Όταν κλείνει μια πόρτα, ο Θεός ανοίγει μια άλλη.....

Η οσία Μαρία Αιγυπτία ρέει στην αμαρτία της. Δεν σκέφτεται τίποτα. Απλά είναι παρούσα στο πάθος της. Γι’ αυτό μπαίνει σε ένα καράβι για τα Ιεροσόλυμα. Οι επιβάτες του πάνε στους Αγίους Τόπους για προσκύνημα, εκείνη θα μπει να γλεντήσει την σάρκα της, και μάλιστα δίχως αμοιβή. Έτσι για το κέφι της. Αυτή κάνει σχέδια απόλαυσης και εκτόνωσης του πάθους της. Μέχρι εκεί μπορεί να γνωρίζει και να καταλαβαίνει την ιστορία της ζωής της.

Ο Θεός όμως δεν ξέρει μονάχα το χθές και το σήμερα της ζωής μας, αλλά το αύριο. Εμείς παίζουμε με την αμαρτία και εκείνος δουλεύει την αγιότητα μας. Εμείς περπατάμε με γυμνά πόδια στην φωτιά της κόλασης και εκείνος υφαίνει το νυφικό της ψυχής μας, για την Βασιλεία Του. 

Η αμαρτία και το πάθος της Μαρίας, θα την βάλουν σε αυτό το καράβι, θα φτάσει στα Ιεροσόλυμα μα όταν θα προσπαθήσει εισέλθει μαζί με τους υπόλοιπους στο ναό της Αναστάσεως, ένα χέρι θα την εμποδίσει. Η πόρτα είναι κλειστή γι΄ αυτήν. Τυχαίο; Όχι. Γιατί πάντα όταν ο Θεός ζητάει μια αλλαγή από εμάς, μας κλείνει μια πόρτα για να μας ανοίξει μια άλλη. 

Όταν πιστεύεις στο Θεό δεν υπάρχει χώρος για απογοήτευση γιατί γνωρίζεις, ότι όταν σου αρνείται κάτι ετοιμάζει ταυτοχρόνως κάτι άλλο σημαντικότερο. Το κλείσιμο μιας πόρτας είναι κάλεσμα για αλλαγή. Κι αυτό το μήνυμα η Οσία Μαρία το έλαβε. Κατάλαβε ότι για να μπει στο Ναό της Αναστάσεως, έπρεπε να αλλάξει ζωή. Το έκανε. Πήρε το μήνυμα. 

Κάθε αλλαγή έρχεται μέσα από μια καταστροφή. Ακόμη και οι αμαρτίες μας είναι δρόμος προς την αρετή. Ο Θεός ενεργεί παράδοξα, θαυμαστά και έξω από την ανθρώπινη λογική και ηθική για να μας σώσει. 

Θα εκπλαγούμε όταν την ώρα του θανάτου όλη η ζωή μας περάσει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μας. Τότε μονάχα τότε θα καταλάβουμε ότι ο Θεός μαζί με εμάς έγραφε το σενάριο της ζωής μας.Ήταν παρόν ακόμη και εκεί που κάναμε τα πιο φρικτά μας λάθη.