Δε χαζεύω μονάχα ταξιδεύω…

Τελείωσαν και αυτές οι εόρτιες μέρες. Χάθηκαν σαν γρήγορες σκιές στο χθες.

Τι στομάχι, άραγε να έχει το παρελθόν.

Ο χρόνος. Το χθες. Αυτό που γδέρνει, σκίζει και ματώνει το σήμερα, το τώρα, την μια στιγμή που ζήσαμε μαζί.

"Το τέλος κάθε ταξιδιού, είναι προδοσία" έλεγε ο μεγάλος Καζαντζάκης.

Και εγώ τώρα που αυτές οι μέρες τελειώσανε τον νοηματικό προορισμός τους, νιώθω προδομένος.

Μια πικρή γεύση φιλά το στόμα μου.

Στην καρδιά μου φωλιάζει κενό. Κενό παγερό. Θανάτου άγγιγμα.

Μα καλά θα μου πείτε, Ανάσταση είχαμε και εσύ μιλάς για θανάτους;

Ε, τι να κάνουμε. Βλέπεις τα νοήματα των πραγμάτων έχουν υποκειμενική ερμηνεία. Και βεβαίως αυστηρά προσωπική ιδιαίτερη πρόσληψη. Προσλαμβάνουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε αυτό που μας επιτρέπει η ατομικότητα μας. Και μονάχα εκείνα που μας επιτρέπουν τα βιώματα μας να μεταφράζουμε.

Μου έλεγε κάποτε ένας Αγιορείτης παππούς,

- Μην ενθουσιάζεσαι. Μην γοητεύεσαι εύκολα, γιατί θα απογοήτευσε επίσης εύκολα στην ζωή σου.

Θα μένεις προδομένος στο ανεκπλήρωτο όνειρο. Στο αύριο που δεν ήρθε ποτέ. Στην αγάπη που άργησε μια μέρα. Αλλά τι μέρα; Η μέρα είναι αιωνιότητα στην γλώσσα της αγάπης και της καρδιάς. Η προσμονή πληγώνει .

Πόσο δίκιο είχε ο παππούς της Αγιώνυμης πολιτείας.

Έλα όμως που εγώ δεν τα καταφέρνω. Ποτέ δεν υπήρξα πειθαρχημένη προσωπικότητα. Μετρημένος και αυτοκυριαρχούμενος.

Γι΄αυτό ο καλός Θεός μου έδωσε ενοχική συνείδηση να φρενάρει που και που την κατολίσθηση των ονείρων μου. Όπως άλλωστε και πολλά πράγματα στην ζωή μου.

Τι τυραννία Θεέ μου να ζεις με το συναίσθημα. Να σε κυβερνά η καρδιά.

Τι μαρτύριο όλα, μα όλα να τα ζεις με πάθος.

Τότε η χαρά γίνεται πανηγύρι, ναι!!!

Αλλά αλίμονο, η παρουσία της θλίψης, θάνατος.

Μοιρολόι γι αυτά που χάσαμε. Για εκείνα που έφυγαν και άδειασαν τα χέρια μας. Για τα φιλιά που δεν σαρκώθηκαν στα χείλη μας. Για τα βλεματα που δεν ξεκουράστηκαν στα πρόσωπα μας. Για την αγκαλιά μας, που πρόωρα ορφάνεψε.

Ο συναισθηματικός άνθρωπος τα ζει όλα με ένταση. Με πάθος. Με ηδονή και οδύνη.

Στο κόσμο αυτό υπάρχει μια ζυγαριά. Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει.

Στον Θεό, στην φύση και στους δυο. Δεν ξέρω.

Ένα μονάχα μπορώ να μαρτυρήσω και να πω.

Σαν έρθει το πρωί, και η χαρά προβάλει, το βράδυ γοργά γοργά θα τρέξει η θλίψη, η στενοχώρια, να πάρει την θέση της.

Έτσι είναι. Το ζύγι είναι ακριβές. Ο ζυγιστής δεν κάνει χατίρια. Μήτε ξεχνά τους λογαριασμού τους.

Οι άγιοι λένε ότι "όταν λάβεις Χάρι να περιμένεις μεγάλο πειρασμό". Γλυκόπικρο λοιπόν το νερό της ζωής.

Ποιος δεν ένιωσε αμέσως μετά από τις γιορτές της ομαδικής χαράς, να έρχεται σαν φυσική νομοτέλεια η θλίψη. Οι ψυχολόγοι την ονομάζουν μεθεόρτια μελαγχολία.

Καλά πόσων ειδών μελαγχολίες υπάρχουν άραγε;

Μάλλον όσες και τα ανθρώπινα γιατί ή τα κοιτάγματα στο πουθενά.

Ξέρετε όταν σου λένε,

- Καλά που χαζεύεις;

-Δεν χαζεύω. Ταξιδεύω.

Ρώτησαν κάποτε ένα ερημίτη, που ενώ ήταν μόνος είχε παρέα.

-Γέροντα τι κάνεις τόσα χρόνια στην μοναξιά της ερήμου;

-Τίποτα παιδί μου. Απλώς Ταξιδεύω. Όλο Ταξιδεύω.

Δεν ξέρω εγώ αν δικαιούμαι να πω ότι ταξιδεύω, αλλά ένα είναι βέβαιο, ότι τα χρόνια βαραίνουν. Χαζεύω.

Μόνο που πρόσφατα οι επιστήμονες μας είπαν, να αφήνουμε τα παιδιά ανενόχλητα σε στιγμές "χαζομάρας."

Δεν χαζεύουν λέει. Μονάχα ταξιδεύουν. Για που;

Ρωτήστε ένα παιδί καλύτερα…..