:-) Πολύ καλό. Αν και προσωπικά, δε έχω συνείδηση τέτοιας αγάπης. Εκτός, σε κάποιο βαθμό ίσως, από τον ανώριμο τρόπο με τον οποίο αγάπησα το Θεό... Έτσι εξηγούνται πολλά...
Πάνω στην ώρα που διάβαζα το παρακάτω κείμενο του Γιάννη Ρίτσου : " ΄Οταν αγαπάς , η μισή αγάπη είναι φόβος για το χαμό της αγάπης .Η άλλη μισή είναι μίσος για τη σκλαβιά της αγάπης . ΄Ολη η αγάπη είναι πόνος που λείπει η αγάπη. Πού είναι η χαρά της αγάπης ; Πού είναι η αγάπη ; " Δεν έχω άλλο σχόλιο παρά μόνο ότι μου έγινες απαραίτητος κι ας εμφανίζομαι σαν κομήτης ... Μαρία Νεφέλη
Στα χαλίκια που εφίλειε το κύμα κάποια έμεινε ολάπαλη αρμύρα· μέσ’ το βάζο που ήταν ο μόσχος ένα μύρο απαλόν απομένει· στην ψυχή μου που φώλιαζ’ η Αγάπη ένα χάος, ένα χάος μυρωμένο!
Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων. Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν; Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα; (κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας.) Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα Κάτι σα μια θαμπή ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας. Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα. Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις. Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη. Μα ποιός θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιάς μπόρας που πέφτει;(Μ.ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ) φοβικές αγάπες που κρύβουν εξαρτημένες αγάπες... Καλό ξημέρωμα!
Αυτή τη φορά π.Λιβυε δεν μπορώ να συμμεριστώ την...Αλήθεια σου. Για μένα η Αγάπη είναι μια αστείρευτη πηγή Δύναμης, Έμπνευσης Ελευθερίας, και Λύτρωσης απ' όλους τους ενδόμυχους φόβους μου. Στον αντίποδα της Αγάπης μόνο είναι ο φόβος της απώλειας....
Μα ακριβώς καλή μου Λυγερή, εγώ αυτό που περιγράφω δεν είναι αγάπη, είναι μια εξάρτηση φοβικής ανασφάλειας. Υποτάσομαι στο άλλο γιατί δεν εχω βρεί την δύναμη να του πω κάνε παραπέρα να ζήσω και εγω την ζωή που μου ανήκει, ως δωρο Θεού..... Στην ψυχολογία αυτή ονομάζεται "τοξική αγάπη" ....
Εαν μπορούσε η βούληση μας να λειτουργήσει ελεύθερα απο τα ψυχολογικά συμπλέγματα που την καθηλώνουν, το πιο πιθανόν θα ήταν να μην " αγαπάμε " πια εκείνον ή εκείνη που πιστεύαμε οτι αγαπούσαμε.
Ομως επειδή η ζωή δεν είναι θεωρίες και συμπεράσματα, αλλά οδύνη και πάλη, γι αυτό και αγαπάμε και ζούμε μέσα απο τις νευρώσεις μας.
Αρα συμφωνούμε, αλλα και να διαφωνούμε πάλι ωραία είναι ...
Το ξέρω αυτό το ποίημα. Όχι επειδή μου το διάβασες πριν το δημοσιεύσεις. Μα γιατί σαρκώνεται στη ζωή μου αυτό που περιγράφεις με λίγες φράσεις. Είναι δύσκολο να ευχαριστεί κανείς το Θεό για όλα στη ζωή του. Είναι δύσκολο να ευχαριστείς όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένεκεν πάντων. Μα όσοι βρήσκουν τη δύναμη να το κάνουν, λυτρώνονται. Δυστυχώς εγώ δεν μπόρεσα ακόμα, ούτε ξέρω αν ποτέ θα το καταφέρω.
Πολυαγαπημένε μου Φίλε, όντως η δοξολογία στην ζωή μας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Γιατί δεν είναι απλώς και μόνο μια φραστική έκφραση, αλλά μια στάση ζωής. Μια διαδικασία όπου ο άνθρωπος μπορεί να πετάει πιτσιλιές χρωμάτων στο καμβά της ζωής του. Τα χρώματα είναι πολλά εξαρτάται απο εμάς που θα βουτήξουμε τα πινέλα μας.........
Δεν είναι απλό, μήτε όμως και ακατόρθωτο, έστω να γκριζάρουμε το τοπίο μας......ξέρει εσύ........
Νομίζω πως έχουμε το φοβερό..χάρισμα εμείς,οι άνθρωποι,να βιώνουμε την αγάπη με φόβο.Και να φτάνουμε να μην τη θέλουμε,να τη διαστρεβλώνουμε.Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές η αγάπη "ντύνεται" άλλες έννοιες όπως ανάγκη,φόβος,εξάρτηση,επιθυμία.
Ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακος, έλεγε ότι τις περισσότερες φορές, ντύνουμε τις κακίες με αρετές" Είναι ο ψυχισμός που διαρκώς μεταμορφώνεται πότε σε άγγελο και πότε σε διάβολο.........
15 σχόλια:
:-) Πολύ καλό.
Αν και προσωπικά, δε έχω συνείδηση τέτοιας αγάπης.
Εκτός, σε κάποιο βαθμό ίσως, από τον ανώριμο τρόπο με τον οποίο αγάπησα το Θεό...
Έτσι εξηγούνται πολλά...
Πάνω στην ώρα που διάβαζα το παρακάτω κείμενο του Γιάννη Ρίτσου :
" ΄Οταν αγαπάς , η μισή αγάπη είναι φόβος για το χαμό της αγάπης .Η άλλη μισή είναι μίσος για τη σκλαβιά της αγάπης .
΄Ολη η αγάπη είναι πόνος που λείπει η αγάπη.
Πού είναι η χαρά της αγάπης ;
Πού είναι η αγάπη ; "
Δεν έχω άλλο σχόλιο παρά μόνο ότι μου έγινες απαραίτητος κι ας εμφανίζομαι σαν κομήτης ...
Μαρία Νεφέλη
@ Δημήτρης
Nα είσαι καλά φίλε μου. Οι περισσότερες αγάπες είναι ανώριμες φίλε μου. Αλλα είναι όμορφες.........
Την αγάπη μου!!!
@Μαρία Νεφέλη
Καταπληκτικοί οι στίχοι που μας προσκόμισες. Δυνατοί γεμάτοι από αλήθεια που πληγώνει.
Και σαν κομήτης ομορφαίνεις τον χαμένο μας ουρανό.
Να είσαι καλά και περνάς υπέροχα!!!
Στα χαλίκια που εφίλειε το κύμα
κάποια έμεινε ολάπαλη αρμύρα·
μέσ’ το βάζο που ήταν ο μόσχος
ένα μύρο απαλόν απομένει·
στην ψυχή μου που φώλιαζ’ η Αγάπη
ένα χάος, ένα χάος μυρωμένο!
Κάθε εμπόδιο για καλό..
Πράγματι είμαστε ανάπηροι. Ίσως αν το παραδεχτούμε και
το αποδεχτούμε να ανοίξει ο δρόμος της ζητούμενης μετάνοιας...
Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων.
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπή ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα.
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις.
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο
προσιτή από την τύψη.
Μα ποιός θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιάς μπόρας που πέφτει;(Μ.ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ)
φοβικές αγάπες που κρύβουν εξαρτημένες αγάπες...
Καλό ξημέρωμα!
Αυτή τη φορά π.Λιβυε δεν μπορώ να συμμεριστώ την...Αλήθεια σου.
Για μένα η Αγάπη είναι μια αστείρευτη πηγή Δύναμης, Έμπνευσης Ελευθερίας, και Λύτρωσης απ' όλους τους ενδόμυχους φόβους μου.
Στον αντίποδα της Αγάπης μόνο είναι ο φόβος της απώλειας....
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
http://ligery.pblogs.gr
@Σοφία Κου
Σοφία η μετάνοια είναι χάρισμα βαθιάς αυτογνωσίας.
Σαν χάρισμα, δώρο δηλαδή θα το περιμένουμε.....
Τα λέμε, να είσαι καλα!!!
@ XRISTINA G.V.
" φοβικές αγάπες που κρύβουν εξαρτημένες αγάπες..."
Είσαι μέσα στο θέμα μου ακριβώς Χριστίνα. Σε ευχαριστώ για το πέρασμα σου και τα ωραία σχόλια που άφησες.
Να τα λεμε!!!
@λυγερη
Μα ακριβώς καλή μου Λυγερή, εγώ αυτό που περιγράφω δεν είναι αγάπη, είναι μια εξάρτηση φοβικής ανασφάλειας.
Υποτάσομαι στο άλλο γιατί δεν εχω βρεί την δύναμη να του πω κάνε παραπέρα να ζήσω και εγω την ζωή που μου ανήκει, ως δωρο Θεού.....
Στην ψυχολογία αυτή ονομάζεται "τοξική αγάπη" ....
Εαν μπορούσε η βούληση μας να λειτουργήσει ελεύθερα απο τα ψυχολογικά συμπλέγματα που την καθηλώνουν, το πιο πιθανόν θα ήταν να μην " αγαπάμε " πια εκείνον ή εκείνη που πιστεύαμε οτι αγαπούσαμε.
Ομως επειδή η ζωή δεν είναι θεωρίες και συμπεράσματα, αλλά οδύνη και πάλη, γι αυτό και αγαπάμε και ζούμε μέσα απο τις νευρώσεις μας.
Αρα συμφωνούμε, αλλα και να διαφωνούμε πάλι ωραία είναι ...
Την αγάπη μου, τα λέμε...
Το ξέρω αυτό το ποίημα. Όχι επειδή μου το διάβασες πριν το δημοσιεύσεις. Μα γιατί σαρκώνεται στη ζωή μου αυτό που περιγράφεις με λίγες φράσεις. Είναι δύσκολο να ευχαριστεί κανείς το Θεό για όλα στη ζωή του. Είναι δύσκολο να ευχαριστείς όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένεκεν πάντων. Μα όσοι βρήσκουν τη δύναμη να το κάνουν, λυτρώνονται. Δυστυχώς εγώ δεν μπόρεσα ακόμα, ούτε ξέρω αν ποτέ θα το καταφέρω.
@π.χαράλαμπος
Πολυαγαπημένε μου Φίλε,
όντως η δοξολογία στην ζωή μας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.
Γιατί δεν είναι απλώς και μόνο μια φραστική έκφραση, αλλά μια στάση ζωής.
Μια διαδικασία όπου ο άνθρωπος μπορεί να πετάει πιτσιλιές χρωμάτων στο καμβά της ζωής του.
Τα χρώματα είναι πολλά εξαρτάται απο εμάς που θα βουτήξουμε τα πινέλα μας.........
Δεν είναι απλό, μήτε όμως και ακατόρθωτο, έστω να γκριζάρουμε το τοπίο μας......ξέρει εσύ........
Με πολύ αγάπη και αφοσίωση!!!!
Νομίζω πως έχουμε το φοβερό..χάρισμα εμείς,οι άνθρωποι,να βιώνουμε την αγάπη με φόβο.Και να φτάνουμε να μην τη θέλουμε,να τη διαστρεβλώνουμε.Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές η αγάπη "ντύνεται" άλλες έννοιες όπως ανάγκη,φόβος,εξάρτηση,επιθυμία.
@ όλα θα πάνε καλά...
Ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακος, έλεγε ότι τις περισσότερες φορές, ντύνουμε τις κακίες με αρετές"
Είναι ο ψυχισμός που διαρκώς μεταμορφώνεται πότε σε άγγελο και πότε σε διάβολο.........
Δημοσίευση σχολίου