Άγιοι, οι φίλοι των ανθρώπων....

Είναι όμορφοι φίλοι οι άγιοι της εκκλησίας μας. Κοντινοί μας, δίπλα στην καθημερινότητα μας. Εάν το θελήσουμε, εάν το ποθήσουμε, εάν έχουμε ταπείνωση και απλότητα, αγάπη και καρδιά οικτιρμών, τότε τους νιώθουμε τόσο μα τόσο κοντά μας. Τους αισθανόμαστε να μας στηρίζουν και παρηγορούν, αλλά όχι μόνο, πολλές φορές εμφανίζονται ολοζώντανοι μπροστά μας και μας προσφέρουν το δροσερό νερό της παραμυθίας. Ξέρετε ποιο είναι αυτό το νερό, πως το λένε; Ελπίδα, αυτό είναι το όνομα του. 

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δροσιά για μια ανθρώπινη ψυχή όταν καίγεσαι μέσα στο καμίνι του πόνου απ εκείνη της ελπίδας. Να βρεθεί, κάποιος να σου δώσει ελπίδα όταν χάνεσαι είναι όλα τα λεφτά, σε έσωσε, κι αυτός σώθηκε. Γιατί ο Θεός δεν ξεχνάει ποτέ τι κάναμε για τους άλλους και μάλιστα σ΄εκείνους τους αναγκεμένους και ταλαιπωρημένους αδελφούς μας. Έδωσες ελπίδα και κουράγιο σ έναν άνθρωπο; Του χάρισες τον παράδεισο και μπήκες και εσύ μέσα σ' αυτόν. 

Αναφέρει ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, για ένα γεροντάκι στο Αγιος Όρος, που ήταν αμελής μοναχός. Δεν έκανε σωστα τα μοναχικά του καθήκοντα. Όταν όμως ήρθε η ώρα να φύγει απ τον κόσμο αυτόν, βίωσε την αφοβία του θανάτου. Δηλαδη στην ψυχή του υπήρχε θάρρος και ελπίδα, κατάσταση αγιοπνευματική. Τον ρώτησαν λοιπόν πως είχε φτάσει σε αυτή την κατάσταση του πνευματος. Κι εκείνος με ταπείνωση παραδέχτηκε ότι οντως δεν υπήρξε υπόδειγμα μοναχού. Παρα ταύτα όμως, είχε αγάπη για τους άλλους. Νοιάξιμο και ενδιαφέρον. Τι έκανε λοιπόν επι χρόνια. Πήγαινε οπου μάθαινε ότι υπαρχουν μοναχοί εγκατελημένοι στο Ορος. Δηλαδή διχως συνοδεία, γεροντάκια μόνα τους, υπέργηρα και ανήμπορα. Και τους ελεγε, τι θέλετε να σας μαγειρέψω σήμερα; Τι θέλει ο παππούλης να φάει; Ο ενας έλεγε ψαρι, ο άλλος έλεγε ένα ρυζόγαλο, ο άλλος το ένα ο άλλος το άλλο, κι εκείνος εκανε χιλιομεττρα με τα πόδια σε κρύα και ζέστες, να τα βρει και να τους τα φτιάξει, να τους ταίσει και περιποιηθεί. Ε αυτά τα χιλιομετρα και τα ρυζόγαλα αγάπης, του έδωσαν την χαριν που δεν μπόρεσε να βρει από την εξάσκηση των μοναχικών του καθηκόντων. Αγάπησε τους αδελφούς του, και τον αγάπησε πολύ ο Θεός. 

Οπότε ας μην ξεχνάμε ότι οι άγιοι είναι οι φίλοι μας, οι συνοδοιπόροι της ζωής μας. Έζησαν και πέρασαν μέσα από όλες τις μπόρες της ζωής, πολλές φορές βράχηκαν και πάγωσαν μέσα στις αμαρτίες τους, αλλά και πολλές φορές ζεστάθηκα και λιάστηκαν στο φως της πλούσιας Χάρις του Θεού. Μην κάνεις το λάθος να τους θεωρήσεις υπερήρωες, ξένους από την ζωή και τα ανθρώπινα. Όχι. Ήταν απόλυτα άνθρωποι, με λάθη και σωστά, πάθη και αρετές, φόβους και πίστη. Έπεφταν και σηκωνόντουσαν, ήλπιζαν και απογοητευόντουσαν , είχαν όμως ταπείνωση και αγάπη στον Θεό και τους ανθρωπους. Γι αυτό ξέρουν, νιώθουν και μπορούν να μας καταλάβουν. Μην διστάζουμε να τους μιλάμε και να τους ζητάμε να έρχονται στην ζωή μας, η ζωή είναι τόσο ωραία όταν έχουμε την παρέα τους....