Είναι ένα κάδρο κρεμασμένο που το κατεβάζεις στους φόβους και τις ανασφάλειες σου, και το κρεμάς πάλι όταν νιώσεις δυνατή και εξασφαλίσεις αυτό που ζήτησες.
Ο Χριστός δεν παίζει κανένα ρόλο στην καθημερινότητα σου. Τον έχεις στο κάδρο και τον ξεσκονίζεις μονάχα όταν έχεις ανάγκη.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο αμάρτημα σου. Ότι ζεις σαν να μην ήρθε ποτέ εκείνος στο κόσμο. Αυτό έλεγε ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν, "Οι Χριστιανοί ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ ο Χριστός στο κόσμο. Αυτή είναι η μόνη ουσιαστική αμαρτία μας. Από εκεί ξεκινάνε και όλες οι άλλες".
Δηλαδή όταν θέλω να κοινωνήσω θα νηστεύσω; Θα ασκηθώ στην εγκράτεια; Σαφέστατα. Αλλά όλα αυτά δεν θα γίνουν αποσπασματικά. Δεν θα θυμάμαι την εγκράτεια, την νηστεία και προσευχή, όταν θέλω να λάβω την Θεία Κοινωνία και μετα θα τα εγκαταλείπω πάλι για την επόμενη φορά.
Η νηστεία, η προσευχή, ο καθημερινός αγώνας να πλησιάσω κατά το δυνατόν τις εντολές του Χριστού, η εγκράτεια και μετάνοια, είναι καθημερινός τρόπος ζωής. Έτσι ζω και υπάρχω. Έτσι μεταμορφώνομαι, μεταπλάθομαι και θεραπεύομαι ως ύπαρξη.
Η κοινωνία με τον Χριστό δεν είναι μια τυπική μαγική πράξη μερικών λεπτών στην Εκκλησία. Είναι ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑ. Καθημερινά ζω μαζί Του.
Δηλαδή της ένωσης προηγείται η σχέση. Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ. Δεν μπορείς να ενωθείς με έναν άνθρωπο εάν δεν έχεις σχέση μαζί του. Δε μπορείς όλη μέρα να υποτιμάς τον σύντροφο σου, να αδιαφορείς για τις ανάγκες του, να τον ειρωνεύεσαι και βρίζεις και το βράδυ να επιζητείς την σεξουαλική συνεύρεση μαζί του. Δε μπορεί να γίνει αυτό, κι εάν γίνει θα είναι ψεύτικο. Διότι της ενώσεως προηγείται η σχέση.
Η μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού, είναι το αποτέλεσμα και η κορύφωση μιας καθημερινής σχέσης με τον Θεό. Αγαπώ τον Χριστό, θέλω να ζω μαζί του, να τον σκέφτομαι, να προσεύχομαι, να του μιλάω, να τον ακολουθώ, να τον κοινωνώ. Να βλέπω, να ακούω και να αισθάνομαι όπως εκείνος τα πάντα. Τους ανθρώπους, την φύση, τα ζώα, την κτίση ολάκερη. Όλα να τα βλέπω μέσα από την δική Του ματιά. Ο Χριστός να είναι η ζωή μου και όχι το κάδρο του σπιτιού μου.
''...Η νηστεία, η προσευχή, ο καθημερινός αγώνας να πλησιάσω κατά το δυνατόν τις εντολές του Χριστού, η εγκράτεια και μετάνοια...'' Μα τι μας λέτε κι εσείς πάτερ Χαράλαμπε... τι μας λέτε κι εσείς...! Μια παρατήρηση έκανα τις προάλλες ως εκπαιδευτικός σ' έναν έφηβο στην τάξη μου κι ήρθε όλο του το σόι να μου κάνει την παρατήρηση ότι ''πλήγωσα τον ψυχικό του κόσμο''...! ΄Οτι είναι τίγκα στα τατού και στα σκουλαρίκια, ακούνε οι περισσότεροι μια άθλια μουσική, το ότι δεν έχουν όρια και κάνουν ό,τι τους κατέβει από το κεφάλι, πάνε και καταστρέφουν ξένες περιουσίες τάχα μου για την ''επανάσταση'', το ότι βρίσκονται σε μια ψυχοπαθολογική κατάσταση δεν το βλέπουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια εγκράτεια μας λέτε και καθημερινός αγώνας και νηστείες και τα λοιπά... ο σύγχρονος ''μάγκας'' είναι ο τύπος ανθρώπου που διεκδικεί και διεκδικεί και ξαναμαναδιεκδικεί δικαιώματα από το να επιλέγει το φύλο του μέχρι ό,τι του κατέβει από το κεφάλι στο όνομα της ελευθερίας και των δικαιωμάτων και της ισότητας και ό,τι άλλο...
Συνεχίστε το έργο σας και ο Θεός να σας δίνει δύναμη να μπορείτε να αντιμετωπίζετε το όποιο κόστος, γιατί οι καιροί είναι μες στη σύγχυση... και από τη μια μεριά και από την άλλη (με όλο το σεβασμό κι η εκκλησία με τις ακραίες φωνές έχει τις ευθύνες της).
Ευχαριστώ πολύ. Να είστε καλά.