Αυτό είναι κόλαση...

Πως μπορείς να δίνεις λιγότερο φάρμακο σε έναν καρκινοπαθή, και το υπόλοιπο να το εμπορεύεσαι προς ατομικό πλουτισμό; Κτίζεται η δική σου «ευτυχία» πάνω στην δυστυχία του άλλου; Όταν εκμεταλεύεσαι το πόνο του συνανθρώπου σου τίποτε δεν ανθίζει στην ζωή σου, γιατί τον σαπίζουν τα δάκρυα και οι στεναγμοί του. 

Όταν ο άνθρωπος, ο διπλανός σου, παύει στα μάτια σου να είναι ιερός και εικόνα Θεού, όταν πλέον δεν τον σέβεσαι γιατί είναι γέρος, σακάτης ή τελειωμένος, όπως κυνικά αναφέρεις άρα αδύναμος, τότε το κτήνος έχει πάρει την μορφή σου. Η πόρτα της βαρβαρότητας έχει ανοίξει και ο θάνατος φωλιάζει στα σωθικά σου. Γιατί ο καρκινοπαθής που άφησες χωρίς θεραπεία ή ο γέρος που πέταξες και ο ανάπηρος που εγκατάλειψες, μπορεί να πεθάνουν κάποια στιγμή, αλλά εσύ δεν έζησες ποτέ, ήσουν πάντα νεκρός. Κορμί δίχως ψυχή, ψυχή δίχως Θεό. Αυτό είναι η κόλαση, ψυχές που ατίμασαν και περιφρόνησαν το δώρο της ζωής.