«…Η απορία αυτή θα είχε σημασία αν θα είχε αποδειχτεί πως η τιμωρία περιορίζει τα εγκλήματα, διορθώνει τους εγκληματίες, αλλά, μια κι έχει αποδειχτεί το τελείως αντίθετο και είναι φανερό πως δεν είναι στο χέρι ενός ανθρώπου να διορθώνει έναν άλλο άνθρωπο, τότε το μόνο λογικό που μπορείτε να κάνετε είναι να σταματήσετε να κάνετε κείνο που όχι μόνο είναι ανώφελο, αλλά και επιζήμιο και, ακόμα, ανήθικο και σκληρό. Εσείς, αρκετούς αιώνες τιμωρείτε, εκτελείτε ανθρώπους που χαρακτηρίζετε εγκληματίες. Και τι έγινε - εξαφανίστηκαν τάχα;
Όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν αλλά και πολλαπλασιάστηκαν από τις σχέσεις ανάμεσα στους δράστες - εγκληματίες που διαφθείρονται από τις ποινές, κι ακόμα από εγκληματίες - δικαστές, εισαγγελείς, ανακριτές, προσωπικό των φυλακών που κάθονται και τιμωρούν ανθρώπους. Ο Νιεχλιούντοφ κατάλαβε τώρα πως η κοινωνία και το καθεστώς γενικά υπάρχουν όχι γιατί υπάρχουν αυτοί οι νομιμοποιημένοι εγκληματίες που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν παρά να κάθονται και να τιμωρούν ανθρώπους, αλλά γιατί, παρά τη διαφθορά αυτή, οι άνθρωποι συμπονάνε και αγαπάνε ο ένας τον άλλο».
[Λέων Τολστόι, Ανάσταση,
εκδ. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1990, σελ. 600- 601]
2 σχόλια:
Διαχρονικές αλήθειες.
Και το κακό υπάρχει και η πολιτεία με όλες τις εξουσίες της πάσχει και το σωφρονιστικό σύστημα πάσχει και σε πείσμα όλων αυτών υπάρχει και αναπνέει η Αγάπη.
Καλό μήνα!
@Άστρια
Να είσαι καλά, αγαπητή μου Άστρια.... Η αγάπη είναι δυνατή, έστω και αν φαινομενικά φαντάζει ανίσχυρη πολλές φορές στα μάτια μας....
Δημοσίευση σχολίου