Ακόμη και την στιγμή της πιο μεγάλης χαράς μια θλίψη πολιορκεί την ψυχή μας, έτοιμη να την αλώσει. Είναι εκεί στο βάθος του είναι μας, που στέκει ο θάνατος. Θνητοί βλέπεις. Μας κοιτάει και σαν πάμε να χαρούμε, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα ζωής, προσπαθεί να την ρουφήξει μέσα από το στόμα μας. Αυτός είναι ο θάνατος, ένας ζηλιάρης της ζωής. Του αρέσει να μαδάει τα φύλλα των ημερολογίων, να γυρίζει γρήγορα τους δείχτες των ρολογιών, να βάζει τους ανθρώπους να τρέχουν, να σκορπούν τις στιγμές τους δίχως νόημα. Και όπου δει χέρια αγκαλιασμένα προσπαθεί να τα ραγίσει. Να μπορούσε λέει, να άδειαζε όλες τις αγκαλιές που κρατούν μέσα τους αγαπημένα πρόσωπα. Η δική του ανάσα, η τροφή του, είναι οι απώλειες. Με αυτές τρέφεται. Όσο μπορεί να γεμίζει των ζωή των ανθρώπων με οδυνηρές απώλειες, όποιας μορφής και τρόπου.
Αυτό το έργο βέβαια, αυτή την διαστροφή, του την γκρέμισε ο Χριστός. Γιατί με την Ανάσταση του, παραμένει μεν ιστορικά ο βιολογικός θάνατος, ως σημείο κτιστότητας, αλλά δεν απειλείται πλέον ο άνθρωπος από αφανισμό και μηδενισμό. Η ύπαρξη δεν χάνεται. Οι αγάπες δεν καταλύονται. Οι μοναδικότητες δεν εξαφανίζονται. Οι σχέσεις δεν καταλύονται. Πλέον όπως πολύ όμορφα αναφέρει ο μακαριστός π. Δημήτριος Στανιλοάε, «Ολόκληρος ο χρόνος κι ολόκληρος ο κόσμος δεν φαντάζουν πιά σαν αδιάκοπη ροή ανάμεσα στις γεννήσεις και στους θανάτους, αλλά σαν μια πραγματικότητα φωτισμένη από νόημα, σαν μια οδός προς την ανακεφαλαίωση των πάντων μέσα στην Ανάσταση και την αιώνια και πλήρη ζωή, σαν παραμονές της μεγάλης δίχως τέλος γιορτής….» Αυτό είναι η εκκλησία μας, μια γιορτή της ζωής απέναντι στην ήττα του θανάτου. Γιατί ανάσταση σημαίνει να ζω κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο την καθημερινότητα μου, ώστε ο θάνατος να μην μπορεί να φωλιάσει. Να ζω παρόν και δυνατά, τις στιγμές που μου χαρίζει ο Θεός, μέχρι εκείνη την ώρα που η Ανάσταση θα καταργήσει την ιστορία φανερώνοντας την Βασιλεία Του Θεού.
Κι ευτυχώς που υπάρχει η Εκκλησία για να μας ξυπνάει απο το λήθαργο της ρουτίνας και της καθημερινότητας .Να μας θυμίσει τι είναι η ζωή ή καλύτερα Ποιός είναι η ζωή...και με ενα χαμόγελο να αναπτερώσει τις ελπίδες μας και να εξαφανίσει την υποτιθέμενη αξία των γήινων καθημερινών ανησυχιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάτερ, καταπληκτικό κείμενο με βάθος και ουσία, υπέροχη εικόνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερίμενα κάποιο σχολιασμό, κάποια αντιδραση γι' αυτο το εξαιρετικό κείμενο! Σιωπή... Γιατί άραγε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως γιατί ο π. Χαράλαμπος μας λέει πραγματα που όλοι θα θέλαμε να τα φωνάξουμε αλλα κανεις δεν τολμά να θειξει... "Η Εκκλησια μας πρεπει να ειναι γιορτη ζωης", ομως δεν ειναι! Οι νεοι μας θα ηταν πρωτοι παροντες σε μια εκκλησια που γιορταζει. Αντιθετως βλεπουμε να γεμιζουν με προσωπα καταθλιπτικα, σοβαρα, θλιμμενα, υποκριτικα. Η ζωη της Αναστασης δεν φθανει στις ψυχες των νεων, αλλα και των ευαισθητων ανθρωπων!
Πατερα μου συνεχιστε να αγωνιζεστε, για μια εκκλησια ζωντανη, δημιουργικη, ελευθερη, χριστιανικη!
Σας ευχαριστώ ολους, και ενα ένα ξεχωριστά για την μετοχή σας, σε αυτήν την ταπεινή διαδικτυακή γωνιά. Ναι, δεν έχω το χρόνο να σχολιάζω ή να απαντώ στα ομορφα και πολλάκις ωφέλιμα σχόλια σας, αλλα πιστέψτε με τα διαβάζω ενα προς ένα. Ο Θεός να σας δυναμώνει, στην αγώνα της ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφή...ναι να ζούμε ζωντανά τις χαρές που μας χαρίζονται! Και να ευχαριστήσουμε τον Κύριο για αυτές τις ευλογημένες στιγμές!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάτερ, αυτή η ''ταπεινή διαδικτυακή γωνιά'' σας έχει σοβαρότητα, υπευθυνότητα και δύναμη. Ο λόγος σας (ο γραπτός εδώ) έχει δύναμη και ευτυχώς έχετε αναλάβει πλήρως την ευθύνη του και είστε προσεχτικός στην επιλογή των λέξεων και στα νοήματά σας, γιατί προσωπικά έχω βαρεθεί τον επιφανειακό ή/και επιπόλαιο, καταγγελτικό, φλύαρο, ανούσιο, ανυπόστατο λόγο και με κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας ειδικά στο διαδίκτυο που ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι του κατέβει και ειδικά σε θρησκευτικά θέματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεχίστε να προσφέρετε την έμπνευση που σας δίνεται ΄Ανωθεν απλόχερα, για να επιτελείτε το θεάρεστο έργο σας.
Σας ευχαριστούμε!