Η ησυχία του νου και τα μηνύματα του Θεού…

 Ο Θεός μιλάει καθημερινά μαζί μας. Στέλνει διαρκώς τα μηνύματα του. Πως; Με πολλούς, διαφορετικούς και ενίοτε παράδοξους τρόπους. Κάποιες φορές μέσα στο νου, ως σκέψη και λογισμό. Άλλοτε μέσα από το σώμα μας. Μια ασθένεια, μια δοκιμασία είναι ένα μήνυμα αλλαγής. Μπορεί όμως και μέσα από έναν άνθρωπο, ένα φίλο ή απλό περαστικό. Σε κοινά και γνωστά μας μέρη, που δουλεύουμε και ζούμε. Αλλά και σε περιστασιακά. Κάπου πάμε να αγοράσουμε κάτι, να δούμε, να πιούμε και να φάμε. Και τότε κάτι ακούμε, βλέπουμε, μας λένε και παίρνουμε απαντήσεις σε θέματα που μας ταλαιπωρούν και ζητάνε λύσεις. Κανείς δεν ξέρει που, πότε και πως ο Θεός θα στείλει το μήνυμα και τις απαντήσεις του σε αυτά που μας ταλαιπωρούν. 

Το μεγάλο όμως ερώτημα, είναι γιατί ενώ ο Θεός μιλάει και επικοινωνεί μαζί μας, εμείς αυτό δεν το αντιλαμβανόμαστε; Γιατί δεν λαμβάνουμε τα μηνύματα του Θεού; Μα γιατί είμαστε κατειλημμένοι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ύπαρξης μας, είναι διαρκώς απασχολημένη με πολλά και αλλότρια πράγματα και δεν αντιλαμβάνεται ότι ο Θεός στέλνει μήνυμα. Ας φανταστούμε ένα τηλέφωνο που καλούμε αλλά μας λέει ότι είναι κατειλημμένο. 

Ποιο είναι το μυστικό ώστε να λάβουμε τα μηνύματα του Θεού; Η ησυχία, η σιωπή. Να αφήσουμε το τηλέφωνο σε αναμονή. Με την προσευχή, και ιδιαιτέρως με την καρδιακή νοερά προσευχή, λέγοντας την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με…», ησυχάσουμε το νου και να γλυκάνουμε την καρδιά μας. Σπάμε αυτό το συνεχές βραχυκύκλωμα μεταξύ νου και καρδιάς. Αυτή την ταύτιση του εαυτού μας με αυτό που σκεφτόμαστε ή νιώθουμε. 

Εάν φύγουμε από το νου θα καταλάβουμε ότι δεν είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Αλλά κάτι πολύ βαθύτερο. Θα αντιληφθούμε ότι ο Θεός μιλάει διαρκώς, στέλνει σημάδια, μηνύματα, απαντά και διαλέγεται. Ας μαζέψουμε τον διαχυμένο εαυτό μας προς το κέντρο μας, μέσα μας. Ας τον σωματοποιήσουμε. Να φύγει από την φαντασία και τον μετεωρισμό. Να έρθει στο παρόν και στο τώρα της ζωής μας. 

Να έχουμε ανοιχτές τις αισθήσεις μας, να είμαστε σε εγρήγορση πνευματική ώστε τα πάντα να είναι αιτία δοξολογίας, ευχαριστίας, δοκιμασίας και φανέρωσης του Θεού. Ο Θεός φανερώνεται στα απλά και καθημερινά. Στο καθημερινό πεδίο του καθημερινού μας αγώνα. Εκεί βρίσκεται, αρκεί να είμαστε έτοιμοι να τον δούμε και να τον συναντήσουμε.

 

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος