Η υπομονή είναι προσμονή...

Άκουγα τις προάλλες μια ομιλία του Ηγουμένου της Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, π. Ελισαίου, και κάποια στιγμή είπε κάτι που με εξέπληξε, "η υπομονή είναι προσμονή....". Δηλαδή η υπομονή μέσα στο χώρο της εκκλησίας δεν πρέπει λανθασμένα να ερμηνεύεται ως μοιρολατρία και εγκατάλειψη της επιθυμίας μας για ζωή.

Ξέρετε ποιος δεν έχει επιθυμία; Ο καταθληπτικός. Αυτό θελουμε; Όχι βέβαια. Στην εκκλησία δεν επιτρέπεται να ζητάμε έναν άνθρωπο δίχως όνειρα και επιθυμίες, πάθος και έρωτα, πίστη και επιθυμία, διότι αυτός είναι ζωντανός νεκρός. Στην εκκλησία του Χριστού, δεν μπορεί το ζητούμενο να είναι απλά η επιβίωση αλλά η ζωή!!!

Δεν είναι κακή η επιθυμία αλλά η αμαρτία, δηλαδή η επιθυμία που με αυτοεγκλωβίζει, με κλειδώνει και σκληραίνει μέσα στο εγώ μου, με παραμυθιάζει στην παντοδυναμία της ναρκισσιστική φούσκας μου. Οπότε η υπομονή δεν είναι εγκατάλειψη και μιζέρια, δεν είναι παραίτηση από την ζωή, αλλά προσμονή του νέου, του διαφορετικού, μέσα μου, έξω από μένα, παντού.

Υπομένω γιατί κάτι περιμένω. Γιατί πολλές φορές είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω σε μια συγκεκριμένη φάση του βίου μου που δεν φαίνεται να αντέχω ή να είναι εφικτό κάτι διαφορετικά καλύτερο από αυτό που μου συμβαίνει.

Δεν απογοητεύομαι, δεν παραιτούμαι, υπομένω. Περιμένω το αύριο που θα ανατρέψει το χθες και το μέλλον που θα φωτίσει το παρελθόν μου. Εντάξει ίσως χθες, τώρα, σήμερα, να μην μπορώ για διαφόρους λόγους κάτι άλλο από αυτό που έχω ή από αυτό που συμβαίνει, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα είναι πάντα έτσι. Δεν σημαίνει οτι δεν μπορούν τα πάντα να αλλάξουν και να ανατραπούν. Και ξέρετε ποιος είναι εκείνος που φέρει μεγάλες ανατροπές; Μα σαφέστατα ο Θεός. Εκεί που εμείς βάζουμε τελεία αυτός ξεκινά και πάλι να γράφει. Εκεί που λες πάει όλα τελείωσαν έρχεται μέσα από παράδοξες εκπλήξεις να ανατρέψει την ζωή σου. Αρκεί εμείς πάντα να κάνουμε αυτό μπορούμε και αντέχουμε. Δηλαδή ο Θεός θέλει να κάνουμε εμείς αυτό που αντέχουμε για να κάνει Εκείνος αυτό που δεν μπορούμε. 

Οπότε δεν ξέρω πόσες φορές οι καταστάσεις θα μας οδηγήσουν να επιλέξουμε τον δρόμο της υπομονής, σε πάθη και αδυναμίες, δύσκολες σχέσεις και οικογενειακές καταστάσεις, σε θέματα γενικά της ζωής, όμως όσες φορές κι εάν χρειαστεί να ξέρουμε ότι η υπομονή δεν είναι άρνηση αυτού που συμβαίνει αλλά προσμονή εκείνου που μπορεί να έρθει. Πάντα καλύτερου και φωτεινότερου από αυτό που σήμερα έχουμε ή αντέχουμε. Το μέλλον φωτίζει το παρελθόν και το παρόν μας. Μην σκέφτεσαι τι είσαι αλλά τι μπορείς να γίνεις.

Και για να μιλήσουμε ακόμη πιο βαθιά και θεολογικά, η υπομονή πάντα είναι μια προσμονή του ίδιου του Θεού. Μένω, περιμένω, και προσμένω τον Κύριο μου. Του λέω, "Εδώ είμαι Κύριε.... ίσως μέσα στην κόλαση μου αλλά πάντα πιστεύοντας στον παράδεισο Σου...". "Έλα Χριστέ μου και ονειρέψου μέσα μου αυτό που ετοιμάζεις για αύριο και εγώ σήμερα δεν μπορώ να δω..."