Η μοναξιά του Ασυμβίβαστου Βίου

Πολλοί άνθρωποι γεννιούνται με μια προδιάθεση ευαισθησίας, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην ψυχοσύνθεση τους και στην μοναδικότητα του είναι τους, που τους οδηγεί να αγαπάνε και να πονάνε για πρόσωπα και πράγματα που υπάρχουν και αναπτύσσονται μέσα και γύρω τους.

Αυτό το ευαίσθητο «γονίδιο» συνδυαζόμενο και με ένα οικογενειακό, κοινωνικό, και γενικότερα πολιτισμικό περιβάλλον, εφοδιάζει τα πρόσωπα αυτά, με μια εκρηκτικότητα και επαναστατικότητα. Τα «προικίζει» με μια «έλλειψη» αντοχής απέναντι στην αδικία, τον πόνο και την γενικότερη κακοπάθεια του συνανθρώπου τους,της φύση που μας περιβάλει.

Σαφέστατα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποι μας που έχουν τις ίδιες ιδέες και τις ίδιες ευαισθησίες με αυτούς.

Είναι αλήθεια ότι η παγκόσμια ιστορία αυτό μας έχει διδάξει. Χιλιάδες λαού, ακολούθησαν μεγάλους επαναστάτες και ηγέτες, διδασκάλους και φιλοσόφους. Δημιουργήθηκαν σχολές, ομάδες, θρησκείες και πολιτικά κόμματα.

Ωστόσο όμως αυτή και πάλι η ιστορική εμπειρία, η ψηλάφηση του εμφανώς πραγματικού είναι εκείνη, που μας αποδεικνύει ότι, τελικά οι μεγάλοι επαναστάτες και ιδεολόγοι, οι ηγέτες και φιλόσοφοι, όλοι εκείνοι που δεν χρησιμοποίησαν τις ιδέες τους και τις διδασκαλίες τους, τα κινήματα και τα κοινωνικά ρεύματα, για ατομικό συμφέρον και εξασφαλισμό. Που δεν εξαργύρωσαν την επαναστατικότητα και τους αγώνες τους, έμεινα φρικτά μόνοι στην ζωή τους.

Έμειναν μόνοι ή δολοφονήθηκαν από τους ίδιους εκείνους ανθρώπους που ιδιαιτέρως, πολυτρόπως και ποικιλοτρόπως ευεργέτησαν, βοήθησαν, οδήγησαν και αφύπνισαν.

Πόσοι έμειναν επαναστάτες για όλη τους την ζωή και πόσοι εκμεταλλεύτηκαν την επανάσταση για να εξασφαλιστούν, να εφησυχάσουν, να κουρνιάσουν μέσα στο σύστημα και να μετριάσουν την ζωή τους σε συμβάσεις και συνθηκολογήσεις.

Πόσοι δεν χρησιμοποίησαν την θρησκεία για να καλύψουν τις προσωπικές φοβίες και ανασφάλειες τους, την δίψα τους για εξουσία και έλεγχο, ακόμη και εκείνου του μεταφυσικού;

Πόσοι δεν ακολούθησαν πολιτικούς όντως χαρισματικούς ηγέτες και πριν το τέλος της ιστορίας, βρέθηκαν δοσίλογοι και επίορκοι των παρθενικών τους οραμάτων για μια διαφορετική κοινωνία και κόσμο, αφού οι ίδιοι είχαν πλέον πλουτίσει και εξασφαλιστεί σε υψηλές θέσεις του συστήματος που ήθελαν και πρέσβευαν να αλλάξουν;

Πόσοι μέσα από μια κατ επίφαση μόρφωση και ψευδή εικονική διανόηση, χόρτασαν την ματαιοδοξία τους και την αυτοειδωλολατρεία τους;

Με πόσους μαθητές έμεινε ο Χριστός στην προδοσία, κάτω από τον Σταυρό; Τι έγιναν όλοι εκείνοι που τον επευφημούσαν και τον χειροκροτούσαν καθώς έμπαινε στα Ιεροσόλυμα για να Σταυρωθεί, όταν μετά από μερικές ώρες χρειάστηκε την παρουσία τους και εκείνοι αντί αυτού βροντοφώναζαν. «Άρον άρον Σταυρωσον Αυτόν…»;

Που ήταν κρυμμένα τα πλήθη που καθημερινά τον ακολουθούσαν, οι άνθρωποι που βοήθησε, θεράπευσε, «ανέστησε» την μίζερη ζωή τους σε μια χαρμόσυνη κοινωνία με τον Άλλο και άλλο;

Ο Σωκράτης θανατώθηκε από την Αθηναϊκή Δημοκρατία ως εχθρός της κοινωνίας.

Ο Τσε δε μπόρεσε να κολλήσει στην καρέκλα την κυβέρνησης Κάστρο. Συνέχισε την επανάσταση με ελάχιστους συναγωνιστές και βρήκε τραγικό θάνατο.

Ο Γκάντι δε προφύλαξε το άτομο του και έπεσε θύμα της πολιτικής μισαλλοδοξίας.

Ο Μαρίνος Αντύπας, προαισθάνθηκε το τέλος του και γνωρίζοντας την ενέδρα που του είχαν στήσει οι μισθοφόροι των Τσιφλικάδων, ακολούθησε τον δρόμο του Σταυρού και όχι της άνεσης και της αυτοσυντήρησης. Της Σύμβασης και του συμβιβασμού.

Ο Άρης Βελουχιώτης προδόθηκε από το ίδιο το κόμμα στο οποίο και ανήκε, βρίσκοντας φρικτό θάνατο.

Ο Καμίλο Τορρές προδόθηκε από την επίσημη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και έπειτα θανατώθηκε σε ενέδρα παρακρατικών στα Βουνά της Βολιβίας. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Όπως δεν έχουν τέλος τα βάσανα και οι καημοί του κόσμου καθώς μαρτυρεί με οδύνη, ο καθ ημάς Παπαδιαμάντης.

Όλα τα παραπάνω φανερώνουν ότι οι αληθινοί επαναστάτες, ιδεολόγοι, μάρτυρες, ήρωες και άγιοι, ήταν πάντα λίγοι. Ήταν μια μειοψηφία στην πλειοψηφία της σήψης, της οσμής και σκιάς θανάτου σε ένα κόσμο που δε ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε παράδεισο, αλλά σίγουρα δε πρέπει να αφήσουμε να γίνει κόλαση.

Λίγοι ναι, ελάχιστοι ναι, μοναχικοί ναι, γιατί όλες οι παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων δεν είναι το σύνηθες, αλλά η εξαίρεση. Είναι διαφορά. Η ομορφιά. Ο ορισμός και η αξία του ανθρώπινου προσώπου. Η άνοιξη αυτού του κόσμου που βουρκώνει και βαλτώνει στην αναμέτρηση του με τον θάνατο.

π. Λίβυος