Εισαγωγικές Σκέψεις

Ναι είμαι ιερέας. Κανονικός. Με γένια και ράσα.

Και άνθρωπος συγχρόνως επίσης κανονικός.

Με χέρια, πόδια, μάτια και κυρίως αισθήματα και συναισθήματα.

Σχεδόν μέσης ηλικίας.

Αλλά αισθάνομαι ότι έρχομαι μέσα από τα βάθη των αιώνων. Κουβαλώ χώμα από όλα τα μέρη της γης. Έχω αναμνήσεις από πρόσωπα και ιστορίες που κατοικούν πλέον σε χώρες ετέρων μορφών ζωής.

Δεν είμαι μόνος.

Κουβαλώ στις φλέβες μου όλο τον κόσμο.

Όλον τον Αδάμ. Την πτώση και την Ανάσταση του ή την Ανασύνθεση του καλύτερα.

Λες ο Ιησούς να ήταν ο Αδάμ;

Μήπως ο Ιούδας ήμουν εγώ, που γύρισα να εξιλεωθώ;

Ο Ληστής, μήπως ήσουν εσύ;

Μήπως αλλάζουμε ρόλους μέσα σε μια αέναη ροή, που είτε κυλά ράθυμα είτε ορμητικά έχει μονάχα μια νοσταλγία …………. την Θάλασσα;

Ονομάστηκα Λίβυος γιατί είμαι από την γη εκείνη.

Γη της ερήμου και της καρδιάς.

Του έρωτα και του πάθους. Του κατά κόσμο και κατά Θεό.

Άλλωστε ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναιτης, το φώναζε σχεδόν κάθε μέρα, όταν συναντούσε τα ιδεολογήματα της θρησκείας….’’ο ένας έρωτας νικάτε με άλλο έρωτα…….’’ Πάντα όμως πρέπει να είμαστε ερωτευμένοι. Χωρίς τον Άγιο Έρωτα τίποτα δε ζει.

Έρωτας που τα πρόσωπα του είναι τόσα πολλά, όσα και τα φιλιά που σαρκώθηκα σε ότι αγάπησε ο καθένας μας.

Ονομάστηκα Λίβυος γιατί τα χνάρια μου είναι μπερδεμένα με τα βήματα χιλιάδων εκατοντάδων πνοών που πάτησαν, περπάτησαν, έζησαν και πέθαναν στο τόπο μου.

Το μπλοκ αυτό θα είναι το κελί μου στο χώρο του διαδικτύου.

Και το κελί είναι μια πολύ εσωτερική υπόθεση αυτοεξορίας και εθελούσιας μόνωσης.

Ένας συλλαβισμός νέων πραγμάτων.

Ανάγνωση μιας γλώσσας χωρίς ήχους και γράμματα.

Χωρίς σύμφωνα και προπάντων φωνήεντα.

Είναι χώρος εσωτερικής θέασης και ενατένισης.

Άρα λοιπόν στο μπλοκ, θα γράφω αυτά που νιώθω και όχι τόσο αυτά που σκέπτομαι.

Εκείνα που αυθόρμητα και ακατέργαστα, παραδείσια πρωτόγονα ζούνε την παρθενική τους γέννηση μέσα μου.

Άλλωστε η σκέψη, οι ιδεολογίες, οι φλυαρίες και κυρίως οι φιλοδοξίες γέρασαν πρώιμα την άνοιξη μέσα μου.

Εάν σιγάσουν οι σκέψεις, ίσως να γεννηθούν τα νοήματα.

Ίσως η ζωή να είναι πιο ωραία στην αμεσότητα της επαφής και της στιγμής, παρά στην ανάλυση της. Είναι πολύ πιο όμορφο το φιλί παρά μια φλύαρη ερωτική εξομολόγηση.

Το γράψιμο για μένα είναι ανάγκη παιδική. Δε το έχω ακόμη ξεπεράσει. Ίσως να πεθάνουμε και παρέα.

Μέχρι τότε ίσως κάποιοι θα πρέπει να με ανεχτείτε.

Καλή αρχή ……………… το τέλος είναι άγνωστο………… δηλαδή μυστήριο.