Κρατικές «υπηρεσίες» ανθρώπινης απαξίωσης…

Με απερίγραπτη φρίκη και οδύνη παρακολουθήσαμε για ακόμη μια φορά –δεν είναι άλλωστε η πρώτη – στην ελλαδική πραγματικότητα, να φανερώνεται η ζωώδη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, η απανθρωπιά και ο ευτελισμός κάθε ανθρώπινης αξίας, από λειτουργούς της υγείας.

Άνθρωπος με προφανή σεξουαλική «ιδιαιτερότητα» εισέρχεται στο Νοσοκομείο για μια μικροεπέμβαση. Μεγάλη ομάδα ιατρών και αδικαιολόγητου για τον αριθμό και την παρουσία του νοσηλευτικού προσωπικού, παραβρίσκεται, γελοιοποιεί, λοιδορεί και συλλογικά ασελγεί πάνω από το σώμα, ενός ανθρώπου, που ναρκωμένος βρίσκεται ανυπεράσπιστος στα χέρια και τις διαθέσεις τους. Ο παραπάνω άνθρωπος φαίνεται να ζητάει από λειτουργούς της υγείας, σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή, την βοήθεια της ιατρικής επιστήμης. Αναζήτησε την ιατρική φροντίδα και περίθαλψη. Και αντί τούτο έτυχε, της ύβρεως, του χλευασμού, του εμπαιγμού και της δημόσιας διαπόμπευσης.

Δεν είναι σημερινή η διαπίστωση. Ούτε περίμενε κανείς το συγκεκριμένο οδυνηρό γεγονός, ή προσεχώς προαναγγελθέντα, για να κατανοήσει, ότι στο σύγχρονο ελλαδικό κρατίδιο της διαφθοράς και της πολιτισμικής καφρίλας, δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο και ιδιαιτέρως σε εκείνο του πάσχοντος ανθρώπου. Και μια και αναφερόμαστε σε περιστατικό που έλαβε χώρα στην λεγομένη δημόσια υγεία, τι να προαναφέρει κανείς, ώστε να κατανοήσουμε ότι το συγκεκριμένο περιστατικό, δεν είναι τίποτε άλλο από την κορύφωση μιας τραγωδίας που καθημερινά εξελίσσεται στην δημόσια ζωή αυτού του τόπου, με άμεσα θύματα του πολίτες.

Η απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου ξεκινάει από την ώρα που θα πατήσει κάποιος, το πόδι του στα δημόσια νοσοκομεία. Από εκείνη την στιγμή που θα θελήσει απλά να κάνει μια ερώτηση ή να πάρει ένα τηλέφωνο, σε όλους αυτούς που τόσο αναξιοκρατικά η κομματικοποιημένη αλυσίδα διορισμών έθεσε χωρίς κανένα, μα κανένα κριτήριο – εκτός εκείνου του κομματικού και ίσως συγγενικού- να υποδέχεται και να διαχειρίζεται την πρώτη επαφή του πολίτη με τους χώρους που εργάζονται πάνω στην ιερότητα της ζωής.

Αμέσως μετά θα υποστεί μια άλλη οδυνηρή υποτίμηση και βάρβαρη αντιμετώπιση που έχει να κάνει με μια τριτοκοσμική αισθητική, με μια πολιτισμική αφασία στην οποία εδώ και δεκάδες χρόνια βρίσκεται, και ποιος αλήθεια ξέρει για πόσο ακόμα, το ελλαδικό κράτος.

Εισερχόμενος μέσα σε ένα νοσοκομειακό χώρο και έχοντας συνειδητή ή μη αντίληψη του κάλλους, αντιλαμβάνεσαι ότι οι χώροι αυτοί δεν θα έπρεπε να φιλοξενούν ανθρώπους και μάλιστα σε τόσο ιδιαίτερες και προσωπικές για την ύπαρξη στιγμές. Η αισθητική ένδεια και πολιτισμική απανθρωπιά κατακλύζει θέλοντας και μη, των χώρο των συναισθημάτων σου και προκαταβάλει την αγαθή ελπίδα σου.

Κτίρια μουντά και σκοτεινά, οσμές και δυσωδίες από μια πτωματώδη παρακμή, χώροι χωρίς πρόσωπο και καλωσόρισμα. Χωρίς αίσθηση και αισθητική της αγωνίας σου και τις υπαρκτικής ανασφάλειας σου. Διάδρομοι που θυμίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, γεμάτοι από ράντζα πάνω στα οποία είναι πεταμένα ανθρώπινα πρόσωπα, γεμάτα οδύνη και πόνο, με ένα βλέμμα γεμάτο ερωτήματα και ερωτηματικά. Μια βουβή ανθρώπινη έκκληση διαχέεται και αναζητά στοργή και κατανόηση, σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα, στο δικαίωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τιμής.

Η υποτίμηση του ανθρώπου σαφώς και συνεχίζεται όταν πλέον έρθεις σε επαφή με τους Γιατρούς ή το νοσηλευτικό προσωπικό, οι οποίοι κινούνται και διακονούν τον πόνο του ανθρώπου - στο μεγαλύτερο ποσοστό τους - σύμφωνα με το χρηματικό πόσο που θα τους εξασφαλίσεις ώστε να είσαι σίγουρος ή σχεδόν βέβαιος, τόσο της προσοχής που θα τύχεις όσο και της καλής έκβασης όλης της περίθαλψης σου.

Εάν χρειαστεί δε, να μπεις και σε χειρουργείο και να υποβληθείς σε επέμβαση, η οικονομική συναλλαγή θα πρέπει να είναι έγκαιρη και ικανοποιητική σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της ιατρικής αγοράς ώστε να διατηρείς χρηστές ελπίδες για την καλή έκβαση της όλης προσωπικής σου περιπέτειας.

Πέραν της αναφοράς μας στο χώρο της υγείας όπου η επικαιρότητα αν θέλετε μας υποχρέωσε κατά κάποιο τρόπο να ασχοληθούμε, εκείνο που γίνεται σαφές και αποτελεί καθημερινό βίωμα του Έλληνα πολίτη στην επαφή και την σχέση του με την πολιτεία και το κράτος, είναι η συνεχής βάναυση υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από όλο τον κρατικό μηχανισμό, σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, που εξαντλεί πολλές φορές τις αντοχές και την διάθεση του πολίτη για συνεργασία.

Ο αρνητισμός, η καχυποψία και η επιθετικότητα διαδέχονται μέσα από τις αμυντικές ορμέμφυτες διαδικασίες του "εγώ" , την όποια αρχική και αγαθή παρθενική αντίληψη του πολίτη προς το κράτος και την σχέση μαζί του. Αυτό που εισπράττει είναι υποτίμηση, αδιαφορία και βία σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Εκείνο που θα δώσει ως ανταπόκριση και απάντηση, θα έχει νομίζω λογικά τα ίδια χαρακτηριστικά. Αδιαφορία, υποτίμηση και βία. Μια σχέση ανταπόδοσης και συγχρονισμού, έχει ήδη αρχίσει.

π.Λίβυος