Πολύ βαθιά σε νοήματα κι αυτή η ομιλία σας με ποιότητα και σεβασμό απέναντι στο ακροατήριο. Επειδή συχνά παρατηρείται το φαινόμενο να μιλάμε όπως να 'ναι και να μην προσέχουμε τι λέμε ή να επαναλαμβάνουμε κι εμείς τα λόγια με τα οποία μας έχουν μεγαλώσει, χωρίς να έχουμε εξετάσει αν κάνουν νόημα για μας ή αν -κοινώς- στέκουν (και ειδικά έννοιες όπως ταπείνωση κτλ., που ο καθένας τις ερμηνεύει όπως θέλει), το βρήκα εξαιρετικό που και σ' αυτήν την ομιλία σας επιλέγετε προσεκτικά τις λέξεις σας και τονίζετε στο 59.20 ''(...) Προσέξτε, είναι λεπτές οι ισορροπίες και οι διακρίσεις αυτές, πάρα πολύ λεπτές.'' ΄Οντως έτσι είναι' και ο εξαιρετικός -κατ' εμέ- ψυχίατρος Δ. Καραγιάννης, στο βιβλίο του ''Ρωγμές κι αγγίγματα'', αφιερώνει ολόκληρο κεφάλαιο στο κήρυγμα (από το ρητορικό μονόλογο στη διακονία του προσώπου) και ένα απόσπασμα που αντιπροσωπεύει κατά τη γνώμη μου την ομιλία σας είναι το παρακάτω: ''(...)Σήμερα γνωρίζουμε ότι σημαντικό δεν είναι αυτό που λες, αλλά αυτό που είσαι. ΄Οχι αυτό που ακούς, αλλά αυτό που βιώνεις. Γνωρίζουμε ότι ενώ από αυτά που ακούσαμε μόνο ένα 10%-20% αφομοιώνεται, αυτό που έχουμε ζήσει παραμένει ακέραιο μέσα μας. Επομένως η ποιότητα της σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ του ομιλούντος και του ακροατηρίου είναι καθοριστική. Μετά από ένα κήρυγμα οποιοσδήποτε είναι σε θέση να μιλήσει όχι για το τι ειπώθηκε, αλλά για το πώς βίωσε το κήρυγμα. Ο τόνος φωνής του ομιλητή έχει καθοριστική σημασία και δίνει έμμεση πληροφορία στον ακροατή για το πώς ο ομιλητής νιώθει απέναντι του. Ο λαός που ακούει έναν ιεροκήρυκα και αισθάνεται ότι δέχεται επίθεση, δεν μπορεί να ωφεληθεί. Στη συνέχεια το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό και για τη σχέση του ιερέα με το πλήρωμα. Κηρύσσει κανείς όχι με αυτά που λέει, αλλά με αυτό που είναι. Δεν μπορεί να είναι πειστικός κάποιος που αναφέρεται στην αγάπη του Θεού, όταν ο ίδιος είναι απόμακρος. Δεν μπορεί να κάνει κήρυγμα για τη χαρά της Ανάστασης που μετουσιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και να είναι υπόδειγμα ενός άχαρου, τυπικού και συνοφρυωμένου τύπου. (...)Το κήρυγμα αποτελεί μια αφορμή για προσωπική σχέση του ποιμένα με το ποίμνιό του. Τους αφουγκράζεται. Τους ενθαρρύνει. Τους διαπαιδαγωγεί. Τους εμπιστεύεται. Τους δίνει δυνατότητα να ανακαλύπτουν το μέτρο. Τους καλλιεργεί το αισθητήριο. Ευνοεί τη σχέση μεταξύ των πιστών και αναδεικνύει τη δυνατότητα να υπάρχουν ως κοινότητα προσώπων και όχι ως μαζική συνύπαρξη ατόμων.''
Ευχαριστώ πολύ, να σας έχει ο Θεός καλά, γερό και δυνατό.
Πολύ βαθιά σε νοήματα κι αυτή η ομιλία σας με ποιότητα και σεβασμό απέναντι στο ακροατήριο. Επειδή συχνά παρατηρείται το φαινόμενο να μιλάμε όπως να 'ναι και να μην προσέχουμε τι λέμε ή να επαναλαμβάνουμε κι εμείς τα λόγια με τα οποία μας έχουν μεγαλώσει, χωρίς να έχουμε εξετάσει αν κάνουν νόημα για μας ή αν -κοινώς- στέκουν (και ειδικά έννοιες όπως ταπείνωση κτλ., που ο καθένας τις ερμηνεύει όπως θέλει), το βρήκα εξαιρετικό που και σ' αυτήν την ομιλία σας επιλέγετε προσεκτικά τις λέξεις σας και τονίζετε στο 59.20 ''(...) Προσέξτε, είναι λεπτές οι ισορροπίες και οι διακρίσεις αυτές, πάρα πολύ λεπτές.''
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Οντως έτσι είναι' και ο εξαιρετικός -κατ' εμέ- ψυχίατρος Δ. Καραγιάννης, στο βιβλίο του ''Ρωγμές κι αγγίγματα'', αφιερώνει ολόκληρο κεφάλαιο στο κήρυγμα (από το ρητορικό μονόλογο στη διακονία του προσώπου) και ένα απόσπασμα που αντιπροσωπεύει κατά τη γνώμη μου την ομιλία σας είναι το παρακάτω:
''(...)Σήμερα γνωρίζουμε ότι σημαντικό δεν είναι αυτό που λες, αλλά αυτό που είσαι. ΄Οχι αυτό που ακούς, αλλά αυτό που βιώνεις. Γνωρίζουμε ότι ενώ από αυτά που ακούσαμε μόνο ένα 10%-20% αφομοιώνεται, αυτό που έχουμε ζήσει παραμένει ακέραιο μέσα μας. Επομένως η ποιότητα της σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ του ομιλούντος και του ακροατηρίου είναι καθοριστική. Μετά από ένα κήρυγμα οποιοσδήποτε είναι σε θέση να μιλήσει όχι για το τι ειπώθηκε, αλλά για το πώς βίωσε το κήρυγμα.
Ο τόνος φωνής του ομιλητή έχει καθοριστική σημασία και δίνει έμμεση πληροφορία στον ακροατή για το πώς ο ομιλητής νιώθει απέναντι του. Ο λαός που ακούει έναν ιεροκήρυκα και αισθάνεται ότι δέχεται επίθεση, δεν μπορεί να ωφεληθεί. Στη συνέχεια το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό και για τη σχέση του ιερέα με το πλήρωμα.
Κηρύσσει κανείς όχι με αυτά που λέει, αλλά με αυτό που είναι. Δεν μπορεί να είναι πειστικός κάποιος που αναφέρεται στην αγάπη του Θεού, όταν ο ίδιος είναι απόμακρος. Δεν μπορεί να κάνει κήρυγμα για τη χαρά της Ανάστασης που μετουσιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και να είναι υπόδειγμα ενός άχαρου, τυπικού και συνοφρυωμένου τύπου.
(...)Το κήρυγμα αποτελεί μια αφορμή για προσωπική σχέση του ποιμένα με το ποίμνιό του. Τους αφουγκράζεται. Τους ενθαρρύνει. Τους διαπαιδαγωγεί. Τους εμπιστεύεται. Τους δίνει δυνατότητα να ανακαλύπτουν το μέτρο. Τους καλλιεργεί το αισθητήριο.
Ευνοεί τη σχέση μεταξύ των πιστών και αναδεικνύει τη δυνατότητα να υπάρχουν ως κοινότητα προσώπων και όχι ως μαζική συνύπαρξη ατόμων.''
Ευχαριστώ πολύ, να σας έχει ο Θεός καλά, γερό και δυνατό.