Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η Εκκλησία….

Εδώ και αρκετά χρόνια σε όλες τις επονομαζόμενες «σύγχρονες κοινωνίες» αναπτύσσεται ένας διάλογος, που έχει ως σημείο αναφοράς και κριτικής ανάγνωσης, την έννοια, τον ορισμό και την αποτελεσματικότητα του κράτους σε σχέση με τους πολίτες του. Επιχειρείτε μια κριτική αξιολογική προσέγγιση της αποτελεσματικότητας των δομών που συνέχουν τα κρατικά μορφώματα σε σχέση με τα κοινωνικά αιτήματα της ισοτιμίας και ισονομίας, του δίκαιου καταμερισμού των κοινωνικών αγαθών και γενικότερα της πληρέστερης μορφής συλλογικής και ατομικής δικαιοσύνης.

Ως γνωστό η έννοια του κράτους είναι κοινωνικό μόρφωμα και θεσμική δόμηση των Δυτικών κοινωνιών όπου μέσα από την επιβαλλόμενη και ξενόφερτη προς την παράδοση των Ελλήνων κυβέρνηση του Όθωνα και της Κοραΐκής ιδεολογίας, κατάφεραν να θεσπίσουν και στην Ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, που έως τότε ζούσε, ανέπνεε και αναπτυσσόταν μέσα στο ζωοφόρο κύτταρο των κοινοτήτων. Των αυτόνομων και αυτοπροσδιοριζόμενων Ελληνικών κοινοτήτων, που καθώς λέει και ο καθ ημάς Διονύσης Σαββόπουλος, «είτε με τις αρχαιότητες είτε με Ορθοδοξία, των Ελλήνων οι Κοινότητες φτιάχνουν άλλο Γαλαξία».

Ο Χρήστος Γιανναράς γράφει: « Τώρα πια το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το ελλαδικό κράτος παγιώθηκε στην αποξένωσή του από τον λαό που το στελεχώνει και το συντηρεί. Από τότε που εγκληματικά αφανίσανε το κύτταρο της ιστορικής επιβίωσης του Ελληνισμού, την κοινότητα - ενορία, η ελλαδική κοινωνία, η ίδια από μόνη της, γεννάει τους αφέντες και τυράννους της: το επείσακτο κράτος, τσιφλίκι «διαφταρμένων» πολιτικών και συνδικαλισμένης («αναθεματισμένης») δημοσιοϋπαλληλίας.»

Παρά ταύτα και παρ όλη την έντονη κριτική και αμφισβήτηση που δέχεται το μοντέλο της Κρατικής δομής και υπόστασης, οι «πεφωτισμένοι» της νεοελληνικής ψευτοπροόδου - η οποία πρέπει να θυμίσουμε ότι έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη πιθηκίζουσα και ξελιγωμένη δεκαετίες πίσω από τις τρέχουσες κοινωνικές εξελίξεις- προσκομίζει την «λύση» στο αδιέξοδο της Κρατικής αναποτελεσματικότητας και κρατικού αναλγητισμού, που δεν είναι άλλη από την φοροδιαφυγή της Εκκλησίας.

Έτσι τουλάχιστον αναφέρθηκε προσφάτως από την δημοσιογραφική ομάδας του « Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα », του γνωστού και πραγματικά αγαπητού Στέλιου Κούλογλου, μέσα από το διαδικτυακό κανάλι www.tvxs.gr το οποίο άρχισε να λειτουργεί πλέον επισήμως από την 1Νοεβρίου.

Σε ρεπορτάζ με βαρύγδουπο τίτλο «Η Εκκλησία πρέπει να Πληρώσει» ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζεται η Εκκλησία ως η κυρίαρχη αιτία της απουσίας κοινωνικού κράτους στην ελληνική κοινωνία.

Έτσι λοιπόν από όλη την επικαιρότητα της ελλαδικής πραγματικότητας, από όλη αυτή την φοβερή σκανδαλολογία, από τα μείζονα κοινωνικά προβλήματα και πολιτειακά αδιέξοδα που ταλανίζουν δεκαετίες και στις μέρες με ιδιαίτερη σφοδρότητα την ελληνική κοινωνία η ομάδα του www.tvxs.gr εστίασε και ζούμαρε πάνω στην εκκλησία.

Το πρόβλημα λοιπόν, πάντα κατά το παραπάνω ρεπορτάζ της απουσίας από το κράτος κοινωνικής μέριμνας, είναι η εκκλησία. Και συγκεκριμένα η φοροαπαλλαγής της. Εάν η εκκλησία αρχίσει να φορολογείται, τότε αυτομάτως θα λυθούν τα προβλήματα του κράτους. Διότι όπως αναφέρεται σκοπίμως αφελέστατα και με λαϊκίζουσα στόχευση και σκοπιμότητα στο ρεπορτάζ, με την φορολόγηση της εκκλησίας θα εισέρχονταν εντός των «αγαθών» κρατικών ταμείων 4. 000. 000. 000 ευρώ. Γεγονός που θα έδιδε στο άμοιρο, δύστυχο και πάμφτωχο ελληνικό κράτος, την δυνατότητα να δημιουργήσει περιφερειακά νοσοκομεία και άλλα κοινωφελή ιδρύματα.

Πραγματικά πρέπει να είναι κανείς όχι μόνο αφελής, άτομο μειωμένης νοημοσύνης και κριτικής κατανόησης των γενομένων, ώστε να αποδεχθεί και να θεωρήσει ότι εκείνο που λείπει από τον ελληνικό κράτος και τις δομές του, για την δημιουργία νοσοκομείων και άλλων κοινωφελών ιδρυμάτων είναι η φοροαπαλλαγή της εκκλησίας και όχι εδώ και δεκαετίες - για μην πούμε εκ συστάσεως κράτους - παντελής, έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας και μέριμνας.

Ζούμε σε ένα Κράτος όπου η κοινωνική μέριμνα είναι σε πρωτόγονες καταστάσεις. Ζούμε σε κράτος όπου ο άνθρωπος και τα καθημερινά προβλήματα του δε φαίνεται να το απασχόλησαν ποτέ. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος, όχι μέσα από μεγάλες αναλύσεις και συλλογισμούς ή στρατευμένες αντιεκκλησιαστικές υστερίες, αλλά οδηγώντας στους δρόμους της υπομονής και του θανάτου, στις κρατικές υπηρεσίες της ανθρώπινης απαξίωσης, στα Νοσοκομεία της ντροπής, στους Στρατούς των αυτοκτονιών, στην Βουλή των αυτορυθμιζόμενων βουλευτικών προνομίων, στα σχολεία κοτέτσια, στα Πανεπιστήμια της αναξιοκρατίας, στα Ολυμπιακά έργα των φαντασμάτων, στις παραλίες της πίσσας και της παραφίνης, στα καμένα δάση των οικοπεδοφάγων και μεγάλων εργολάβων, στα καθημερινά εργατικά ατυχήματα για την αύξηση του κέρδους και του πλούτου των εκλεκτών και αγαπητικών του Κράτους, στην ασύδοτη αστυνομική βία της Ζαρντινιέρας, στα γκέτα των μεταναστών και στο δουλεμπόριο των γυναικών που όλως τυχαίως δε ξέρω πως πάντα υπάρχει αναμεμειγμένος ένας Κρατικός δίαυλος επικοινωνίας κ.α

Κανείς δεν είπε να μην φορολογείται η Εκκλησία. Αλλά κανείς επίσης δε μπορεί να μας πείσει υποτιμώντας την νοημοσύνη μας και την πολιτική μας αντιληπτικότητα, ότι για την για το διαβρωμένο μέχρι αηδίας Κρατικό μόρφωμα και παραμόρφωμα υπεύθυνη είναι η Εκκλησία και η φοροδιαφυγή της. Συμπέρασμα; εάν φορολογηθεί η Εκκλησία, θα λάμψει η κοινωφελής παρουσία του Κράτους, βοήθεια μας…..

π. Λίβυος

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΡΗΞΗ" φύλλο 45