Ποιος Είμαι…..

Όλα είχαν στηθεί όπως έπρεπε.
Δικαστές, ένορκοι, συνήγοροι και κατήγοροι.
Μονάχα εγώ είχα αργήσει στο ραντεβού εκείνης της Δευτέρας.
Και πoια Δευτέρα βρήκε ποτέ τον χρόνο της.
Για τον θαυμασμό μας Επλασε και όχι για την δουλεία της δουλειάς.
Τι ζήτησε ρε παιδί μου από εμάς η ζωή, πέρα απο την απλότητα της έκπληξης.
Σου είπε μάθε να εκπλήσσεσαι και εγώ θα στα δώσω όλα.
Και εμείς τι κάναμε;
Βαρεθήκαμε και λιποτακτήσαμε. Χάσαμε την φαντασία και μπλέξαμε σε μετρήσιμα μεγέθη.
Πλήξη, ανία και επανάληψη. Replay και αυτοκτονίες.
Έφτασε η ώρα όμως όπου οι ''ανθρωποφύλακες'' πέρασαν τις χειροπέδες στα δύο μου χέρια
που κρατούσαν βάλσαμο και βασιλικό της ανάστασης.
Είχε φτάσει η στιγμή, το ακροατήριο περίμενε με έντονη περιέργεια να δει. Να ακούσει, να μάθει, να ερεθίσει με οποιοδήποτε τρόπο την φαντασία του.
Διότι εδώ και κάτι δεκαετίες μονάχα έτσι δουλεύει η φαντασία των ανθρώπων. Μαθαίνοντας τα νέα των άλλων. Τρώγοντας πίτσα ή σουβλάκι, σε ένα καναπέ, μασουλώντας τις σάρκες των συνανθρώπων τους. Ηδονοβλεψίες του πόνου και της οδύνης.
Δεν μπορούν αλλιώς να ταξιδέψουν. Έπαψαν να φαντάζονται και να ονειρεύονται τα βράδια. Μονάχα κάποια πρωινά ή μεσημέρια γίνονται εραστές του επίκαιρου ηδονισμού και εκσπερματώνουν στα μούτρα των άλλων. Αυτών που πάντα φταίνε. Εκείνων που πρέπει να πάνε φυλακή, να είναι ένοχοι για να καταστούν αυτοί αθώοι.
Μόλις μπήκα στην αίθουσα ακούστηκε ένα μεγάλο ααααα!!!...θάμβος και έκστασης...
..να αυτός είναι, δες τον, αυτός δεν είναι; Αυτός την σκότωσε......Φονιά, ληστή, βιαστή, βάνδαλε, τρελλέ, πρανοικέ, αλήτη, να σαπίσεις στην φυλακή ρεεεεεε.
Το πόσο καλά με ήξεραν ώστε να μου αποδίδουν τόσο επίθετα, είναι παράξενο πράγμα....και εγώ τόσα χρόνια προσπαθούσα να ονομάσω τον εαυτό μου. Κρίμα....απέτυχα και σε αυτό, να βάζω ταμπέλες.
Αυτοί ήξεραν τόσο καλά να ονοματίζουν ανθρώπους και συμπεριφορές.
Σάστισα και με μιας κοκκίνισα μπροστά σε τέτοια τεχνογνωσία καταγγελιών.
Στην δυνατότητα να ονομάζεις το μυστήριο μιας ανθρώπινης καρδιάς.
Πόσο μικρός ήμουν και απαίδευτος. Πόσα λίγα ήξερα μπροστά στο μαινόμενο πλήθος της κοινωνικής ετυμηγορίας.
Ο εισαγγελέας ανασηκώθηκε και συντονίζοντας την τραχιά και άκαμπτη φωνή του με εκείνη των ενόρκων, ψέλλισε σαν οργή Θεού την απόφαση......Αυτός είναι κύριοι, Αυτός είναι, Αυτός.....
Το πλήθος ξέσπασε οργισμένο με κραυγές, Ναι αυτός είναι......
Τα δάκρυα.... που τόσες μέρες, με τόση αυτοθυσία συγκρατούσα, δεν άντεξαν και κύλησαν στο πρόσωπο μου......όλοι τελικά ήξεραν ποιος είμαι και εγώ ακόμη δεν είχα καταλάβει......