Και εκεί που νιώθεις "δυνατός", και αισθάνεσαι λες και χάθηκαν οι καημοί και τα βάσανα σου, άξαφνα έρχεται μια πτώση, μια παλιά ή νέα δοκιμασία να σου κλείσει ξανά χαιρέκακα το μάτι. Να και πάλι ο πόνος που ήρθε να σου θυμίσει οτι ακόμη δεν έβγαλες φτερά. Όπως τον ήλιο που τ’ απόγευμα σκέπασαν κάτι απειλητικά σύννεφα ή εκείνο το μοναδικά όμορφο πρόσωπο που στο γέλιο κύλησε ένα δάκρυ και θάμπωσε την ματιά του.Κι όλα αυτά, για να θυμόμαστε ότι τίποτε δεν είναι αυτονόητο, ότι τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Όλα είναι ρευστά ίσως γι αυτό και σημαντικά. Τόσο που πρέπει να τα ζούμε.
Υπάρχει όμως Εκείνης η αγκαλιά. Εκείνης της μάνας του Θεού. Τι ωραίο που ο Θεός μου έχει μάνα. Ετσι ξέρει απο αυτή την ζεστή και συνάμα δύσκολη σχέση.Η Παναγία, η αγκαλιά της, που κάλυψε στις πιο δύσκολες στιγμές μας, την έλλειψη μιας μάνας, την απουσία της αγάπης, τα λάθη που γέμισαν ενοχές τα σωθικά μας.
Μας αγαπάει η Παναγία, όχι γιατί είμαστε υπέροχοι, ούτε γιατί αγγίζουμε την τελειότητα, αλλά γιατί είναι Μάνα και ξέρει να αγαπά το αδύνατο, το φοβισμένο, το ανασφαλές, το ανήμπορο μονάχο να υπάρξει. Ξέρει το κλάμα να σιωπά και ανάσες να του δίνει. Ξέρει καλά, ότι στο βάθος των πραγμάτων όλοι μια αγκαλιά ζητάμε. Εκεί γεννηθήκαμε εκεί θα ξαναπάμε.
Υπεροχο κειμενο πατερα Χαραλαμπε. Ως εκπαιδευτικος, η Παναγια ειναι για ολους εμας η παιδαγωγος μας, ο καθοδηγητης μας, η μητερα μας! Σε εκεινην αφιερωνω τους μαθητες μου καθε νεα σχολικη χρονια, οχι για να γινουν καλυτεροι απο οσο μπορουν ως μαθητες, αλλα να γινουν λιγο καλυτεροι ανθρωποι! Να γινουν καλυτεροι χριστιανοι με την βοηθεια Της... Εχουν αναγκη σημερα τα νεα παιδια, εχουμε αναγκη ολοι μας την αγκαλια της Παναγιας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστω για τις ομορφες σκεψεις σας
ΑπάντησηΔιαγραφή''ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΔΕΙΠΝΟ''
I
Είναι σαν να σε καλεί στο Δείπνο της Βασιλείας Του ο Θεός και συ
του λες: Ευχαριστώ, δεν έρχομαι γιατί νηστεύω (ή: έχω φάει).
—Έλα έστω για ένα ποτό, έναν καφέ, ένα φρούτο.
—Δυστυχώς δεν μπορώ. Με … περιμένουν!
Εκείνος επιμένει: Έλα τουλάχιστον στη συντροφιά μας και
μην πάρεις τίποτα. Να σε νιώθουμε τουλάχιστον ανάμεσά μας.
Του απαντάς: Δε γίνεται άλλη φορά;
Αυτός για Σένα κλαίγοντας πικρά το Δείπνο της Βασιλείας Του
ακυρώνει. Και όσοι ετοιμάζονταν να προσέλθουν, εμβαίνουν στ’ αυτοκίνητά τους ήσυχα, πηγαίνουν σπίτι τους να κοιμηθούν. Η νύχτα
τους σκεπάζει με το χιόνι. Παρθένο πόδι πλέον δεν εισχωρεί στην
ουδετέρα ζώνη. Κόκορας λαλεί.
Είναι όμως και άλλοι που φλέγονται να έρθουν στο Δείπνο — το
λαχταράν μ’ όλη τους την ψυχή, μ’ από φόβο διστάζουν, από αδεξιότητα τρομάζουν, από λειψή θαρρώ κοινωνικότητα το πρόσωπο
τους αποστρέφουν.
Αυτούς ο Θεός τους προσκαλεί κάθε φορά με τη μεγίστη ευγένεια.
—Όχι, Όχι, Όχι.
Τους λέει περάστε, προσέλθετε, φως και πνοή μου, επανέλθετε
στην τράπεζάν μου!
Όμως ετούτο ακριβώς τους ταράζει. Ποιος είπε του Κυρίου
πως δε θα ήθελαν να είναι οι πρώτοι και οι καλύτεροι στο Δείπνο
του; Πεινούν πολύ. Μήνες και χρόνια να γευτούνε φαγητό, μήνες
και χρόνια να εναγκαλισθούν και ν’ ασπασθούν εαυτούς και αλλήλους.
Μην πείτε πως ο Θεός δεν προσπάθησε να τους συμπαρασύρει
στο Δείπνο του κι αντάξια να τους τιμήσει σκίζοντας θύρες και παραπετάσματα για να έμπουν με την αόρατη ακολουθία τους.
Με φιλάνθρωπην ως πάντα τυραννία τους ελκύει στον οίκο Του.
Καλεί το δούλο του και λέει: Πάρε αυτές τις προσκλήσεις και
όσους πετύχεις στο δρόμο «ανάγκασον εισελθείν, όπως γεμισθή ο
οίκος μου»· εάν αναλάβω τας πτέρυγας μου κατ’ όρθρον, θα σε
πάρω μαζί μου — έτσι λέει ο Ψαλμός.
Και ο δούλος εξέρχεται. Μα στη βιάση του απάνω σκοντάφτει,
γκρεμίζεται, χάνεται.
Ο Κύριος του Δείπνου ακαρτερεί. Και περνάνε οι μέρες, οι
μήνες, τα χρόνια, ωσάν πολιορκητικές μηχανές. Θεέ μου, λέει ο Θεός
και τώρα τι θα κάνω;
Βρίσκει μια κούκλα ρούχινη, την πιο παλιά, την πιο μαδημένη
της παιδικής του ηλικίας· τη βάζει δεξιά του. Εις το όνομα των Απόντων, των Πεινασμένων και των Διψασμένων, εις το όνομα της αδιαιρέτου Αγίας αυτής Τριάδος, αρχίζουμε να μνημονεύουμε τα εκλεκτά εδέσματα.''
Μάρτης 1993
''Μεθιστορία''(εκδ. ΄Αγρα)
Κυριάκος Χαραλαμπίδης
Σας ευχαριστώ για την όμορφη συμμετοχή σας. Ο Θεός μαζί μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή