"Η εκδίκηση της καθημερινότητας…."

Τι ήταν αυτό που κάθε μέρα δεχόταν τις περισσότερες ύβρεις μας; Ποιο ήταν εκείνο που κάθε βράδυ φυσούσαμε να φύγει από πάνω μας ως το μεγαλύτερο φορτίο; Ποιο θέμα απασχολούσε τις κουβέντες μας στο καφέ και το φαγητό; Η καταραμένη, βαρετή και απαίσια καθημερινότητα μας.Η ρουτίνα της καθημερινότητας. Αυτή η κουραστική επαναληψιμότητα. 

Δεν είχαμε και απόλυτα άδικο. Είναι όντως ψυχικά πνιγερό. Γι’ αυτό άλλωστε στο δημόσιο αλλά και στο εκκλησιαστικό βίο, έχουμε θεσπίσει ως ανθρώπινες κοινωνίες, εορτές. Για να θυμόμαστε οτι είμαστε πλασμένοι για κάτι παραπάνω, πιο γιορτινό, βαθύ, ανοιχτό, χαρμόσυνο και αιώνιο. Αυτή όμως είναι η μία πλευρά. 

Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε ότι αυτή η ρουτίνα των γνωστών δεδομένων και επαναλήψιμων πρακτικών, είναι το πιο σημαντικό πλαίσιο για να μπορεί να υπάρξει η ζωή. Φανταστείτε να ξυπνούσαμε κάθε πρωί και να φτιάχναμε απ΄ την αρχή την πραγματικότητα μας. Κάθε μέρα να χτίζαμε και το βράδυ να γκρεμίζαμε. Απλά θα μας κατάπινε το χάος του άγχους και της τρέλας. Δεν θα υπήρχε ζωή στο πλανήτη. 

Για να φτάσεις στον ουρανό χρειάζεσαι μια γη. Για να νιώσεις την ψυχή σου, θέλεις ένα σώμα. Για να δώσεις ένα φιλί χρειάζεται ένα κορμί να σ΄αγκαλιάσει. Για να κάνεις όνειρα πρέπει κάπου να κοιμηθείς. 

Να λοιπόν τώρα που ήρθε αυτή η επιδημία και ανέτρεψε την καθημερινότητα μας. Που μας άλλαξε τους τρόπους και τις συνήθειες. Και το σημαντικό δεν είναι αυτό που ζούμε αλλά εκείνο που θα ζήσουμε μετά την λήξη της καραντίνας. Γιατί σίγουρα τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. 

Ευκαιρία λοιπόν να ζητήσουμε μια ειλικρινή συγνώμη από την κατασυκοφαντημένη καθημερινότητας μας, που μας πρόσφερε τόσα πολλά και εμείς τα θεωρούσαμε αυτονόητα και δεδομένα. Καιρός να κατανοήσουμε ότι τα σημαντικά είναι κρυμμένα στα απλά, ότι το πολύ είναι στο "λίγο" και το μεγάλο στο "μικρό". 

Τι ειρωνεία όμως, να επαναλαμβάνεται για ακόμη μια φορά ο κανόνας που λεει ότι πρέπει να χάσεις κάτι για να το αγαπήσεις αληθινά, γιατί μονάχα η έλλειψη και απώλεια σε κάνει να κυνηγάς αιώνια.