Μπορεί ο ουρανός να είναι πάντα γαλάζιος δίχως σύννεφα; Μπορεί ο άνθρωπος είναι πάντα χαρούμενος και ευδιάθετος, δίχως τις κλειστές και μαύρες του μέρες; Σαφέστατα και όχι. Κι όμως αυτό ζητάνε όλοι στις μέρες μας. Από τον σύντροφό μας, τους φίλους και την παρέα μας, εως την δουλειά, το αφεντικό και την θρησκεία. Ο ένας μας θέλει θετικούς για να μην του χαλάμε το κέφι, ο άλλος για να μην διώχνουμε τους πελάτες και ο έτερος για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι ο πιστός άνθρωπος δεν έχει ποτέ μεταπτώσεις και δυσκολίες. Γνωστό το σύνθημα «με τον Χριστό όλα τα μπορείς…» Και όταν δεν τα μπορώ όλα; Όταν δεν έχω καμία όρεξη να κάνω τίποτα ή τα κάνω χάλια; Όταν η ψυχή μου ζητάει να κλάψει και καμία αγκαλιά δεν με αναδέχεται γιατί της φέρνω αρνητική ενέργεια ή διώχνω την Χάρι του Θεού με τις αμαρτίες μου και τα λάθη μου;
Τι γίνεται τότε; Μπορώ να είμαι πάντα τέλειος, άψογος, αλάνθαστος και ατσαλάκωτος; Το λάθος είναι μια απευκταία παρεκτροπή ή τελικά δικαίωμα της ύπαρξης στην περιπέτεια της ελευθερίας; Η αμαρτία είναι απειλή και ενοχή; Παραβίαση δικανικών κανόνων όπου επιβάλλεται στον παραβάτη μεταφυσική ποινή ή φανέρωση της ελλειμματικότητας και θνητότητας μου; Και εάν δεν έχω δικαίωμα στο λάθος ή στην πτώση, τότε που είναι η ελευθερία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός;
Έχω δικαίωμα να μην είμαι πάντα καλά και χαμογελαστός; Ευδιάθετος και θετικός; Μπορώ να γκρινιάσω; Να φωνάξω, να θυμώσω, να κραυγάσω, να οργιστώ, να φοβηθώ, να πέσω και να σηκωθώ; Να είμαι δηλαδή άνθρωπος μπορώ; Γιατί ακόμη και οι άγιοι στον οποίων τον βίο διαβάζουμε για την δοξολογική και ευχαριστιακή διάθεση ζωής, ξέρετε πόσες ώρες και μέρες γκρίνιας ξόδεψαν για να φτάσουν στο «Δόξα σοι ο Θεός»; Πόσο φόβο βιώσαν, πανικό, μοναξιά και δάκρυ ώστε να φτάσουν να ψελλίζουν με παρρησία, «γεννηθήτω τω θέλημα σου..»;
Αισθάνομαι, ότι όλα είναι ένα. Σημεία, περάσματα, μονοπάτια που συνδέονται βαθιά στο κοινό προορισμό τους. Το λάθος δεν είναι τίποτε άλλο παρα οι πρόβες του σωστού. Η αμαρτία οι συνεχείς άστοχες προσπάθειες πριν να βρεις κέντρο και στόχο. Η γκρίνια το ξέσπασμα πριν την δοξολογία, το αρνητικό, ο χώρος που εργάζεται η θετικότητα, η ασθένεια μια άλλη γλώσσα υγείας, οι δοκιμασίες ο Θεός που ανοίγει δρόμους, το σκοτάδι η πιο βαθιά στιγμή πριν ξεχυθεί το Φως.
Υπεροχο κειμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια απο τις πιο ομορφες λεξεις η "συγγνωμη", ενα απο τα πιο ομορφα μυστηρια η " εξομολογηση"!
Η συνειδητοποιηση του ανθρωπου πως ειναι τοσο μικρος οσο και σπουδαιος στα ματια του Θεου! Γι' αυτο ο Χριστος εγινε Ανθρωπος, για να μας συγχωρεσει, για να σηκωσει τον σταυρο μας, τις αμαρτιες μας!
Οταν η αλαζονεια μας, ο εγωισμος μας μειωνεται, το Φως της Αληθειας και της Ζωης ανατελλει!
Σας ευχαριστουμε πατερα...
΄΄Σκέψεις και λογισμοί, οι βασανιστές της ζωής μας''...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=BbbZxQWuVjE
Εξαιρετικότατη ομιλία, ειδικά στο σημείο για την ερμηνεία της πραγματικότητας!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=BbbZxQWuVjE
Πολύ ενδιαφέρον το κείμενό σας, πάτερ. Αρκεί να μην επικρατεί σε έναν άνθρωπο βλοσυρότητα, κατήφεια και γκρίνια συνεχώς (ψυχοπαθολογικά εννοώντας το), όπως και το άλλο άκρο, το χαζοχαρούμενο με έναν κούφιο - ψυχαναγκαστικό μερικές φορές - ενθουσιασμό... προσωπικά έχω κόψει σχέσεις από αυτό που περιγράφετε, διότι δεν άντεχα, με κούραζε η χαζοχαρούμενη, επιφανειακή εξωστρέφεια, που την πουλάει και το σύγχρονο life style: ΄Ολοι να είναι (χαζο)χαρούμενοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά την τελευταία παράγραφο του κειμένου σας την ξεχώρισα. Κάποιος πνευματικός κάποτε μου είχε πει ''Οι άνθρωποι φοβούνται τη σύγχυση, αλλά δεν ξέρουν ότι από κει έρχεται η τάξη.''
΄Οπως έχετε γράψει και στο βιβλίο σας ''΄Ολα είναι δρόμος'' (ευκαιρία να θυμηθούμε ένα ωραίο απόσπασμα):
''Η ζωή (...) είναι μια σύνθεση αντιφατικών βιωμάτων. Μια συνεχής εναλλαγή εσωτερικών τοπίων. Δεν είναι ούτε μαύρη, ούτε άσπρη. Ούτε καλή, ούτε κακή. Μια βαθιά σύνθεση χρωμάτων είναι που πότε σκοτεινιάζουν και πότε φωτίζουν τον ορίζοντά μας...''
΄Ασχετο με την ανάρτηση, αν θέλετε μην το δημοσιεύετε, μόνο δείτε το, γιατί πιστεύω ότι ως πνευματικό άνθρωπο με ανοιχτό νου που διευρύνει συνεχώς τους ορίζοντές του, θα σας ενδιαφέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.anixneuseis.gr/?p=190980
Κι εδώ πρόσφατη ομιλία στην Κέρκυρα
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=xr0kM_E7wVI
Σας ευχαριστώ ολους, για την παρουσία σας και συμμετοχή σας. Ο Θεός μαζί μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάτερ Χαράλαμπε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακολούθησα την ομιλία σας στο utube και δίνοντας σας αρχικά μια ανατροφοδότηση, μια προσωπική άποψη, θα πω ότι η διοργάνωση ήταν εξαιρετική από τον π. Μουρτζανό και από όποιον/ους έχουν την ευθύνη. Επαγγελματική βιντεοσκόπηση και μαγνητοσκόπηση, επιτέλους κλειστά κινητά, δεν έβηχαν και δε μιλούσαν άνθρωποι δίπλα στις κάμερες και πάνω στον ήχο, όπως σε άλλες ομιλίες που υποφέρουμε για να ακούσουμε, οι ομιλητές μιλούσαν στα μικρόφωνα δυνατά, αργά και καθαρά και μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε με ευχαρίστηση την ομιλία σας. ΄Εχει ανεβάσει τον πήχη ο πάτερ Θεμιστοκλής, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και τεχνολογικά (είναι κι αυτό σημαντικό, εφόσον το ίντερνετ μάς διευκολύνει να παρακολουθούμε ομιλίες από το χώρο μας) και το επόμενο βήμα, όπως τον βλέπω, θα είναι και live streaming!
Δεύτερον, πέρα από τα ''συμφωνώ'', ''διαφωνώ'' στα πολύ ενδιαφέροντα λεγόμενά σας, να πω ότι προβληματίστηκα και κρατάω αυτό. Aυτόν τον προβληματισμό να δουλέψει γόνιμα εσωτερικά. Μου άρεσε που το είπατε κι εσείς ο ίδιος κάποια στιγμή, αν θυμάμαι καλά: ''Δεν ήρθα για να δώσω απαντήσεις, αλλά για να προβληματίσω.''
Απομαγνητοφώνησα κάποια σημεία που προσωπικά με ενδιέφεραν και μπορεί να ενδιαφέρουν και άλλους και σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας. Τα στέλνω σε παραπάνω από ένα μηνύματα, γιατί ξεπερνούν το όριο των λέξεων και δεν τα δέχεται το σύστημα.
Ευχαριστούμε εσάς προσωπικά, αλλά και τους διοργανωτές για τις πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες.
https://www.youtube.com/watch?v=iHJUqw-JtkA
12.36' - 16.28'
Πάτερ Χαράλαμπος: (...) ΄Ελεγε ο ΄Αγιος Παΐσιος ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα για τον άνθρωπο και διαστροφή από αυτήν τη διαρκή στάση αχαριστίας και μίας ματαίωσης και ενοχής στη χαρά και μουρμούρα και ούτω καθεξής. ΄Ελεγε ο ΄Αγιος Παϊσιος ''Δίνεις σε κάποιον μία ωραία μπανάνα, του την προσφέρεις να τη φάει και σου λέει 'ωραία είναι η μπανάνα, αλλά υπάρχει κάποια άλλη' ''. Δε λέει αυτός ταυτοχρόνως ότι άλλοι δεν έχουν να φάνε καθόλου. Εκεί δεν πάμε. Πάμε πάντα σ' αυτό το οποίο μας λείπει, για να βρίσκουμε κάτι να κλαίμε. Ξέρετε, υπάρχει πάρα πολύς κόσμος ο οποίος νιώθει άβολα στη χαρά. Μόλις τα πράγματα πάνε καλά στη ζωή του, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τ' ανατρέψει. ΄Οχι συνειδητά πάντοτε. Νιώθει πιο άνετα, όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο στη δυστυχία, στη θυματοποίηση, τον πάει πιο καλά ο ρόλος της κλάψας και ξέρετε ότι η ελληνική κοινωνία για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, είναι μία κοινωνία κλάψας, έτσι...; Να σημειώσουμε ότι και ο γέροντας, ο Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης, κι αυτός μεγάλος σύγχρονος νηπτικός γέροντας, ήταν της ιδίας γραμμής, δηλαδή όπως και ο ΄Αγιος Πορφύριος, έλεγε ότι θα πρέπει να μάθεις να χαίρεσαι τη ζωή, όχι να αρνείσαι τη ζωή, να τη χαίρεσαι και από τα απλά πράγματα. Επέμενε πάρα πολύ κι έλεγε τα ίδια ακριβώς όπως έλεγε κι ο ΄Αγιος Πορφύριος κι αυτός πρόσθετε κι άλλες χαρές. ΄Ελεγε ότι χαρά είναι το λουλούδι, χαρά είναι το φαγητό, χαρά είναι το φιλί, χαρά είναι η αγκαλιά, χαρά είναι (αυτό είναι ένα ωραίο που το έλεγε) χαρά είναι κι ο ύπνος. Λίγο το 'χετε αυτό; Πολύ σημαντικό. ΄Αμα δεν κοιμάσαι, τότε μπορείς να καταλάβεις τι κόλαση είναι να μην κοιμάσαι. Ο ύπνος είναι μια ευλογία. Τα λέει, λοιπόν, πάρα πολύ όμορφα ο γέροντας Αιμιλιανός ότι απ' αυτά θα μάθεις σιγά σιγά, για να πας στα μεγάλα.
Αυτά τα λέω εισαγωγικά, διότι είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο Χριστιανός κι ο Χριστιανισμός δεν αρνείται τον κόσμο. Αρνείται την παραμόρφωση που επιφέρουν τα πάθη μας στο βλέμμα και στη ματιά και στην κατανόηση του κόσμου και αυτό ασκητικά καλείται να κάνει. Δηλαδή να μπορέσει δια των μυστηρίων και της ασκήσεως να καθάρει τον εαυτό του, δηλαδή το βλέμμα του, τη θέασή του, ώστε να δει τα πράγματα όπως όντως είναι κι όπως ο Θεός τα έχει τοποθετημένα μέσα στη δημιουργία του, στα νοήματά τους.
https://www.youtube.com/watch?v=iHJUqw-JtkA
ΑπάντησηΔιαγραφή32.24'
Πάτερ Θεμιστοκλής Μουρτζανός: ΄Ηθελα να σας ρωτήσω το εξής. Ο Χριστιανισμός, είπατε στην αρχή ότι ουσιαστικά ταυτίζεται με τη συντηρητικότητα, η οποία γεννά φόβο στα ανοίγματα στο σύγχρονο άνθρωπο. Μιλήσατε για την αμαρτοφοβία. ΄Ομως πόσο εύκολο είναι, να το πω έτσι, να ξεπεράσουμε μέσα μας (και δεν μιλάω για τους κληρικούς, μιλάω για τους λαϊκούς) αυτό το αίσθημα ότι ο Χριστιανισμός είναι συντήρηση, τι είδους συντήρηση είναι, τι είδους συντηρητισμός κι απ' την άλλη μεριά να πούμε ''Ξέρεις, θα βρω εγώ το δρόμο μου στο Χριστιανισμό μέσα και θα ξεπεράσω αυτήν την αμαρτοφοβία'' και τότε πάνω που λες ''Παίρνω θάρρος να προχωρήσω'' έρχεσαι σ' αυτό το ατομικό βίωμα και λες ''Είμαι μόνος μου, τι κάνω εδώ πέρα...;'' Υπάρχει απάντηση; Υπάρχει ένας δρόμος;
https://www.youtube.com/watch?v=iHJUqw-JtkA
ΑπάντησηΔιαγραφή(αυνέχεια)
Πάτερ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος: Κοιτάξτε, όντως δεν είναι τόσο εύκολο, διότι η αλήθεια είναι ότι ένας τέτοιος δρόμος, όπως τον περιγράψατε, σου δημιουργεί πολλές φορές και την αίσθηση μες στην εκκλησία, μίας, ας πούμε, μοναξιάς. Δηλαδή ότι δεν υπάρχουν πάρα πολλοί, οι οποίοι θα κατανοήσουν αυτό το βίωμα σου κι αυτήν την αντίληψη, γιατί οι περισσότεροι επαναπαύονται σε αυτό που είναι το προφανές, σ' αυτό που είναι το εύκολο, που είναι ένας συντηρητισμός που σου δίνει μία ασφάλεια, μία ψυχολογική βεβαιότητα, σου θρέφει το Εγώ, έχεις κι άλλους μαζί σου και σου θρέφει το Εγώ, διότι μην ξεχνάμε ότι εάν δεν υπάρχει διάκριση και ΄Αγιο Πνεύμα και καθοδήγηση σωστή, είναι πάρα πολύ εύκολο όλα αυτά τα πνευματικά γυμνάσματα - το λέει πάρα πολύ ωραία κι ο ΄Αγιος Πορφύριος- όλα αυτά να γίνουν μία άριστη τροφή για τον εγωισμό μας. Το Εγώ, πώς ζει το Εγώ του ανθρώπου: Το Εγώ ζει με επιβεβαιώσεις. Δηλαδή θέλει διαρκώς να αυτοεπιβεβαιώνεται. Οπότε τι θέλει; Προβλήματα. Και το βλέπετε ότι όταν δεν έχει προβλήματα κάποιος, τα δημιουργεί. Το Εγώ έτσι ζει. Δεν μπορεί χωρίς προβλήματα. Οπότε, όταν του βάζεις γυμνάσματα, κατακτήσεις, αυτό ικανοποιείται. Νηστεία, νιώθεις μια ικανοποίηση. ''Δόξα τω Θεώ, νήστεψα και φέτος'', ας πούμε. ''Ωραια, είμαι δηλαδή καθαρός, είμαι εντάξει, το έκανα'' ή ''Κοινώνησα και φέτος'', ας πούμε. ΄Εχω αυτήν την αυτοεπιβεβαίωση. Αυτά για το Εγώ, ξέρετε, είναι η τροφή του, έτσι; ΄Ετσι λειτουργεί. Αυτός ο άνθρωπος ο οποίος τρέφεται διαρκώς από το Εγώ του, πώς; Βάζοντας διαρκώς μπροστά του προβλήματα, δοκιμασίες, γυμνάσματα, προκλήσεις, για να τις κατακτά και να νιώθει ικανοποίηση.
Ενώ η όντως χριστιανική πνευματική ζωή δεν είναι αυτό το πράγμα. Είναι μια ολική απογύμνωση. Ακόμη και απ' τις αρετές σου. Δηλαδή να μην πιστεύεις ούτε στις αρετές σου. Καταρχήν, όπως ωραία έλεγε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, το χαρακτηριστικό του αγαθού ανθρώπου είναι ότι δεν ξέρει ότι είναι αγαθός. Αυτά που ακούτε ''Δεν ξέρεις πόσο καλός άνθρωπος είμαι εγώ'' και ''Αν ήξερες την καρδιά μου εμένα'' και ''Αν ήξερες πόσο τρυφερός είμαι'' και ''Πόσο ευαίσθητος είμαι'' και ''Σαν κι εμένα, άλλοι δεν υπάρχουν...'' αυτοί τρέφονται από την εικόνα τους. Οπότε, όντως, όταν βγεις από αυτό το εύκολο, νιώθεις μία μοναξιά, γι' αυτό και τώρα τελευταία τι βλέπουμε να γίνεται στην εκκλησία: Αυτό που δεν μπόρεσε θεσμικά να κάνει ακόμη η επίσημη εκκλησία, παρόλο που πάρα πολλοί φωτεινοί και πατέρες και θεολόγοι και άνθρωποι της εκκλησίας το λένε χρόνια και το γράφουν, δηλαδή ότι το πρότυπο ενοριακής ζωής που έχουμε, δε βοηθάει πλέον. Δε βοηθάει. Αυτές οι υπερτροφικές ενορίες, οι απρόσωπες λατρείες... Τι έχει αρχίσει λοιπόν να γίνεται; Αυτό που γίνεται εδώ πέρα, μικρές κοινότητες. Διαμορφώνονται παντού μικρές κοινότητες ανθρώπων που έχουν ενσυναίσθηση, αλληλοκατανόηση, αλληλεγγύη, συμπροβληματισμό... Αυτό τώρα που γίνεται εδώ, γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Σε μικρές μικρές κοινότητες, μικρές ομάδες, βγάζουν ένα έντυπο, άλλες κάνουν μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, άλλες κάνουν ομιλίες, άλλες δημιουργούν προβληματισμό... Αυτό αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται. Και αυτό νομίζω ότι είναι και η παρηγοριά μας. Οι οποίες κοινότητες βέβαια εντάσσονται μέσα στην εκκλησία την επίσημη, δεν είναι εκτός εκκλησίας. Και πολλές φορές είναι και πολύ ελκυστικές αυτές οι συνάξεις και κοινότητες, στο να προσκαλέσουν και νέα μέλη. Είναι πάρα πολύ ελκυστικές αυτές οι νέες κοινότητες που διαμορφώνονται και πιστεύω ότι στο μέλλον θα παίξουν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στην εκκλησία μέσα.
https://www.youtube.com/watch?v=iHJUqw-JtkA
ΑπάντησηΔιαγραφή38.10' - 48.00'
Ερώτηση από το κοινό
Μαρία: Χριστός Ανέστη. Καλησπέρα σας. ΄Εχω τον εξής προβληματισμό. Νομίζω ότι οι περισσότεροι από μας που βρισκόμαστε στην εκκλησία είτε έμμεσα είτε άμεσα θέλουμε να δώσουμε μία μαρτυρία γι' αυτό που ζούμε ο καθένας με τον τρόπο του. Πολλές φορές όταν πάμε να το κάνουμε αυτό μέσα από συζητήσεις συνήθως, βλέπουμε ότι οι άνθρωποι μας αντιμετωπίζουν ως εξής - εγώ τουλάχιστον το 'χω ως εικόνα, ως βίωμα: Αν δεν δείχνεις ότι με κάποιο τρόπο διαφέρεις απ' αυτό που σου προτείνει η εκκλησία σαν γραμμή, σαν τρόπο να ζεις, δηλαδή αν δεν διαφέρεις από τους κανόνες, αν δεν αυτοκαθορίζεσαι τέλος πάντων με κάποιο τρόπο (το αναφέρατε εσείς προηγουμένως, ότι ζητάει ο κόσμος να έχουμε έναν ατομικό τρόπο να θρησκεύουμε), αν λοιπόν δεν το κάνεις αυτό με κάποιον τρόπο ή δεν το υπαινίσσεσαι, σου λένε ξεκάθαρα ότι είσαι ένα πρόβατο μέσα σε μια αγέλη. Εγώ έχω εισπράξει την απάντηση κιόλας: ''Είστε ένας στάβλος'' ' πολύ ξεκάθαρα. ΄Εχουμε την αγωνία αυτή, έχω πιάσει και τον εαυτό μου να θέλει να δείξει ότι εγώ διαφέρω παρ' όλα αυτά σε κάποια πράγματα, είμαστε διαφορετικοί ο καθένας. Αν μιλήσεις και πεις ''Ναι, μέσα από την υπακοή αποκτάς την ελευθερία του προσώπου κτλ.'' είναι μια ξένη γλώσσα, δεν θα την καταλάβει κανείς. Τι μπορούμε να κάνουμε, τι μπορούμε να πούμε μάλλον, έτσι ώστε ν' απλώσουμε μια γέφυρα, όχι για να φέρουμε τον άλλον στην εκκλησία, αλλά για να επικοινωνήσουμε τουλάχιστον, να μη δείχνουμε από άλλον πλανήτη...
Πάτερ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος: Κοιτάξτε, να πούμε βέβαια αρχικά ότι αυτή η αντίληψη του κόσμου ότι ο Χριστιανός είναι πολλές φορές ένας κλειστός, φοβικός, ανασφαλής, υπερσυντηρητικός άνθρωπος, αυτή δεν είναι και τελείως άστοχη ή τελείως φαντασιακή ας πούμε, εικόνα. Εχτές το βράδυ μου έστειλε μια κοπέλα πάρα πολύ αξιόλογη ένα μήνυμα και μου λέει ''Είμαι απογοητευμένη πάρα πολύ'', λέω ''Γιατί;'', λέει ''Κατάφερα επιτέλους την αδελφή μου να την πείσω να 'ρθει μαζί μου σ' ένα προσκύνημα σ' ένα μοναστήρι και ήρθαν μαζί μου και δύο άλλες κοπέλες από την ενορία. Στο δρόμο δέχτηκε η αδερφή μου ένα απίστευτο θρησκευτικό bullying. Σε ό,τι έλεγε, σε όποιες απόψεις... μπορεί να ήταν λάθος, μπορεί να ήταν άστοχες, δεν έχει σημασία, η κοπέλα (η αδερφή μου) είναι εκτός εκκλησίας, δεν έχει ούτε βιώματα, ούτε παραστάσεις, ούτε εμπειρίες που - υποτίθεται - ότι εμείς έχουμε' και γύρισε βέβαια στο τέλος της εκδρομής και μου είπε ' 'Αλλη φορά δεν πρόκειται να ξαναρθώ μαζί σου κι αν είναι να με κάνεις σαν κι αυτές, να μου λείπει το βύσσινο.' '' Οπότε όχι απόλυτα, όχι απόλυτα, γιατί θα ήταν άδικο να τσουβαλιάσουμε τους πάντες, όχι απόλυτα, αλλά σ' ένα μεγάλο ποσοστό υπάρχει μια αλήθεια σ' αυτήν την καχυποψία, αν θέλεις.
(Συνεχίζεται)
https://www.youtube.com/watch?v=iHJUqw-JtkA
ΑπάντησηΔιαγραφή12.36' - 16.28'
(Πάτερ Χαράλαμπος, συνέχεια από το προηγούμενο)
Από την άλλη πλευρά, πρέπει κι εμείς όμως να έχουμε μία, νομίζω, αποδοχή της κλήσης μας σαν Χριστιανοί. Δηλαδή εμείς πρώτοι μέσα μας θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτήν την υπόσταση μας σαν Χριστιανοί. Πολλοί δηλαδή είμαστε ασυμφιλίωτοι με την εικόνα μας ως Χριστιανοί. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε ακριβώς τι θέλω να πω, να το κάνω περισσότερο κατανοητό. Δηλαδή αν εγώ ο ίδιος μέσα μου δεν έχω μία ουσιαστική αποδοχή και βιωματική εμπειρία της χριστιανικής ζωής διαρκώς θέλω εξωτερικά να το επιβεβαιώνω αυτό. Δηλαδή θέλω με κάποιον τρόπο να λέω ''Δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είναι έτσι που φαντάζεστε'', δηλαδή έχω αυτήν την ανασφάλεια να θέλω να πείσω τους πάντες, ας πούμε. Να θέλω να γίνω πειστικός' και αυτό δεν φανερώνει τίποτ' άλλο, παρά το άγχος το προσωπικό, το δικό μου. ΄Οτι εγώ ο ίδιος ακόμη δεν έχω πειστεί.
Σε μία συζήτηση ας πούμε που γίνεται σ' ένα τραπέζι μεταξύ Χριστιανών και ανθρώπων που δεν πιστεύουν, αυτούς που βλέπετε να είναι ιδιαιτέρως επιθετικοί ή λαλίστατοι και να θέλουν να κάνουν ένα λόγο ανατρεπτικό και αντιρρητικό, είναι αυτοί οι οποίοι έχουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δηλαδή αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν οι ίδιοι, η πίστη τους είναι ρακένδυτη και εύθραστη. Ο άλλος που η πίστη του είναι βιωματική και εμπειρική, δεν θέλει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Δεν έχει αγωνία να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Δεν θέλει να πείσει κανέναν. Αν κάτι έχει να μιλήσει, έχει να μιλήσει η ζωή και η παρουσία του. Δεν είναι ανάγκη να πείσω και δεν έχω αυτήν την αγωνία και αυτό το άγχος, διότι η φωνή του άλλου, δεν ξυπνάει μέσα μου τη δική μου ατακτοποίητη γωνίτσα, πώς να στο πω... Δηλαδή η διαμαρτυρία του άλλου, η αντίρρηση του άλλου δεν ξυπνάει μέσα μου αυτό το οποίο εγώ έχω ατακτοποίητο ακόμη. ΄Εχω την αγωνία και νιώθω μέσα μου την αντίφαση, όταν κι εγώ ο ίδιος δεν έχω ακόμη ενστερνιστεί απόλυτα το Χριστιανισμό ως βίωμα και ως εμπειρία. Οπότε κάθε τι σε μια κοσμική εκδήλωση ή σε μία κοσμική συνάντηση, ξυπνάει μέσα τη δική μου φοβία.
(Συνεχίζεται)
https://www.youtube.com/watch?v=iHJUqw-JtkA
ΑπάντησηΔιαγραφή(Πάτερ Χαράλαμπος, συνέχεια από το προηγούμενο)
΄Εχει μια πολύ ωραία διήγηση το Γεροντικό: O γέροντας, ο Μακάριος ο Αιγύπτιος, προχωράει μαζί με τον υποτακτικό του και όπως περπατάνε στην έρημο συναντούν κάποιον ειδωλολάτρη. Προπορεύεται ο υποτακτικός, ο καινούργιος, και μόλις βλέπει τον ειδωλολάτρη, του επιτίθεται φραστικά και τον σπάει και στο ξύλο. Από πίσω έρχεται ο γέροντας και βλέπει τον ειδωλολάτρη (που τον έχει σπάσει στο ξύλο πιο μπροστά ο υποτακτικός) και του λέει ''Ευ δούλε αγαθέ, είσαι άνθρωπος του μόχθου, της αγωνίας κτλ. (είχε κάτι ξύλα στον ώμο) πώς είσαι, τι είσαι...'', του πιάνει μια κουβέντα.
Αυτό το περιστατικό τι θέλει να μας δείξει... ότι ο νέος μοναχός επειδή ο ίδιος μέσα του δεν έχει ενστερνιστεί και δεν έχει εσωτερικεύσει τη διδασκαλία του Ευαγγελίου ως εμπειρία και βίωμα, το πρόσωπο του ειδωλολάτρη ξυπνάει όλα αυτά που εκείνος είχε απωθήσει και δεν έχει λύσει μέσα του, τα 'χει απλώς απωθήσει. Δηλαδή, ειδωλολάτρης τι σημαίνει: γυναίκες, φαγητό, κραιπάλη, άνετη ζωή. Τον βλέπει, λοιπόν, και ασυνειδήτως του ξυπνάει όλες αυτές τις σκιές που υπάρχουν μέσα του, που αυτός ακόμα δεν έχει τακτοποιήσει' έχει απωθήσει και βιαίως πολλές φορές στο όνομα της θρησκείας. Από πίσω ο γέροντας που έρχεται, έχοντας την εμπειρία και την ωριμότητα κι έχοντας μια πίστη, η οποία δεν είναι ιδέα εγκεφαλική, νοησιαρχική, αλλά είναι κάτι εσωτερικό, είναι μια προσωπική εμπειρία και βίωμα του Ιησού Χριστού, ο γέροντας ο οποίος δεν είχε απωθημένη ούτε τη γυναίκα, ούτε τη διασκέδαση, τίποτα, αλλά μέσα του είχε θέσει τον εαυτό του σε έναν άλλο τρόπο ζωής, δεν είναι ότι μισεί τους ανθρώπους που χορεύουν, που διασκεδάζουν, που τρώνε, δεν ξέρω τι, δεν τον ενοχλεί ο άλλος άνθρωπος, αντιθέτως τον βλέπει ως εικόνα Θεού. Αυτό το παράδειγμα το φέρνω, διότι πολλές φορές έχουμε αυτό το άγχος που πρέπει να πείσουμε, να πούμε, να απαντήσουμε.
Θα βάλω κι ένα ακόμη στοιχείο μέσα. ΄Οτι είναι στοιχείο βασικό, δομικό στη ζωή του χριστιανού και η λοιδορία και η αμφισβήτηση και το αντιλεγόμενο σημείο. Δηλαδή θα γίνουμε αντιλεγόμενο σημείο και για την παρέα μας πολλές φορές, και για την οικογένειά μας την ίδια. ''Τι ρόλο παίζει αυτός... Τι είναι αυτός...;'' Πολλές φορές θα λοιδορηθούμε, δηλαδή μην τα ξεχνάμε και αυτά. Μη θέλουμε ένα Χριστιανισμό, ο οποίος δεν θα μας κοστίζει και τίποτα και θα μας δίνει μόνο ικανοποίηση, εφόδια, ψυχική δύναμη, ''ντοπάρισμα'' ψυχικό, αλλά δεν θα κοστίζει τίποτα στην προσωπική μας ζωή. ΄Εχει ένα κόστος να είσαι χριστιανός' και πολύ μάλλον περισσότερο σ' έναν κόσμο, ο οποίος φαίνεται ότι στενεύει τα όρια του για το Χριστιανισμό σιγά σιγά. Στενεύουν τα πράγματα. Στενεύουν. Οπότε και αυτό πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας, ότι θα υπάρξει κι αυτό. Εγώ βέβαια καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς και τι μέσα σου συμβαίνει και πώς το βιώνουμε όλοι μας αυτό και προσπαθούμε να πείσουμε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα κι ότι δεν είναι τόσο τραγικά κι ότι υπάρχουν κι άλλες πτυχές της Εκκλησίας, δεν είναι αυτό που νομίζουν ακριβώς κτλ, αλλά νομίζω ότι δεν πρέπει να έχουμε αυτό το άγχος. Εγώ σαν νέος σε τέτοιες περιπτώσεις, θυμάμαι και πριν γίνω κληρικός, δεν άνοιγα, έκλεινα τέτοιες συζητήσεις. Δεν μ' ενδιέφερε να μπαίνω σ' ένα διάλογο τέτοιο, δεν ήθελα πείσω κανέναν, δεν ήθελα κανένας να με πείσει, εάν το βίωμα έλεγε κάτι, αν η πράξη έλεγε κάτι, αν κάτι είναι να πάρει κανείς, ο.k., αλλά διαφορετικά τους έκοβα αυτούς τους διαλόγους. Αυτά, ξέρετε, δεν είναι θέματα που θα λυθούν με συζητήσεις.
Να είστε καλά, για το ενδιαφέρον και την προσπάθεια απομαγνητοφωνησης. Ο Θεός μαζί μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβασα το κειμενο σας πολυ προσεκτικα.Δεν ειμαι αθεη πιστευω στην υπαρξη του Θεου. Ομως νοιωθω μεσα μου οτι ο Θεος δεν μας συμποναει σε αυτη τη γη οπως δεν συμπονεσε και τον εαυτο Του οταν αποφασισε να θυσιαστει για μας. Πολλες φορες εχω επιθυμησει να ανηκα στα αγγελικα ταγματα και να μην ειμουν ανθρωπος.Οι αγγελοι δεν υπεφεραν ποτε για τιποτα με ενα απλο " στωμεν καλως"" καθαρισαν", κερδισαν τη βασιλεια των ουρανων χωρις να"ματωσουν" να πεθανουν, να πρεπει να αποδειξουν οτι αγαπουν με πονο και δακρυα και ουσιαστικα χωρις να χρειαζεται να θυσιαστουν για κανεναν για να αποδειξουν την αγαπη.Γιατι αυτη η διακριση σε σχεση με μας; Ποτε μου δεν το καταλαβα.Ακουω να μας λενε οτι ο Θεος σεβεται την ελευθερια μας.Δεν το αρνουμαι αλλα εχω μια ενσταση: δεν σεβεται ολοκληρωτικα την ελευθερια μας που σημαινει οτι δεν ρωτηθηκε ποτε ο καθε ανθρωπος ξεχωριστα αν θελει να γεννηθει μεσα στη φθορα και να περασει ολη τη διαδικασια της φθορας και του θανατου για να κερδισει τη πολυποθητη βασιλεια των ουρανων ή στην αφθαρσια οπως οι πρωτοπλαστοι που πλαστηκαν αθανατοι.Μετεδωσαν σε μια ολοκληρη ανθρωποτητα τη φθορα, την αμαρτια και το θανατο με την ανυπακοη τους.Προσωπικα θεωρω οτι οπου υπαρχει πονος δεν υπαρχει αγαπη ουτε ευπσπλαχνια.Υπαρχει αναλγησια και αναισθησια. Ετσι προκυπτει το " θεε μου ινα τι με εγκατελειπες;" Ο Χριστος Δεν λυπηθηκε ουτε τον εαυτο Του γιατι λοιπον να λυπηθει εμας σε αυτη τη γη; Και κατι τελευταιο: Ο διαβολος επεσε απο τον ουρανο σαν αστραπη. Γιατι επρεπε να πεσει στη γη; Η γη ειναι δημιουργημα του Θεου η ο " σκουπιδοντενεκες"της βασιλειας των ουρανων; Του εδωσε πατημα να μας βασανιζει για να κερδισουμε το παραδεισο ενω τους αγγελους Του τους εκανε αιωνιως ευτυχισμενους και αν υπαρχει εστω ενα ψηγμα δυστυχιας στις φτερουγες τους δεν νομιζω να συγκρινεται με αυτα που περναμε εμεις εδω κατω.Δεν ξερω αν θα παρω ποτε απαντηση σε ολα αυτα."Ερευνατε τα γραφας, ζητειτε και ευρησετε, κρουετε και ανοιγησετε" γραφει στο Ευαγγελιο.Εχω κουραστει να ερευναω τις γραφες.Εχω βιωσει το πενθος με το χειροτερο τροπο που μπορει να φανταστει καποιος.Ποιος γονιος ανεχεται εστω και ενα κλασμα του δευτερολεπτου να βλεπει το σπλαχνο του να υποφερει.Ο Θεος ομως για τα πλασματα Του ανεχεται να μας βλεπει να υποφερουμε για οσα χρονια ζησουμε εδω. Υπαρχει ενα κενο αγαπης σε αυτο το κοσμο για να μην πω οτι μου φαινεται αρρωστημενο ολο αυτο.Αν αναλογιστητε τις κτηνωδιες που εγιναν το Β' παγκοσμιο πολεμο και οχι μονο ισως να με καταλαβετε.....Ελπιζω καποτε να μου λυθουν οι αποριες μου,αν και χλωμο το βλεπω Ευχαριστω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη για το άσχετο σχόλιο, αλλά με αφορμή τα λινκς για τις πολύ ενδιαφέρουσες συγκεντρώσεις στην Κέρκυρα, είδα και μία με αφορμή το βιβλίο του αξιόλογου κυρίου Ζουμπουλάκη για το σχολείο και θα ήθελα να εκφράσω κάποιες απόψεις ως μάχιμος εκπαιδευτικός για πολλά χρόνια και με σπουδές στο εξωτερικό πάνω στην εκπαίδευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κύριος Ζουμπουλάκης ανέφερε, αν κατάλαβα καλά, ότι ο ρόλος του σχολείου είναι γνωσιοκεντρικός. Νομίζω ότι σε λίγα χρόνια (αν δεν έχει γίνει ήδη) ο ρόλος του σχολείου δεν θα είναι πλέον τόσο γνωσιοκεντρικός, όσο κυρίως κοινωνικοποιητικός και ανθρωποκεντρικός. Η γνώση με την έκρηξη της τεχνολογίας βρίσκεται παντού, η πληροφορία μας κατακλύζει, γκουγκλάρει ο μαθητής και βρίσκει το οτιδήποτε, από εξισώσεις μέχρι δεν ξέρω τι... γίνονται μαθήματα on line, υπάρχουν δεκάδες βίντεο που εξηγούν το οτιδήποτε, διαδικτυακές εικονικές τάξεις και δε συμμαζεύεται.
Προσωπικά προβληματίζομαι λοιπόν αν στο σχολείο το παιδί πέρα από τα αναλυτικά προγράμματα και τη γνώση των μαθημάτων που με κάποιο τρόπο θα αποκτήσει ούτως ή άλλως στη σημερινή εποχή, αποκτά γνώση για τον εαυτό του. Αυτήν την περίφημη αυτογνωσία. Επίσης αν μαθαίνει να σχετίζεται και πώς σχετίζεται με τους άλλους, πώς σχετίζονται οι εκπ/κοί μεταξύ τους, ποια είναι η κουλτούρα του κάθε σχολείου, ποιο αξιακό σύστημα πρεσβεύει. Αυτά είναι άτυπα, αλλά τα άτυπα διαμορφώνουν χαρακτήρες και καταστάσεις.
Τα ανθρωποκεντρικά επαγγέλματα, του εκπ/κού (όπως και του κληρικού, κοινωνικού λειτουργού, ψυχολόγου) απαιτούν σοβαρή αυτογνωσιακή εργασία. Αυτό συνήθως δεν το λαμβάνουμε πολύ υπόψη μας. Μπορεί να διδάσκει κανείς άψογα τα μαθηματικά και τη γλώσσα, αλλά αν δεν γνωρίζει τον εαυτό του και πώς να σχετιστεί με τους μαθητές του, δεν έχει πετύχει και πολλά πράγματα. Ο Καστοριάδης έλεγε ότι η σχέση εκπ/κού και μαθητή είναι ερωτική. ΄Ολα αυτά τα ωραία που λέει ο π. Χαράλαμπος στις ομιλίες του για τη σχέση μας με το Θεό, τα ίδια έχουμε και μεταξύ μας, που προκύπτουν και στο σχολείο, ως χώρο κοινωνικοποίησης. Ωφελιμιστικές σχέσεις, ένδειξη αυθεντίας, έλλειψη αμφισβήτησης και έρευνας, δυσκολία στο ''σχετίζεσθαι'' κτλ. Αν τα ψάξουμε βαθιά, όλα συνδέονται μεταξύ τους με διαφορετικούς όρους και λέξεις.
Μου έλεγε μια γνωστή μου καθηγήτρια τις προάλλες πόσο προβληματισμένη ήταν με την αντίδραση του συλλόγου διδασκόντων Λυκείου απέναντι σε ένα ζευγαράκι εφήβων που το έπιασαν να φιλιέται στις τουαλέτες και το απέβαλλαν! Το μήνυμα του σχολείου ήταν ''όταν ερωτεύεσαι (με το δικό τους τρόπο που ερωτεύονται και εκδηλώνονται οι έφηβοι), τιμωρείσαι''. Σκέφτηκαν οι εκπ/κοί ποια δικά τους κομμάτια ''θίχτηκαν'' και αντέδρασαν έτσι; ΄Εκαναν με αφορμή αυτό το γεγονός κάποια αυτογνωσιακή δουλειά, να δουν την κοσμοθεωρία τους (μήπως χρειάζεται αναθεώρηση και ''ξεσκόνισμα''), τις δικές τους σχέσεις με τα παιδιά τους (όσοι είχαν), κάλεσαν κάποιον ψυχολόγο, δούλεψαν το θέμα με τους μαθητές, έκαναν σεμινάρια στους εφήβους να μάθουν για το σώμα τους, για το αναπτυξιακό τους στάδιο, έκαναν ανοιχτές συζητήσεις για το ερωτικό και σεξουαλικό θέμα, για τις σχέσεις των ανθρώπων κτλ. κτλ. ...; Χωρίς ενοχή και ντροπή και κηρύγματα.
Μια άλλη καθηγήτρια, φίλη, δούλεψε το ερωτικό θέμα στην εφηβεία μέσα από την λογοτεχνία, άνοιξε σελίδα στο Fb που οι μαθητές αντάλλασσαν απόψεις, έφτιαξαν έναν ''τοίχο'' με απόψεις λογοτεχνών, ποιητών κτλ. μελέτησαν βαθιά, αμφισβήτησαν, ερεύνησαν κτλ. Προσέγγισε τους μαθητές μιλώντας τη δική τους γλώσσα, χωρίς να χάσει και το δικό της στυλ βέβαια. Στο δικό της μάθημα δεν υπήρχαν ''κοπάνες'' και απουσίες ή η γνωστή βαριεστημάρα, γιατί οι μαθητές εμπνεύστηκαν και γιατί ένιωσαν ότι το μάθημα τους αφορούσε άμεσα για τη ζωή τους, όχι στη θεωρία. ΄Εγιναν ερευνητές με την κατάλληλη καθοδήγηση, άρχισαν να κάνουν δουλειά, η τάξη έγινε φυτώριο έμπνευσης και δημιουργικότητας.
Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία.