», εξομολογούνται, πάνε στην εκκλησία και στις αγρυπνίες, έχουν «γέροντα» κ.α., και θεωρούν ότι κατά κάποιο τρόπο ο Θεός υποχρεούται να τους «προστατεύει» ώστε να μην αρρωσταίνουν, να μην παθαίνουν ατυχήματα, να μην πτωχεύουν, να μην μένουν άνεργοι, να μην χάνουν τις καταθέσεις τους, να πηγαίνουν τα παιδιά τους αν είναι δυνατόν έξω από την πόρτα του σπιτιού τους φαντάροι, να περνάνε στις πανελλαδικές εξετάσεις, να τα διορίζουν στο δημόσιο(αυτό δεν είναι τυχαίο καθόλου, μια και το κράτος σε αυτούς τους ψυχισμούς είναι ο μεγάλος «πατέρας» που πρέπει να φροντίζει) και αν είναι δυνατόν να μην συμβαίνει τίποτε κακό και ταλαίπωρο στην ζωή τους.
Καταλαβαίνετε ότι ένας τέτοιος «Θεός» δεν υπάρχει τουλάχιστον στην Ορθόδοξη κατανόηση και εμπειρία. Αντιθέτως ο Θεός επιτρέπει το θάνατο του Υιού του, η Παναγία κλαίει και θρηνεί την άδικη θανή του μονάκριβου γιου της, Άγιοι μαρτυρούν, Όσιοι πάσχουν και υποφέρουν από σοβαρές και χρόνιες ασθένειες π.χ Γεροντας Πορφύριος, και γενικά στην εκκλησιαστική ζωή υπάρχει όλη η πραγματικότητα του ανθρώπινου βίου, δηλαδή πόνος και χαρά, δάκρυ και γέλιο, έκταση και θλίψη, οδύνη και ηδονή κ.ο.κ και σε καμία περίπτωση μια φαντασιακού τύπου πραγματικότητα.

 
Εμείς μιλάμε ως εκκλησιαστικό σώμα για τον Σταυρό που βρίσκει νόημα στην θυσία και την ελπίδα της Ανάστασης. Την οδύνη και την χαρά που νοηματοδοτείται υποκειμενικά ως άνοιγμα και πλάτυνση της ύπαρξης. Σαφέστατα και ο Θεός είναι θαλπωρή, καταφυγή, προστασία, σκέπη και βοήθεια, αλλά όμως με μια τελείως διαφορετικού τύπου ερμηνεία και παρουσία στην ζωή μας. π.χ ο Ουρανός που δεν απαντά στα αιτήματα μας και μοιάζει κλειστός, δεν είναι λιγότερη Παρουσία Θεου στην ζωή μας.
Έτσι η εκκλησία δεν πρέπει να λειτουργεί ως κρυψώνα από την ζωή, αλλά χώρος άθλησης αυτής. Δεν κρυβόμαστε από την ζωή. Δεν διαμορφώνουμε ένα φαντασιακό πλαίσιο ζωής που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η πίστη δεν είναι φαντασία αλλά εμπειρία της Όντως Ζωής.
Μια εμπειρία που εξελίσσεται, διαμορφώνεται, ωριμάζει, καρποφορεί, εδώ, στο τώρα, στην αμεσότητα της σκληρής και όμορφης συγχρόνως πραγματικότητας, όχι κάπου αλλού, όχι μέσα στην φαντασίωση μας. Στην ανήλικη ματιά μας. Αλλά στην ώριμη αντιμετώπιση της ζωής όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε φανταστικά να είναι.
Βέβαια επειδή προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, θα πω ότι σε αυτές τις ανήλικες πεποιθήσεις συνέβαλαν και συμβάλουν αρκετοί κληρικοί και όχι μόνο, αφού για να αυξήσουν την επιρροή τους, υπόσχονται μια εκκλησιαστική ζωή δίχως προβλήματα. «Έλα στην Εκκλησία και θα λυθούν όλα σου τα προβλήματα» ηχεί ακόμη στα αυτιά μου προτροπή γνωστού πνευματικού. Δεν θέλει και πολύ να καταλάβει κανείς ότι αυτά τα συνθήματα και ηθικολογίες ανταποκρίνονται σε μια προτεσταντικού τύπου ερμηνεία και κατανόηση ζωής. Εκεί όπου εδώ και δεκαετίες ανθούν εγχειρίδια και συνταγολόγια ζωής. Εκεί όπου ο Θεός έχει ταυτιστεί με την «επιτυχία» την οικονομική και ενδοκοσμική «ευτυχία» λησμονώντας ότι στον Χριστιανισμό ο αδύναμος και ο δυσκολεμένος αυτού το κόσμου, δεν βρίσκει απλώς λύσεις, αλλά χώρο να υπάρξει και να ζήσει!!!! Ο Χριστός δεν είναι ο δυνατός και ισχυρός της ιστορίας, αλλά αλλάζει την ιστορία σε πείσμα των «πετυχημένων», «άτρωτων» και «ατσαλάκωτων» αυτού του κόσμου.

*συνεχίζεται…..
π.λίβυος

4 Νοε 2013

Ο δράκος της ψυχής μου...


Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει ένα δράκο. Όχι της ιστορίας, μα των αρχέτυπων συμβόλων της ψυχής μου. Γιατί εκτός από την ιστορία εκεί έξω, εκτός τον χρόνο που μετρά το ρολόι του χεριού σου, υπάρχει κι μια άλλη ιστορία που γράφεται στα φύλλα της καρδιάς σου, υπάρχει κι ένας άλλος χρόνος που ονομάζεται ψυχικός. Εκεί λοιπόν μάχομαι καθημερινά με τους δράκους της ύπαρξης μου, τις σκιές που σκοτεινιάζουν το υπαρξιακό τοπίο μου.
 Αυτόν λοιπόν τον δράκο σκότωσε και σκοτώνει καθημερινά ο Άγιος Γεώργιος στις ψυχές εκείνων που τον επικαλούνται, τον δράκο που ζει μέσα μου, που χάνεται και απλώνεται στα σκοτάδια της καρδιάς μου και καθημερινά τρομάζει τις επιθυμίες μου, βγάζει φωτιές και καίει τα όνειρα μου, αγριεύει, οργίζεται και προσπαθεί να απελπίσει τον ορίζοντα μου. Να χάσω προσπαθεί τον δρόμο προς την πνευματική ωρίμανση και ολοκλήρωση. Το Χριστό πολεμά μέσα από την ευθύνη μου να υπάρξω ως πρόσωπο.
Τον δρακοκτόνο λοιπόν Αϊ Γιώργη παρακαλώ, την τέχνη να μου μάθει, πως το δαμάζουν εκείνο το θεριό που κατοικεί στα απάτητα τα μερη της ψυχής μου.

 π. λίβυος