ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΜΑ ΑΛΛΑ ΘΕΑ ΘΕΟΥ

Πάντως ο Χριστός δεν φαίνεται να ενθουσιάζεται από τα "θαύματα" και έχει τον λόγο του. Στο σημερινό Ευαγγέλιο που διαβάσαμε στην Θεία Λειτουργία, οι μαθητές χαίρονται διότι έχουν επιτελέσει κάποια θαύματα στον όνομα του Χριστού. Νιώθουν μια ικανοποίηση και έρχονται μετα χαράς μεγάλης να το αναγγείλουν στο Χριστό. Αλλά ο Χριστός φαίνεται να μην μετέχει σε αυτόν τον ενθουσιασμό τους. «Μην χαίρεστε που υποτάσσεται τα κακά πνεύματα, αλλά να χαίρεστε εάν τα ονόματα σας γραφτούν στην βίβλο της Βασιλεία του Θεού..».

Τώρα βέβαια ευλόγως κάποιος θα αναρωτηθεί, «καλά ο Χριστός γιατί δεν χαίρεται που οι μαθητές του έκαναν θαύμα;». Πρώτον διότι γνωρίζει ότι δεν το έκαναν αυτοί με τις δικές τους δυνάμεις, αλλά ο Θεός. Δεύτερον γιατί για τον Χριστό το θαύμα δεν είναι θέαμα αλλά θέα. Θέα σε μια άλλη κατανόηση της ζωής.

Στο θαύμα αλλάζει η εσωτερική σου ματιά. Δεν βλέπεις πλέον όπως έβλεπες τον εαυτό σου, τους άλλους, την ζωή. Θα δείτε ότι σε όλα τα θαύματα του Χριστού οι θεραπευόμενοι αλλάζουν τρόπο ζωής. Στα θαύματα του Χριστού το σημαντικό δεν είναι η θεραπεία ενός μέλους του σώματος, αλλά η αλλαγή του όλου ανθρώπου. Αλλάζουν ζωές, μεταμορφώνονται ψυχές, τα πάντα αποκτούν νόημα, χαρά και φως.

Το σημαντικότερο όμως το οποίο κάνει τον Χριστό να μην μετέχει σε αυτή την χαρά, είναι διότι γνωρίζει ότι το θαύμα στην παραμορφωμένη ερμηνεία του, μπορεί να γίνει μια τεράστια φυλακή. Δηλαδή να εγκλωβίσει τον άνθρωπο στην αλαζονεία των κατορθωμάτων του. Εκεί δηλ. που τα πάντα δεν είναι Χριστός αλλά ένα μεγάλο «Εγώ» που μπορεί να φοράει ράσα και να πηγαίνει στην εκκλησία.

Η μεγάλη πνευματική παγίδα είναι όταν ο άνθρωπος παραμορφώνει το θαύμα του Θεού από δώρο σε κατόρθωμα του. Γι’ αυτό ο Χριστός φωνάζει στους μαθητές του και διαχρονικά σε όλους εμάς, μη χαίρεστε για τα θαύματα εάν αυτά δεν σας μεταμορφώνουν εσωτερικά.

Τα θαύματα του Χριστού δεν είναι φτηνό θέαμα δύναμης και εξουσίας, αλλά σημάδια και σημεία της Βασιλείας Του. Στον κάθε άνθρωπο που θεραπεύει ο Χριστός, συναντάμε τα έσχατα της Βασιλείας Του. Δηλαδή τον κόσμο που έρχεται, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος…». Εκεί όπου τα πάντα και οι πάντες θα γίνουν Χριστός.

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος