Διάβασα κάτι πολύ όμορφο σε μια συνέντευξη του Γούντι Άλεν που έλεγε και ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμονοπετρίτης, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αλλά με άλλο στόχο, «το σημαντικότερο (σε οτι κάνεις) είναι να μην είσαι θλιμμένος....». Αυτό δεν σημαίνει οτι θα μπούμε σε μια διαδικασία άγχους και βίας ψυχολογικής σώνει και καλά να είμαστε χαρούμενοι. Αυτός είναι ο φασισμός της ευτυχίας. Όχι. Απλά ας έχουμε υπόψιν μας, οτι είμαστε φτιαγμένοι για την Χαρά, και μέσα μας υπάρχει πολύ χαρά γιατί είμαστε εικόνες του Θεού. Εάν κατέβουμε στην καρδιά μας, υπάρχει ηρεμία και φως. Εάν μείνουμε στο νου, ταραχή και αναστάτωση. Άρα; Όλο το θέμα είναι πως θα κατέβουμε από το νου στην καρδιά, αυτό δηλαδή που λένε οι άγιοι πατέρες. Το δικό μας λάθος, και ιδιαιτέρως της εποχής μας είναι οτι μας εκπαιδεύουν να είμαστε ο νους, οι σκέψεις και οι λογισμοί μας. Αρα ταυτιζόμαστε και ζούμε με τις σκέψεις.
Πάρε το κομποσκοίνι σου, πες την ευχή του Ιησού, κράτα αποστάσεις από τις σκέψεις και τα συναισθήματα, μην ταυτίζεσαι. Απλά να τα παρατηρείς από μακριά. Μην κρίνεις τους λογισμούς, μην βάζεις ταμπέλες στο τι νιώθεις και σκέπτεσαι. Απλά βλέπε στο ουρανό του νου σου, που πετάνε τα μαύρα πουλιά των λογισμών, μην θες να τα σκοτώσεις θα αγριέψουν και θα πέσουν να σε φάνε. Απλά βλέπετα, δίχως να τα αξιολογείς, καλά κακά, άσχημα όμορφα, αμαρτωλά, ηθικά. Λέγε την ευχή του Ιησού. Θα δεις οτι σιγά σιγά, θα αρχίσεις πίσω από το πυκνό μαύρο πέταγμα τους, να βλέπεις το γαλάζιο του ουρανού. Στην αρχή λίγο, μετα πιο πολύ, και πιο πολύ, μέχρι που ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός και τα πουλιά θα φύγουν για άλλες πατρίδες....
6 σχόλια:
Αμην!!!
Είναι αλήθεια όσα λέγονται εδώ'
δεν μοιάζουν με ανεδαφικά σχόλια
αλλά με κατάδυση στην εμπειρία,
που πείθει περισσότερο από τα καλά βιβλία!
Θα ήταν ανάρμοστο να συμπληρώσω,
ή ν΄αφαιρέσω κάτι σε τόσο καίρια λόγια,
που ξεκίνησαν από προσπάθειες, αγώνες..
και τ' αποτελέσματά τους!
Αχρείαστα να' ναι,
μα κι όταν έλθει ο καιρός τους
κουράγιο σ' όλους μας!
Ευχαριστούμε...
Πολύ ωραίο το κείμενό σας. Σας παρακαλώ δείτε ένα mail που σας έχω στείλει. Ευχαριστώ πολύ
Πατέρα Χαράλαμπε,
Κατανοώ ότι τα θέματά σας αφορούν και απευθύνονται στον «μέσο» αναγνώστη σας, ο οποίος μπορεί να έχει τα προβλήματά του και τις στενοχώριες του αλλά έχει και την πολυτέλεια να διώχνει με την άσκησή του τα μαύρα πουλιά που σκιάζουν τον ουρανό της ψυχής του.
Η σκληρή πραγματικότητα όμως είναι ότι στη ζωή υπάρχουν και ακραίες καταστάσεις (ίσως όχι τόσες πολλές, αλλά υπάρχουν τυφλοί, παράλυτοι, ανίατες ασθένειες κλπ), στις οποίες τα λόγια, όσο ωραία και να είναι, μοιάζουν σαν «τραγούδια έξω από τον χορό».
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το χριστιανικό μήνυμα μπορεί και πρέπει να καταθέσει την άποψή του, που θα είναι σε αυτές τις περιστάσεις πιό ευπρόσδεκτη και πιό «προσλήψιμη» και ίσως η μόνη αληθινή.
Με αυτό το σκεπτικό ήταν γραμμένο και το σχόλιο μου στην ανάρτηση αυτή, το οποίο, είναι αλήθεια πως δεν ήταν και πολύ επιτυχημένα διατυπωμένο και γι’ αυτό ίσως παρεξηγήθηκε, και δεν είδε το φως της δημοσιότητας.
Ελπίζω με τις εξηγήσεις αυτές να αρθεί κάθε παρεξήγηση και να συνεχίσετε το διάλογο που είναι απαραίτητο στοιχείο του Χριστιανικού Μηνύματος και το οποίο δυστυχώς παραμελείται.
Φαντάζομαι ότι και σεις που υπηρετείτε την Χριστιανική Πρόταση Ζωής θα έχετε διαπιστώσει την καθ’ υπεροχήν καλλιέργεια του «αμβωνος» σε βάρος του «διαλόγου».
Και όμως ο Χριστός δεν παρέλειπε να απαντά σε κάθε απορία και κάθε ερώτηση (έστω και υποβολιμαία) με αγάπη (την οποίαν εμείς πολλές φορές παραλείπουμε) και κατανόηση.
Ανδρέας Θωμάς
Ανδρέας Θωμάς@
Αγαπητέ κ. Θωμά ουδέποτε αρνήθηκα την με σεβασμό διατυπωμένη διαφορετική άποψη. Αντιθέτως χαίρομαι γι αυτήν. Όμως δυστυχώς ο χρόνος μου είναι τόσο περιορισμένος και ποικίλως διεσκορπησμένος που δεν εχω την δυνατότητα να απαντώ πάντοτε και σε ολα τα σχόλια ή μηνύματα τα οποία οπως αντιλαμβάνεστε φτάνουν κατα δεκάδες.
Προτιμώ στην προσωπική επαφή και επικοινωνία, πρόσωπο προς πρόσωπο. Μεσα απο αυτο τον χώρο, της εικονικής πραγματικότητας μόνο αιτίες για προβληματισμό μπορούμε να σπείρουμε. Οχι να δώσουμε απαντήσεις πολλώ δε μάλλον να αναπτύξουμε ουσιώδη διάλογο. Αυτός ο χώρος ειναι ενα προσωπικό ημερολόγιο σκέψεων και τίποτε παραπάνω.
Οσον αφορά το θέμα το οποίο θίγεται, σαφέστα στην ζωή αυτη τα πράγματα δεν ειναι μόνο έτσι, αλλα ειναι κι αλλιώς και πέρα πο το αλλιώς. Αρα καμία τοποθέτηση ποσο δε μάλλον δυο σκέψεις πρόχειρα ειπωένες δεν μπορουν να καλύψουν όλες τις περιπτώσεις.
Προσωπικά στέκομαι με απολυτο σεβασμό και προσευχητική σιωπή μπροστά σε τέτοιες περιπτώσεις, αναπήρων ,βαρια ψυχικά πασχόντων, κ.α διότι θεωρώ οτι εκεί κανείς ανθρώπινος λογος δεν εχει τόσο αξία όσο η παρουσία και η αγάπη μας.
Πολλές φορες βέβαια συνάνθρωποι μας με τετοιες δυσκολίες με εχουν διδάξει πολύ πιο ηχηρά απο βιβλία και ομιλίες.
Πατέρα Χαράλαμπε,
Σας ευχαριστώ θερμά γιατί διαθέσατε τμήμα από τον πολύτιμο χρόνο σας για να απαντήσετε στις απορίες μου. Φυσικά και έχετε δίκαιο όταν λέτε «προτιμώ την προσωπική επαφή και επικοινωνία, πρόσωπο προς πρόσωπο».
Αλλά για όσους είμαστε μακριά από σας και δεν έχουμε την ευλογία της προσωπικής επικοινωνίας μαζί σας, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα «οικονομίας» και για μας;
Γιά σκεφθείτε το!
Όσο για τους ανήμπορους και τους ανάπηρους το ξέρετε πολύ καλά και δεν χρειάζεται η δική μου υπενθύμιση ότι «ουκ οι καλώς έχοντες χρείαν έχουσι ιατρού, αλλά οι κακώς έχοντες».
Ανδρέας Θωμάς
Δημοσίευση σχολίου