1 Απρ 2008

Απουσία Ζωής




Χθες συναντήθηκα με ένα φίλο από τα παλιά.
Τότε που είχαμε σταρένια τα μαλλιά και χρυσαφιά μάτια.

Ένα παλιό καιρό που το γέλιο δεν έλειπε ποτέ από τα χείλη μας. Τότε που τα βήματα κουράζονταν να ακολουθούν τις επιθυμίες μας. Η καρδιά έσπαγε στα δύο τους από έρωτες μας. Τα μάτια θάμπωναν μπροστά στις χιλιάδες εκπλήξεις που ζούσαμε.

Τότε που τα χείλη μας δεν μιλούσαν αλλά φιλούσαν. Που το στόμα δεν έτρωγε αλλά κοινωνούσε ζωή.

Και τα κορμιά μας δεν έλεγαν να ξεκουραστούν στις συνεχείς ανακαλύψεις.

Τώρα σαν συναντηθούμε και αφού ανταλλάξουμε τους τυπικούς χαιρετισμούς, τα ''φιλιά'' συμβατικότητας, όπως το νεκροφίλημα στο παγερό μέτωπο που έχει χάσει τη ζωή, βυθιζόμαστε σε δύο πολυθρόνες, μ' ένα κέρασμα στο χέρι και θύμησες νοσταλγικές που κομίζουν θλιμμένα χαμόγελα.

Μα πιο πολύ απ' όλα σε πληγώνει αυτή η σιωπή του τίποτα.

Αυτές οι νεκρικές σιγές των ματιών, οι αμήχανες συσπάσεις του προσώπου, που ανοιγοκλείνει το στόμα λέγοντας,

Τι κάνεις ; καλά ,

Όλα καλά ;

Ναι καλά ; . Μάλιστα.........και ύστερα σιωπή..........

Μέχρι που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις τίποτα να πείς, αφού απουσιάζει παντελώς η ζωή....

Άλλωστε για να έχεις νέα πρέπει να ζεις....

Να συλλέγεις στιγμές και εμπειρίες απ' την ζωή.


6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος οφείλει να αγρυπνεί ...25 ώρες το 24ωρο (πρώτα πάνω στον εαυτό του) για να ζει μια ζωντανή ζωή όσο αναπνέει σε τούτο τον κόσμο...
Πολύ εύστοχο το τραγούδι που διάλεξες. Κι είναι απ’ τα αγαπημένα μου, όπως κι ο τραγουδοποιός...
Καλή συνέχεια, με κι άλλες τέτοιες αλήθειες...
Σ’ ευχαριστούμε...

Δημήτρης είπε...

Πάλι μ’ έκανε να δακρύσω το τραγούδι...
Ήμασταν πράγματι πιο ζωντανοί τότε ή κυρίως με περισσότερη ελπίδα; Τι έγινε άραγε και γονατίσαμε; Στα 34, νιώθω ακόμη την εφηβική φλόγα της ψυχής μου να καίει αστείρευτη, αλλά τα χρόνια και οι απογοητεύσεις τσάκισαν τις δυνάμεις μου και με τραβούν προς τα κάτω σα βαρίδια από μόλυβδο.
Η ζωή ήταν μπροστά μας τότε, όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, ο Θεός περίμενε να τον ανακαλύψουμε...
Ξέρεις τι; Καταλήγω πως πρέπει να συγχωρούμε τον εαυτό μας που είναι άνθρωπος. Κάτι που δεν έκανα ως τώρα. Δεν φταίμε που μεγαλώνουμε, δεν φταίμε που δεν φτάσαμε τα όνειρά μας, δεν φταίμε που δεν ζήσαμε τον έρωτα όπως ελπίζαμε ή που ο Χριστός δεν ήρθε να φωλιάσει στις καρδιές μας σε μια συνεχή δοξολογική προσευχή. Είμαστε άνθρωποι και η σάρκα μας ασθενής...
Κι είναι ζαβολιά της εφηβείας να συγκρίνει τον εαυτό της με την ηλικία των 30. Γιατί στην εφηβεία, η ζωή ακόμη σου αποκαλύπτεται γεναιόδωρα, ενώ στα 30 πρέπει να την ανακαλύπτεις και να τη γεννάς εσύ για να μη μαραζώσεις στη σιωπή του τίποτα...

π. ΛίΒυος είπε...

@Σοφία Κου

Σοφία σε ευχαριστώ για το όμορφο σου πέρασμα απο την γειτονία μου...

Να είσαι καλά.....και ναι πρέπει να αγρυπνούμε. Ήσυχα, απλά και χωρίς άγχος......

Τα λέμε....

π. ΛίΒυος είπε...

@ Δημήτρης

Φίλε Δημήτρη, πραγματικά δεν εχω να πώ τίποτα στο σχόλιο σου για τον απλό λόγο οτι με εκφράζει απόλυτα.
Δε φταίμε αδελφέ.....αν είναι να έρθει θα έρθει μόνο του και Μονος Τού.
Εμείς είμαστε τόσο αδύναμοι να παμε προς τα εκεί.....
Για αυτό και πολύ σωστά ο μέγας Ντοστογιέφσκι λέει...οτι δεν εθα κριθούμε απο αυτά που πράξαμε αλλα κυρίως απο εκείνα που ποθήσαμε......

Την αγάπη μου.....

Roadartist είπε...

Υπέροχο το τραγούδι και το κείμενο.

π. ΛίΒυος είπε...

@ Roadartist

Να είσαι καλά. Σε ευχαριστώ και για την παρουσία σου και για τα σχόλια σου....

Τα λεμε....