Όταν έλθει Εκείνος…. (πρωτοχρονιάτικες σκέψεις)

Τι αλήθεια κρύβει αυτή η μεγάλη μας δίψα για εορτή; Τι άλλο εκτός από δίψα Θεού, δηλαδή από μια διάθεση να δούμε την ζωή «αλλιώς», πέρα από τις πράξεις που μυρίζουν θάνατο. Έχουμε ανάγκη να γιορτάσουμε, να γεμίσουμε με φως τα πράγματα και τα πρόσωπα, να δώσουμε στο χρόνο μια διάσταση θαυμασμού.
Ξέρετε κάτι; Δεν έχει καμία σημασία εάν πεθάνω με γραβάτα και κουστούμι ή εάν πεθάνω τελείως γυμνός. Η τραγωδία είναι ότι θα πεθάνω. Τι θέλω να πω μ΄αυτό. Δεν έχει και τόση σημασία, εάν τον χρόνο μου τον περνάω με ανέσεις και κοσμικότητες, γιατί όσο «ωραίες» κι αν είναι αυτές οι εμπειρίες στην γωνία με περιμένει ο θάνατος. Καμία χαρά δεν μπορεί να έχει νόημα όταν την περιμένει η απειλή του μηδενός και της ανυπαρξίας.
Όμως με τον Χριστό δεν είναι έτσι. Γιατί τα πάντα ντύνονται στο φως μιας άλλης μη ενδοκοσμικής χαράς. Τα πάντα τα χαιρόμαστε όχι απλά για να σκοτώσουμε ή να ξεφύγουμε από τον χρόνο που μας κυνηγάει, αλλά ως δώρα και εικονισμούς της μεγάλης χαρά της Αναστάσεως, της Βασιλείας του Θεού που «έρχεται». Γεύομαι και χαίρομαι τα πάντα όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, όχι όμως ως μελλοθάνατος αλλά ως Αναστημένος.
Ο χρόνος μετα Χριστό, δεν είναι πλέον εκείνος που με οδηγεί στον θάνατο, αλλά αυτός που με πηγαίνει κάθε μέρα προς τον Χριστό και την βασιλεία του. Δεν με πάει στο μηδέν αλλα στο Παν.
Πως όμως γίνεται να αισθανθώ αυτή την αλλαγή του χρόνου από θανάσιμη αναμέτρηση σε αναστάσιμη προσμονή; Με την έλευση της Χάριτος στην καθημερινότητα της ζωής μου. Τον Θεό δεν τον βλέπουμε αλλά τον αισθανόμαστε, γευόμαστε την Παρουσία Του, όπως δεν βλέπουμε την πείνα αλλά θέλουμε το φαγητό να μας χορτάσει καθώς έλεγε ο παπά Εφραίμ Κατουνακιώτης.
Η μετάνοια, όχι ως ενοχή αλλά ως αλλαγή, η προσευχή όχι ως αγγαρεία αλλά ως κοινωνία με τον Αγαπημένο μας, η Θεία Κοινωνία, όχι ως μια ιερή υποχρέωση για το «καλό μας», αλλά ως την μόνη τροφή που μπορεί υπαρξιακά να μας χορτάσει, φέρει την Χάρη Του στην ζωή μας.
Δηλαδή πρακτικά ο Θεός παύει να είναι μια ιδέα ή μια ωραία θεωρία ίσως και χρήσιμη ψυχολογικά και γίνεται εμπειρία, βίωμα, γεύση, πόση και βρώση της όλης οντότητας μας. Ζούμε μαζί Του.
Ας αγωνιζόμαστε όσο μπορούμε, ο καθένας ανάλογα τις δυνάμεις του, να μετανοούμε, να αγαπάμε και να συχωρούμε, να μετέχουμε στην εκκλησία και να κοινωνάμε, και έπειτα να προσευχόμαστε, και τότε θα έρθει. Θα αισθανθούμε την έλευσης της Παρουσίας Του, ως χαρά, ειρήνη, συγκίνηση, κατάνυξη, δάκρυα, ηρεμία, αγάπη, πραότητα, γλυκύτητα, ησυχία, σιωπή, φως, ελπίδα, αισιοδοξία, καρτερία και υπομονή. Τίποτα δεν θα έχει αλλάξει εκτός και όμως εντός μας, θα είναι όλα καινούργια, όλα αλλιώς. Αυτός είναι ο Θεός, όπου έρθει τα πάντα αλλάζουν, αυτή είναι και η πραγματική εορταστική ατμόσφαιρα, όχι των ημερών αλλά του παντός…..