Άλλο αγάπη κι άλλο ενοχή…

 

Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα της αγάπης του Θεού και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί έξω και πέρα από την αγάπη. Στην αγάπη ψηλώνει, πλαταίνει κι ανθίζει. Ο άνθρωπος για να ολοκληρωθεί χρειάζεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Σε κάθε μορφή σχέσης πρέπει να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Διαφορετικά δεν ζούμε αλλά καταστροφικά επιβιώνουμε. Μυρίζουμε θάνατο. 

Μέσα σε μια σχέση λοιπόν καλούμαστε να νιώσουμε και να μας νιώσουν, να δώσουμε και να πάρουμε, να αγαπήσουμε αλλά και να αγαπηθούμε. Κάθε τι μονόπλευρο είναι προβληματικό, δεν έχει αρμονία. Το να δίνεις μόνο σε κάνει θύμα και εξαρτημένο, αλλά και το να παίρνεις μονάχα, σε παραμορφώνει σε νάρκισσο και τύραννο. Όταν δίνεις και λαμβάνεις ολοκληρώνεσαι. 

Το δόσιμο όμως θέλει προσοχή. Διότι πολλές φορές δίνουμε απομακρυσμένοι από το κέντρο μας. Δηλαδή από την αλήθεια του εαυτού και της ψυχής μας. Ο Χριστός μας λέει ότι θα πρέπει να αγαπήσεις τον άλλον ως τον εαυτό σου. Που σημαίνει δυο πράγματα: οτι πρέπει να αναγνωρίσεις τις πραγματικές ανάγκες του εαυτού σου και από την άλλη να τον αγαπήσεις. Τότε μονάχα η αγάπη που δίνεις στο άλλον έχει υγεία. Δηλαδή δεν είναι χρηστική και χειριστική ή δεν είναι θυματοποιημένη και εξαρτησιακή. 

Κάθε μορφή λοιπόν αγάπης που δίνεται δεν μπορεί να είναι προϊόν ενοχής. Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς τον άλλον ενώ στην πραγματικότητα τον λυπάσαι, νιώθεις θύμα ή εξάρτηση. Διότι όταν αισθάνεσαι ένοχος για κάθε τι που του συμβαίνει τότε δεν τον αγαπάς, απλά μεταφράζεις τα πάντα στο χώρο που ζεις και αναπνέεις σε ευθύνη δική σου. Ακόμη και την συναισθηματική ή σωματική απομάκρυνση σας. 

Όταν η μαμά δεν ήταν καλά έφταιγες εσύ. Εσύ που την στεναχώρησες. Όταν ο μπαμπάς είχε νεύρα έφταιγες εσύ που τον έβγαλες εκτός εαυτού, κι όταν οι δυο τους μάλωναν ήσουν ένοχη εσύ γιατί εάν ήσουν καλό κορίτσι οι γονείς θα ηταν αγαπημένοι. 

Κάθε φορά που ως παιδιά ξεφεύγαμε από αυτό που ήθελαν οι γονείς μας και πηγαίναμε να πράξουμε σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, ερχόταν η φωνή που έλεγε, «κοίτα πως έκανες τώρα τι μαμά;», «κοίτα πως στεναχώρησες τώρα τον μπαμπά;», «δεν είμαστε καθόλου περήφανοι για σένα, μας έκανες ρεζίλι, μας στεναχώρησες…». 

Ασυνείδητα, το βάρος αυτής της φωνής γράφτηκε βαθιά μέσα μας σαμποτάροντας την ενήλικη ζωή μας, μην αφήνοντας να νιώθουμε και να πράττουμε ελεύθερα εκείνο που πραγματικά μας εκφράζει. 

Νομίζεις ότι αυτή η παιδική εκμάθηση ενοχής θα εκλείψει όταν παντρευτείς ή κάνεις μια σχέση; Σαφέστατα και όχι. Και εκεί θα αναπαράγεις το ίδιο μοντέλο ένοχης "αγάπης". 

Θα είσαι ο άνθρωπος που τα δίνει όλα, που γίνεται χαλί να τον πατήσεις, που σπαταλάει κάθε ανάσα οξυγόνου του με αποτέλεσμα να μην ζει, όχι γιατί αγαπάει αλλά γιατί δεν πρέπει φταίει. 

Μα μην φταίει που ο άλλος έχει παράπονα, να μην φταίει που ο άλλος δεν έχει όρεξη, να μην φταίει που ο άλλος κάθεται όλη μέρα σκυφτός και σκυθρωπός και δεν του δίνει τίποτα χαρά στην ζωή του, που δεν πάνε καλά τα παιδιά στα μαθήματα που υπάρχουν οικονομικά προβλήματα που δεν υπάρχει χαρά και ενθουσιασμός στην σχέση, που δεν γίνεται σεξ, που μαραζώνετε και οι δυο και χάνεται το δώρο του Θεού που λέγεται ζωή. Φόβος, λύπηση και ενοχή, είναι τρία τοξικά συναισθήματα που αργά η γρήγορα θα αρρωστήσουν την σχέση αλλά κυρίως την ίδια την ψυχή σας. 

Η αγάπη όμως είναι φως, ούτε ενοχή, ούτε λύπηση, πολλω δε μάλλον φόβος. Η αγάπη είναι πράξη ελευθερίας. Μοίρασμα ομορφιάς. Δεν αγαπάμε επειδή πρέπει αλλά γιατί επιλέγουμε να αγαπήσουμε κάποιον και να μοιραστούμε μαζί του ολάκερη της ζωής μας. 

Καμία υγιής σχέση δεν μπορεί να κτιστεί και ν΄ ανθίσει πάνω στην λύπηση, τον φόβο και την ενοχή. Δεν μένουμε μαζί με κάποιον ή κάποια επειδή νιώθουμε ενοχές ή λύπηση. Αλλά επειδή τον θαυμάζουμε, μαζί του εξελισσόμαστε, αλληλοσυμπληρωνόμαστε, μας δίνει και του δίνουμε, μας γεμίζει και τον γεμίζουμε, αγαπάμε το φως και τα σκοτάδια του, είμαστε σε μια συνεχή δημιουργική αλληλεπίδραση, σε συνεχή μαθήματα ζωής και θανάτου. Είμαι μαζί με τον άλλον, όχι γιατί είναι τέλειος αλλά γιατί δεν είναι βαρετός και συνεχώς μέσα σε συνθήκες θανάτου εκείνος μου μεταφέρει μικρές καθημερινές εκπλήξεις ζωής. Όχι δεν είναι ο Θεός μου, αλλά είναι ένας σημαντικός σύντροφος που αξίζει να ζω μαζί του, το δώρο που λέγεται ζωή. 

 

π. Λίβυος