5 Ιουν 2008

Ημερολόγιο Οδύνης - Αδιέξοδη Προσμονή


E
χθές ήταν μια μέρα με διφορούμενο πρόσωπο. Θα μου πείτε και πότε δεν είναι. Ακόμα και ο ουρανός δεν είναι ποτέ απόλυτα ντυμένος στο γαλανό. Η νύχτα ποτέ απολύτως σιωπηλή. Δεν ησυχάζουμε πουθενά. Το άσπρο και το μαύρο καθρεπτίζονται εναλλασσόμενα στο δωμάτιο της ζωής μας. Έτσι είναι. Έτσι είναι αυτός ο κόσμος μέσα στο οποίο ζούμε και πορευόμαστε. Όλο αντιθέσεις και συνθέσεις. Αρμονίες και αντινομίες. Αλλά αυτή η ποικιλότητα, είναι η ομορφιά του.

Τα λέω αυτά γιατί εχθές ήρθε ο καλός μου φίλος π. ……….. που έλειπε σε ταξίδι στην Θεσσαλονίκη.

Αγαπημένη Θεσσαλονίκη. Ερωμένη πόλη. Γεμάτη επιθυμίες και στιγμές που έζησα ή λησμόνησα να ζήσω. Εκτός ότι η μισή καταγωγή μου είναι από τα σπλάχνα της, πέρασα και πέντε χρόνια ως φοιτητής. Ωραία χρόνια. Αλλά τώρα είναι πλέον αναμνήσεις και αποσκευές στην καρδιά.

Ήρθε λοιπόν ο καλός μου φίλος και πάλι στην Ιθάκη του. Μια Ιθάκη βέβαια που μπορεί να δηλώνει επιστροφή αλλά όχι πάντα και προσμονή. Δεν είναι για όλους τους ανθρώπους μια επιστροφή στο σπίτι τους, στον χώρο τους, στην δουλειά τους, συνώνυμο της νοσταλγίας .

Ο μεγάλος Καζαντζάκης έλεγε ότι κάθε επιστροφή είναι μια προδοσία. Και εγώ σας λέω ότι για τους περισσότερους ανθρώπους είναι κάπως έτσι. Για ελάχιστους ίσως και να μην είναι. Ίσως αυτοί να χαίρονται την επιστροφή. Ίσως να ζουν την προσμονή της εστίας. Ίσως να ανήκουν σε εκείνους που ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έγραψε στο ‘’Ενός Λεπτού Σιγή….’’ ότι, θα πρέπει να κοκκινίζουν και να κρατούν ενός λεπτού σιγή για όλους τους άλλους οι οποίοι δεν βρήκαν την ποιητική Ιθάκη του Οδυσσέα αλλά την οδύνη της ανάγκης και το αδιέξοδο μιας ζωής που σε φυλάκισε σε ρόλους και θέσεις.

Έτσι λοιπόν από την μια χάρηκα που ο καρδιακός μου φίλος π. …………. επέστρεψε. Από την άλλη λυπάμαι που βλέπω την θλίψη και την αδιέξοδη φυγή στα μάτια του. Μια λύπη που έχει να κάνει με την έλλειψη προσμονής και ελπίδας. Αφού η ζωή τον έδεσε με ρόλους και ευθύνες, που ‘’απαιτούν ’’ επιτακτικά να παραμείνει εκεί που διαφορετικά δεν θα ζούσε ούτε για ένα λεπτό.

Ας ελπίσουμε όμως στην Ανάσταση ακόμη και αν ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί.

Τουλάχιστον θα μας έχει μείνει η ελπίδα και η προσμονή του ‘’άλλου’’ του ‘’αλλιώς’’ που μπορεί από στιγμή σε στιγμή να φτάσει.

Δεν είναι και λίγο να περιμένεις γράμμα από τον Ταχυδρόμο ή το τρένο να φέρει εκείνην που αγαπάς ……. την ελπίδα δηλαδή!!!!!!

Τετάρτη, 4 Ιουνίου 2008



20 σχόλια:

Νηφάλια Μέθη είπε...

καλη δυναμη στο φιλο!

τετοιοι ανθρωποι, πιστοι σε υποχρεωσεις μ αρεσουν..
είναι ολοκληροι μια ελπίδα κι ας την προσμενουν!

καλό απογευμα!

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ είπε...

Η μικρή Ελπίδα που 'ρθε από τα ξένα
γέλασε και μου 'πε σ' αγαπώ
μα δε βρήκα λόγια, λόγια ταιριασμένα
ένα τραγουδάκι να της πω

Τσίκι τσίκι τζέλα, τσίκι τσίκι μπομ

Η μικρή Ελπίδα έφυγε στα ξένα
κίνησε να πάει γιά το Βοριά
αχ μωρέ Ελπίδα ανείμενε κι εμένα
να σου πω μαζί με ένα γειά

Τσίκι τσίκι τζέλα, τσίκι τσίκι μπομ

Άνυδρο το χώμα μέσα στην καρδιά μου
κι η Ελπίδα βρόχινο νερό
τραγουδώ και κλαίω μεσ' στη μοναξιά μου
γιά να ξεγελάσω τον καιρό

Τσίκι τσίκι τζέλα, τσίκ τσίκι μπομ

Σαν ξαναγυρίσεις πετροχελιδόνι
άδικα μην ψάξεις να με δεις
ίσως να 'χω λιώσει, σαν το πρώτο χιόνι
μα σ' ένα τραγούδι θα με βρεις

Τσίκι τσίκι τζέλα, τσίκι τσίκι μπομ

"Χαϊνηδες"

Ανώνυμος είπε...

φωτογραφίζεις τα σκοτάδια της ύπαρξης με το καλύτερα χρώματα!

Ανώνυμος είπε...

Θεσσαλονίκη...πόλη μαγική και ονειρεμένη, ειδικά για όσους έζησαν εκεί ως φοιτητές ώρες ατελείωτες ξεγνοιασιάς και έντονης ζωής χωρίς πρέπει και περιορισμούς!!!Όσο για τον φίλο π. ..... πραγματικά θλίβομαι αφάνταστα για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, αλλά πάντα ελπίδα, η οποία πάντα κάνει την εμφάνισή της εκεί που δεν την περιμένεις.....Και θα του αφιερώσω μια μαντινάδα που εμένα πάντα να ανακτήσω την χαμένη μου ελπίδα σε καταστάσεις που τα πάντα φαντάζουν ΜΑΥΡΑ "Πουλιά της θλίψης φύγετε, σκορπίστε μαύρα νέφη το χέρι της χαράς θωρώ από μακρυά και γνέφει!!!
π.Αντώνιος

Βασιλική Ν. είπε...

Άντε τώρα να σας δώσω ένα φιλί από την Θεσσαλονίκη που λούστηκε σήμερα στη βροχή. Και άντε να σας πως πως δεν υπάρχειαδιέξοδο. Είμαστε φτιαγμένοι για την έξοδο. Μπορεί να φαίνεται η πόρτα κλειστή μα δεν είναι ποτέ κλειδωμένη. Οι πόρτες θα ανοίξουν είτε από το δικό μας χέρι είτε από άλλο χέρι αγαπημένο. Αφού έτσι μας έφτιαξε. Μέχρι να φτάσουμε εκεί που δεν υπάρχει πόρτα. Μόνο κοιλάδα ευωδιαστή, λουλουδιαστή, κατάφωτη...
Καλό βράδυ!
Μη λυπάσαι... Η ελπίδα ανοίγει όλες τις πόρτες...

π. ΛίΒυος είπε...

@Νηφάλια Μέθη
Nα είσαι καλά για τις ευχές σου. Καλή σου μέρα!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@ Βασιλιάς της μοναξιάς

Αγαπημένο τραγούδι. Να είσαι καλα φίλε!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@Ηλιογράφος

Μου άρεσε πολύ το σχόλιο σου. Περιγράφεις σε λίγες λέξεις αυτό που θέλω να κάνω. Με νιώθεις. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@π.Αντώνιος

Αδελφέ μου, εμείς την Θεσσαλονίκη την ζήσαμε μαζί. Την αγαπήσαμε και μας αγάπησε κι αυτη.
Να είσαι καλά και να ζούμε με τις αναμνήσεις μας.

Την αγάπη μου!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@Βασιλική Ν.

Σε ευχαριστώ Βασιλική μου για την πάντοτε όμορφη και ουσιαστική παρουσία σου.
Καθώς επίσης και για την αισιοδοξία που σκορπά το πέρασμα σου.

Εαν δεν κάνω λάθος εσύ μένεις ή κατάγεσαι απο Θεσσαλονίκη ?

Την Καλημέρα μου και σε εσένα και στην Σαλονίκη της καρδιάς μας.

Βασιλική Ν. είπε...

Καλημέρα!
Η καταγωγή μου είναι από τις Σέρρες, αλλά μόλις γεννήθηκα ήρθαμε στην Θεσσαλονίκη όπου ο πατέρας μου υπηρέτησε στον ναό των Δώδεκα Αποστόλων. Εκεί πέρασα τα πρώτα και ομορφότερα δώδεκα χρόνια της ζωής μου, στην αγκαλιά των... Παλαιολόγων! Και ζω μέχρι σήμερα εδώ.

π. ΛίΒυος είπε...

@Βασιλική Ν.
Δηλαδή ο πατέρα σου είναι Κληρικός? Με συγκίνησες τώρα. Αίμα μας δηλαδή. Είμαι περήφανος για σένα να το ξέρεις.....Εγω είμαι ο μισός απο την Θεσσαλονίκη και είμαι και ΠΑΟΚ χαχαχαχαχαχαχα

Την αγάπη μου!!!!

Katerina είπε...

ωραίο blog.
Καταπιάνεστε με θέματα που καίνε, οπως τη μοναξιά.
Λοιπόν περιμένουμε ένα γράμμα ένα τηλεγράφημα (οπως έλεγε ο πατέρας μου γυρνώντας απο τη δουλειά) για να μας βγάλει από τη ρουτινα και οχι πάντα από τη μοναξιά.Βέβαια αυτό που πάντα μας περιμένει ειναι λογαριασμοί.
Η Ιθάκη ως σκοπός καλό ειναι να ειναι ευέλικτος. Αλίμονο άν ο άνθρωπος βάζει τους ίδιους στόχους και παραμείνει στις ίδιες μεθόδους περνώντας όλες τις φάσεις της ζωής του.
Δηλώνω Σαλονικιά και παοκτζου.

Vlaxos (Σιάτρας Σπύρος) είπε...

... και στο κάτω κάτω, πάντα μπορούμε να "φέρουμε" εμείς ότι δεν έρχεται μόνο του!
(..ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε...)

"Προβοκατόρικη σφήνα" στην ανάρτησή σου, με την καλησπέρα μου π.Λίβυε

(Νταλκάς η Θεσ/κη, τι να λεμε τώρα...
Δηλώνω "γιαλαντζί" Βλάχος και ΑΕΚτζης.)

Άστρια είπε...

Καμιά φορά, ενώ βλέπουμε γύρω μας τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα να μας συνθλίβουν και να είμαστε σε αδιέξοδο, έρχεται μία λύση, η καλύτερη λύση, αυτή που δεν θα μπορούσαμε να είχαμε σκεφτεί.

Καλή Κυριακή!

π. ΛίΒυος είπε...

@ocean soul
Kαταρχήν το γεγονός και μόνο ότι είσαι Σαλονικιά και ΠΑΟΚτσού μου φτάνει για να σε βάλω στην καρδιά μου.
Παρά ταύτα και στα σχόλια που άφησες είναι εύστοχα.
Πράγματι η Ιθάκη μας πρέπει να είναι ευέλικτη. Μου άρεσε αυτό....

Να είσαι καλά και να περνάς υπέροχα!!!! Τα λέμε....

π. ΛίΒυος είπε...

@Vlaxos είπε...
... και στο κάτω κάτω, πάντα μπορούμε να "φέρουμε" εμείς ότι δεν έρχεται μόνο του!
(..ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε...)""""

Ναι ίσως και να μπορούμε.... Δεν είμαι σίγουρος και δεν έχω καταλήξει ακόμα στο θέμα αυτό...
Την αγάπη μου φίλε και τα θερμά μου συγχαρητήρια για το μπλοκ που έχεις μαζί με τον φίλο px.
Είσαι βέβαια Αεκτσής αλλά δε πειράζει κοντά είμαστε χαχααχαχαχαχαχαχαχ

Τα λέμε...

π. ΛίΒυος είπε...

@ Άστρια

Πολύ πιθανό να ξεκινάνε όλα όταν πιάνουμε πάτο.
Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια που άφησες.

''Στον πόνο μέσα υπάρχει μια υψηλή αρχή...." Ντοστογιέφσκι.

Καλή Κυριακή και για σένα!!!!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Aυτό με τον ταχυδρόμο μου θύμισε ένα θλιβερό παλιό τραγουδάκι,νομίζω ρεμπέτικο:"ο ταχυδρόμος πέθανε στα 17 του χρόνια".Κάπως έτσι.
Πολλές είναι οι φορές που περιμένω γράμμα,πάτερ Λίβυε,αλλά στο δρόμο του ξαστοχεί.

π. ΛίΒυος είπε...

@όλα θα πάνε καλά...
Ενα γράμμα νομίζω ότι όλοι μας περιμένουμε. Μπορεί σε μερικούς να αργεί, να έχασε το δρόμο ή να το πήγαν αλλού, όμως κάποια μερα θα έρθει, με την ελπίδα να μην είναι αργά.
Εύχομαι για εσένα το καλύτερο!!!!!