Ρωτάνε πολλοί, «πως μπορώ να αδειάσω το μυαλό από τις σκέψεις όταν προσεύχομαι;» Καταρχήν όσο ρωτάς τόσο πιο πολλές σκέψεις θα έχεις. Το να θες να αδειάσεις το μυαλό σου είναι κι αυτό ακόμη μια σκέψη. Προσευχόμαστε απλά, δίχως να θέλουμε κάτι να πετύχουμε. Αφήστε τους στόχους, ξεχάστε το αποτέλεσμα, μην μετράτε επιδόσεις, μην έχετε άγχος σκοπού. Οι σκέψεις θα φύγουν όχι όταν τις κυνηγάτε, τότε αντιθέτως θεριεύον, αλλά όταν πάψετε να ταράζεστε μαζί τους. Απλά αφήστε τις να υπάρχουν, και θα δείτε ότι εάν δεν φοβηθείτε, εάν δεν ταραχθείτε κι αν εάν δεν νιώσετε ενοχές που τις έχετε, θα φύγουν όπως ακριβώς ήρθαν, γιατί πολύ απλά αυτή είναι φύση τους. Έρχονται κι φεύγουν. Εάν τους ανοίξεις την πόρτα θα εισέλθουν εντός σου, και μια πόρτα από την οποία συνήθως μπαινοβγαίνουν είναι η οργισμένη επιθυμία μας, να μην υπάρχουν.
Καλησπερα π. Χαραλαμπε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδω και μερες διαβαζω τα κειμενα σας, κειμενα που μας δινουν την χαρα οτι δεν ειμαστε μονοι. Ειδικα το συγκεκριμενο κειμενο αγγιζει πολυ πολλους, ισως μας αγγιζει ολους... Νιωθοντας αυτον τον φοβο της ερημου, της μοναξιας, της αποτυχιας της προσευχης, της ενοχης πως παλι δεν τα καταφεραμε να μιλησουμε με τον Θεο, νιωθουμε μονοι στη σιωπη... Δεν μας ακουσε! Αληθεια μας ακουει οταν η προσευχη γινεται με εντονη βουη στα αυτια και την ψυχη;
Το μαρτυριο των ενοχων ειναι βασανιστηριο της καρδιας και της ψυχης.
Σας ευχαριστω.
Νομιζω ολη αυτη η μοναξια και οι ενοχες
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι πιο εντονες οταν χανουμε καποιο αγαπημενο μας προσωπο.Ο κοσμος αδειαζει ξαφνικα.Ως προς εμενα εχω νιωσει ολη αυτη την αδειοσυνη και τη μοναξια και σε εκεινες τις στιγμες και μονο ενοχικα μπορω να σκεφτω... ειναι οντως βασανιστηκο ολο αυτο γιατι οσο και αν το θελεις δεν μπορει να σταματησεις να σκεφτεσαι το τι και το πως.....
Ευλογία Κυρίου τα λόγια σας!ναστε καλα,και να μας γεμίζετε με θετικές σκέψεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως θά πρέπει νά μάθουμε νά σιωπούμε μέ τόν διάλογο τού εαυτού μας γιά νά κάνουμε διάλογο μέ Τόν Θεό...
ΑπάντησηΔιαγραφή