23 Φεβ 2017

Τα λίγα που γίνονται πολλά...


Ναι, δεν μπορούμε όλα να τα αλλάξουμε. Αλλα γιατί θα έπρεπε; Ας μάθουμε να ζούμε με τα λίγα που μπορούν να γίνουν πολλά, όταν τα εκτιμήσουμε και τα αξιολογήσουμε σωστά. Η ζωή περνά και χάνεται μαζί και οι ευκαιρίες που μας χαρίζει ο Θεός. Ας ζήσουμε αυτό το δώρο του Κυρίου, κι ας μην είναι όλα τέλεια. Να σε βρίσκει το βράδυ και πριν ξαπλώσεις στο κρεβάτι, να μην λες "ουφ παει πέρασε κι αυτή η μέρα", αλλά "δοξα τω Θεώ έζησα κι σήμερα....".
Άλλωστε η τέχνη της ζωής είναι να κερδίζεις την μάχη με τον χρόνο. Αυτός να μετράει τις μέρες και εσύ να ζείς με πάθος τις στιγμές.

22 Φεβ 2017

Το σώμα πάντα λέει την αλήθεια....


Αυτό το σώμα που αντιμετωπίζεις ως χωματερή, πετώντας μέσα ότι σκουπίδι βρεις, να μάθεις να το σέβεσαι, κυρίως να το ακούς. Γιατί όταν όλοι θα σου λένε ψέματα προσπαθώντας να ξεγελάσουν τις ανάγκες της ψυχής σου, όταν το μαύρο θα βαπτίζουν άσπρο και το ψέμα αλήθεια, και όταν θα σου λένε σ αγαπώ αντί σε χρησιμοποιώ, τότε αυτό το σώμα που τόσο βίαια υποτίμησες, θα φωνάζει μέσα από πόνους και αρρώστιες, κάτι που ξέχασες και δεν σου θύμισε κανείς, να είσαι ο εαυτός σου...

10 Φεβ 2017

'Aγιος Ιερομάρτυς Χαράλαμπος ο θαυματουργός...


Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερεύς στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου (193 – 211 μ.Χ.).
Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του.
Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας.
Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα.
Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου.
Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας κατέστη υγιής.
Βλέποντας αυτό το θαύμα του Αγίου πολλοί από τους δημίους πίστεψαν στον αληθινό Θεό.Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι.
Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο οποίος με το μαρτύριό του έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας σε ηλικία 113 ετών.
Περί των Λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Η μοναχή Θεοτέκνη Αγιοστεφανίτισσα στο Συναξάρι του Αγίου Χαραλάμπους (1995 μ.Χ.), καταχωρεί πληροφορίες σχετικά με την τιμία Κάρα του Αγίου, η οποία φυλάσσεται στη Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, η Κάρα του Αγίου δωρήθηκε στη Μονή από τον Ηγεμόνα της Βλαχίας Βλαδισλάβο, το 1412 – 1413 μ.Χ., μαζί με δύο κτήματα στο Μετόχι Μπουτόϊ. Για την εποχή και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρέθηκε το πολύτιμο αυτό κειμήλιο στη Βλαχία, δεν σώθηκαν πληροφορίες.
Επίσης, τμήματα της τιμίας κάρας του Αγίου Χαραλάμπους φυλάσσονται και στον ομώνυμο προσκυνηματικό ναό της κωμοπόλεως Θεσπιών της Βοιωτίας.


Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ,
καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ,
ἐδείχθης Χαράλαμπες·
ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου,
ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ,
διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.


8 Φεβ 2017

Στην κόλαση μύρισαν παράδεισο....


Δεν θέλουμε παπάδες και χριστιανούς "αναμάρτητους" ή "ατσαλάκωτους". Αλλά ανθρώπους με καρδιές που κατέβηκαν στον άδη τους. Βίωσαν και ένιωσαν την απουσία νοήματος, μηδένισαν τις αντοχές τους, σταύρωσαν την παντοδυναμία τους, και μέσα στην απώλεια και την απογύμνωση, του ξαμάρτωτου εαυτού τους, έζησαν την παρουσία και την ελπίδα του Θεού. Μόνοι, με προσευχές ρημαγμένες και ρακένδυτες, τραυλισμένες κραυγές σε νύχτες αξημέρωτες. Δίχως αρετές, αφημένοι απόλυτα στο έλεος του Θεού. Αυτούς έχουμε ανάγκη, που στην κόλαση μύρισαν παράδεισο....

6 Φεβ 2017

Θεός "καθημερινός"....


Καθόμαστε και περιμένουμε να δούμε τον Θεό κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, κι αργεί τόσο που ραγίζουν τα στήθη μας. Μήπως τελικά δεν είναι τόσο μακριά; 
Μήπως θα πρέπει να στρέψουμε αλλού το βλέμμα μας; 
Στα μάτια και το πρόσωπο του άλλου; Στο παιδί σου; στο φίλο; στην φίλη; στους ήχους, τα χρώματα και αρώματα που γέμισε ο Θεός τον κόσμο του; 
Μήπως πρέπει να ανακαλύψουμε τον Θεό του πλησίον μας, τον Θεό του έρωτα, της αγάπης, της συγνώμης, της χαράς και της ειρήνης; Τον Θεό του απλού, καθημερινού και άμεσου; 
 Ας κοιτάξουμε πιο καλά μέσα και γύρω μας, γιατί ο Θεός μπορεί να φανερώνεται στα απλά καθημερινά πράγματα και πρόσωπα, περιστάσεις και καταστάσεις που προσπερνάμε βιαστικά θεωρώντας τις μάταιες και πενιχρές να κρατούν μέσα τους την Παρουσία Του. 
Τρέχουμε να φύγουμε μακριά από την ζωή, για να τον συναντήσουμε στην φαντασία μας, μα Εκείνος περπατά κάθε μέρα στο κήπο της καρδιάς μας, και αφήνει ηχηρά τα ίχνη Του μόνο που εμείς ακόμη ενώ κοιτάμε δεν Βλέπουμε. Ψάχνουμε να βρούμε αυτό που ήδη κρατάμε στα χέρια μας…

4 Φεβ 2017

Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας. ……

Ο Φαρισαίος είναι «δίκαιος» άνθρωπος. Ναι δεν είναι ψέμα αυτό. Και "δίκαιος" και "ενάρετος" και εφαρμόζει τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Φτάνει όμως αυτό για να γνωρίσει τον αληθινό ζώντα Θεό; Σαφέστατα όχι.
Οι αρετές και η δικαιοσύνη του Φαρισαίου, στηρίζονται στον εαυτό του. Στα δικά του κατορθώματα και επιτεύγματα. Η ζωή του δεν έχει αναφορά τον Θεό αλλά τον εαυτό του. Όλα γίνονται για να νιώσει αυτός καλά. Δεν τον απασχολεί η επαφή με τον Θεό και η γνωριμία μαζί Του, γι αυτό και στρέφεται προς τον εαυτό του και όχι προς τον Κύριο. Κοιτάει προς εαυτόν, στηρίζοντας όλη την αναφορά του στα κατορθώματα και επιτεύγματα του.
Νιώθει καλά μέσα στις αρετές του,αισθανόμενος ασφαλής στην επιτυχία του. Η αποτυχία τον φοβίζει, γιατί εκεί πρέπει να ανοιχθεί στην σχέση με τον Θεό. Να ζητήσει το έλεος και την αγάπη Του. Μα αυτός δεν θέλει να μπει στην περιπέτεια της σχέσης. Φοβάται τον έρωτα γι αυτό και προτιμά τον νόμο. Φοβάται την αγάπη γι αυτό και εφευρίσκει υψηλές θεωρίες και αναλύσεις να κρυφτεί. Οι "αρετές" του είναι η κρυψώνα του.
Πάντα κάνουμε πολλά όταν φοβόμαστε το ένα.
Φοβάται να αφεθεί σε μια ζωντανή σχέση με τον Θεό. Διαλέγει τους νόμους ως μια απρόσωπη διαδικασία. Ως κάτι πιο ουδέτερο προς την ζωή του. Έτσι είμαστε και εμείς. Όταν φοβόμαστε τις ζωντανές σχέσεις κρυβόμαστε πίσω από λόγια, νόμους, ηθικές, και ότι μπορεί να βάλει όρια και αποστάσεις από τον άλλο, κυρίως τον εαυτό μας.
Φοβόμαστε να ερωτευθούμε στο ποσοστό που αρνούμαστε να αφεθούμε.
Ο άνθρωπος που θέλει όλα να ελέγχει δεν μπορεί να αγαπήσει. Γιατί η αγάπη είναι ζωή και η ζωή δεν έχει βεβαιότητες όσο κι αν μας τρομάζει αυτό. Αυτή είναι και η ομορφιά της, ότι όλα είναι έκπληξη.
Ο Φαρισαίος επιλέγει την ψυχρή, τυπική και εξωτερική εφαρμογή του μωσαϊκού νόμου, για να κτίσει την επιτυχία του την οποία και όπως βλέπουμε ομολογεί με παρρησία εντός του ναού.
Οι άγιοι ομολογούσαν την αποτυχία τους και αφηνόντουσαν στον έλεος και την αγάπη του Θεού. Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά.
Ο φαρισαίος και οι φαρισαίοι κάθε εποχής, δε μπορούν να συναντήσουν τον Θεό, γιατί δεν τον αγαπούν αλλά τον χρησιμοποιούν για να στήσουν τον δικό τους μύθο και δόξα.
Για να συναντήσουμε όμως τον Θεό, χρειάζεται να μείνουμε γυμνοί. Γυμνοί από κάθε δική μας επιτυχία και αρετή. Γυμνοί από ρόλους. Από κάθε λογής λογής ψέματα και φτασίδια, που εξαφανίζουν την αλήθεια και μας καταστούν άγνωστους μπροστά τον ίδιο μας τον εαυτό.
Την να την κάνεις την «ηθική» που στηρίζει σε ένα εσωτερικό ψέμα. Μια επιτυχία που χτίζεται στον φόβο. Μια αρετή που όζει αλαζονείας. Ο Χριστός δεν θέλει «ηθικούς» ανθρώπους αλλά αληθινούς.
Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας. ……




2 Φεβ 2017

Την ώρα που θα είσαι στο άδη......


Την ώρα που θα είσαι στο άδη, την ώρα που θα σέρνεσαι σε βρεγμένα πατώματα, και ουρλιαχτά θα σχίζουν στα δυο τα σώθηκα σου, εκείνη την ώρα θα σου Φανερωθεί. Μια αόρατη αγκαλιά θα νιώσεις να κοιμίζει την αγωνία και τον φόβο σου. Τότε που όλα τα δεκανίκια του «εγώ» θα σπάσουν σαν ξερά κλαδιά του Φλεβάρη. Οι αντιστάσεις θα καμφθούν και κορμί μαζί με ψυχή πρώτη φορά θα αφεθούν στην αγκαλιά Του, θα αισθανθείς ότι κάποιος σε αγάπησε πολύ πέρα από λόγια και νοήματα. Άντεξε, κράτα γερά, μην τον αντικαταστήσεις τις ώρες που θα νιώθεις μόνος, τις ώρες που οι πλάτες των πολλών με περιφρόνηση γυρνάνε. Την ώρα του μεγάλου πειρασμού μην βάλεις άλλο Θεό στην θέση Του, γιατί αυτός είναι εκεί στις αντοχές σου, στην υπομονή σου, στο χαμόγελο που δεν στέρεψε ακόμη, στα μάτια που δεν έδυσαν, στην ελπίδα που επιμένει να ανθίζει, στην δίψα για ζωή ακόμη σε δονήζει, στην πιο γλυκιά λαλιά του πόνου σου… 
"Στη γκρεμισμένη τους φωλιά απάνω κελαηδούνε,
γι αυτό ζηλεύω τα πουλιά και όχι γιατί πετούνε.

1 Φεβ 2017

δεν έχεις μάθει να λες όχι και θα σε κατασπαράξουν.....


Διάβαζα το πρωί μια πολύ ωραία συνέντευξη της στιχουργού και συγγραφέως Αγαθής Δημητρούκα. Και σε κάποιο σημείο αναφέρει ότι από τις τελευταίες συμβουλές και παρακαταθήκες ζωής που της άφησε ο μεγάλος ποιητής μας, Ν. Γκάτσος ήταν και αυτές: «Πρόσεχε τον χαρακτήρα σου, δεν έχεις μάθει να λες όχι και θα σε κατασπαράξουν. Πρόσεχε μην κάνεις το μεγάλο λάθος που δεν θα σου επιτρέψει να είσαι ελεύθερη. Έχεις στον χαρακτήρα σου, κάτι το ιεραποστολικό και θα βρεθείς σε καταστάσεις όπου δεν θα μπορείς να βγεις. Δεν φταις εσύ για τις αμαρτίες του κόσμου…» 

Αμέσως το βλέμμα μου έστησε καρτέρι στις λέξεις μην ξεφύγουν και χαθούν στο νου. Τις κατέβασα στην καρδιά και εκεί ένιωσα ότι ο Γκάτσος μου μιλούσε και με συμβούλευε. Έτσι είναι ο λόγος των μεγάλων και φωτισμένων ανθρώπων. Πάντα κάποιον δυναμώνει. Πάντα κάποιον παρηγορεί και προστατεύει. Ξέρεις τι χαρά και ευλογία είναι στην ζωή αυτή, να βρεις έναν άνθρωπο να νιώθει την ψυχή σου; Να μπορεί να καταλάβει το ποιος και τι είσαι; Δεν με νοιάζει που Ν. Γκάτσος έχει "πεθάνει", για μένα είναι πολύ περισσότερο ζωντανός από πολλούς νεκρούς που περιφέρονται στους δρόμους και συχνά ζητάνε συγνώμη γιατί με «ακούμπησαν»…

π.λίβυος