Κάνεις χρόνια προσευχή και προσμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός. Να σου δώσει ένα τόσο δα σημαδάκι της παρουσίας του. Και κάποια μέρα ανοίγει η πόρτα της ζωής σου, και ένας άνθρωπος έρχεται σκορπώντας φως και αγάπη στα κατάβαθα της ψυχής σου. Εκεί που κανείς ποτέ δεν κοίταξε κι όλοι φοβήθηκαν να πάνε. Κι όμως, αυτός αγάπησε τα πάντα πάνω σου, ακόμη και το πιο σκοτεινό σημείο της ύπαρξης σου το φίλησε. Κι όταν σε ανέσυρε και πάτησες στα πόδια σου, τον κλότσησες τόσο δυνατά, που μάτωσες την αθωότητα του. Μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό σου, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ήταν η απάντηση του Θεού στις προσευχές σου; Γιατί η αγάπη του Θεού, φανερώνεται μέσα από τις αγκαλιές των ανθρώπων. Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό. Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου, κράτα την σφικτά, δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…
Καλε μου πατερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιβεβαιωνετε τη ρηση "ουδεις πιο αχαριστος απο τον ευεργετηθεντα"... Ποσες φορες ηπιαμε ξυδι κ χολη απο οσους βοηθησαμε?
Δυστυχως η " συγγνωμη" και το "ευχαριστω" εξελειψαν απο το λεξιλογιο μας...!Η αλαζονεια καλυψε την απλοτητα και το χαμογελο, η σκληροτητα της εξουσιας αδυνατισε την επιεικεια και τη συγγνωμη, το ψεμα και η υποκρισια αλλοιωσαν την αληθεια...
Ο εγωισμος εγινε αξια και το κερδος αυτοσκοπος! Θολωσε η καρδια του ανθρωπου...Με χρηματα αγορασαμε τη κορη απο τη μανα,αλλα και "καλες" βομβες για να σκοτωσουμε ορφανα,γερους και αρρωστους...!
Πως ειναι δυνατον λοιπον,ο θανατος να μην χαιρεται με τα καμωματα μας, να μην φοραει το καλο του κοστουμι καθε μερα! Εμεις του δινουμε χαρα μεγαλη, προβαλλοντας ανελεητα καθε μορφης κακοποιησεις της ψυχης και του σωματος του ανθρωπου! Αλλωστε αυτο πουλαει... Ετσι δεν ειναι;
Ποτε αραγε θα σταματησουμε να "κλωτσαμε" τον Θεο μας, ποτε τελικα θα του πουμε ενα μικρο "ευχαριστω", μια ελαχιστη " συγγνωμη";