Πριν μερικές μέρες κάποιοι φίλοι με πήραν τηλέφωνο συγκλονισμένοι. Τους άκουσα σε κατάσταση πανικού και απελπισίας. Βουτηγμένοι στις ζοφώδεις δυσοσμίες της απόγνωσης. -Τι συμβαίνει τους ρώτησα. -Δε τα έμαθες πάτερ ;
-Όχι……, απάντησα τρομαγμένος γιατί η ένταση της φωνής τους προμήνυε κάτι αρκετά συνταρακτικό και απροσδόκητα φοβερό.
-Ο κ. …………………….. (γνωστός λόγο επαγγέλματος αλλά και λόγο της εν γένει πνευματικής παρουσίας του) τα έφτιαξε με μια 30νταρα και εγκατέλειψε την σύζυγο του. Δεν είναι τρομερό; ; Δεν είναι φρικτό ; Πως μπόρεσε να το κάνει; Δε το πιστεύουμε; Να πουλήσει την ψυχή του στο σατανά; Να κολασθεί; Εσάς πάτερ δεν σας συγκλονίζει; Τι έχετε να πείτε;
-Έχω να πω, τους απάντησα, ότι πρώτα πρέπει να ηρεμήσετε τον πανικό σας, να ελέγξετε την φοβία σας και να καταστείλετε την υποσυνείδητη οργή και ζήλεια σας.
-Ποια οργή πάτερ και ποια ζήλεια; Εδώ μιλάμε για ένα γεγονός σοβαρό που θα σκανδαλίσει κόσμο. -Κανείς δε σκανδαλίζετε εάν δεν το θέλει. Καταστείλετε επίσης την οργή σας για το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός σας χάλασε τον μύθο του τέλειου και αναμάρτητου βίου. Την ζήλεια γιατί έκανε κάτι που πολύ θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν τολμούν όχι από αγάπη για τον Θεό και αφοσίωση αλλά από φόβο, ανασφάλεια και ενοχικά σύνδρομα.
Η χριστιανική ζωή και άσκηση είναι αγαπητική αναφορά στο Θεό και όχι ψυχαναγκασμός. Ούτε ηθικισμός, ούτε ευσεβισμός, ούτε πολλώ δε μάλλον νομικισμός. Δεν κρυβόμαστε από την ζωή και τον εαυτό μας μέσα στην εκκλησία. Αλλά ξεγυμνωνόμαστε προς θεραπεία. Δεν καλλωπίζουμε τα πάθη μας. Δεν εξωραΐζουμε την βρωμιά και τη σαπίλα μας, αλλά δείχνουμε και φανερώνουμε την υπαρξιακή φτώχεια και κενότητας μας. Δίχως εγωιστική ντροπή. Χωρίς, ναι μεν αλλά, που όλα τα χαλά, καθώς έλεγε και σύγχρονος Γέροντας. Όταν είσαι νεκρός όση πούδρα και να σου βάλουν, με όσο όμορφα ρούχα και αν σε ντύσουν, ο θάνατος και η πτωματίλα θα μυρίζουν αποσύνθεση και σήψη. Έτσι όσο και αν φοράμε την μάσκα του αγγελισμού ο Χριστός γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είμαστε και τι ήρθαμε να κάνουμε μες στην εκκλησία. Αν ήρθαμε δηλαδή για να κρυφτούμε ή για να ξεγυμνώσουμε το είναι μας, να δείξουμε τις πληγές μας, να Τον αναζητήσουμε, Αυτόν, μονάχα Αυτόν. Να έρθει και να μεταμορφώσει την ζωή μας. "Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν»
-Ναι πάτερ αλλά διαφωνείτε ότι διέπραξε μια μεγάλη αμαρτία.
-Ναι διαφωνώ. Διότι κάθε αμαρτία εφόσον μας απομακρύνει από την κατά Θεό ολοκλήρωση και θεραπεία μας, είναι μεγάλη και σοβαρή. Είναι σχολαστικισμός να κατηγοριοποιούμε την αμαρτία, λες και είναι παραβίαση νομικού κώδικα και όχι υπαρξιακή αστοχία να υπάρξω κατά Θεω, να ζήσω την εν Χριστώ μεταβολή του είναι μου. -Μα αφού είναι μια μεγάλη αμαρτία πάτερ, επέμεναν οι συνομιλητές μου που αναζητούσαν την δικαίωση του δικού τους βίου μέσα από την καταδίκη του κ…………………. .
-Τώρα εσείς είστε σοκαρισμένοι από την μεγάλη αμαρτία με την οποία φόρτωσε αυτός ο άνθρωπος την ύπαρξη του ή πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφυρίου, καλός οικογενειάρχης, μεγάλος επιστήμονας, να κάνει αυτή την πράξη; Δηλαδή ουσιαστικά μήπως πανικοβληθήκατε γιατί κατέρρευσε ένας μύθος, ένας ψευδοείδωλο σας ; Μήπως χάσατε ένα από τα πολλά δεκανίκια με τα οποία θέλετε πάτε στο Θεό;
-Σιώπησαν για λίγο, μάζεψαν τα πρόσωπα τους σε χίλιες ζάρες προβληματισμού και σκέψης και μετά από λίγο με βλέμμα επίγνωσης μου απάντησαν, σαφέστατα το δεύτερο πάτερ. Κοιτάξτε να δείτε, τους λέω. Το πρόβλημα αδέλφια μου δεν το έχει ο κ. ……………………….. που έκανε δεσμό με την κ……………………… αλλά όλοι εμείς που δημιουργούμε ψεύτικα είδωλα στην ζωή μας. Που πιστεύουμε ότι υπάρχουν υπεράνθρωποι, τέλειοι, άψογοι, άνθρωποι όπως συνηθίζουμε να λέμε υπεράνω πάσης υποψίας. Καλώς ή κακώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Είναι οδυνηρό για την ύπαρξή να αντιλαμβάνεται ότι το τέλειο, το στέρεο, το ακυμάτιστο, δεν υπάρχει στην ζωή αυτή, στα πρόσωπα και τα πράγματα που μας περιβάλουν. Το ξέρω. Το γνωρίζω, το έχω περάσει και εγώ. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια.
Η Αγ. Γραφή ξεκάθαρα μας προετοιμάζει και μας ωριμάζει υπαρξιακά στην κατανόηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. Όχι με την νομική και ενοχική πρόσληψη και ερμηνεία. Αλλά με την υπαρξιακή και οντολογική. Δηλαδή είμαστε κτιστοί. Και το κτιστό είναι και τερπτό. Φθείρεται, διαλύεται, πονάει, αρρωσταίνει, πεθαίνει. Δεν είναι σταθερό, αλλά διαρκώς αλλάζει μέσα στον χρόνο και το χώρο, κυμαίνεται, είναι ασταθές και κλονιζόμενο, γι αυτό άλλωστε και υπάρχει η ανάγκη της συνεχούς άγρυπνης πνευματικής εγρήγορσης και αγώνα «γρηγορειτε και προσευχεσθε ινα μη εισελθητε εις πειρασμον».
Ακόμη και οι Άγιοι και οι Πατέρες της εκκλησίας που τα τελευταία χρόνια έχουν θεωρηθεί ως αλάνθαστοι, αναμάρτητοι και τέλειοι, θεωρούνται ως άνθρωποι αμαρτωλοί από την εκκλησία, αλλά όχι επαναλαμβάνω με την ηθική διάσταση που σήμερα κατανοούμε και μόνο τα πράγματα. Αλλά ως άνθρωποι, δηλαδή κτίσματα, που οδεύουν στην αποδόμηση και στην αποδημιουργία όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.
Το γεγονός ότι οι άγιοι την φθαρτή φύση τους, με την συνεργία του Αγίου Πνεύματος την μετέβαλαν και την μεταμόρφωσαν σε σχέση με την Αιτιώδη αρχή, με τον Τριαδικό Θεό, είναι αυτό, που τους αθανατίζει κατά χάριν, τους κάνει αγίους δηλαδή μέλη της βασιλείας Του Θεού.
«Αν ρωτήσει κανείς τυχαία τους ανθρώπους στον δρόμο τι αποτελεί κατά τη γνώμη τους «αγιότητα», η απάντηση που θα λάβει κατά κανόνα είναι περίπου η εξής: άγιος είναι εκείνος που δεν κάνει αμαρτίες, που τηρεί τον νόμο του Θεού, είναι ηθικός από κάθε άποψη, με μια φράση: «δεν αμαρτάνει». Σε ορισμένες περιπτώσεις στην έννοια της αγιότητας προστίθεται ένα στοιχείο και με χροιά μυστικισμού, σύμφωνα με την όποια άγιος είναι εκείνος που έχει εσωτερικά βιώματα, επικοινωνεί με το «θείον», περιέρχεται σε έκσταση και βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις. Έτσι η έννοια της αγιότητας φαίνεται να συνδέεται στη σκέψη των ανθρώπων με κριτήρια ηθικολογικά και ψυχολογικά. Όσο πιο ενάρετος είναι κανείς, τόσο πιο άγιος είναι. Και όσο πιο χαρισματικός είναι κάποιος και επιδεικνύει ικανότητες που δεν τις έχουν συνήθως οι άνθρωποι (όπως να διαβάζει τη σκέψη μας, να προβλέπει το μέλλον μας κ.λπ.), τόσο περισσότερο μας κάνει να τον θεωρούμε «άγιο». Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: όταν διαπιστώσουμε κάποιο ελάττωμα στον χαρακτήρα ή τη συμπεριφορά κάποιου (ότι τρώει πολύ, θυμώνει κ.λπ.), τότε τον διαγράφουμε από τους «αγίους». Ή αν δεν εκδηλώσει υπερφυσικές ικανότητες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας ξενίζει και η σκέψη ακόμη ότι θα μπορούσε κάποιος να είναι άγιος.»
Από όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι δεν φταίει ο κ………………………… για όλη αυτή την αναστάτωση. Αυτός ποτέ δεν είπε, πιστέψτε σε εμένα. Ήταν και είναι μια απλή ψυχή που παλεύει όπως παλεύουμε όλοι μας. Εμείς τον κάναμε ήρωα και άγιο, γιατί το είχαμε ανάγκη. Γιατί εξυπηρετούσε τις ανάγκες του ψυχισμού μας. Γιατί θέλουμε ακόμα και την σχέση μας με τον Θεό να την ελέγχει το Εγώ μας, να μην είναι σχέση, περιπέτεια, τίποτε βέβ αιο και σταθερό. Θέλουμε να ελέγχουμε την σωτηρία μας. Να είμαστε βέβαιοι. Το εγώ δεν αντέχει, το ίσως, το μπορεί, το να δούμε, αλλά θέλει εγγυήσεις, έλεγχο σιγουριά. Δεν έχουμε μάθει τι πραγματικά σημαίνει σχέση με τον Θεό. Πίστη σε Εκείνον. Μάθαμε να μην εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Θεό, αλλά να θέλουμε πνευματικά δεκανίκια στην πορεία προς Αυτόν. Να μετατρέπουμε τα σχετικά σε απόλυτα και τα απόλυτα σε σχετικά. Να χανόμαστε μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους που φαντασιωνόμαστε. Και κυρίως να μην χαιρόμαστε όταν γκρεμίζονται τα ψευδοείδωλα του εγώ μας. Και όμως τότε ξεκινάει η αληθινή σχέση. Όταν σπάσουν όλα τα δεκανίκια και τα ψέματα της ζωής μας.
π.Λίβυος
19 σχόλια:
Γενικώς είμαι κατά των ειδώλων.. νομίζω πως δεν πρέπει να έχουμε κανένα για πρότυπο.. και να μη κρίνουμε κανέναν.. 'ο αναμάρτητος πρώτος..' κλπ.. :)
το πρόβλημα δεν είναι οτι υποπίπτουμε σε αμαρτίες. το πρόβλημα είναι οτι τις ορίζουμε ως τέτοιες.
πρτφ
Άψογο. Συγχαρητήρια. Συμφωνώ με όλα όσα γράφεις, αλλά δεν σημαίνει πως τα εφαρμόζω κιόλας.
Εύχου!!!!!
Πολύ καλό το κείμενό σου π. Λίβυε και εύστοχες οι επισημάνσεις και συμβουλές σου. Πράγματι, πολλοί πιστοί, έχοντας ένα υπόβαθρο πιετίστικης αγωγής των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων πίσω τους, βλέπουν την αμαρτία και τη σχέση με τον Θεό ηθικολογικά και νομικίστικα. Και είναι αναγκαίες τέτοιες υπενθυμίσεις σαν τις δικές σου.
Όμως το απόσπασμα Σε ορισμένες περιπτώσεις στην έννοια της αγιότητας προστίθεται ένα στοιχείο και με χροιά μυστικισμού, σύμφωνα με την όποια άγιος είναι εκείνος που έχει εσωτερικά βιώματα, επικοινωνεί με το «θείον», περιέρχεται σε έκσταση και βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις δεν μου στέκεται και τόσο καλά.
Σύμφωνοι, επειδή ο Θεός είναι κάτι το τελείως διαφορετικό από εμάς, μέχρι του σημείου ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής να γράφει ότι είναι ανύπαρκτος, με οποιαδήποτε έννοια της υπάρξεως μπορούμε να έχουμε, η αντίληψη ενός μέσου πιστού για τα εσωτερικά βιώματα που μπορεί να έχει ένας Άγιος απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ο Άγιος βλέπει τον Θεό, ενώ ο μέσος πιστός τον φαντάζεται. Και η φαντασία στα περί τον Θεό είναι παραπλανητική και επικίνδυνη. Ίσως αυτό να εννοείς με τη λέξη μυστικισμός. (Όταν κάποιος θεολογών προτεστάντης με ρώτησε αν ο Ορθόδοξος μοναχισμός είναι μυστικιστικός, του απάντησα απερίφραστα «όχι», διότι ο μοναχός ζει εν Χριστώ, σε κοινωνία με τους Αγίους και την εκκλησιαστική σύναξη. Ζει για τον Άλλο και τον άλλο, δεν είναι ποτέ μόνος, ούτε αυτοσχεδιάζει.)
Όμως, Άγιος είναι ο καθαρός και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα αυτός που βλέπει τον Θεό, κατά το «μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και επειδή Αυτός είναι κάτι το τελείως διαφορετικό από εμάς, βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις.
Ωστόσο, όταν πλησιάζει κανείς έναν Άγιο, εκπλήσσεται από το πόσο ανθρώπινος φαίνεται. Είναι αυτός που σου μεταδίδει τη Χάρη, την εσωτερική ειρήνη, τη χαρά· που σε κάνει να νιώθεις άνετα δίπλα του, εσύ, ο μικρός, ο αμαρτωλός, το βδέλυγμα· που σου δίνει αξία, στο μηδενικό.
Ενώ κάποιοι που επιδεικνύουν ικανότητες που δεν τις έχουν συνήθως οι άνθρωποι (που είτε είναι ψεύτικες, είτε τις κατέκτησαν με κάποιες τεχνικές), σαν τους ποικιλώνυμους «γκουρού» που κυκλοφορούν στη Δύση, δεν είναι Άγιοι. Γιατί ο Άγιος είναι ο ταπεινός, που δεν έχει καμιά πρεμούρα να επιδειχτεί. Λέει ο αββάς Ισαάκ ότι οι Άγιοι όχι μόνο δεν θέλουν να μιλούν για τις θείες εμπειρίες τους αλλ’ ούτε και να χαίρονται κρυφά μέσα τους γι’ αυτές. Δεν αποζητούν εμπειρίες, αλλά το έλεος του Θεού, την κοινωνία με τους συνανθρώπους τους και τη σωτηρία όλης της κτίσεως.
Αλλά, όπως γράφεις, φυσικά οι Άγιοι είναι κι αυτοί άνθρωποι ατελείς και «τρεπτοί». Δεν είναι συνεχώς online με τον Θεό, και γι’ αυτό έχουν και ελαττώματα, που παρουσιάζονται όταν «κρύβεται» για λίγο η χάρη Του. Διαφορετικά, θα ήσαν Άγγελοι. Επειδή όμως έχουν ελαττώματα, επειδή δηλαδή είναι άνθρωποι, γι’ αυτό είναι Άγιοι και μας δείχνουν μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση.
Πώς μου άρεσε η παρατήρηση περί ζήλειας !!!
Οι ανέραστοι(ρασοφόροι ή μη) πάντα ζηλεύουν (συνειδητά ή ασυνείδητα) τους ερωτευμένους (με τον Θεό, με ανθρώπους ή με την κλίση τους).Ζηλεύουν τη χαρά του έρωτα...
«Τι πρέπει τι δεν πρέπει ποτέ δεν σκέφτηκα, εγώ μέχρι θανάτου σ(Σ)ε ερωτεύτηκα...»
« Άσε με να κάνω λάθος, μη παριστάνεις τον θεό,δε μ αρέσουν οι (αυτόκλητοι) σωτήρες, δε γουστάρω να σωθώ΄(με το στανιό) »
Εεε οχι και να χωρίσει για μια
30αρα!!!
Αμα ήταν καμια ... 18άρα :)
...οι περισσοτεροι διαμαρτυρωμενοι θα καμαρωναν για παρομοια "αμαρτια"...εν πασει περιπτωση μηπως οι εννοιες καλος οικογενειαρχης, επιτυχημενος επιστημονας κλπ ειναι γηινα ειδωλα ευκολα απομυθοποιουμενα και δεν εχουν σχεση με το κατα Χριστον ζητουμενο...
Τα είδωλα είναι για να γκρεμίζονται. Στην εποχή μας που η αξία μας περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να φαίνεται και οι σκέψεις να γίνονται γλώσσα δηλαδή κάτι πιο υλικό, ακόμη και οι άνθρωποι οι ταπεινότεροι γίνονται δυστυχείς μες στην σιωπή τους. Εγώ πιστεύω πως όλοι που ζούμε σήμερα δεχόμαστε αλλοτριωτικές δυνάμεις που μας ρίχνουν το ηθικό και νιώθουμε την ανάγκη να φωνάξουμε επιδεικτικά μαζί με τους συνανθρώπους μας. Είδωλο σ' ένα κόσμο ειδώλων ας ξεκινήσω πρώτα το "εγώ" μου να γκρεμίζω. Το κείμενο σας με ενέπνευσε να γράψω κάτι που δεν έχω ακόμη έτοιμο αλλά όταν θα το έχω θα σας ενημερώσω.
Χαιρετώ.
Θα πρέπει να ήταν προς τα μέσα ή τα τέλη του 1960, δεν θυμάμαι καλά, όταν η ευρωπαϊκή νεοορθοδοξία και το εδώ παράρτημα, υπέστησαν το πρώτο τους shock.Ένας εκ των διάσημων την εποχής εκείνης "ορθόδοξος", ο Ζαν Ντανιελού,άφηνε την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα πορνείο.
Τότε, το παράρτημα του αγγλικανισμού εδώ στην Ελλάδα ήταν το "Σύνορο". Η "Σύναξη" ήρθε σαν συνέχεια και σαν συνέχεια ακολούθησαν όλα όσα ο αναγνώστης διάβασε στο αρχικό μακροσκελές απόσπασμα.Η "σχέση" με το Θεό, η υπαρξιακή "αστοχία", τα ψυχολογικά υποκατάστατα και τα λοιπά "δεκανίκια" της "εμπιστοσύνης" προς τον Θεό,παρέμεναν ασαφή.Έπρεπε να δοθεί χρόνος ώστε αυτά τα νέα θρησκευτικά να κυκλοφορήσουν ευρέως και προπαντός, άνευ κριτικής.Όπως και έγινε.
Τι να καθόμαστε τώρα να σχολιάσουμε; Ότι η σχέση με τον Θεό είναι άσχετη με την κοινωνία με το Θεό ; Ότι υπαρξιακή αστοχία σημαίνει υποβιβασμός και άμβλυνση της αμαρτίας ; Ότι τα ψυχολογικά δεκανίκια της αγαπητικής εμπιστοσύνης με το Θεό είναι όμοια με τις "πατερίτσες" του ευσεβισμού που πετάξαμε ; Ή μήπως το ατόπημα :"«Αν ρωτήσει κανείς τυχαία τους ανθρώπους στον δρόμο τι αποτελεί κατά τη γνώμη τους «αγιότητα»". (Μπαίνει και η αγιότητα σε γκάλοπ).
Δεν βλέπω να υπάρχει κανένας λόγος. Θα υπήρχε, αν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε αυτό που έγραψα αλλού και πήρε άλλη κατεύθυνση : "Το εν δυο φύσεσι δέχομαι, το εκ δυο ου δέχομαι".
Αν είχαμε τη δυνατότητα αυτές τις λεπτές διακρίσεις τόσο ασήμαντων λέξεων (μιας πρόθεσης) να τις διερευνούμε, τότε κανείς λόγος δεν θα υπήρχε να ασχολούμαστε με θέματα τύπου "όταν γκρεμίζονται τα είδωλα". Τα "είδωλα" αυτά είναι θέματα που αφορούν στην Εξομολόγηση, και η Εξομολόγηση δεν εξομολογείται.Άλλα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν και όχι πως να ντύσουμε με θρησκευτικό και θεολογικό μανδύα τον Φρόιντ.Ο κόσμος της Ορθοδοξίας και της Θεολογίας, φεύγει κάτω από τα πόδια μας κι εμείς κουβεντιάζουμε για τον αντίκτυπο στις ψυχές των ευσεβών, που είχε η πράξη ενός υποδειγματικού οικογενειάρχη!
Ας είναι.
Μερικές φορές η υπέρτατη κατανόηση με φοβίζει με την έννοια ότι οδηγεί στην ισοπέδωση όλων των εννοιών.Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο χαίρομαι που η συγκεκριμένη πράξη του κυρίου κ. αναστάτωσε, σχεδόν πανικόβαλλε κάποιους.Και δε θα το πάρω μόνο με την αρνητική πλευρά που θίγεις εσύ πάτερ Λύβιε και που σύγουρα υπάρχει αυτή η πλευρά αλλά θα το πάρω κι από την πλευρά των γνωστών αυτού του ανθρώπου που χαίρονταν σ' αυτόν τον τρόπο με τον οποίο ζούσε και όταν είδαν το τέλος αυτού του τρόπου στεναχωρήθηκαν γιατί χάθηκε μια ομορφιά που υπήρχε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η κατανόηση ή η σκέψη πως κανείς δεν είναι τέλειος πρέπει να υπάρχει αλλά πρέπει να υπάρχει και ο ενθουσιασμός για τις στιγμές ομορφιάς και μεγαλείου που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους.Η σκέψη ότι όλοι είμαστε κτίσματα δεν πρέπει να σημαίνει πως δεν υπάρχουν ή πως δεν μπορούν να υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους άτομα που ξαφνικά εκτοξεύουν τα αναθρώπινα πολύ ψηλά. Θέλω να πω η κατανόηση και η αγάπη ας μη λειαίνει όλες τις αιχμές των συναισθημάτων και των καταστάσεων μεταξύ των ανθρώπων γιατί τότε θα λείψουν οι εξάρσεις του πνεύματος, θα λείψουν τα πετάγματα θα λείψει η επιθυμία του αγγίγματος των θεϊκών πραγμάτων και όλα θα είναι επίπεδα , όλα θα κυλάνε σε μια ήσυχη μετριότητα.
Πάντως μέσα στο κείμενό σου θίγεις και φανερώνεις πτυχές της ανθρώπινης ψυχής που πολύ προσπαθούμε να καλύψουμε και να τις καμουφλάρουμε με ψεύτικα ρούχα γιατί οι ίδιοι δεν τολμούμε να παραδεχτούμε την αλήθεια μας , μας φοβίζει.
Αντάρτης παπάς, που μιλά κατευθείαν στην καρδιά.
Αφού κάνει μια στάση στο μυαλό.
Γιαυτό σε αγαπώ.
Την αγάπη μου και τον σεβασμό μου.
Θα πάω λίγο πέραν όσων θίγεις.
Το να χαρακτηρίζουμε αμαρτία το ότι τα έφτιαξε με την 30άρα ΧΩΡΙΣ να ξέρουμε απολύτως τίποτα σχετικά με το ΓΙΑΤΙ και ΥΠΟ ΠΟΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ τα έφτιαξε, είναι από μόνο του ατόπημα (για να μην πω αμαρτία...).
Κατά τη γνώμη μου, είναι χαρακτηριστικό δείγμα ηθικισμού.
τουλάχιστο ας μη θεωρούμε τις αμαρτίες αρετές και την αδυναμία δύναμη
Αδελφέ με εκφράζει απόλυτα το κείμενό σου! Η σύγχρονη "ειδωλολατρία" μέσα στους κόλπους του Χριστιανισμού τείνει να γίνει μάστιγα...
Εκτός από αυτούς που σκανδαλίστηκαν από την έκπτωση του ινδάλματός τους (δεν θα το έλεγα είδωλο, π. Λίβυε), υπάρχει κι ο άνθρωπος που παράτησε την οικογένειά του για μια νεώτερη γυναίκα. Βρήκε την ελευθερία του, την εσωτερική του ειρήνη, την ευτυχία; Αν κρίνω από παρόμοιες περιπτώσεις φίλων και γνωστών μου, δεν νομίζω. Μάλλον έμπλεξε περισσότερο, όπως θα το αντιληφθεί όταν καταλαγιάσει το πάθος του.
Στα νιάτα μας, σε κύκλους φοιτητών που προβληματίζονταν αν θα γίνουν μοναχοί ή θα παντρευτούν, κυκλοφορούσε ευρέως το σλόγκαν "Να μη μείνουμε ανέραστοι". Γιατί ο αληθινός έρωτας συνιστά μια υπέρβαση του εγώ, μια έξοδο για τον ά(Ά)λλο.
Στον γάμο ο έρωτας ευλογείται από την Εκκλησία, με σκοπό να ξεπεράσει τα στενά όρια του ζευγαριού και να καταλήξει σε κοινωνία με τον Θεό και τους άλλους.
Κάθε σχέση και συμβίωση έχουν δυσκολίες και προβλήματα. Και έρωτας δεν είναι μόνο η απόλαυση από την ένωση δύο ανθρώπων αλλά και η προσπάθεια να γνωρίσουν βαθιά ο ένας τον άλλο και ο πόνος για την αδυναμία κοινωνίας και κατανόησης κάποιες στιγμές και από τις υποχωρήσεις από αγαπημένες συνήθειες και στοιχεία της προσωπικότητας, προκειμένου να συναντηθούν. Αυτό, με τη βοήθεια του Θεού, οδηγεί στη λείανση των χαρακτήρων και στην ωρίμανση. Διάβασα προχθές στο τελευταίο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη:
Η ανάληψη ευθυνών είναι η βασική ιδιότητα της ωριμότητας και η ωριμότητα με την απελευθέρωση πάνε χέρι χέρι. Όταν λέμε ωριμότητα, δεν εννοούμε να βρίσκεται κάποιος μέσα σε ενήλικη εποχή αλλά να βρίσκεται μέσα στην πραγματική του ηλικία, στο πραγματικό στάδιο της ζωής του, στο τώρα.
Όταν υπάρχουν προβλήματα σ' ένα ζευγάρι, συνήθως οφείλονται και στους δύο. Το να παρατήσει κανείς την οικογένειά του για έναν άλλο, φανερώνει ανωριμότητα, απέκδυση της δικής του ευθύνης, ιδιοτέλεια και έκπτωση από τον αληθινό έρωτα.
Στην καινούργια σχέση που ξεκίνησε από ιδιοτέλεια, θα λείπει η χάρη του Θεού και δεν θα ευδοκιμήσει. Δεν είναι το θέμα αν η αμαρτία του είναι μικρή ή μεγάλη, αλλά το ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ξεφεύγει από τα προβλήματά του και ψεύδεται προς τον εαυτό του και τον Θεό. Έτσι νομίζω.
Ποια είναι η ποιμαντική αντιμετώπιση μιας τέτοιας περίπτωσης;
Όσοι υμνούμε τον έρωτα νομίζω πως θα ‘πρεπε να μιλάγαμε και για υπομονή και ανιδιοτέλεια ταυτόχρονα.
π. Λίβυε 30άρα; ένας καλός οικογενειάρχης ή πάει στα ... 22 ή στα 42...
Μάλλον ζηλεύω ... Micha τον φίλτατο διάσημο επιστήμονα.
Πιπέρι στη γλώσσα ή αλάτι στη συνείδηση;
@Mανιτάρι
Ζηλεύω πιο πολύ την πολύτεκνη μάνα που καλανάθρεψε 5 παιδιά, έκανε υπομονή στις χρόνιες απιστίες του άντρα της και όταν αυτός αρρώστησε βαριά τού στάθηκε σαν κερί αναμμένο μέχρι την τελευταία του στιγμή, δίχως να γογγύσει και ξοδεύοντας ένα κάρο λεφτά από την προίκα της.
Θα πούμε γι αυτήν την ψυχούλα κάποια στιγμή...
Για μένα προσωπικά δεν υπάρχουν σταθερές σε κανένα χώρο. Ούτε στο γάμο, ούτε στον μοναχισμό, ούτε στην εκκλησία ούτε στην κοσμική ζωή.
Γιατί όπου υπάρχει άνθρωπος, ελευθερία, απροσδιοριστία, μη σταθερές και αμετάβλητες καταστάσεις.
Τα πάντα ρει..... όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος.
Στο κείμενο που έγραψα σκοπός μου ήταν να μιλήσω για το απρόβλεπτο και ελευθεριακά απροσδόκητο αλλά και ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο του ανθρώπου και των ανθρωπίνων πραγμάτων.
Καθώς δε επίσης και γιατί δεν πρέπει να ειδωλοποιούμαι ή να εξιδανικευουμαι ανθρώπους.
Άλλο να θαυμάζω κάποιον άνθρωπο. Να τον έχω ως πρότυπο για χ-ψ λόγους δικούς μου προσωπικούς και αλλο να θεωρώ οτι στο πρόσωπο του έχουν καταργηθεί οι ανθρώπινες ανάγκες ή τα πάθη, οι αδυναμίες, τα προβλήματα, οι προλήψεις και πολλάκις οι ιδιορρυθμίες τις προσωπικότητας.
Δεν είναι μονάχα δική μου γνώμη αλλά καθημερινά την κατανοώ όλο και περισσότερο ότι δεν στα ανθρώπινα αλλά και σε όλο το γνωστό τουλάχιστον σύμπαν δεν υπάρχει πέραν του Θεού, το απόλυτο κακό. Καθώς δεν υπάρχει και το απόλυτο κακό.
Ολοι οι άνθρωποι είναι ενα συναμφότερο με διαφορετικές ποιότητες. Είναι και καλοί και κακοί. Έχουν όμορφες πτυχές στην προσωπικότητα του αλλά και πολλές άσχημες και τούτο είναι τελείως πραγματικό, ανθρώπινο και φυσιολογικό. Τώρα μέσα από τον αγώνα του το πόσο ο κάθε άνθρωπο θα καταφέρει με την Χάρι του Θεού να μεταπλάσει την αμαρτωλότητα του σε αγιότητα αυτό είναι ένα ζητούμενο.
Συνφωνω με αυτη την γνωμη πατερ.Η πνευματικη ζωη ειναι σαν να εισαι πανω σε ενα σχοινι,που η θα πεσεις η θα σταθεις.Γι αυτο χρειαζεται προσοχη και προσευχη.Ο κυριος μας αν του ζητησεις πνευματικα αγαθα στα δινει απλοχερα αλλα το ζητημα ειναι να διατηρησεις αυτα τα αγαθα....Αλλα εχω καταλαβει απο διαφορων ανθρωπων αλλα και απο δικα μου. βιοματα πως αν λιγο ξεθαρεψεις και αμελισεις την ψυχη σου ,ο θεος σε ταπεινωνει και πολλες φορες σε αφηνει να πεσεις ακομα και σε πορνοια,μοιχεια κ.λ.π για να ξαναγυρισεις πισω μετανοιωμενος.Ειναι ενα μεγαλο σκαμπιλι ας το πουμε ταπεινωσης...Αλλα και πολλοι μοναχοι βγηκαν εξω(οπως διαβασα στο λειμωναριο)προς αναζητησιν γυναικας καθολου παραξενο...αλλα μετα μετανοησαν και εμειναν εγκλειστοι σε κελι 30 χρονια...κλεγοντας για το σαρκικο παθος τους.Παιζουν πολλΟΙ παραγοντες που συνβαινουν αυτες οι ολισθηρωτητες μας γενικα.Πιστευω η αμελεια ,η ακηδια..επισης και το σαρκικο φρονιμα παιζει μεγαλο ρολο.Ας πουμε πως ο καθε ενας εχει διαφορετικο σαρκικο φρονημα.Αλλος εχει 70 τοις 100,αλλος30 τοις 100 σαρκικο φρονημα.Αυτο ισχυει και για μας τους κοσμικους.χΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ...ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ....να εχει κανεις ταπεινο τητα,αγαπη στον κυριο μας.Να εχει σταθεροποιηθει στο καλο και να εχει παρει μια πορεια συναντησης του κυριου μας.Να καταλαβει οτι ο,τι εχει δεν ειναι δικο του ,ειναι δωρο του θεου και οτι οποιαδηποτε ωρα ο κυριος μπορει να του το παρει πισω .Να καταλαβει πως δεν ειναι τιποτα ,ειναι χωμα και οτι ειναι ενας ακροβατης.Ας ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟς ,Ας ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ Η ΚΛΗΡΙΚΟΣ.ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ.Και βλεπουμε με το βατοπεδι τι εγινε...που πολλες φορες ο κυριος επιτρεπει τετοιες πτωσεις η για να φανει η αρετη της υπομονης η η πτωση της ψυχης.Και εαν ειναι το πρωτο εχει καλως.Εαν ομως ειναι το δευτερο παλι εχει καλως γιατι μπορει ενω εμεις να τον κατηγορουμε,αυτος να εχει μετανοησει πικρα και να εκτελει επιτιμιο που παλι με τον καιρο ο κυριος θα τουσβησει τα χρεη.Αρα δεν ξερουμε τιποτα...ολα παιζονται σε αυτη τη ζωη,ολα ειναι πυθανα να γινουν.Πρεπει να τρεμουμε εμεις οι χριστιανοι να μην μας παρει ο κυριος τη χαρη του απο πανω μας.Να θυμωμαστε καθε μερα τον θανατο,την κριση,οτι ανα πασα στιγμη μπορει να πεθανουμε και νομιζω πως πολυ μεγαλο ρολο παιζει η αγαπη για το θεο.Οταν αγαπω τον κυριο με μια σχεση βαθια,ουσιαστικη,σταθερη,ρομαντικη,ερωτικη,φοβαμαι μην τον λυπησω.Φοβαμαι να μην στενοχωρεθει καιγια αυτο λεμε πως η αγαπη προς τον κυριο δεν πρεπει να εχει ορια...κατ αρχην ενα ζευγαρι θα πρεπει να αγαπιεται μεταξυ τους αλλα και με τον θεο.Και νομιζω πως το καθε μελος θα πρεπει να αγαπαει το θεο με εναν πιο βαθυ τροπο...να μιλανε για τον θεο και να δακρυζουν,να τον σκεφτονται συνεχως με την προσευχη,να του λενε και τις λεπτομερειες της ζωης τους...ας πουμε ενα παραδειγμα''ποπο θεε μου κοιτα τι κινηση εχει σημερα στους δρομους''η ''το ειδες κυριε αυτο που μου ειπε και με προσβαλε πολυ με πονεσε αυτο κυριε μου''η ''ποπο κλαμα που θα κανω κυριε την ημερα της κρισης''ετσι αγαπητικες φρασουλες δηλαδη το δεκανικι σου να γινει πως να το πω αλλιως....Μη νομιζουμε οτι θα μας πετανε λουκουμια αν ξεκινησουμε την πνευματικη ζωη και αυτο μπορω να το πιστοποιησω γιατι και εγω καποτε εψαχνα την ευτυχια σε ολισθηρους δρομους....και εχω στενοχωρησει πολυ τον κυριο...και ακομη τον στενοχωρω με τα παθη μου.Ολοι αμαρτωλοι στην εκκλησια ειμεθα,ολοι αγωνα κανουμε...αλλα ποιος θα σωθει ...''ελπισον επι τον κυριον''...
Δημοσίευση σχολίου