Πολλές φορές θα χρειαστεί να χάσουμε για να ψάξουμε, να ηττηθούμε για να νικήσουμε, να μου λείψεις για να σε ποθήσω. Έτσι είναι οι αληθινοί έρωτες και οι μεγάλες αγάπες. Σταυρωμένες στην έλλειψη και απουσία. Βαπτισμένες στην συνεχή ανακάλυψη και επανεύρεση. Όταν τον άλλον τον θεωρείς δεδομένο τον δολοφονείς μες στην αγκαλιά σου. Τον πνίγεις στις βεβαιότητες σου. Ο Θανάσης Λάλας έλεγε, «στεριώνουμε εκεί που διαρκώς αμφισβητούμε» και είχε απόλυτο δίκιο.
Οι πατέρες της εκκλησία μας λένε ότι η ρίζα όλων των παθών είναι η φιλαυτία. Η αρρωστημένη αγάπη στο εαυτό μας. Σπάνια εκτιμάμε αυτό που έχουμε και κρατάμε στα χέρια μας. Διαρκώς γκρινιάζουμε γι’ αυτό που μας λείπει. Η φιλαυτία μετατρέπει την παρουσία του άλλου στην ζωή μας, σε ιδιοκτησία. Σπάνια αγαπάμε πραγματικά τον άλλον, περισσότερο τον χρησιμοποιούμε. Δεν βιώνουμε τα πράγματα και τα πρόσωπα που είναι στην ζωή μας, ως δώρα και δωρεές του Θεού, αλλά ως κτήμα και ιδιοκτησία μας, προεκτάσεις του νάρκισσου εαυτού μας. Τα παιδιά μας γίνονται προέκταση του εαυτού μας, θέλουμε να πραγματοποιήσουν τα δικά μας όνειρα και επιθυμίες. Τον σύντροφος να καλύπτει τα κενά και τραύματα μας, τον πνευματικό ως δεκανίκι της ανευθυνότητας μας και την θρησκεία ως κρυψώνα της δειλίας μας.
Ο Χριστός γνωρίζοντας την φίλαυτη παθογένεια μας, φεύγει για να μην γίνει η συνήθεια μας. Όπως έλεγε ο παπά Ανανίας «την κάνει για αλλού…», μας κρύβεται ώστε να τον ψάξουμε, να τον ποθήσουμε και να τον βρούμε. Η Ανάληψη του Χριστού φανερώνει την απόλυτη ελευθερία του Θεού. Δεν επιθυμεί να επιβληθεί αλλά να φανερωθεί σε εκείνους που αγαπητικά και ειλικρινά τον θέλουν στην ζωή τους. Εάν έμενε στην γη, θα μας επέβαλε την Παρουσία Του. Θα πήγαινε περίπατο τη ελευθερία μας. Και ο Χριστός δεν θέλει να επιβάλλεται αλλά να ανακαλύπτεται και αποκαλύπτεται. «Χάνεται» για να μπορέσουμε αληθινά να τον βρούμε. «Σαν ήσουνα κοντά μου δεν είχα τι να πω τώρα που ζεις μακριά μου νιώθω να σου μιλώ…»,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου