Απουσία Ζωής

Χθες συναντήθηκα με ένα φίλο από τα παλιά.
Τότε που είχαμε σταρένια τα μαλλιά και χρυσαφιά μάτια.

Ένα παλιό καιρό που το γέλιο δεν έλειπε ποτέ από τα χείλη μας. Τότε που τα βήματα κουράζονταν να ακολουθούν τις επιθυμίες μας. Η καρδιά έσπαγε στα δύο τους από έρωτες μας. Τα μάτια θάμπωναν μπροστά στις χιλιάδες εκπλήξεις που ζούσαμε.

Τότε που τα χείλη μας δεν μιλούσαν αλλά φιλούσαν. Που το στόμα δεν έτρωγε αλλά κοινωνούσε ζωή.

Και τα κορμιά μας δεν έλεγαν να ξεκουραστούν στις συνεχείς ανακαλύψεις.

Τώρα σαν συναντηθούμε και αφού ανταλλάξουμε τους τυπικούς χαιρετισμούς, τα ''φιλιά'' συμβατικότητας, όπως το νεκροφίλημα στο παγερό μέτωπο που έχει χάσει τη ζωή, βυθιζόμαστε σε δύο πολυθρόνες, μ' ένα κέρασμα στο χέρι και θύμησες νοσταλγικές που κομίζουν θλιμμένα χαμόγελα.

Μα πιο πολύ απ' όλα σε πληγώνει αυτή η σιωπή του τίποτα.

Αυτές οι νεκρικές σιγές των ματιών, οι αμήχανες συσπάσεις του προσώπου, που ανοιγοκλείνει το στόμα λέγοντας,

Τι κάνεις ; καλά ,

Όλα καλά ;

Ναι καλά ; . Μάλιστα.........και ύστερα σιωπή..........

Μέχρι που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις τίποτα να πείς, αφού απουσιάζει παντελώς η ζωή....

Άλλωστε για να έχεις νέα πρέπει να ζεις....

Να συλλέγεις στιγμές και εμπειρίες απ' την ζωή.