π. Χαράλαμπου Λίβυου Παπαδόπουλου
Η βία που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται με εφιαλτικό τρόπο στους δρόμους των πόλεων μας, είναι το αποτέλεσμα μιας ευρύτερης βίας που έχουμε δεχθεί ως ανθρώπινα πλάσματα, πρώιμα και παρθενικά στην ύπαρξη μας, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Η βία βρίσκεται σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας μας σε τέτοιο βαθμό που να σκέφτεται κανείς εάν μπορεί να υπάρξει ζωή δίχως βία.
Ας μην ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη μορφή βίας που δέχεται ο άνθρωπος, είναι γνώση του θανάτου του. Δεν γνωρίζουμε τίποτε για το μέλλον μας, μονάχα ότι θα πεθάνουμε εμείς κι εκείνοι που αγαπήσαμε και συνδεθήκαμε. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας απέναντι στο ανθρώπινο πρόσωπο. Σκεφτείτε ότι ο άνθρωπος από την ημέρα που έρχεται στην ζωή γνωρίζει ότι θα πεθάνει, κι αυτό θα πρέπει να το αποδεχθεί και διαχειριστεί. Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε σαφέστατα ανώδυνο. Γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές πίσω από πολλά προβλήματα και ασθένειες κρύβεται το υπαρξιακό άγχος του θανάτου.
Κατά την Αγ. Γραφή, μετα την πτώση των πρωτοπλάστων η βία γίνεται στοιχείο της ζωής. Η βία και το άγχος της επιβίωσης(με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου. (Γένεσις 3:19), η βία των σχέσεων (Κάιν και Άβελ), η βία της επικοινωνίας (Βαβέλ), η βία των γονεϊκών σχέσεων, η βία του πολιτισμού και της κοινωνίας, η βία της ανεργίας, της φτώχειας και αδικίας, της Τράπεζας και τοκογλύφων που καθημερινά σε παίρνουν τηλέφωνο απειλώντας σε με κατασχέσεις, καθώς και κάθε μορφή εξουσίας, φανερώνουν ότι ο άνθρωπος από την ημέρα που θα έρθει στην ζωή δέχεται αλλά και με την σειρά του διαχέει την βία. Διότι δεν δεχόμαστε μόνο βία αλλά παράγουμε και οι ίδιοι.
Η εκκλησιαστική εμπειρία όπως έχει καταγραφεί μέσα στην πατερική γραμματεία, προτείνει ένα θεραπευτικό πλαίσιο απέναντι στην βία και επιθετικότητα, που επιγραμματικά συνοψίζεται στις εξής προτάσεις:
1. Πίστη και Ελπίδα στον Αναστημένο Χριστό, ως καταλύτη της βίας του θανάτου.
2. Ασκητική προσπάθεια κατά του κακού. Προσευχή και αγώνας κατά των παθών.
3. Αποδοχή του τραυματισμένου εαυτού μας μέσα από την υγιή ταπείνωση.
4. Μετοχή στην Ευχαριστιακή κοινότητα, σε ένα πλέγμα ανθρωπίνων σχέσεων. Μοίρασμα της ανθρώπινης πραγματικότητας μου με την εκκλησιαστική κοινότητα.
5. Μετοχή των Χριστιανών σε συλλογικούς αγώνας για μια δικαιότερη κοινωνία, κατά των κοινωνικών ανισοτήτων που δυναμιτίζουν την ήδη υπάρχουσα ανθρώπινη επιθετικότητα.
Η θεραπευτική λύση δεν είναι απλή. Διότι η βία δεν είναι μονάχα κοινωνικό θέμα αλλά και υπαρξιακό. Το θέμα είναι βαθύ και πολύπλοκο. Ωστόσο η εκκλησία μέσα από την εκκλησιαστική και ασκητικής της αγωγή προσπαθεί να διαχειριστεί το φαινόμενο της επιθετικότητας. Όχι βέβαια τρέφοντας φαντασιακές ιδέες περί εξαφάνισης της βίας από την ζωή αυτή. Η απόλυτη μορφή ειρήνης και αγάπης, είναι γεγονός εσχατολογικό. Δηλαδή κατάσταση που θα φανερωθεί στην Βασιλεία Του Θεού. Περισσότερο η θεραπευτική πρόταση της εκκλησίας επικεντρώνεται σε μια εν Χάριτι Θεού, διαχείριση της ανθρώπινης επιθετικότητας. Καθ’ ότι κατά την χριστιανική αντίληψη τα πάθη και τα τραύματα μας δεν εξαφανίζονται αλλά μεταμορφώνονται.
Θυμηθείτε ότι ο Αναστημένος Χριστός, όσες φορές εμφανίστηκε έμπροσθεν των μαθητών του, ποτέ δεν έλειπαν από το σώμα Του, τα σημάδια της θυσίας και του Σταυρού Του. Όλες οι πληγές Του ήταν εκεί. Αυτό μας λέει μια μεγάλη αλήθεια, για την καθημερινότητα της ζωής και του αγώνα μας. Ότι στο Θεό πάμε μέσα και μαζί με τα τραύματα μας. Δεν σώζεται μια ιδεατή εικόνα του εαυτού και την ύπαρξης μας, αλλά η τραυματισμένη πραγματικότητα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου