Ανακωχή ή συμφιλίωση…

 Διάβασα προσφάτως, ότι κάποτε μια βασανισμένη μάνα, από εκείνες που ο πόνος δεν έκανε ποτέ ανακωχή μαζί τους, με αυτά τα βαθιά και φωτεινά μάτια, πλησίασε τον άγιο Παίσιο, και με παράπονο του είπε, «Γέροντα έρχονται στιγμές που δεν αντέχω άλλο και τότε λέω: Χριστέ μου, κάνε μια μικρή διακοπή και ύστερα ας ξαναρχίσουν τα βάσανα...» Αυτή η φράση, η κραυγή ουσιαστικά αυτής της γυναίκας αισθάνομαι ότι εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Όλοι μας, ζητάμε μια παύση στις ταλαιπωρίες του βίου μας. Να πάρουμε μια ανάσα, να σηκώσουμε λιγάκι κεφάλι από το σκοτάδι της απόγνωσης. Παρά ταύτα η πολυπόθητη αυτή ειρήνη, δεν έρχεται πάντα.

Δοκιμασίες, δυσκολίες, βάσανα κι’ καημοί, πάθη, λάθη και σταυροί, συνθέτουν πολλές φορές ένα καταθλιπτικό τοπίο, που νομίζεις ότι ποτέ ξανά δεν θα ξημερώσει. Κι όμως, όσο κι αν αργεί ξημερώνει. Σε όλους μας, όταν υποφέρουμε περνάνε λογισμοί, που μονότονα υποστηρίζουν, «ποτέ δεν θα είσαι όπως πριν, όλα τελείωσαν….». Ξέρουμε όμως πως δεν είναι έτσι. Θα έρθει και πάλι η χαρά στα στήθη μας, το φως στην ψυχή μας. Θα σηκώσουμε και πάλι κεφάλι με τα μάτια στραμμένα στην ελπίδα. Ο Θεός είναι σιωπών, μα όχι απών. Μας κρατάει και μα σηκώνει όταν έρθει η ώρα.

Και κάτι ακόμη σημαντικό. Πολλές φορές η δοκιμασία που περνάμε ή οδυνηρή εμπειρία που βιώνουμε, δεν είναι  σίγουρο ότι θα εξαφανιστεί. Ίσως χρειαστεί να εκπαιδευτούμε σε μια συμπόρευση μαζί της. Να μάθουμε το μυστικό πως μπορεί κάποιος να ζει παρέα με τα τραύματα, τα βάσανα και τις οδύνες του.  Ίσως θα πρέπει να αγκαλιάσουμε τον σταυρό μας, και να αγαπήσουμε τα καρφιά μας, όχι με μια νοσηρή ψυχοπαθολογία. Αλλά με την βιωματική γνώση, ότι δίχως τον σταυρό δεν θα μπορούσαμε να δούμε τίποτε καθαρά, τίποτε σοφά, άγια και αγνά, κυρίως αποκαλυπτικά. Είναι οδυνηρή η διαπίστωση, ωστόσο γνωρίζουμε καλά, ότι ο πόνος μας βάθυνε, μας ωρίμασε και μας άνοιξε σε έναν άλλο τρόπο ζωής και κατανόησης των πραγμάτων. Δίχως την μαθητεία μας στις επώδυνες διαδρομές του, η ζωή μας θα έσβηνε με ένα τεράστιο χασμουρητό.