10 Νοε 2008

Αγαπώντας τις πληγές μου α'

Δεν ήταν μια ή δυο οι φορές όπου φίλοι και γνωστοί, δάσκαλοι και καθηγητές, πνευματικοί και πολύ άλλοι καθοδηγητές, μου απάγγειλαν την κατηγορία της υπερβολικής ευαισθησίας. Μου είπαν να γίνεις σκληρός.
Σκληρός για να αντέχω τις σχέσεις των ανθρώπων. Να αντέχω απέναντι σε αυτό που μας έμαθαν να ορίζουμε ως ζωή.

Πως θα ζήσεις με αυτά τα χάλια, με ένα τόσο ευάλωτο ψυχισμό. Εύθραυστο και ανεμικό. Ανήμπορο να σταθεί και να αντισταθεί στην σκληρότητα αυτού του κόσμου .

Οι άνθρωποι βέβαια δεν είχαν κάνει κάποιο διαγνωστικό λάθος. Μιλούσαν ρεαλιστικά και θέλω να πιστεύω αρκετοί από αυτούς με ειλικρινή κίνητρα και αισθήματα φιλίας και ενδιαφέροντος.

Σε ένα πράγμα μόνο μπορώ να πω ότι έκαναν λάθος. Ότι όλη αυτή η αδυναμία μου - όπως την ονόμαζαν - ήταν η μοναδική περιουσία μου. Τα δώρα που μου χάρισε Εκείνος μέσα στην παραδοξότητα των δρόμων Του. Μέσα στην ακατανόητη για την λογική του κόσμου αγάπη Του.

Ο Κάφκα έλεγε, "Γεννήθηκα με μια βαθιά πληγή, αυτή είναι η περιουσία μου" .
Αυτο το τραύμα, αυτές οι πληγές που αιμορραγούν ακόμη και ίσως για "μια" αιωνιότητα, είναι η μοναδική μου περιουσία. Είναι το δώρο που μου έκανε η ζωή και η αιτιώδης αυτής Αρχή.

Πόνεσα, πείνασα, δίψασα, έμεινα μέρες ολάκερες και νύχτες αξημέρωτες στο κήπο της προσωπικής μου Γεσθημανής. Έκλαψα, οργίστηκα, απελπίστηκα. Διαμαρτυρήθηκα απέναντι στις συνθήκες και την ζωή που έζησα.

Άργησα.... Αλλά αισθάνθηκα. Νομίζω ότι κατάλαβα. Κατάλαβα ότι η μόνη κληρονομιά μου, η μοναδική περιουσία μου ήταν αυτές οι βαθιές πληγές. Εκείνες που μου έδωσαν την δυνατότητα να βλέπω τους ανθρώπους ως ανθρώπους, την γη μόνο σαν γη, το σώμα σαν σώμα και την ψυχή σαν ψυχή. Να λέω το ναι ναι και του ου ου. Να δακρύζω στο όμορφο, να θυμώνω απέναντι στο άδικο και να οργίζομαι στο παράλογο. Να βλέπω τα πράγματα πίσω από τα πράγματα. Το δάκρυ μέσα στην επιφάνεια της χαράς και το γέλιο μέσα στο επίπλαστο πένθος. Όλα αυτά τα χρωστάω σε εκείνες, και ας με πόνεσαν τόσο πολύ.

Τώρα τα βράδια σκύβω ως άλλος κύνας και γλείφω τις ματωμένες μου πληγές. Τις ευχαριστώ για τις μέρες που συντρόφευσαν την ύπαρξη μου. Τις ευχαριστώ που υπήρξαν και ας πόνεσα και ας συνεχίζω να πονώ πολύ, είναι όμως η μόνη μου κληρονομιά, η πατρώα γή του Είναι μου.


π.Λίβυος


15 σχόλια:

Katerina είπε...

ο χρόνος ειναι ο ήλιος.
Λοιπόν ο ήλιος λειωνει το κερί το μαλακώνει ακόμα περισσοτερο.
Ο ήλιος ψήνει και τον πηλο ,τον κάνει πιο σκληρό

Vlaxos (Σιάτρας Σπύρος) είπε...

Με έκανες να συλλογιστώ βαθειά και να αισθανθώ ήρεμα.

Ναι, τ΄αγάπησα τα λάθη μου...

Ανάβω κερί και σιωπώ...

Ανώνυμος είπε...

Ο άνθρωπος σφυρηλατείται μέσα από τον πόνο κι όχι μέσα από την χαρά ή την ευκολία.
Η λύτρωση περνάει υποχρεωτικά μέσα από την οδύνη.

Ανώνυμος είπε...

Απεχθάνομαι τους κοθοθηγητές, τους πατρώνους και όλους αυτούς που θέλουν να διαμορφώσουν τα πλαίσια της "δικής" μου ζωής, δίχως να λαμβάνουν υπ΄όψιν τις δικές μου προδιαγραφές και στάσεις ζωής...Αλίμονο σ΄αυτόν που απεμπολεί τις ψυχοπνευματικές του καταβολές, προκειμένου να ακολουθήσει το ρεύμα, και οδηγείται στο να ζήσει μια ζωή που δεν του ταιριάζει και αποτελεί στο τέλος επιλογή άλλων!!!Αδερφέ μου μην μετανιώσεις στιγμή για τις επιλογές και τον χαραχτήρα σου,και να διατηρήσεις την ιδιοπροσωπία σου ως έχει χωρίς την παραμικρή ενοχή... Όσον αφορά τις πληγές που εναπόθεσε ο χρόνος στο κορμί σου να θυμάσαι: " ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό..."
την αγάπη μου!!!

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης είπε...

Προτέρημα-αδυναμία; Δεν ξέρω. Πάντως,γενναιότητα. Η γενναιότητα του να πονάς για σημαντικότερα πράγματα απ' τις μετοχές σου που πέφτουν.

Καλή σου μέρα.

Ανώνυμος είπε...

Είναι πρωί και κρυώνω δεν ανήκω σ' αυτούς που μπορουν πολύ εύκολα να έχουν τη ζεστασιά τους όποτε θέλουν, εγώ έχω μόνο στα μεγάλα κρύα.Είναι πρωί κι έχω μια μέρα μπροστά μου . Διάβασα τις σκέψεις σου τα συναισθήματά σου..Με συγκινούν, αλλά και με θυμώνουν..Ναι το ξέρω έχουμε ανάγκη από γλυκιές φιλοσοφίες, έχουμε ανάγκη από ωραίες παρηγοριές, καθησυχαστικά νανουρίσματα κι έτσι αγκαλιάζουμε η μάλλον μερικοί θέλουμε να αγκαλιάζουμε όλες τις μικρές και μεγάλες δυστυχίες. Καμιά φορά όμως με κυριεύει μια σκέψη γεμάτη αίμα και θάνατο.Αυτό το πανάρχαιο ζώο μέσα μας δεν είναι έγκλημα να το κρατάμε φυλακισμένο στο όνομα θεσμών που θεσπίστηκαν για να υπερασπίζονται τους αδυνάτους...Κι αν αυτοί οι θεσμοί δεν είχαν ισχύσει μήπως θα υπήρχε πάνω στη γη ένα είδος ανθρώπων αλλιώτικο, άγριο, ισχυρό ρωμαλαίο ,ωραίο..Και ο θάνατος....Δεν θα άφηναν την ταπεινωτική διαδικασία της διάλυσης να βεβηλώσει τα δυνατά κορμιά τους. ¨ολα θα τέλειωναν μέσα σε μια δυνατή, γρήγορη φωτιά Σκέψεις ένα κρύο και μουντό πρωινό. Και να σκεφτεί κανείς ότι εγώ ανήκω στους μικρούς στους αδύνατους και κάθε μέρα έχω την έγνοια να ταίζω κάτι άρρωστα ,φτηνά σκυλιά,βλέπω όμως από το παράθυρό μου τη θάλασσα και γύρω από το σπίτι μου ο αέρας του χειμώνα φυσσάει αλλόκοτα και με παρασέρνει σε επιθυμίες δύναμης και πολέμου....
Αθηνά

π. ΛίΒυος είπε...

@ocean soul
Λίγο μπερδεύτηκα, αλλά θα το ξεδιαλύνω χαχαχαχα
Την καλημέρα μου. Να είσαι καλά!!!

@Vlaxos
Να είσαι καλά ρε αδελφέ να ζεις μέσα στην όμορφη σιωπή. Είναι και αυτό μια μορφή ελευθερίας.

@pandora
Αυτο που λές είναι μια μεγάλη αλήθεια. Να είσαι καλα... τα λέμε!

π. ΛίΒυος είπε...

@ π. Αντώνιος
Ετσι είναι αδελφέ. Σε ευχαριστώ για την συνεχή παρουσία σου και τα όμορφα σχόλια σου. Την αγάπη μου στην οικογένεια.

@px
Τι να πω και εγώ βρε αδελφέ μου. Δε ξέρω και εγώ τι είναι και αν αξίζει. Αλλά αυτός είμαι. Και είναι σημαντικό να αγαπάς αυτό που είσαι και όχι αυτό που προσπαθούν να σε πλάσουν μέσα από κατασκευασμένες μορφές ζωής.

Τα λέμε να είσαι καλά. Την αγάπη μου.



@Ανώνυμος- Αθηνά
Φίλη Αθηνα. Καταρχήν σε ευχαριστώ για την παρουσία σου σε αυτό τον χώρο.
Επίσης για τα όμορφα και στοχαστικά σχόλια που μας άφησες.
Φαίνεσαι άνθρωπος με ευαισθησίες και περιεχόμενο.
Να περνάς όποτε θέλεις να τα λεμε.

Την αγάπη μου στον αγώνα και την προσπάθεια της ζωή σου. Να ζεις.......

Διαβάτης είπε...

Στην δικιά σου Γεσθημανή να συνεχίζεις να ζείς και ν΄ αγωνίζεσαι , και να στέλνεις και σε μας λίγα απ΄ τα μύρα της αυλής και του κήπου σου , δροσισμένα και ποτισμένα με το ύδωρ της ευαισθησίας και της και της αγνής και λουσμένη στην αγάπη για τον συνάνθρωπο ψυχή σου ... Σας χαιρετώ από τη μεγαλόνησο .

Ανώνυμος είπε...

Πατέρα Λίβυε
προσκυνώ τις βαθειές πληγές σας .
εύχεσθε για όλους τους πληγωμένους .

Ανώνυμος είπε...

...σαν να ανέλαβες να γράψεις τις σκέψεις μου, τα νιωσίματα μου π.Λίβυε...
Θα προσθέσω όμως για τις πολλές φορές που προδίδω τον εαυτό μου φλερτάροντας με το δήθεν, έστω το εσωτερικό, αυτό που άλλος δεν αντιλαμβάνεται...
έχω κι αυτή την πληγή-εργασία, αγώνα, εγώ...

(Υ.Γ. έχεις λάβει το μέιλ;)

π. ΛίΒυος είπε...

@Ανώνυμος
Να είσαι καλά φίλε μου. Να περνάς να τα λέμε.

@Σοφία Κου
Σε καταλαβαίνω σε αυτό που πρόσθεσες με τον σχόλιο σου. Είναι και αυτό ένα από τη σημάδια μου.

.........Όχι δε έλαβα κάποιο email

Katerina είπε...

o πόνος αλλους τους μαλακώνει και άλλους τους σκληραίνει.

π. ΛίΒυος είπε...

@ocean soul
Αυτό είναι μια αλήθεια μεγάλη......
Την Καλημέρα μου!

Ανώνυμος είπε...

" οι άνθρωποι ωριμάζουν με σιωπή
και με στέρηση..."
Πρόδρομος Μάρκογλου
... και με πληγές , προπάντων με πληγές - είμαι ολάκερη μια πληγή αλλά δε μετανιώνω.
Λίβυε , μου έλειψε η επικοινωνία μας αλλά είμαι διαλυμένη απ' την αγάπη...
Μαρία Νεφέλη